Zolang ik me kan herinneren, heb ik last van angst en dwang. Een van mijn eerste jeugdherinneringen is dat ik als meisje in zoveel mogelijk kamers moest zijn als de klok sloeg. Dus rende ik heen en weer. Ik wilde het niet, maar het moest. Met de dwang kwam de schaamte. Zo jong als ik was, voelde ik wel dat dit niet 'normaal' was. Ik sprak er met niemand over.
Iedere therapie heb ik gehad. Talloze medicatie geprobeerd. Voor de buitenwereld leek ik een redelijk zorgeloos bestaan te hebben. In de binnenwereld was het donker. Een verpletterende somberheid als ik wakker werd. En altijd de angst en de gedachten om deze te bezweren. Ging ik toegeven aan mijn dwanghandelingen? Gelukkig heb ik ook een ongelofelijke wilskracht. Ik heb er geen dag om verzuimd. En haalde ik troost uit de kunst en de liefde om me heen.
Ik las over deze behandeling en registreerde het in mijn achterhoofd. Ik vond het ook wel spannend. rTMS staat voor Repetitieve Trancraniële Magnetische Stimulatie. Ik citeer nu even van een medische site: rTMS werkt door hersengebieden te beïnvloeden die verantwoordelijk zijn voor depressiviteit (en angst), door deze gebieden te stimuleren of te remmen met magnetische pulsen. Door het geven van magnetische pulsen kunnen bepaalde hersencellen (neuronen) aangezet worden tot vaker en krachtiger vuren, dan wel geremd om het tegenovergestelde te doen. Hierdoor kunnen hersencircuits beïnvloed worden en symptomen van een depressie afnemen. Het volledige en exacte werkingsmechanisme is nog niet opgehelderd. Wel is het een wetenschappelijk bewezen methode die op steeds meer plekken wordt aangeboden.
Concreet betekent dit dat ik de komende tijd 3x in de week met een spoel op mijn hoofd zit, pratend over mijn grootste angsten en somberste gedachtes die ik voorheen altijd zoveel mogelijk verborgen heb gehouden. Concreet betekent dit ook dat mijn houding ten opzichte van deze kant van mij 180 graden is gedraaid. Het is geen 'zwakte' maar een biologisch 'defect' dat ik hopelijk op deze manier een beetje kan fixen.
De grootste bewondering heb ik voor mensen die eerlijk durven te zijn over hun (psychische) kwetsbaarheid. Bekende namen als Hanna Verboom en Katja Schuurman die eerlijk zeggen: dit ben ik (ook). Nu ben ik geen bekende Nederlander, maar ik hield de schaamte over psychische gevoeligheden wél in stand door er ook (nauwelijks) over te praten. Eigenlijk straf je jezelf daarmee (dubbel).
Deze tijd ligt nu achter me. Ik heb dit op mijn werk gedeeld en de reacties zijn zo lief. De vooroordelen zitten ook in mijn (kleine) hoofd. Ik ben goed in mijn werk en dit wordt gelukkig ook gezien.
Ik deel dit nu ook hier. Om mezelf te helpen, maar ook omdat ik hoop dat ik anderen kan helpen. Het is zo eenzaam in het donker. En ik weet dat we met velen zijn. Ik wil niet langer overleven, maar leven.
Dit is een nieuwe start.
