prentje en het jublileum

Tien jaar.
Exact tien jaar geleden schreef ik mijn eerste blog.

Eerst nog een testblog, maar al snel had ik de smaak te pakken.
Had ik eerst alleen Zus als lezer; al snel breidde de lezerskring tot mijn verbazing uit.
Wie waren al die mensen?
Toen mijn blog werd opgepikt door publieksbladen als Margriet en het magazine van de Telegraaf, ging het opeens echt snel.
Inmiddels staat de teller op honderduizenden lezers.

Ik weet niet wie U bent.
Toch deel ik al tien jaar lief en leed met U.
Waarom?

Is het de bevestiging?
Het applaus?
Heb ik het nodig?
Ik vraag het me vaak af.

Soms is het een troost.
Als ik iets stoms doe, denk ik nog wel eens: ik kan er in ieder geval een blog over schrijven.

Soms is het bizar.
Bijvoorbeeld toen ik in een museum door een medebezoeker als prentje werd herkend.

Ik schreef over van alles; van angststoornis tot anorexia.
Van opvoedingsperikelen tot design.
Van musea tot de Petteflet.

Tien jaar.
In tien jaar ben ik gescheiden, verloor ik mijn vader en heb ik geworsteld met een heleboel dingen.
Maar heb ik ook enorm veel geleerd.
Ik ben niet veranderd; ik ben alleen steeds meer mezelf geworden.

Tien jaar.
Is dit het moment om te stoppen?
Ik heb een tijdje met deze gedachte rondgelopen.

Maar er is nog teveel.
Teveel dingen waar ik me over verwonder, waar ik blij van word, wat ik met U wil delen.

Tien jaar Prentje maakt.
Prentje maakte een heleboel.
Fotocollages met speelgoed, gedraaid hout, pornotrekpoppen, vazen, geblazen glas, illustraties; de lijst is heul lang.
Wat dat betreft was de titel raak.

Prentje maakt nu vooral porselein.
Om mijn blogjubileum te vieren, heb ik mezelf daarom een porseleinkast cadeau gedaan.
(Ok, ik kon 'm zelf niet tillen, met behulp van een Ikea-medewerker en een lieve buurman heb ik 'm boven gekregen. 
Alleen dat verhaal is al een blog waard. Maar ik wil nu niet teveel uitweiden).

Vanwege mijn jubileum is de kast nu even gevuld met een aantal tributen uit tien jaar Prentje maakt, maar er komt nog een heleboel porselein aan.
Zo kan ik niet wachten om mijn porseleinen Mona-toetjes in de kast te zetten.

Nog even hoor: en wat dacht U van deze nieuwe Delftsblauwe-met-een-moderne-twist-lijn?

 

Ik heb nog zoveel inspiratie.
Ik wil nog zoveel maken.

En omdat ik zonder U en uw fijne reacties het niet zolang had volgehouden, wil ik U vanwege dit jubileum ook graag iets cadeau doen.

Een van mijn eigen porseleinen prentje-espressokopjes.
U hoeft hieronder alleen maar een reactie achter te laten.
Waarom leest U mijn blog?

Leer ik U na tien jaar ook misschien een beetje kennen.

(Winactie is gesloten; winnaar krijgt binnenkort bericht). 

prentje en de wintermarkt

Ik zag 'm en kreeg het warm.
Wat was ie leuk.
En hoe goed zou ie in mijn huisje passen?
In dat hoekje waar ik nog niet helemaal tevreden over was?

Maar ja, ik kwam naar ' Winterwinkelen' voor mijn porseleinjuffies.
Zou hooguit een bordje meenemen.
Om nou weer met een meubel thuis te komen?

Nog maar een rondje lopen.
Mijn gedachten bleven afdwalen.

Weer even kijken.
Visitekaartje meenemen van maker Feike.
Kon ik er later een beslissing over nemen.

Een kop erwtensoep bestellen.
En daarna een beker warme chocolademelk.

Ik heb geen vluchtige smaak.
Als ik iets écht mooi vind, blijf ik het mooi vinden.

Teruglopen.
Twee jongemannen staan naast me.
Zien me kijken.

'Ik ben verliefd', zeg ik plompverloren.
'De maker staat naast me', zegt er eentje vriendelijk.

Feike lacht.
We praten over het tafeltje.
Het is van duurzaam hout uit Twente.
Hout van bomen die al waren gekapt.
'Kan ik ook pinnen?' hoor ik mezelf zeggen.
Ik stuur je gewoon een tikkie, antwoordt hij.

Even later zwaai naar Sinterklaas.
Hij zwaait terug.

Blij rijd ik verder.
De poten van het tafeltje steken parmantig uit het mandje voorop mijn fiets.

prentje en het goud

Ha, dacht U dat het gedaan was met het porselein?
Verre van dat.
Inmiddels volg ik voor de derde keer de cursus porselein gieten.

En gisteren was er een fijne verrassing: de gouden 'stook' die verloren dreigde te gaan vanwege een op hol geslagen oven, was er in de tweede ronde toch goed uitgekomen.

Voor mij is zo'n passie goud. 

En de ideeën blijven maar komen...

 

prentje in Antwerpen

Wat is Antwerpen toch een geweldige stad.
Zo dichtbij, zo anders, zo creatief.
Vermijd de bekende plekken, en ontdek een andere kant van Antwerpen.
De aanleiding van het bezoek was de tentoonstelling van fotograaf Stephan Vanfleteren in het Fomu.

Maar zeg nou zelf, wie heeft er voor zo'n fantastische stad nu een aanleiding nodig?

prentje en de kerstvoorpret

Hoewel ik uit een sinterklaasfamilie kom, ben ik eigenlijk een behoorlijke kerstmuts.
Sloeg ik daar vroeger nog wel eens in door; tegenwoordig hou ik het wat subtieler.

Het leukst vind ik de jaren 50-kerstsfeer.
Nu is dat ook niet zo raar, want ik vind alles uit de jaren 50 geweldig.
De kleding. De grafische vormgeving. De architectuur.
En vooral: de meubels.
Elke dag nog ben ik blij met mijn vintage kasten van Lutjens:

Het mooie is: en en rondom de kast fleurt alles op.
Om de ronde vormen te benadrukken, heeft de kast een houten ketting gekregen van de Hema:

En ik ben erg gek op deze vaas:

 Het kerststalletje heeft voor mij ook een fijne fifties-sfeer:

Net als de stoffen kerstboompjes:

Nu heb ik sowieso altijd wel wat met kerstboompjes.
Inmiddels zie ik door mijn (zelfgemaakte) bos bijna de bomen niet meer:

Kerstmuts dus.

Zeg niet dat ik U niet heb gewaarschuwd. 

prentje en Halloween

Ik heb er zelf niet zoveel meer mee; Halloween.
Toch vond ik het wel een beetje jammer dat onze zelfgeblazen glazen pompoenen een dag ná deze wat obscure feestdag werden bezorgd.
En blijkbaar heb ik mijn enthousiasme overgedragen aan mijn kind, want Zoon en vriendinnetje hebben zelf wél enthousiast samen pompoenen uitgehold:

Ach, en toen ik gisteren in het Modekwartier in Arnhem dit leuke monstertje tegenkwam, kon ik het ook niet laten om 'm mee naar huis te nemen:

Misschien heb ik toch nog wel wat met Halloween.

Maar dan gewoon het hele jaar door.