zondag 30 juni 2013
zondag 23 juni 2013
prentje in Utrecht
Terwijl ik aan het trainen was voor de 10 kilometer-loop, zeiknat geregend en hopeloos verdwaald in het park waar ik al jaren bij woon (is er ook een woord voor verdwaal-dyslexie?) en weer op hetzelfde punt uitkwam waar ik al eerder was langsgekomen, belde Zoon met vriendje om hem mee te vragen naar Verschrikkelijke ikke 2.
Toen ik thuiskwam (ok, opgehaald was) hoorde ik dat vriendje toevallig ook met zijn familie naar dezelfde film zou gaan, en zij hem op hun beurt mee hadden gevraagd.
Ik ging de mama maar even bellen. 'Ehm, ik wil eigenlijk zelf ook naar Verschrikkelijke ikke', zei ik voorzichtig tegen de Etsy-mama, want we kennen elkaar inmiddels wel een beetje, maar het is toch altijd even afwachten hoe zoiets valt. Sommige ouders gaan uitsluitend voor hun kinderen naar tekenfilms en vinden er zelf geen ruk aan. Ik ben niet zo'n ouder, zoals u inmiddels waarschijnlijk wel weet. Ik neem Zoon mee als excuus zodat ik lekker naar alle animatiefilms kan zonder opgetrokken wenkbrauwen van andere bezoekers. Zo was hij vorige week ook mee naar de Pixar tentoonstelling, hoewel ik daar uiteindelijk meer volwassenen dan kinderen zag.
'Woehoe', zei de Etsy-mama, 'ik vind dit soort films zelf ook altijd zo leuk'.
En dus gingen de mama's uiteindelijk samen naar de film.
En werden ze ook door eens verrast door de kunstroute Call of the Mall, (met onder andere een groene muur en een gebloemde theepot) waar ze ook allebei van houden.
O ja, ze hadden ook nog drie jongetjes mee als excuus.
Die vonden het gelukkig ook leuk.
Toen ik thuiskwam (ok, opgehaald was) hoorde ik dat vriendje toevallig ook met zijn familie naar dezelfde film zou gaan, en zij hem op hun beurt mee hadden gevraagd.
Ik ging de mama maar even bellen. 'Ehm, ik wil eigenlijk zelf ook naar Verschrikkelijke ikke', zei ik voorzichtig tegen de Etsy-mama, want we kennen elkaar inmiddels wel een beetje, maar het is toch altijd even afwachten hoe zoiets valt. Sommige ouders gaan uitsluitend voor hun kinderen naar tekenfilms en vinden er zelf geen ruk aan. Ik ben niet zo'n ouder, zoals u inmiddels waarschijnlijk wel weet. Ik neem Zoon mee als excuus zodat ik lekker naar alle animatiefilms kan zonder opgetrokken wenkbrauwen van andere bezoekers. Zo was hij vorige week ook mee naar de Pixar tentoonstelling, hoewel ik daar uiteindelijk meer volwassenen dan kinderen zag.
'Woehoe', zei de Etsy-mama, 'ik vind dit soort films zelf ook altijd zo leuk'.
En dus gingen de mama's uiteindelijk samen naar de film.
En werden ze ook door eens verrast door de kunstroute Call of the Mall, (met onder andere een groene muur en een gebloemde theepot) waar ze ook allebei van houden.
O ja, ze hadden ook nog drie jongetjes mee als excuus.
Die vonden het gelukkig ook leuk.
vrijdag 21 juni 2013
prentje en de Etsy workshop
Als je een tijdje in een nieuwbouwwijk woont en regelmatig bij het schoolplein staat, verzamel je vanzelf mensen om je heen met gezamenlijke interesses. Je praat wat af hè, als je op de kinderen staat te wachten.
Zo nodigde een van de mama's me laatst uit voor de Etsy Craft Party die wereldwijd werd gehouden.
