prentje en de bbq

'Mam, het is al vijf over vijf hoor, ze zijn al begonnen!' 

In een optimistische bui heb ik me opgegeven voor de buurtbarbecue, en nu kijk ik wat angstvallig naar buiten. 

Ze zijn de hele dag al bezig met opbouwen, tussen de buien door, en de tap staat inmiddels open.

Ik kijk naar beneden. Vanuit het torenkamertje heb ik een goed uitzicht. Vanaf hier lijkt het een ondoordringbaar fort. Ik zie families in oranje kledij, die elkaar schijnbaar goed kennen. 

Zoon heeft geen zin om langer te wachten op zijn treuzelende moeder, en rent naar buiten. 

Niet veel later zie ik hem voetballen met zijn nieuwe vrienden. Ongelofelijk, hoe flexibel kinderen zijn, en hoe makkelijk ze contact leggen. 

'Wil je met mij voetballen? Dan ben jij dus mijn nieuwe vriend.'

Ik zucht nog eens diep, trek mijn hakken aan en ga ten strijde, althans, zo voelt het inmiddels. Halverwege de trap wil ik bijna weer naar boven. Zijn hakken niet een beetje overdreven voor een buurtbarbecue? 

Doorzetten nu. Gewoon verder lopen, stap voor stap. Wat is het ergste dat je kunt overkomen? 

Dat het niet gezellig is. Dat je met niemand contact krijgt. 

Nou, dan ga je toch gewoon weer terug naar de torenkamer? 

Gelukkig zie ik een moeder van school. Ik beken haar dat ik het best eng vind, zo'n feestje waar ik niemand ken. Voor mijn gevoel klamp ik me aan haar vast, maar ze begrijpt het, gelukkig. 

Ik zeg tegen haar dat ze het eerlijk tegen me moet zeggen als ze een beetje gek van me wordt. 

Ze belooft het.

Hee, woont dat meisje ook niet in de Petteflet? Niet veel later zijn we in een geanimeerd gesprek verwikkeld. Er schuift een buurman aan. 'Volgens mij ben jij nieuw hier.' 

De buurman heeft een groot scherm geregeld voor de wedstrijd, bij een vriend 'voor al uw witgoed en apparatuur'. 

De bbq-ers worden een beetje nerveus, want het is negen uur en de vriend is er nog niet. 

De buurman loodst hem telefonisch de wijk in. 

Het fluitsignaal voor de aftrap. Ik kijk om me heen. Zie Zoon zitten tussen zijn nieuwe vrienden. 

In de rust komt hij een knuffel halen. Een oudere buurvrouw komt naar me toe. Ze woont op de tweede verdieping en ik kwam haar al eens tegen in de lift. 'Ik vroeg me net af van wie dat mooie kind was', zegt ze hartelijk. Mijn hart zwelt op van trots. 'Nu zie ik het. Hij lijkt op jou.' 

Verlenging. Penalties. De spanning stijgt. We juichen met zijn allen. 

Opnieuw kijk ik om me heen. Zo makkelijk kan dat dus gaan. 

Je kunt een nieuw leven opbouwen, als je maar durft los te laten. En je open durft te stellen. 

Voor mijn gevoel heeft niet alleen het Nederlands elftal gewonnen dit weekend.