prentje en het jaaroverzicht

'Ik ga nu eenmaal liever met de boot naar Schiermonnikoog dan met het vliegtuig naar Bali', schreef ik in januari in mijn eerste blog van dit jaar. Niet wetende dat we een paar weken later überhaupt niet meer naar Bali konden vliegen.

Het geeft wel al weer dat mijn leven (tot nu toe) persoonlijk minder geraakt werd door corona dan dit bij een heleboel andere mensen het geval is. Mijn baan stond niet op de tocht, ik verloor (gelukkig) geen mensen aan het virus. Een paar tripjes gingen niet door en ik werkte een groot deel van het jaar thuis; dat was het wel zo'n beetje. 

Ik hád al een klein en overzichtelijk leven; ik moet het niet hebben van veel externe impulsen. 

Dat wil niet zeggen dat het geen moeilijk jaar was. Drie mensen in mijn omgeving van mijn generatie overleden dit jaar, door andere oorzaken. Familieleden werden ernstig ziek, grotendeels ook niet door het virus. Mijn eigen angst- en depressieklachten namen sterk toe, door (nieuwe) medicatie gelukkig inmiddels weer wat teruggebracht.  

Maar 2020 bracht ook mooie dingen. Veel tijd met mijn lief, met waardevolle gesprekken. Genieten van Zoon en zijn geweldige vriendin. De directe omgeving ontdekken; sowieso de prachtige natuur. Tussendoor een paar fantastische tentoonstellingen. Mooie films en indrukwekkende boeken. En een stromende creativiteit, waardoor ik verschillende dingen kon maken. Mijn droomwens in vervulling laten gaan, door de aanschaf van mijn eigen caravannetje.     

Goodbye 2020. Hello 2021. 

Ik wens U een gezond, creatief en liefdevol jaar toe. 

prentje en Soul

 

Al heel wat maanden keek ik uit naar de nieuwe Disney/Pixar-film 'Soul'. 

Ik ben met name een groot fan van het eigenzinnige Pixar. Ik hield dan ook even mijn hart vast toen ze samengingen met het bravere Disney, maar gelukkig hebben ze hun eigen touch vast kunnen houden. 

Bijna alle Pixars zijn geweldig. Ok, er zijn er wat minder goed gelukt ('Onward', 'Cars') maar daar staan parels als 'Up', 'Inside Out' en 'Coco' tegenover. 

Het mooie van Pixar: ze maken de films niet specifiek voor kinderen. Ze maken wat ze zelf willen, en onderschatten kinderen niet. De Pixar-studio is op zijn best als ze filosofische thema's behandelt zoals 'is er leven na de dood en hoe zit dat er dan uit?' tot 'hoe komt iemand aan zijn karakter? Ligt dit al vast?' 

Dat laatste speelt een grote rol in Soul, wat voor een groot deel afspeelt in het 'hiervoormaals'. Joe Gardner is een muziekleraar die al zijn hele leven droomt van een carrière als jazz-musicus. Net als hij op het punt staat zijn droom te verwezenlijken, valt hij dood neer. Op weg naar het hiernamaals weet hij te vluchten en komt hij terecht in het 'hiervoormaals'. Hij krijgt een kans om terug te keren naar de aarde, als hij de passie kan vinden van '22'; een wezentje dat geen zin heeft in een aards bestaan. 

Helaas belanden ze in het verkeerde lichaam, 22 als Joe en Joe als kat. 22 ziet al snel de schoonheid van het 'gewone' leven, Joe blijft vasthouden aan zijn droom. De mooiste scène is als hij zijn droom heeft verwezenlijkt en zich vervolgens afvraagt: 'wat nu'? 'En morgen weer hetzelfde', antwoordt de zangeres van de band. Het euforische gevoel blijft uit. 'Ik had gedacht dat ik me nu heel anders zou voelen', zegt Joe peinzend. 

De boodschap van de film: het doel van het leven is iets anders dan je passie najagen. Een gedurfde boodschap voor zo'n grote studio: de meeste (Amerikaanse) films gaan meestal over 'follow your dreams'. 