Kijk, dat er dan bijeenkomsten zijn in New York en Barcelona, kan ik me voorstellen.
Amsterdam ook nog wel.
Maar in ons dorpje! Dat moet natuurlijk worden gestimuleerd.
Dus ging ik gisteren met twee andere vriendinnenmama's op de fiets naar de Etsy Craft Party.
'Er hebben zich op het laatste moment toch een aantal mensen afgemeld', zei de lieve organisatie-mama wat sip.
'Dat maakt toch niet uit, wij maken er een gezellige avond van!', riepen wij blij.
Het was wel wat warm in het lokaal. Er waren al een paar andere deelnemers, en eentje had heerlijke koekjes gebakken.
We verzamelden ons rond de craft-doos met materialen. Er daar, in dat lokaaltje, kwam ik erachter dat ik helemaal geen talent heb voor crafting. Iedereen om me heen begon met veel geduld fantastische sieraden te maken of prachtige voorwerpen te haken.
Ik kreeg het nog warmer. Ik bestempelde mezelf toch altijd als creatief? Waarom kon ik dan niets bedenken?
Ik voelde langzamerhand weer een kleine identiteitscrisis opkomen.
Ik bladerde door een papieren boekje met vellen vol kleurrijke bloemen en vlinders. En vond helemaal achterin een vel met strakke Illustrator-tuinvoorwerpen. Aarzelend knipte ik alle gereedschappen uit.
Meteen begon het weer te stromen. Ik zag gelijk weer allerlei nieuwe ontwerpen voor me.
En dus maakte ik een beetje a-typische broche.
Ik bleek dan wel een waardeloze crafter te zijn; blij word ik weer van grafische vormgeving.
Ieder zijn ding, uiteindelijk.
Zo nodigde een van de mama's me laatst uit voor de Etsy Craft Party die wereldwijd werd gehouden.
Kijk, dat er dan bijeenkomsten zijn in New York en Barcelona, kan ik me voorstellen.
Amsterdam ook nog wel.
Maar in ons dorpje! Dat moet natuurlijk worden gestimuleerd.
Dus ging ik gisteren met twee andere vriendinnenmama's op de fiets naar de Etsy Craft Party.
'Er hebben zich op het laatste moment toch een aantal mensen afgemeld', zei de lieve organisatie-mama wat sip.
'Dat maakt toch niet uit, wij maken er een gezellige avond van!', riepen wij blij.
Het was wel wat warm in het lokaal. Er waren al een paar andere deelnemers, en eentje had heerlijke koekjes gebakken.
We verzamelden ons rond de craft-doos met materialen. Er daar, in dat lokaaltje, kwam ik erachter dat ik helemaal geen talent heb voor crafting. Iedereen om me heen begon met veel geduld fantastische sieraden te maken of prachtige voorwerpen te haken.
Ik kreeg het nog warmer. Ik bestempelde mezelf toch altijd als creatief? Waarom kon ik dan niets bedenken?
Ik voelde langzamerhand weer een kleine identiteitscrisis opkomen.
Ik bladerde door een papieren boekje met vellen vol kleurrijke bloemen en vlinders. En vond helemaal achterin een vel met strakke Illustrator-tuinvoorwerpen. Aarzelend knipte ik alle gereedschappen uit.
Meteen begon het weer te stromen. Ik zag gelijk weer allerlei nieuwe ontwerpen voor me.
En dus maakte ik een beetje a-typische broche.
Ik bleek dan wel een waardeloze crafter te zijn; blij word ik weer van grafische vormgeving.
Ieder zijn ding, uiteindelijk.
zaterdag 15 juni 2013
prentje in Rotterdam
Er waren twee tentoonstellingen die me naar Rotterdam brachten: de overzichtstentoonstelling van straatfotograaf Robert Doisneau in het Nederlands fotomuseum, en XXXL Painting in de Onderzeebootloods, een samenwerking tussen Boijmans van Beuningen en het Havenbedrijf Rotterdam.
