Twee keer in vijf dagen naar de Efteling is best veel, maar dat kwam zo uit. De kunst is dan om de tweede keer zulke andere dingen te doen, dat het geen herhaling van zetten is, maar een totaal nieuwe beleving.
Nu vroeg ik me al een tijdje af of het Sprookjesbos ook 's avonds open blijft - als het echt donker wordt.
Het antwoord is ja. En omdat het al wat later in het seizoen is (de Efteling is alleen deze week nog tot 22.00 uur open) ís het ook sneller donker.
We waren 's ochtends al in het Sprookjesbos geweest (Efteling = Sprookjesbos, althans voor mij) maar hadden slechts de helft gezien. Daarom sloten we ons bezoek af met de andere helft.
Pinokkio! Daar waren we nog niet geweest. Ik ben dol op het verhaal van Pinokkio.
Daar was het huisje van Geppetto al. Helaas was het in het donker gehuld. Ervoor stonden twee mensen, een jongvolwassenen stelletje. De jongen knipperde de zaklantaarn op zijn mobiel aan (daar zou ik nou nooit aan denken, maar ik ga ook al richting 'middelbare leeftijd').
En wat denk je: de hele werkplaats was vol leven. Met name de muizen hadden de boel behoorlijk overgenomen (dat heb je met de kat buiten). Er fietste er eentje op een eenwieler op een koord; een andere hing eronder aan een parapluutje. Een drietal speelden een deuntje in een klein theatertje; niet door iedereen gewaardeerd (er stond er een voor met zijn pootjes in zijn oren). Marionetten bewogen voorzichtig hun ledematen.
'Overdag is het Sprookjesbos geschikt voor kinderen, als het donker is, wordt het... horror', zei het meisje, zich verkneukelend.
Daar, in het donker, voor het huisje waarin alles bewoog, slechts verlicht door het schijnsel van een zaklantaarn, ervoer ik, fan van duistere Tim-Burton sprookjes, de échte magie.
