prentje en Rudolph

Als kind droomde ik ervan een eigen winkeltje te hebben, en eigenlijk droom ik dit stiekem nog wel eens. 

Het probleem is: ik ben vooral van de concepten en niet van de afwerking. 

Als ik bezig ben met een object, ben ik in mijn hoofd al bij de volgende. 

Nu ik het derde rendier alsnog kreeg toegestuurd, dacht ik: laat ik mezelf eens uitdagen. 

Want het maken van close-ups met een spiegelreflex is fnuikend: je ziet elke oneffenheid. 

En dan roep ik altijd wel dat ik van de Wabi Sabi (de schoonheid van het imperfecte) ben; ik vind het ook weleens fijn als iets eruit ziet zoals ik het in mijn hoofd heb. 

Want dat heb ik dan wel hė; in mijn hoofd ziet het er hartstikke goed uit. 

Dus schuurde ik de rendieren, en verfde ze opnieuw. Ik schuurde weer en ik verfde. Ik schuurde... enfin, U get the point. En dat terwijl ik een enorme hekel heb aan schuren. 

Ik ging zelfs zo ver dat ik ze met mijn vingers ging verven om niet de kwaststrepen te zien. 

Sterker nog: ik masseerde de verf er zo ongeveer in. 

De lichtgrijze vertoonde na tig behandelingen het gewenste resultaat. Een matte, poederachtige uitstraling die bijna fluwelig lijkt. 

Die andere twee bleken weerbarstiger. Inmiddels had ik mijn leesbril op en een grote lamp op tafel gezet en ja hoor, nog steeds oneffenheden.  

Het punt is: stel nou dat je een winkeltje hebt met zelfgemaakte producten (want dat is het summum). Dan wordt zo'n product dus onbetaalbaar als de maker uren zit te schuren op een rendier van een paar centimeter hoog.  

Zucht. 

Weet U trouwens hoeveel rendieren er zijn? Negen, inclusief Rudolph. In mijn enthousiasme heb ik ze allemaal besteld. Dat wordt dus uren schuren. 

Eigenlijk best een rotnummer dat 'Rudolph the Rednose Reindeer' met die opportunistische rendieren die opeens van de gepeste Rudolph gaan houden omdat de hij de slee mag trekken.