Toen ik zo oud was als Zoon nu, was ik dol op de fotograaf Doisneau. Ik kocht van mijn zakgeld ansichtkaarten in een kaartenwinkel in Amsterdam, en die hing ik ingelijst op in mijn kamer.
Helaas is dat gen niet overgedragen op Zoon. Terwijl ik me waande in Parijs in de jaren '30, speerde hij door de tentoonstelling heen, om beneden in een kunstinstallatie Tom & Jerry tekenfilms te gaan kijken. Hoewel hij toch bovenstaande pose bedacht.
Dat dan weer wel.
Terwijl Zoon in een speeltuintje buiten speelde, keek ik uit het raam van Hotel New York bezorgd naar het water. Het stormde behoorlijk, en ik wilde nog met de boot naar het haventerrein voor XXXL Painting. Zouden we dat dan maar laten varen?
Gelukkig zijn we toch gegaan. Want na een spectaculaire boottocht, kwamen we opnieuw in een andere wereld. Wat een geweldige tentoonstelling is dit. En wat een waanzinnige omgeving. De lichtval tenslotte zorgde nog voor een extra dimensie.
Zoon was met name erg teleurgesteld dat er geen onderzeeër te bekennen was in de Onderzeebootloods en wilde vooral weer snel met de boot terug. Na keiharde onderhandelingen (okee, we gaan wéér naar de McDonalds vanavond) kon ik nog net een paar foto's maken.
Een beetje daas van alle indrukken zaten we even later boven onze frietjes. 'Goed dat we naar de McDonalds zijn gegaan hè mam', zei Zoon tevreden. 'Want anders had je het carnaval gemist'.
Ik keek naar het blonde koppie boven de Happy Meal.
We hadden op onze eigen manier allebei een volstrekt andere dag beleefd, met het accent op heel andere dingen.
Maar allebei hadden we genoten.
Toen ik zo oud was als Zoon nu, was ik dol op de fotograaf Doisneau. Ik kocht van mijn zakgeld ansichtkaarten in een kaartenwinkel in Amsterdam, en die hing ik ingelijst op in mijn kamer.
Helaas is dat gen niet overgedragen op Zoon. Terwijl ik me waande in Parijs in de jaren '30, speerde hij door de tentoonstelling heen, om beneden in een kunstinstallatie Tom & Jerry tekenfilms te gaan kijken. Hoewel hij toch bovenstaande pose bedacht.
Dat dan weer wel.
Terwijl Zoon in een speeltuintje buiten speelde, keek ik uit het raam van Hotel New York bezorgd naar het water. Het stormde behoorlijk, en ik wilde nog met de boot naar het haventerrein voor XXXL Painting. Zouden we dat dan maar laten varen?
Gelukkig zijn we toch gegaan. Want na een spectaculaire boottocht, kwamen we opnieuw in een andere wereld. Wat een geweldige tentoonstelling is dit. En wat een waanzinnige omgeving. De lichtval tenslotte zorgde nog voor een extra dimensie.
Zoon was met name erg teleurgesteld dat er geen onderzeeër te bekennen was in de Onderzeebootloods en wilde vooral weer snel met de boot terug. Na keiharde onderhandelingen (okee, we gaan wéér naar de McDonalds vanavond) kon ik nog net een paar foto's maken.
Terug in het centrum van Rotterdam raakten we in onze zoektocht naar de Mac voor de derde keer deze dag verzeild in een andere wereld: die van het Zomercarnaval.
En even ervoer ik wat Robert Doisneau ook gevoeld moet hebben: de schoonheid ligt op straat.
Ik keek naar het blonde koppie boven de Happy Meal.
We hadden op onze eigen manier allebei een volstrekt andere dag beleefd, met het accent op heel andere dingen.
Maar allebei hadden we genoten.
vrijdag 14 juni 2013
prentje en de sneeuwman
Een paar maanden later zag ik dezelfde print op een tentoonstelling en werd ik weer geraakt door de heldere lijnen en kleuren.
