donderdag 29 oktober 2020

prentje en de pinguïns


Dingen maken hè, dat doe ik graag.

En dan het liefst gewoon thuis. Dat ik niet afhankelijk ben van externe zaken zoals ovens.

Nou ja, geen garantie dat het dan ook goed gaat, hoor. 

(Zo zou ik de snavel goud spuiten. Dacht nog slim te zijn om mijn vintage tafel te sparen door het in de keuken te doen. Nu heb ik een gouden keuken en vloog de snavel alle kanten op.)

Het grappige is; ze hebben allemaal hun eigen karakter. 

Dat gebeurt vanzelf.

Ook dat ze meteen de keuken instuiven.  

Dat gaat nog leuk worden.

zondag 25 oktober 2020

prentje en de zoektocht

Waar word ik nou het allergelukkigst van? (Behalve van de mensen om me heen?)

Van maken. Prentjemaakt. Duh. 

Ik word gelukkig van goeie animaties (kijktip: Marona!). Van kunst. Grafische vormgeving. Interieur. Houten dierfiguren (Mid Century). Porselein. De zee. Literatuur. Muziek. Kerst. Schrijven. Soms. 

Maar ik word het allergelukkigst van het verwezenlijken van de concepten die ik in mijn hoofd heb. 

Minatuurwereldjes. Retro caravannetjes. 

Omdat het nog heel lang duurt voordat mijn grote kleine caravan er is, heb ik maar een miniatuur besteld. 
Dan kan ik alvast kijken hoe die achter mijn Fiatje staat. 
En omdat het nog heel lang duurt voordat het donkere seizoen voorbij is, ga ik veel maken de komende tijd. Spelen. De creativiteit door me heen voelen stromen. 
Dan komt het vast goed. 

woensdag 21 oktober 2020

prentje en de kerstvoorpret

Het is natuurlijk ontzettend uncool, maar ik heb een beetje een kerstfetisj.
En zeker deze dagen zo'n behoefte aan warmte en gezelligheid. 

Nu gaat het een beetje ver om alvast een kerstboom op te tuigen; er zijn ook grenzen. 

Maar toen ik van de week deze mooie kerstballen had gekocht, vond ik het ook jammer om te wachten tot het wel enigszins acceptabel is om een boom neer te zetten.  

Dus heb ik ze maar subtiel alvast in een soort kasje neergelegd. 

Overigens, misschien spreekt dat dan weer een beetje voor me, is mijn kerststijl inmiddels wel geëvolueerd van over-de-top hysterisch, naar ehm, iets volwassener. 

Hoewel ik wel al jaren een aantal favoriete voorwerpen heb. 

Zoals kerstboomfiguren:

En ik kwam erachter dat een van mijn kerstbomen exact dezelfde kleur groen is als een van mijn Monatoetjes!

Hmm. Misschien is mijn smaak toch iets minder volwassen dan ik in eerste instantie dacht...

woensdag 14 oktober 2020

prentje en de pinguïn

Ok, voorlopig zitten we dus thuis met z'n allen. 

Het is niet anders. De blik moet zich meer naar binnen richten. 

En thuis betekent omringd zijn met de mensen en spullen die je het meest dierbaar zijn. 

Ik koop niet zoveel nieuwe dingen meer, maar heel soms vind ik nog iets waar mijn hart sneller van gaat kloppen. 

Zoals met deze pinguïnvazen. Ze zijn ook als schenkkannetjes te gebruiken. 

Dat is de praktische kant van het verhaal.

De praktische kant is in mijn leven vaak ondergeschikt aan de emotionele zijde.  

Ik word er namelijk gewoon ontzettend blij van als ik ze zie. En blij zijn is op dit moment van onschatbare waarde. 

Nu we ruim een half jaar thuis zitten, besef ik meer en meer hoe ik de interactie met andere mensen mis. 

Ik heb een fijne baan als communicatieadviseur. Communiceren doe je niet alleen. 

Een week of twee geleden mocht ik even naar kantoor om een filmpje op te nemen met Steven Kazàn, de zoon van Hans Kazàn (ongelofelijk hoe die jongen op zijn vader lijkt). 

Pas toen ik weer thuis was, realiseerde ik me hoe erg ik dit soort dingen mis.

Creatieve dingen maken met elkaar. 

De energie van teamwork; hard werken en veel plezier hebben samen. 

En hoe leuk ik de pinguïn ook vind, echt lachen kan ik niet met 'm.

zondag 11 oktober 2020

prentje en Aardman

Ongelofelijke liefde voor detail. 

Ik denk dat dit wel de lading dekt van de films van Aardman Animations. 

Geen krop sla is hetzelfde.

Dat is de reden dat de stopmotion animatie (beeldje voor beeldje de kleipoppetjes verschuiven tot ze lijken te bewegen) zo fantastisch oogt. 

Dat maakt ook dat ik urenlang kon rondlopen op de tentoonstelling The Art of Aardman in het Forum in Groningen. 
En ook dat ik niet wist hoe snel ik er naar toe moest toen ik de recensie las in de Volkskrant.

Vroeger bouwde ik ook miniatuurwereldjes. 
Ik kan me nog herinneren dat ik als zesjarige worteltjes knipte van oranje papier en die in mijn Smurfenkas legde.  

