Ik had mijn kabouterhuis aan zee voor het eerst verhuurd. Aan vriendin A. Voor twee weken.
De eerste paar dagen kwam het met bakken uit de lucht. Mistroostig keek ik vanuit mijn kantoorraam naar buiten.
Zou vriendin A zich wel vermaken? Het kabouterhuis is vooral ingesteld op mooi weer.
Gelukkig hadden we regelmatig telefonisch contact. Ze vond het er heerlijk. Vriendin A kwam helemaal tot rust.
Was het niet door de omgeving, dan wel door de inrichting van het kleine huisje.
Zij en haar dochter keken dvd's, en hadden 's avonds gezellig de kaarsjes aan.
Opgelucht legde ik de telefoon neer na zulke telefoontjes.
Op de een of andere manier voelde ik me toch verantwoordelijk.
Tegen het weekend van de eerste week brak de zon door.
Vriendin A had aangeboden dat ze het leuk vond dat ik langs kwam, dus reed ik naar de kust.
Ik dacht dat het onwennig zou zijn, maar dat was helemaal niet het geval. Haar vriend had inmiddels ook het kabouterhuis ontdekt, en met elkaar hadden we een heerlijke zaterdag. Er zijn weinig mensen met wie ik zo kan lachen als met vriendin A + vriend.
We delen hetzelfde bitterzoete gevoel voor humor.
De tweede week brak aan, en de zon begon overdreven hard te schijnen.
Ik begon mijn huisje aan zee wel een beetje te missen.
Maar eigenlijk was dat ook niet erg.
Je weet pas wat je hebt als je het (even) kwijt bent.
'Ik denk dat je zaterdag weer bezoek krijgt' appte ik naar vriendin A.
'Gezellig', appte ze terug.
Was het wel slim om nog een keer te gaan als het de vorige keer zo leuk was?, piekerde ik een eindje weg in de Petteflet, waar het genadeloos warm was. 'Kon het dan niet alleen maar tegenvallen?'
Ik stelde mezelf gerust dat er dit keer sowieso een andere dynamiek zou zijn, omdat ik Zoon meenam.
We spraken af dat ik zaterdagavond weer het huisje van haar zou 'overnemen'.
En weer hadden we een zalige zaterdag. Met strand, ijsjes, ligbedjes, goede gesprekken met heerlijke wijn en diner aan zee werd het opnieuw een dag met een gouden randje.
De magie van de week ervoor was er nog steeds.
Aan het einde van de lange avond droeg vriendin A de sleutel over.
Een beetje spijtig wierp ze nog een laatste blik op het witte kabouterhuis.
De volgende ochtend regende het.
Ik volgde het voorbeeld van vriendin A, en keek drie afleveringen van mijn favoriete Deense serie achter elkaar.
Een beetje schuldig keek ik naar Zoon, die de hele ochtend achter zijn DS zat.
'Jij mag zeggen wat we vanmiddag gaan doen', zei ik wat lafjes.
Inmiddels trokken de buien een beetje weg.
'Samen met de frisbee overgooien, tosti op het strand en chocoladefondue delen bij de Zilte Zoen', was zijn antwoord.
Nou, en dat deden we toen maar.
Zoon vond nog een golfballetje in de duinen. Hij speelde er wat mee in zee, tot de golven het balletje meenamen en niet meer teruggaven.
'Maar dat geeft niets', zei hij toen we richting de Zilte Zoen reden.
'Het is tenslotte ook een golfbal.'
zondag 20 juli 2014
zondag 13 juli 2014
prentje in Den Haag
Ik ben nogal in een zwart-wit periode. Dus toen ik in de Volkskrant over de tentoonstelling van Marcel van Eeden in het GEM (Haags museum voor actuele kunst) las, wilde ik er meteen heen.
Marcel van Eeden maakt 'tekeningseries die samen een complex (misdaad)verhaal vertellen. Feit en fictie lopen hierbij continue door elkaar.'
Hij maakt deze vooral in het zwart-wit, en hij doet dat goed, want hij kreeg vijf sterren van de Volkskrant.
Maar goed, eerst zat er nog een verhuizing tussen, dus het duurde even voor ik naar Den Haag kon afreizen. Zo, en ik had na alle praktische zaken ook wel weer erg behoefte om me te laven aan kunst. Dat klinkt een beetje hoogdravend, maar ik weet niet zo goed hoe ik het anders moet omschrijven.