Tel daarbij de visuele schoonheid van de film op (met deels ook een heel andere, Picasso-achtige stijl) en een fantastische jazz-soundtrack en je hebt een meesterwerk. 

Eigenlijk zou de film al deze zomer uitkomen, maar vanwege de omstandigheden was hij vanaf 1e kerstdag bij Disney-plus te zien (voor mij een reden om een abonnement te nemen). 

De boodschap hield me nog een tijdje bezig. Ik vind mijn baan heerlijk, maar droom op mijn beurt al mijn hele leven van een eigen winkeltje waar ik iets verkoop waar ik zelf verliefd op ben. Maar is dat wel zaligmakend? En biedt het leven ondertussen niet al vreselijk veel waar ik intens van kan genieten, zoals films als deze? 

Misschien is dat al wel voldoende. Wat zeg ik: misschien is dat al meer dan genoeg. 

prentje en de kerst

'Waarom hou je eigenlijk zo van kerst?', vroeg iemand-die-niet-zo-van-kerst-houdt me laatst. 

Daar moest ik even over nadenken. 

'Ik denk dat het te maken heeft met verwachtingen', antwoordde ik. 'Eigenlijk is de voorpret het leukst, de kerst zelf valt vaak tegen'. 

'En daar trap je dan elke keer weer in?', vroeg dezelfde persoon. 

'Ik heb dat inmiddels gescheiden', zei ik. 'Ik zie de voorpret en de kerstdagen als twee aparte dingen.'  

'Ik vind kerst meer als Sinterklaas voor volwassenen', zei degene-die-niet-zo-van-kerst-houdt. 

Ik schoot in de lach. 'Eigenlijk vind ik dat wel een mooie beschrijving', beaamde ik. 'Hoewel het voor iedereen natuurlijk anders is'.

Maar deze beschrijving past eigenlijk wel bij me. Ook al ben ik inmiddels 48, ik ben nog steeds het meest mezelf als ik het kind in me koester. 

Ik vind het heerlijk om mijn eigen draai te geven aan kerst. Het hoeft niet zo traditioneel, liever niet zelfs. Kerst met een knipoog. 

En de kerst kent veel iconische vormen. Zalig om daar mee te spelen. Ik vind kunst vaak ook het leukst als het een interpretatie is van iconen die iedereen kent.

Vanuit religieus oogpunt zijn de kerstdagen overigens niet de belangrijkste feestdagen; aan Pasen wordt meer waarde gehecht. 

En kerst is een beetje gekaapt door de Amerikanen, vaak geen aanbeveling. Santa Claus is onder meer terug te voeren op onze Sinterklaas, volgens Wikipedia door de Nederlandse kolonisten meegenomen naar Noord-Amerika. 

Voor mij staat Amerika vaak voor meer-meer-meer. Een kerstboom tot het plafond, een berg cadeaus eronder. Veel decoratie. Veel eten. Veel verplichtingen. Alles waar ik niet van hou. 

En de hele ker(st)mis lijkt ook steeds eerder te beginnen. Draaide Sky Radio vroeger op kerstavond vanaf 17.00 uur alleen nog maar kerstliedjes; nu is het vanaf half november al 'The Christmas Station' met continu dezelfde Christmas songs. Hoe vaak hebben ze inmiddels 'Last Christmas' gedraaid? Ik ben daar oprecht nieuwsgierig naar. En misschien is het ook beter om de kerstboom een paar dagen van te voren in huis te halen. Kerst weer exclusief maken in plaats van de 'Overkill' die het nu vaak is.  

Ik hou van een 'merry little Christmas'. Eén zorgvuldig gekozen pakje voor een ieder onder de boom. 

En zo kom ik weer uit bij de verwachtingen. Die overigens best kunnen matchen met de realiteit, als deze verwachtingen maar niet te hoog gespannen zijn. En kerst niet teveel commercieel wordt uitgebuit. 

Dit jaar gaat Sky ook zondag ná de kerst door met alleen maar kerstliedjes uitzenden. 

Alsof het nooit genoeg is.     

prentje en de arreslee euh caravan

In moeilijke tijden, waarin zelfs Sinterklaas niet bestand blijkt tegen het coronavirus, mijn moeder steeds meer zorg nodig heeft en de server down gaat op het moment dat ik een digitale kerstborrel organiseer voor 1100 collega's tegelijk, is het belangrijk om terug te keren naar die dingen die je energie geven. 