Ook later maakte ik kleine wereldjes:

En nu even een klein uitstapje aangezien ook mijn 'grote' wereld vol wonderen zit. 

Na wat stomme acties na een vastlopende computer, was ik al mijn foto's kwijt. 

Wat schetst mijn verbazing dat, als ik nu 'afbeeldingen' wil toevoegen, ik de mogelijkheid heb om vanuit 'Google foto's' niet alleen makkelijk oude blogfoto's kan uploaden, maar er ook opeens gifjes van zijn gemaakt. 

Hoe dan!?    

En nu ik toch bezig ben: waarom heb ik opeens van die rare onregelmatige regelafstanden na de (verplichte) update van blogspot? 

Enfin, terug naar Aardman. 

Wat een heerlijk wereldje om in rond te dwalen in bange tijden. 
Even afgeleid te zijn van de waan van de dag.
Jezelf onder te dompelen in een wereld vol fantasie.
 
Ik ben op dit moment zo zoekende naar inspiratiebronnen. 
Waar krijg ik energie van? 
Wat gaf me in het verleden die boost
Opbeurend om dan die blogfoto's van het afgelopen decennium terug te zien. 
En dan blijkt het toch vooral kunst te zijn.
Soms gedetailleerd, maar het liefst ook eenvoudig. 

Daarom blijf ik, ook nu, musea bezoeken. Te genieten van creativiteit. 

Om even los te komen van de werkelijkheid. 

                                              Just hang in there, folks.

donderdag 8 oktober 2020

prentje en het caravannetje

Al jaren heb ik slechts 1 materiële wens: een klein caravannetje. 

Een mini-huisje voor achter de Fiat 500.  

Nou, daar begint het gedonder al, want er zijn niet veel caravans die achter de Fiat 500 kunnen. 

Ik droomde van een T@b. 

Maar daar kan ik niet in staan met mijn 1.83 m.

Ik dacht een alternatief te hebben gevonden in een minicaravan met buitenkeuken. 

Maar eigenlijk wilde ik het liefst toch alles in 1 huisje. 

Een zoektocht die een paar jaar duurde inmiddels. 

Een caravannetje dat er leuk uit ziet (retro-uitstraling), betaalbaar is, licht, maar waar ik toch kan staan, in kan slapen met mijn lange benen en het liefst nieuw. Kom er maar eens om. 

En deze zomervakantie vond ik 'm opeens. 

Ik toetste voor de zesduizendste keer 'kleine caravan' in, maar dit keer met de toevoeging ' hefdak' in een soort brainwave.  

Want ik was ook wel gecharmeerd van de Eriba, maar die zijn nieuw ver boven mijn budget. 

Er verscheen opeens een klein Pools caravannetje op mijn beeldscherm. 

Een caravannetje dat sinds de eerste van de productielijn in 1973 afrolde nooit meer is veranderd: 

De Predom. (Die nu een nieuwe, niet uit te spreken naam heeft: Niewiadow). 

De website leek ook uit de begintijd van internet te komen. 

Hier geen kekke foto's van ontspannende hipsters. 

Maar dat heeft ook wel weer wat.  

In Nederland bleek er één importeur te zijn, maar die zat in Limburg. 

Hij had één agent, en die zat in Aalsmeer. 

Kijk, nu komen we in de buurt. 

Dus het eerste weekend dat ik terug was, reden Zoon en ik naar Aalsmeer. 

Liefde op het eerste gezicht. 

Ik kon er in staan, ik kon er in liggen: deze caravan paste me als een (mini)huis. 

'De levertijd is al 4 maanden', zei de agent bezorgd, 'dus ik zou niet te lang wachten'. 

Enfin; het is toch een behoorlijke uitgave, dus ik ging niet over één nacht ijs. 

De agent ging op vakantie, en daarna zou ik 'm bestellen. 

Met een zandkleurig interieur. 

En vooral geen stickers erop. 

Zo clean mogelijk.  

Tot ik vorige week een mail kreeg van de importeur. 

'Ik weet niet of je nog interesse hebt, maar de wachttijd is nu al ruim 1 jaar'. 

Ik barstte spontaan in huilen uit op de bank (ok, ik had toch al mijn dag niet). 

Verschillende scenario's gingen door mijn hoofd. 

Zou ik dan toch maar die uit de showroom nemen? 

Ondanks dat die een blauwe bekleding had van binnen? 

Geen goed idee, zeiden verschillende mensen die me kennen (en weten dat ik nogal een ehm ding met vorm en kleur heb).

Lang verhaal kort: deze week was de agent terug en de volgende dag stond ik op de stoep. 

Ik heb gewoon een caravan gekocht, mensen. 

(Vervolgens lag ik weer een halve nacht wakker over de kleur van de ramen en heb ik die alsnog weer veranderd). 

En nu zie ik mezelf dus zo ongeveer zitten: 

(De foto is overigens van internet. Ik weet niet wie deze lieve mevrouw is, maar ze heeft dezelfde caravan).

Of zo:
                                             (Voeten van dezelfde mevrouw).  

Nu alleen nog wachten tot zomer 2022.