Als ik moet uitleggen wat kunst met me doet, kan ik de woorden nooit vinden.
Het is een soort verliefdheid, in één oogopslag weet je of je wordt geraakt, of niet.
Ik vind het werk van Marcel dus geweldig. Hij heeft een enorm grafisch oog waardoor tekening en typografie elkaar versterken.
Naast de tentoonstelling van Marcel heeft het GEM nog een prachtige expositie die qua sfeer naadloos aansluit op die van Van Eeden: de dromerige foto's van Machiel Botman:
Het GEM is eigenlijk het hippe zusje (of broertje, wat u wilt) van een van mijn lievelingsmusea: het Gemeentemuseum Den Haag. Ik ben talloze keren geweest, en elke keer word ik weer verrast.
Maar omdat het museum zo groot en overweldigend is, besloot ik me dit keer te focussen: ik zocht kunstwerken die aansloten bij de twee exposities die ik net had bezocht. Ik vond ze vooral in de tentoonstelling met kunstwerken waarin licht centraal stond:
Maar ook wel in de tentoonstelling over fotoverhalen (bijvoorbeeld van Anton Heyboer):
Maar deze vond ik ook super:
En van een animatiefilmpje waarin een vrouw een man uit een oude foto duwt, werd ik ook erg blij:
En aangezien ik niet dagelijks in Den Haag ben, greep ik gelijk maar de kans om uitgebreid te shoppen.
Ook zwart-wit tenslotte. XX
Marcel van Eeden maakt 'tekeningseries die samen een complex (misdaad)verhaal vertellen. Feit en fictie lopen hierbij continue door elkaar.'
Hij maakt deze vooral in het zwart-wit, en hij doet dat goed, want hij kreeg vijf sterren van de Volkskrant.
Maar goed, eerst zat er nog een verhuizing tussen, dus het duurde even voor ik naar Den Haag kon afreizen. Zo, en ik had na alle praktische zaken ook wel weer erg behoefte om me te laven aan kunst. Dat klinkt een beetje hoogdravend, maar ik weet niet zo goed hoe ik het anders moet omschrijven.
Als ik moet uitleggen wat kunst met me doet, kan ik de woorden nooit vinden.
Het is een soort verliefdheid, in één oogopslag weet je of je wordt geraakt, of niet.
Ik vind het werk van Marcel dus geweldig. Hij heeft een enorm grafisch oog waardoor tekening en typografie elkaar versterken.
Naast de tentoonstelling van Marcel heeft het GEM nog een prachtige expositie die qua sfeer naadloos aansluit op die van Van Eeden: de dromerige foto's van Machiel Botman:
Het GEM is eigenlijk het hippe zusje (of broertje, wat u wilt) van een van mijn lievelingsmusea: het Gemeentemuseum Den Haag. Ik ben talloze keren geweest, en elke keer word ik weer verrast.
Maar omdat het museum zo groot en overweldigend is, besloot ik me dit keer te focussen: ik zocht kunstwerken die aansloten bij de twee exposities die ik net had bezocht. Ik vond ze vooral in de tentoonstelling met kunstwerken waarin licht centraal stond:
Maar deze vond ik ook super:
Of deze van Jürgen Partenheimer:
En aangezien ik niet dagelijks in Den Haag ben, greep ik gelijk maar de kans om uitgebreid te shoppen.
Ook zwart-wit tenslotte. XX
donderdag 10 juli 2014
prentje begint te wennen
De dagen krijgen steeds meer een eigen ritme.
De Petteflet komt steeds meer op orde, ik werk hard, probeer zo goed mogelijk voor Zoon te zorgen.
Maar soms hè, dan overvalt het alleen wonen me opeens.
Na een heftige dag op mijn werk, mis ik het dat er niemand is om mijn verhaal te kunnen doen.
Als ik uren met Ziggo aan de telefoon hang omdat de zojuist gehuurde film niet kan worden afgespeeld ('mevrouw, ik kom NU naar u toe om het kastje persoonlijk een dreun te verkopen').
Als de vuilniszak scheurt.
Als ik een paar appjes verstuur en niemand meteen reageert.
Als de bezoekersteller van mijn blog continu blijft 'hangen'.