En toen ik op Moederdag een beetje aan het rondsurfen was, stuitte ik opnieuw op deze afbeelding.
Het bleek dat een Londense boekwinkel zeefdrukken uitgaf van 'mijn' print. Ik hoefde niet lang te twijfelen. Met een druk op de knop was ie besteld.
De leveringstijden waren ook een beetje uit de jaren '20: ik moest er een maand op wachten.
Maar deze week was het zover: de Russische sneeuwman werd bezorgd in een grote rode koker.
Snel stopte ik Zoon en vriendje in de auto om bij Ikea een lijst te gaan halen. Daar bleek dat de Zweden geen lijst hadden van 55 bij 75 cm (het formaat van de zeefdruk).
Dan maar een hele grote lijst met passe-partout, die amper in mijn kleine autootje paste (waar dus ook twee jongetjes opgevouwen op de achterbank zaten).
En nou staat ie te pronken in mijn woonkamer. Ik heb geen idee wat de tekst inhoudt: mocht iemand Russisch kunnen lezen, dan hou ik me van harte aanbevolen.
Mijn Russische wintertafereeltje.
Bijna jammer dat het nu juni is.
woensdag 12 juni 2013
prentje en de wijze lessen
De vriend van Zoon is verliefd.
Hij heeft aan Zoon gevraagd of Zoon morgen aan de dame in kwestie wil vragen of ze verkering wilt.
Met de vriend dan hè, want zelf is Zoon al heel lang verloofd.
Het is nogal een item, die verliefdheden in de klas, begrijp ik van Zoon als ik hem naar bed breng.
Een meisje heeft onlangs verkering gevraagd aan zijn andere vriend.
'Maar die was er nog niet aan toe', zegt Zoon serieus.
Ik probeer mijn gezicht in de plooi te houden.
'Hoe schat je de kansen in van je vriend morgen?', vraag ik Zoon als ik hem een welterustenkus geef.
'Ik schat niet in de liefde', antwoordt Zoon.
En voor de zoveelste keer heb ik het gevoel dat de moeder-kind-rollen zijn omgedraaid.
Hij heeft aan Zoon gevraagd of Zoon morgen aan de dame in kwestie wil vragen of ze verkering wilt.
Met de vriend dan hè, want zelf is Zoon al heel lang verloofd.
Het is nogal een item, die verliefdheden in de klas, begrijp ik van Zoon als ik hem naar bed breng.
Een meisje heeft onlangs verkering gevraagd aan zijn andere vriend.
'Maar die was er nog niet aan toe', zegt Zoon serieus.
Ik probeer mijn gezicht in de plooi te houden.
'Hoe schat je de kansen in van je vriend morgen?', vraag ik Zoon als ik hem een welterustenkus geef.
'Ik schat niet in de liefde', antwoordt Zoon.
En voor de zoveelste keer heb ik het gevoel dat de moeder-kind-rollen zijn omgedraaid.
maandag 10 juni 2013
prentje en het certificaat
'Neem jij nog iemand mee naar de eindpresentatie?', vroeg mijn klasgenootje.
'Ik denk het niet', zei ik weifelend. 'Het is toch alleen maar de overhandiging van je certificaat en een paar ontwerpen neerleggen?'
De zaal begint al lekker vol te lopen als ik binnenkom. Het eerste jaar Grafisch Vormgeven zit er op. En zo ongeveer iedereen heeft z'n hele familie meegenomen. Plus de complete vriendenkring. En de buurvrouwen. De moeders van school, niet te vergeten.
En daar sta ik in mijn eentje, spijt te hebben dat ik niemand heb uitgenodigd.
Want het is een feestje verdorie. En roep ik niet altijd dat je zelf de slingers moet ophangen?