Zoals mijn kerstproject voor dit jaar: 9 rendieren voor een arrecaravan. Het idee kwam overigens van Zoon, die blijkbaar mijn creatieve genen heeft. 'Waarom laat je de rendieren de caravan niet trekken?', vroeg hij toen hij het caravannetje op tafel zag liggen. 

Hoe symbolisch om het jaar uit te rijden met het voertuig dat ik in 2022 en misschien zelfs volgend jaar al achter mijn autootje kan koppelen... 

  

prentje en de mantelzorg

En toen was ik opeens van de een op de andere dag mantelzorger van mijn moeder. Of voor mijn moeder? Zelfs dat weet ik niet. 

Wat ik wel weet, is dat alles is veranderd. Wat vroeger een druk leven leek, lijkt nu een zee van tijd. 

Ik loop met alles achter. Fijne projecten van mijn werk heb ik overgedragen. Voor volgend jaar koop ik extra tijd. 

Het is zwaar, emotioneel en fysiek. Allereerst voor mijn moeder. Maar ook voor de rest van de familie. Met terugwerkende kracht bewonder ik alle mantelzorgers die ons voor zijn gegaan. 

Belangrijker dan ooit dat ik af en toe mijn batterij oplaad. Met simpele dingen waar ik blij van word. Zoals het huis versieren voor kerst. 

Dit keer staat de kribbe van het kindje Jezus wel in een kerk:

En werd ik verliefd op een sneeuwman van porselein. 

Binnenkort hoop ik meer tijd te vinden voor het grote Rudolph-project. Ik ben al wel begonnen. En wat ik nooit had gedacht: het schuren maakt me rustig; het werkt bijna meditatief.  

Het mantelzorgen brengt ook veel. Een diepe verbondenheid. 

En gelukkig staan de neuzen allemaal dezelfde kant op. 

prentje en Rudolph

Als kind droomde ik ervan een eigen winkeltje te hebben, en eigenlijk droom ik dit stiekem nog wel eens. 

Het probleem is: ik ben vooral van de concepten en niet van de afwerking. 

Als ik bezig ben met een object, ben ik in mijn hoofd al bij de volgende. 

Nu ik het derde rendier alsnog kreeg toegestuurd, dacht ik: laat ik mezelf eens uitdagen. 

Want het maken van close-ups met een spiegelreflex is fnuikend: je ziet elke oneffenheid. 

En dan roep ik altijd wel dat ik van de Wabi Sabi (de schoonheid van het imperfecte) ben; ik vind het ook weleens fijn als iets eruit ziet zoals ik het in mijn hoofd heb. 

Want dat heb ik dan wel hė; in mijn hoofd ziet het er hartstikke goed uit. 

Dus schuurde ik de rendieren, en verfde ze opnieuw. Ik schuurde weer en ik verfde. Ik schuurde... enfin, U get the point. En dat terwijl ik een enorme hekel heb aan schuren. 

Ik ging zelfs zo ver dat ik ze met mijn vingers ging verven om niet de kwaststrepen te zien. 

Sterker nog: ik masseerde de verf er zo ongeveer in. 

De lichtgrijze vertoonde na tig behandelingen het gewenste resultaat. Een matte, poederachtige uitstraling die bijna fluwelig lijkt. 

Die andere twee bleken weerbarstiger. Inmiddels had ik mijn leesbril op en een grote lamp op tafel gezet en ja hoor, nog steeds oneffenheden.  

Het punt is: stel nou dat je een winkeltje hebt met zelfgemaakte producten (want dat is het summum). Dan wordt zo'n product dus onbetaalbaar als de maker uren zit te schuren op een rendier van een paar centimeter hoog.  

Zucht. 

Weet U trouwens hoeveel rendieren er zijn? Negen, inclusief Rudolph. In mijn enthousiasme heb ik ze allemaal besteld. Dat wordt dus uren schuren. 