Als het leuke pakje in de brievenbus mijn nieuwe lenzen blijkt te bevatten (veel draagcomfort gewenst!).
Dan vind ik mezelf wel een beetje zielig.
En ik weet wel dat je je met z'n tweeën ook alleen kunt voelen.
Maar opeens lijkt dat minder erg.
Mis ik de sjeu. De sprankeling.
Gelukkig zijn er ook de fijne momenten.
Een onverwachte klik.
Het notitieblok van Ikea dat begint met een gedicht.
De lieve reacties.
De slappe lach met Zoon (hangend boven mijn zoveelste kookpoging: 'mam, dit gaat 'm niet worden'.)
Een nieuwe stortdouche.
En dan weet ik weer dat ik alles zijn eigen tijd moet gunnen.
Dat het goed komt.
Maar soms.
De Petteflet komt steeds meer op orde, ik werk hard, probeer zo goed mogelijk voor Zoon te zorgen.
Maar soms hè, dan overvalt het alleen wonen me opeens.
Na een heftige dag op mijn werk, mis ik het dat er niemand is om mijn verhaal te kunnen doen.
Als ik uren met Ziggo aan de telefoon hang omdat de zojuist gehuurde film niet kan worden afgespeeld ('mevrouw, ik kom NU naar u toe om het kastje persoonlijk een dreun te verkopen').
Als de vuilniszak scheurt.
Als ik een paar appjes verstuur en niemand meteen reageert.
Als de bezoekersteller van mijn blog continu blijft 'hangen'.
Als het leuke pakje in de brievenbus mijn nieuwe lenzen blijkt te bevatten (veel draagcomfort gewenst!).
Dan vind ik mezelf wel een beetje zielig.
En ik weet wel dat je je met z'n tweeën ook alleen kunt voelen.
Maar opeens lijkt dat minder erg.
Mis ik de sjeu. De sprankeling.
Gelukkig zijn er ook de fijne momenten.
Een onverwachte klik.
Het notitieblok van Ikea dat begint met een gedicht.
De lieve reacties.
De slappe lach met Zoon (hangend boven mijn zoveelste kookpoging: 'mam, dit gaat 'm niet worden'.)
Een nieuwe stortdouche.
En dan weet ik weer dat ik alles zijn eigen tijd moet gunnen.
Dat het goed komt.
Maar soms.
zondag 6 juli 2014
prentje en de bbq
'Mam, het is al vijf over vijf hoor, ze zijn al begonnen!'
In een optimistische bui heb ik me opgegeven voor de buurtbarbecue, en nu kijk ik wat angstvallig naar buiten.
Ze zijn de hele dag al bezig met opbouwen, tussen de buien door, en de tap staat inmiddels open.
Ik kijk naar beneden. Vanuit het torenkamertje heb ik een goed uitzicht. Vanaf hier lijkt het een ondoordringbaar fort. Ik zie families in oranje kledij, die elkaar schijnbaar goed kennen.
Zoon heeft geen zin om langer te wachten op zijn treuzelende moeder, en rent naar buiten.
Niet veel later zie ik hem voetballen met zijn nieuwe vrienden. Ongelofelijk, hoe flexibel kinderen zijn, en hoe makkelijk ze contact leggen.
'Wil je met mij voetballen? Dan ben jij dus mijn nieuwe vriend.'
Ik zucht nog eens diep, trek mijn hakken aan en ga ten strijde, althans, zo voelt het inmiddels. Halverwege de trap wil ik bijna weer naar boven. Zijn hakken niet een beetje overdreven voor een buurtbarbecue?
Doorzetten nu. Gewoon verder lopen, stap voor stap. Wat is het ergste dat je kunt overkomen?
Dat het niet gezellig is. Dat je met niemand contact krijgt.
Nou, dan ga je toch gewoon weer terug naar de torenkamer?
Gelukkig zie ik een moeder van school. Ik beken haar dat ik het best eng vind, zo'n feestje waar ik niemand ken. Voor mijn gevoel klamp ik me aan haar vast, maar ze begrijpt het, gelukkig.
Ik zeg tegen haar dat ze het eerlijk tegen me moet zeggen als ze een beetje gek van me wordt.
Ze belooft het.