Een voor een worden we naar voren geroepen voor de uitreiking van het certificaat. Ik kijk snel naar mijn cijferlijst en zie drie achten prijken. We krijgen een roos met een Pantone-kaart 875 C, de kleur van goud.
En plotseling voel ik me heel blij worden. Want het is zo'n goede keuze geweest om weer naar school te gaan.
Overal waar ik kijk zie ik creatief werk liggen. Ik hoor de directeur praten over de drie kernwaarden van de opleiding: energie, passie en inspiratie.
Dit is de plek waar ik thuis hoor.
Ik kijk om me heen en zie mijn lieve klasgenoten met wie ik afgelopen jaar lief en leed heb gedeeld.
Ik hoop dat we de komende twee jaar bij elkaar blijven.
En dat we dan met z'n allen ons diploma mee naar huis nemen.
'Dan neem ik mijn hele familie mee', besluit ik, voor ik me stort in het feestgeruis.
En mijn vriendenkring. De buurvrouwen.
En alle moeders van school.
'Ik denk het niet', zei ik weifelend. 'Het is toch alleen maar de overhandiging van je certificaat en een paar ontwerpen neerleggen?'
De zaal begint al lekker vol te lopen als ik binnenkom. Het eerste jaar Grafisch Vormgeven zit er op. En zo ongeveer iedereen heeft z'n hele familie meegenomen. Plus de complete vriendenkring. En de buurvrouwen. De moeders van school, niet te vergeten.
En daar sta ik in mijn eentje, spijt te hebben dat ik niemand heb uitgenodigd.
Want het is een feestje verdorie. En roep ik niet altijd dat je zelf de slingers moet ophangen?
Een voor een worden we naar voren geroepen voor de uitreiking van het certificaat. Ik kijk snel naar mijn cijferlijst en zie drie achten prijken. We krijgen een roos met een Pantone-kaart 875 C, de kleur van goud.
En plotseling voel ik me heel blij worden. Want het is zo'n goede keuze geweest om weer naar school te gaan.
Overal waar ik kijk zie ik creatief werk liggen. Ik hoor de directeur praten over de drie kernwaarden van de opleiding: energie, passie en inspiratie.
Dit is de plek waar ik thuis hoor.
Ik kijk om me heen en zie mijn lieve klasgenoten met wie ik afgelopen jaar lief en leed heb gedeeld.
Ik hoop dat we de komende twee jaar bij elkaar blijven.
En dat we dan met z'n allen ons diploma mee naar huis nemen.
'Dan neem ik mijn hele familie mee', besluit ik, voor ik me stort in het feestgeruis.
En mijn vriendenkring. De buurvrouwen.
En alle moeders van school.
zaterdag 8 juni 2013
prentje op de Veluwe
En zo vertrek ik zaterdagochtend richting Veluwe, waar Zus een seizoensplaats heeft op een camping in het bos.
We brengen de middag door met een stapel tijdschriften op een ligbedje aan de rand van het zwembad.
Zus stelt geen ingewikkelde vragen, oordeelt nergens over, maar laat mij gewoon 'zijn'.
Ze begrijpt woordeloos waar ik behoefte aan heb.
Af en toe dommelt er eentje weg, terwijl de ander zich nog eens omdraait.
We halen een stokbroodje bij de campingwinkel.
Ik trek een biertje uit de koelkast, terwijl Zus wat stokjes grilt.
Na het eten stappen we op de fiets. We zien gekke zwijntjes en witte pauwen.
In een brasserie bij een kasteel drinken we koffie terwijl de zon langzaam ondergaat.
Op de terugweg fietst ze voor me.
Ik kijk naar haar vertrouwde rug. Bijna was ik haar kwijt, maar ze is er nog. Ze is er altijd voor me.
Mijn grote Zus.
woensdag 5 juni 2013
prentje buiten
'Zullen we morgen naar de natuurspeeltuin gaan waar me met jouw partijtje ook zijn geweest?', vroeg ik Zoon.