Eigenlijk best een rotnummer dat 'Rudolph the Rednose Reindeer' met die opportunistische rendieren die opeens van de gepeste Rudolph gaan houden omdat de hij de slee mag trekken.  

prentje en de rendieren

Het begon met een site van een soort Amerikaanse Ikea. 

Ik zag een pinguïn van marmer, rendieren met een messing gewei: voor ik het wist had ik mijn mandje gevuld. Toen ging ik afrekenen: vijftig euro verzendkosten. Vijftig euro! Dat was meer dan alles wat ik in mijn mandje had.

Dat moest anders kunnen. Ik ging ze zelf maken.

Dus ging ik op googelen op zaken als 'gouden hoorntjes' en 'marmeren pinguïns'. Daar werd ik niet erg gelukkig van. 

Ik moest er mijn eigen draai aan geven. 

Nou ja, wat betreft de pinguïns heeft U gezien waar dit toe heeft geleid. Nou de rendieren nog. 

Na een tijdje zoeken vond ik een site met blanco houten rendierhangers met een leren gewei. Dat begon er op te lijken. 

Ik vond trouwens nog meer geweldigs, waarover binnenkort meer. 

Gisteren kwamen ze binnen. Ik voelde me als een kind op pakjesavond. Helaas zat er 1 rendier te weinig in de doos, die houdt U nog tegoed (hoop ik).

De houten touwtjes knipte ik af. Ik verfde ze met testers van muurverf in rendierkleuren. En ze kregen een rendierneus.

Ze voelen zich al aardig thuis. 
Er is sprake van een goede klik met de pinguïns, en ze zijn al een kerstboom aan het uitzoeken.  

Als ze nou maar eens ophielden met de hele dag kerstfilms kijken... 

prentje en de pinguïns

Dingen maken hè, dat doe ik graag.

En dan het liefst gewoon thuis. Dat ik niet afhankelijk ben van externe zaken zoals ovens.

Nou ja, geen garantie dat het dan ook goed gaat, hoor. 

(Zo zou ik de snavel goud spuiten. Dacht nog slim te zijn om mijn vintage tafel te sparen door het in de keuken te doen. Nu heb ik een gouden keuken en vloog de snavel alle kanten op.)

Het grappige is; ze hebben allemaal hun eigen karakter. 

Dat gebeurt vanzelf.

Ook dat ze meteen de keuken instuiven.  

Dat gaat nog leuk worden.

prentje en de zoektocht

Waar word ik nou het allergelukkigst van? (Behalve van de mensen om me heen?)

Van maken. Prentjemaakt. Duh. 

Ik word gelukkig van goeie animaties (kijktip: Marona!). Van kunst. Grafische vormgeving. Interieur. Houten dierfiguren (Mid Century). Porselein. De zee. Literatuur. Muziek. Kerst. Schrijven. Soms. 

Maar ik word het allergelukkigst van het verwezenlijken van de concepten die ik in mijn hoofd heb. 

Minatuurwereldjes. Retro caravannetjes. 

Omdat het nog heel lang duurt voordat mijn grote kleine caravan er is, heb ik maar een miniatuur besteld. 

Dan kan ik alvast kijken hoe die achter mijn Fiatje staat. 

En omdat het nog heel lang duurt voordat het donkere seizoen voorbij is, ga ik veel maken de komende tijd. Spelen. De creativiteit door me heen voelen stromen. 

Dan komt het vast goed. 

prentje en de kerstvoorpret

Het is natuurlijk ontzettend uncool, maar ik heb een beetje een kerstfetisj.
En zeker deze dagen zo'n behoefte aan warmte en gezelligheid. 

Nu gaat het een beetje ver om alvast een kerstboom op te tuigen; er zijn ook grenzen. 

Maar toen ik van de week deze mooie kerstballen had gekocht, vond ik het ook jammer om te wachten tot het wel enigszins acceptabel is om een boom neer te zetten.  

Dus heb ik ze maar subtiel alvast in een soort kasje neergelegd. 

Overigens, misschien spreekt dat dan weer een beetje voor me, is mijn kerststijl inmiddels wel geëvolueerd van over-de-top hysterisch, naar ehm, iets volwassener. 

Hoewel ik wel al jaren een aantal favoriete voorwerpen heb. 