Hee, woont dat meisje ook niet in de Petteflet? Niet veel later zijn we in een geanimeerd gesprek verwikkeld. Er schuift een buurman aan. 'Volgens mij ben jij nieuw hier.'
De buurman heeft een groot scherm geregeld voor de wedstrijd, bij een vriend 'voor al uw witgoed en apparatuur'.
De bbq-ers worden een beetje nerveus, want het is negen uur en de vriend is er nog niet.
De buurman loodst hem telefonisch de wijk in.
Het fluitsignaal voor de aftrap. Ik kijk om me heen. Zie Zoon zitten tussen zijn nieuwe vrienden.
In de rust komt hij een knuffel halen. Een oudere buurvrouw komt naar me toe. Ze woont op de tweede verdieping en ik kwam haar al eens tegen in de lift. 'Ik vroeg me net af van wie dat mooie kind was', zegt ze hartelijk. Mijn hart zwelt op van trots. 'Nu zie ik het. Hij lijkt op jou.'
Verlenging. Penalties. De spanning stijgt. We juichen met zijn allen.
Opnieuw kijk ik om me heen. Zo makkelijk kan dat dus gaan.
Je kunt een nieuw leven opbouwen, als je maar durft los te laten. En je open durft te stellen.
Voor mijn gevoel heeft niet alleen het Nederlands elftal gewonnen dit weekend.
woensdag 2 juli 2014
prentje en Ikea
We waren de laatste tijd niet meer zo dik, Ikea en ik. Misschien hadden we elkaar gewoon te veel gezien, noodgedwongen.
Te vaak stond ik bij de klantenservice, omdat er bijvoorbeeld een gaatje niet goed was voorgeboord, en eigenlijk was ik altijd al een beetje misselijk als ik het parkeerdek opreed omdat ik niet zo goed tegen de spiraal kan die je halsbrekend met je auto moet trotseren om het Zweedse woonwarenhuis in Utrecht te bereiken.
Of misschien waren we wat op elkaar uitgekeken. Ging mijn hart kloppen bij de PS-collectie en de limited editions waaronder met name de BRÅKIG-lijn (zie mijn bordjes/kussens/bakjes); de 'gewone' producten konden me niet meer zo bekoren.
Of wellicht waren we simpelweg allebei moe van de verbouwing. Met mijn weg-dyslectie verdwaalde ik hopeloos in de winkel, vooral als ik vanuit de uitgang de winkel benaderde (wat ik nog wel eens deed, vanwege eerder genoemde klantenservice).
Maar vandaag was alles anders. Niet alleen opende de vernieuwde showroom, ook de nieuwe papierlijn lag in de schappen.
Geen omleidingen meer, en wat een waanzinnig goede nieuwe ontwerpen, op een overzichtelijke manier gepresenteerd.
Even een paar snapshots uit de winkel:
Het was alsof we elkaar weer opnieuw leerde kennen, de vlinders waren terug.
Het Utrechtse lelijke eendje was een prachtige zwaan geworden.
Te vaak stond ik bij de klantenservice, omdat er bijvoorbeeld een gaatje niet goed was voorgeboord, en eigenlijk was ik altijd al een beetje misselijk als ik het parkeerdek opreed omdat ik niet zo goed tegen de spiraal kan die je halsbrekend met je auto moet trotseren om het Zweedse woonwarenhuis in Utrecht te bereiken.
Of misschien waren we wat op elkaar uitgekeken. Ging mijn hart kloppen bij de PS-collectie en de limited editions waaronder met name de BRÅKIG-lijn (zie mijn bordjes/kussens/bakjes); de 'gewone' producten konden me niet meer zo bekoren.
Of wellicht waren we simpelweg allebei moe van de verbouwing. Met mijn weg-dyslectie verdwaalde ik hopeloos in de winkel, vooral als ik vanuit de uitgang de winkel benaderde (wat ik nog wel eens deed, vanwege eerder genoemde klantenservice).
Maar vandaag was alles anders. Niet alleen opende de vernieuwde showroom, ook de nieuwe papierlijn lag in de schappen.
Geen omleidingen meer, en wat een waanzinnig goede nieuwe ontwerpen, op een overzichtelijke manier gepresenteerd.
Even een paar snapshots uit de winkel:
Het Utrechtse lelijke eendje was een prachtige zwaan geworden.
Abonneren op:
Posts (Atom)