En dan het liefst gewoon thuis. Dat ik niet afhankelijk ben van externe zaken zoals ovens.
Nou ja, geen garantie dat het dan ook goed gaat, hoor.
(Zo zou ik de snavel goud spuiten. Dacht nog slim te zijn om mijn vintage tafel te sparen door het in de keuken te doen. Nu heb ik een gouden keuken en vloog de snavel alle kanten op.)
Het grappige is; ze hebben allemaal hun eigen karakter.
Ook dat ze meteen de keuken instuiven.
Van maken. Prentjemaakt. Duh.
Ik word gelukkig van goeie animaties (kijktip: Marona!). Van kunst. Grafische vormgeving. Interieur. Houten dierfiguren (Mid Century). Porselein. De zee. Literatuur. Muziek. Kerst. Schrijven. Soms.
Maar ik word het allergelukkigst van het verwezenlijken van de concepten die ik in mijn hoofd heb.
Minatuurwereldjes. Retro caravannetjes.
Nu gaat het een beetje ver om alvast een kerstboom op te tuigen; er zijn ook grenzen.
Maar toen ik van de week deze mooie kerstballen had gekocht, vond ik het ook jammer om te wachten tot het wel enigszins acceptabel is om een boom neer te zetten.
Dus heb ik ze maar subtiel alvast in een soort kasje neergelegd.
Overigens, misschien spreekt dat dan weer een beetje voor me, is mijn kerststijl inmiddels wel geëvolueerd van over-de-top hysterisch, naar ehm, iets volwassener.
Hoewel ik wel al jaren een aantal favoriete voorwerpen heb.
Zoals kerstboomfiguren:
Hmm. Misschien is mijn smaak toch iets minder volwassen dan ik in eerste instantie dacht...
Het is niet anders. De blik moet zich meer naar binnen richten.
En thuis betekent omringd zijn met de mensen en spullen die je het meest dierbaar zijn.
Ik koop niet zoveel nieuwe dingen meer, maar heel soms vind ik nog iets waar mijn hart sneller van gaat kloppen.
Zoals met deze pinguïnvazen. Ze zijn ook als schenkkannetjes te gebruiken.
Dat is de praktische kant van het verhaal.
De praktische kant is in mijn leven vaak ondergeschikt aan de emotionele zijde.
Ik word er namelijk gewoon ontzettend blij van als ik ze zie. En blij zijn is op dit moment van onschatbare waarde.
Nu we ruim een half jaar thuis zitten, besef ik meer en meer hoe ik de interactie met andere mensen mis.
Ik heb een fijne baan als communicatieadviseur. Communiceren doe je niet alleen.
Een week of twee geleden mocht ik even naar kantoor om een filmpje op te nemen met Steven Kazàn, de zoon van Hans Kazàn (ongelofelijk hoe die jongen op zijn vader lijkt).
Ik denk dat dit wel de lading dekt van de films van Aardman Animations.
Geen krop sla is hetzelfde.
Dat is de reden dat de stopmotion animatie (beeldje voor beeldje de kleipoppetjes verschuiven tot ze lijken te bewegen) zo fantastisch oogt.
Ook later maakte ik kleine wereldjes:
Na wat stomme acties na een vastlopende computer, was ik al mijn foto's kwijt.
Wat schetst mijn verbazing dat, als ik nu 'afbeeldingen' wil toevoegen, ik de mogelijkheid heb om vanuit 'Google foto's' niet alleen makkelijk oude blogfoto's kan uploaden, maar er ook opeens gifjes van zijn gemaakt.
Hoe dan!?
En nu ik toch bezig ben: waarom heb ik opeens van die rare onregelmatige regelafstanden na de (verplichte) update van blogspot?
Enfin, terug naar Aardman.
Daarom blijf ik, ook nu, musea bezoeken. Te genieten van creativiteit.
Om even los te komen van de werkelijkheid.
Een mini-huisje voor achter de Fiat 500.
Nou, daar begint het gedonder al, want er zijn niet veel caravans die achter de Fiat 500 kunnen.
Ik droomde van een T@b.
Maar daar kan ik niet in staan met mijn 1.83 m.
Ik dacht een alternatief te hebben gevonden in een minicaravan met buitenkeuken.
Maar eigenlijk wilde ik het liefst toch alles in 1 huisje.
Een zoektocht die een paar jaar duurde inmiddels.
Een caravannetje dat er leuk uit ziet (retro-uitstraling), betaalbaar is, licht, maar waar ik toch kan staan, in kan slapen met mijn lange benen en het liefst nieuw. Kom er maar eens om.
En deze zomervakantie vond ik 'm opeens.
Ik toetste voor de zesduizendste keer 'kleine caravan' in, maar dit keer met de toevoeging ' hefdak' in een soort brainwave.
Want ik was ook wel gecharmeerd van de Eriba, maar die zijn nieuw ver boven mijn budget.
Er verscheen opeens een klein Pools caravannetje op mijn beeldscherm.
Een caravannetje dat sinds de eerste van de productielijn in 1973 afrolde nooit meer is veranderd:
In Nederland bleek er één importeur te zijn, maar die zat in Limburg.
Hij had één agent, en die zat in Aalsmeer.
Kijk, nu komen we in de buurt.
Dus het eerste weekend dat ik terug was, reden Zoon en ik naar Aalsmeer.
Liefde op het eerste gezicht.
Ik kon er in staan, ik kon er in liggen: deze caravan paste me als een (mini)huis.
'De levertijd is al 4 maanden', zei de agent bezorgd, 'dus ik zou niet te lang wachten'.
Enfin; het is toch een behoorlijke uitgave, dus ik ging niet over één nacht ijs.
De agent ging op vakantie, en daarna zou ik 'm bestellen.
Met een zandkleurig interieur.
En vooral geen stickers erop.
Zo clean mogelijk.
Tot ik vorige week een mail kreeg van de importeur.
'Ik weet niet of je nog interesse hebt, maar de wachttijd is nu al ruim 1 jaar'.
Ik barstte spontaan in huilen uit op de bank (ok, ik had toch al mijn dag niet).
Verschillende scenario's gingen door mijn hoofd.
Zou ik dan toch maar die uit de showroom nemen?
Ondanks dat die een blauwe bekleding had van binnen?
Geen goed idee, zeiden verschillende mensen die me kennen (en weten dat ik nogal een ehm ding met vorm en kleur heb).
Lang verhaal kort: deze week was de agent terug en de volgende dag stond ik op de stoep.
Ik heb gewoon een caravan gekocht, mensen.
(Vervolgens lag ik weer een halve nacht wakker over de kleur van de ramen en heb ik die alsnog weer veranderd).
En nu zie ik mezelf dus zo ongeveer zitten:
Nu alleen nog wachten tot zomer 2022.