Zoals kerstboomfiguren:

En ik kwam erachter dat een van mijn kerstbomen exact dezelfde kleur groen is als een van mijn Monatoetjes!

Hmm. Misschien is mijn smaak toch iets minder volwassen dan ik in eerste instantie dacht...

prentje en de pinguïn

Ok, voorlopig zitten we dus thuis met z'n allen. 

Het is niet anders. De blik moet zich meer naar binnen richten. 

En thuis betekent omringd zijn met de mensen en spullen die je het meest dierbaar zijn. 

Ik koop niet zoveel nieuwe dingen meer, maar heel soms vind ik nog iets waar mijn hart sneller van gaat kloppen. 

Zoals met deze pinguïnvazen. Ze zijn ook als schenkkannetjes te gebruiken. 

Dat is de praktische kant van het verhaal.

De praktische kant is in mijn leven vaak ondergeschikt aan de emotionele zijde.  

Ik word er namelijk gewoon ontzettend blij van als ik ze zie. En blij zijn is op dit moment van onschatbare waarde. 

Nu we ruim een half jaar thuis zitten, besef ik meer en meer hoe ik de interactie met andere mensen mis. 

Ik heb een fijne baan als communicatieadviseur. Communiceren doe je niet alleen. 

Een week of twee geleden mocht ik even naar kantoor om een filmpje op te nemen met Steven Kazàn, de zoon van Hans Kazàn (ongelofelijk hoe die jongen op zijn vader lijkt). 

Pas toen ik weer thuis was, realiseerde ik me hoe erg ik dit soort dingen mis.

Creatieve dingen maken met elkaar. 

De energie van teamwork; hard werken en veel plezier hebben samen. 

En hoe leuk ik de pinguïn ook vind, echt lachen kan ik niet met 'm.

prentje en Aardman

Ongelofelijke liefde voor detail. 

Ik denk dat dit wel de lading dekt van de films van Aardman Animations. 

Geen krop sla is hetzelfde.

Dat is de reden dat de stopmotion animatie (beeldje voor beeldje de kleipoppetjes verschuiven tot ze lijken te bewegen) zo fantastisch oogt. 

Dat maakt ook dat ik urenlang kon rondlopen op de tentoonstelling The Art of Aardman in het Forum in Groningen. 

En ook dat ik niet wist hoe snel ik er naar toe moest toen ik de recensie las in de Volkskrant.

Vroeger bouwde ik ook miniatuurwereldjes. 

Ik kan me nog herinneren dat ik als zesjarige worteltjes knipte van oranje papier en die in mijn Smurfenkas legde.  

Ook later maakte ik kleine wereldjes:

En nu even een klein uitstapje aangezien ook mijn 'grote' wereld vol wonderen zit. 

Na wat stomme acties na een vastlopende computer, was ik al mijn foto's kwijt. 

Wat schetst mijn verbazing dat, als ik nu 'afbeeldingen' wil toevoegen, ik de mogelijkheid heb om vanuit 'Google foto's' niet alleen makkelijk oude blogfoto's kan uploaden, maar er ook opeens gifjes van zijn gemaakt. 

Hoe dan!?    

En nu ik toch bezig ben: waarom heb ik opeens van die rare onregelmatige regelafstanden na de (verplichte) update van blogspot? 

Enfin, terug naar Aardman. 

Wat een heerlijk wereldje om in rond te dwalen in bange tijden. 

Even afgeleid te zijn van de waan van de dag.

Jezelf onder te dompelen in een wereld vol fantasie.

 

Ik ben op dit moment zo zoekende naar inspiratiebronnen. 
Waar krijg ik energie van? 

Wat gaf me in het verleden die boost? 

Opbeurend om dan die blogfoto's van het afgelopen decennium terug te zien. 

En dan blijkt het toch vooral kunst te zijn.

Soms gedetailleerd, maar het liefst ook eenvoudig. 

Daarom blijf ik, ook nu, musea bezoeken. Te genieten van creativiteit. 

Om even los te komen van de werkelijkheid. 

                                              Just hang in there, folks.

prentje en het caravannetje

Al jaren heb ik slechts 1 materiële wens: een klein caravannetje. 