De zon ging eindelijk schijnen, en als dat dan een keer gebeurt, wil ik er graag maximaal van profiteren.
Zoon stond te juichen. En niet alleen hij, maar ook een heleboel vriendjes om hem heen.En zo belanden we vandaag in het kleine paradijsje in het bos. Met vijf kinderen, vier ouders en een hond. De ouders liggen loom op een kleedje, en de kinderen rennen rond, bouwen vlotten, vinden een watervalletje - 'dit is de heilige bron. De bron van alles' - en het is niet duidelijk wie nu het meest geniet.
Vergeten zijn de iPads, de Nickelodeonseries.
Als ze dan ook nog een kikker vinden, is het geluk compleet.
Klein geluk. Midden in het bos.
zondag 2 juni 2013
prentje en het weekendje alleen
Omdat ik een aantal zaken rustig op een rijtje wilde zetten, ging ik dit weekend in mijn eentje naar het kabouterhuis aan zee.
Ik hoefde alleen maar voor mezelf te zorgen.
Als ik aankom, trekt net de lucht helemaal dicht. Dat voorspelt niet veel goeds.
Ik pak rustig mijn spullen uit (dat is een van de voordelen van een eigen plekje, je hoeft niet zoveel mee te nemen) en stap op de fiets om boodschappen te doen in het dorp.
Ik laad m'n mandje vol met lekkere hapjes en een flesje wijn.
Koken ga ik toch niet doen dit weekend.
's Avonds heb ik goed gezelschap van Frieda Klein, de hoofdpersoon van de nieuwe Nicci French; cadeautje van Zus.
De volgende ochtend trek ik mijn hardloopkleren aan. Ietwat overmoedig besluit ik het pad te verlaten, om na een half uur te concluderen dat ik echt verdwaald ben. Het gebied waar ik al jaren doorheen fiets, ziet er opeens als loper heel anders uit.
Even voel ik me heel alleen.
Het duurt voor mijn gevoel een hele poos voor ik het pad weer heb gevonden.
Verkleumd sta ik even later onder de buitendouche, om me daarna weer terug te trekken in mijn eigen huisje met mijn dikke boek.
In de avond trekt de lucht eindelijk wat open, en fiets ik naar mijn favoriete strandtent voor een kop thee op het terras. Ik trek een Elle Wonen uit het rek binnen en installeer me op de enige lounchebank die het terras rijk is. Terwijl ik mijn bestelling doorgeef, realiseer ik me dat ik de hele dag niemand heb gesproken. Wat klinkt mijn stem opeens raar. Vermanend spreek ik mezelf toe.
Zondagochtend, de dag verwelkomt me met een stralende zon. Ik zet een pot sterke koffie en ga met mijn beker op het houten bankje voor het huisje zitten. Vandaag ga ik er op uit; het is koffermarktdag.
Ik fiets langs een limonadekraampje met twee blonde jongetjes erachter. 'Limonade mevrouw?', roept er een opgewekt naar me. 'Misschien op de terugweg', roep ik terug.
Mijn stem klinkt weer normaal. Ik bel Zoon. Enthousiast vertelt hij over de bioscoop, en dat hij het broeikaseffect heeft gekregen bij McDonalds. Als ik begin te lachen, vraagt hij verontwaardigd of ik soms niet weet wat het broeikaseffect is. 'Ik wist alleen niet dat dat tegenwoordig bij je Happy Meal zit', mompel ik terug.
Op de kofferbakmarkt zie ik twee houten muzikantjes, maar ik mag ze niet kopen van mezelf. Heb ik onlangs niet geconcludeerd dat ik teveel spullen had? Ik verlaat de markt en fiets door naar Bergen, het mondaine kustplaatsje verderop. In Bergen denk ik nog steeds aan de muzikanten; het is net of ze een liedje spelen in mijn hoofd. Met een omweg fiets ik terug. Ik weet nog precies waar de mevrouw staat. 'Voor twee euro mag je alle houten figuurtjes mee nemen'. Ik kijk naar het dienblad vol poppetjes. Crap. Daar gaan mijn minimalistische inrichtingsplannen.