Een mini-huisje voor achter de Fiat 500.  

Nou, daar begint het gedonder al, want er zijn niet veel caravans die achter de Fiat 500 kunnen. 

Ik droomde van een T@b. 

Maar daar kan ik niet in staan met mijn 1.83 m.

Ik dacht een alternatief te hebben gevonden in een minicaravan met buitenkeuken. 

Maar eigenlijk wilde ik het liefst toch alles in 1 huisje. 

Een zoektocht die een paar jaar duurde inmiddels. 

Een caravannetje dat er leuk uit ziet (retro-uitstraling), betaalbaar is, licht, maar waar ik toch kan staan, in kan slapen met mijn lange benen en het liefst nieuw. Kom er maar eens om. 

En deze zomervakantie vond ik 'm opeens. 

Ik toetste voor de zesduizendste keer 'kleine caravan' in, maar dit keer met de toevoeging ' hefdak' in een soort brainwave.  

Want ik was ook wel gecharmeerd van de Eriba, maar die zijn nieuw ver boven mijn budget. 

Er verscheen opeens een klein Pools caravannetje op mijn beeldscherm. 

Een caravannetje dat sinds de eerste van de productielijn in 1973 afrolde nooit meer is veranderd: 

De Predom. (Die nu een nieuwe, niet uit te spreken naam heeft: Niewiadow). 

De website leek ook uit de begintijd van internet te komen. 

Hier geen kekke foto's van ontspannende hipsters. 

Maar dat heeft ook wel weer wat.  

In Nederland bleek er één importeur te zijn, maar die zat in Limburg. 

Hij had één agent, en die zat in Aalsmeer. 

Kijk, nu komen we in de buurt. 

Dus het eerste weekend dat ik terug was, reden Zoon en ik naar Aalsmeer. 

Liefde op het eerste gezicht. 

Ik kon er in staan, ik kon er in liggen: deze caravan paste me als een (mini)huis. 

'De levertijd is al 4 maanden', zei de agent bezorgd, 'dus ik zou niet te lang wachten'. 

Enfin; het is toch een behoorlijke uitgave, dus ik ging niet over één nacht ijs. 

De agent ging op vakantie, en daarna zou ik 'm bestellen. 

Met een zandkleurig interieur. 

En vooral geen stickers erop. 

Zo clean mogelijk.  

Tot ik vorige week een mail kreeg van de importeur. 

'Ik weet niet of je nog interesse hebt, maar de wachttijd is nu al ruim 1 jaar'. 

Ik barstte spontaan in huilen uit op de bank (ok, ik had toch al mijn dag niet). 

Verschillende scenario's gingen door mijn hoofd. 

Zou ik dan toch maar die uit de showroom nemen? 

Ondanks dat die een blauwe bekleding had van binnen? 

Geen goed idee, zeiden verschillende mensen die me kennen (en weten dat ik nogal een ehm ding met vorm en kleur heb).

Lang verhaal kort: deze week was de agent terug en de volgende dag stond ik op de stoep. 

Ik heb gewoon een caravan gekocht, mensen. 

(Vervolgens lag ik weer een halve nacht wakker over de kleur van de ramen en heb ik die alsnog weer veranderd). 

En nu zie ik mezelf dus zo ongeveer zitten: 

(De foto is overigens van internet. Ik weet niet wie deze lieve mevrouw is, maar ze heeft dezelfde caravan).

Of zo:

                                             (Voeten van dezelfde mevrouw).  

Nu alleen nog wachten tot zomer 2022. 

prentje in Nijmegen

Het rare was: ik kwam eigenlijk voor ontwerper Ineke Hans. De andere naam van de tentoonstelling 'Geel als citroen, rood als tomaat' had ik niet geregistreerd in mijn hoofd. 

Maar de schilderijen van Erik Mattijssen zorgden ervoor dat ik instant verliefd werd.

Erik schildert met name huis, tuin en keukentaferelen. Hij woont graag op verschillende plekken in de wereld en brengt de interieurs die hij daar treft tot leven. 

Ik ga er verder niets over zeggen. Beeld is zoveel krachtiger.