En zo glijdt het weekend voorbij. Ik maak een lange strandwandeling, warm wat eten op en sluit dan mijn huisje af.
Terwijl de zon nog schijnt, rijd ik terug.
Ik kan best voor mezelf zorgen.
Een weekend.
Ik hoefde alleen maar voor mezelf te zorgen.
Als ik aankom, trekt net de lucht helemaal dicht. Dat voorspelt niet veel goeds.
Ik pak rustig mijn spullen uit (dat is een van de voordelen van een eigen plekje, je hoeft niet zoveel mee te nemen) en stap op de fiets om boodschappen te doen in het dorp.
Ik laad m'n mandje vol met lekkere hapjes en een flesje wijn.
Koken ga ik toch niet doen dit weekend.
's Avonds heb ik goed gezelschap van Frieda Klein, de hoofdpersoon van de nieuwe Nicci French; cadeautje van Zus.
De volgende ochtend trek ik mijn hardloopkleren aan. Ietwat overmoedig besluit ik het pad te verlaten, om na een half uur te concluderen dat ik echt verdwaald ben. Het gebied waar ik al jaren doorheen fiets, ziet er opeens als loper heel anders uit.
Even voel ik me heel alleen.
Het duurt voor mijn gevoel een hele poos voor ik het pad weer heb gevonden.
Verkleumd sta ik even later onder de buitendouche, om me daarna weer terug te trekken in mijn eigen huisje met mijn dikke boek.
In de avond trekt de lucht eindelijk wat open, en fiets ik naar mijn favoriete strandtent voor een kop thee op het terras. Ik trek een Elle Wonen uit het rek binnen en installeer me op de enige lounchebank die het terras rijk is. Terwijl ik mijn bestelling doorgeef, realiseer ik me dat ik de hele dag niemand heb gesproken. Wat klinkt mijn stem opeens raar. Vermanend spreek ik mezelf toe.
Zondagochtend, de dag verwelkomt me met een stralende zon. Ik zet een pot sterke koffie en ga met mijn beker op het houten bankje voor het huisje zitten. Vandaag ga ik er op uit; het is koffermarktdag.
Ik fiets langs een limonadekraampje met twee blonde jongetjes erachter. 'Limonade mevrouw?', roept er een opgewekt naar me. 'Misschien op de terugweg', roep ik terug.
Mijn stem klinkt weer normaal. Ik bel Zoon. Enthousiast vertelt hij over de bioscoop, en dat hij het broeikaseffect heeft gekregen bij McDonalds. Als ik begin te lachen, vraagt hij verontwaardigd of ik soms niet weet wat het broeikaseffect is. 'Ik wist alleen niet dat dat tegenwoordig bij je Happy Meal zit', mompel ik terug.
Op de kofferbakmarkt zie ik twee houten muzikantjes, maar ik mag ze niet kopen van mezelf. Heb ik onlangs niet geconcludeerd dat ik teveel spullen had? Ik verlaat de markt en fiets door naar Bergen, het mondaine kustplaatsje verderop. In Bergen denk ik nog steeds aan de muzikanten; het is net of ze een liedje spelen in mijn hoofd. Met een omweg fiets ik terug. Ik weet nog precies waar de mevrouw staat. 'Voor twee euro mag je alle houten figuurtjes mee nemen'. Ik kijk naar het dienblad vol poppetjes. Crap. Daar gaan mijn minimalistische inrichtingsplannen.
En zo glijdt het weekend voorbij. Ik maak een lange strandwandeling, warm wat eten op en sluit dan mijn huisje af.
Terwijl de zon nog schijnt, rijd ik terug.
Ik kan best voor mezelf zorgen.
Een weekend.
Abonneren op:
Posts (Atom)