prentje en de tiener

'Ik begin al een beetje een oude man te worden', zegt Zoon terwijl hij zich op de bank nestelt.
Het is twee dagen na zijn tiende verjaardag. Glimlachend kijk ik hem aan. Mijn tiener. Ik ben moeder van een tiener. Tien jaar moeder.

Op zijn verjaardag was hij bij zijn papa. 's Ochtends belde ik 'm op. Hij was blij met zijn nieuwe fiets, ons gezamenlijke cadeau. Ik moest even wat wegslikken. De eerste verjaardag dat ik er niet bij was toen hij wakker werd.
Ik legde de telefoon neer, en stapte in de auto op weg naar mijn werk. Voor ik bij de snelweg was, nam ik de afslag naar links. Even een live verjaardagsknuffel brengen.

Het hoort er bij, als je co-ouder bent. En dan ben ik nog in de gelegenheid om snel langs te gaan. Of om gezamenlijk 's avonds zijn verjaardag te vieren, inclusief ex-Man en Zoon's Verloofde sinds-jaar-en-dag, nadat ze een heerlijke verjaardag op de Spelerij hebben beleefd.
Hij heeft gelukkig ook een papa die er aan denkt om verjaardagskaarsjes mee naar de Spelerij te nemen, inclusief lucifers, en een foto stuurt terwijl ik op mijn werk zit. Zo ben ik er toch een beetje bij die dag.
En natuurlijk kan ik een paar dagen later thuis met hem zijn verjaardag nog eens dunnetjes over doen. Maar toch.

Gelukkig kunnen we terugkijken op een heerlijke vakantie met z'n tweetjes. Twee weken in het kleine huis aan zee, twee weken in de zon.
De dagen hadden hun eigen ritme. We werden laat wakker, ik haalde wat boodschappen voor de dag. Na de lunch liepen we door de duinen naar zee. We namen een drankje op ons favoriete terras, speelden in de golven met z'n surfboard, haalden een ijsje en liepen weer terug. Aten een simpele maaltijd, keken een Deense serie samen op dvd en gingen slapen. Niets bijzonders en toch zo bijzonder.

'We hebben het goed voor elkaar hè, samen', zei Zoon op een dag toen we door de duinen liepen. Getroffen keek ik hem aan. 'Ja, we hebben het goed voor elkaar samen', antwoordde ik, terwijl we verder liepen. Voor het eerst sinds lange tijd voelde ik weer wat vonkjes geluk.

'Eigenlijk is dit de relaxte vakantie die ik in jaren heb gehad', zei ik tegen hem terwijl we ons even later op het strand installeerden.
'Zo is het maar net, meid', antwoordde hij.

Soms lijkt het of hij honderd is geworden, in plaats van tien.

prentje en Zoon

We hebben een nieuw ritueel, Zoon en ik. Als ik uit mijn werk kom, kleed ik me razendsnel om en gaan we samen battelen met Just Dance op de Wiiiiiiii. Zelden lukt het me nog om te winnen.

Terwijl we naast elkaar staan te dansen, kijk ik met een schuin oog naar hem. Ik herinner me nog dat hij zo hard trapte in mijn buik, dat de verloskundige haar collega erbij haalde. Vol verbazing keken ze naar die gevulde buik, die in volle vaart van de ene kant naar de andere kant bewoog. 

Op dat moment wist ik zeker dat het een jongetje werd. 

En dat hij toen al aan het dansen was.

En zonder dat ik het door had, was het zomaar negen jaar later. En danst het bewegelijke jongetje van toen nog steeds door het leven. 

Alles wat ik hoef te doen is naast hem staan, en af en toe bij te sturen. 

Of hij stuurt mij bij. Als hij vindt dat ik te veel weg ben, gooit hij me dat voor de voeten en stormt boos het huis uit. Als ik een rotdag heb, slaat hij zijn armen om me heen en blijft even staan. 

Meer niet. Maar meer is ook niet nodig. 

Tussen twee dansnummers door, puffen we even uit op de bank. We maken van de gelegenheid gebruik om over de nieuwe tafelgroepjes in zijn klas te praten, en hoe deze tot stand zijn gekomen. Hij vertelt over klasgenootje X, die soms last heeft van driftbuien, en daar zelf het meest last van heeft.  

'Maar dat zit allemaal achter haar oren, mam.'

En dan is het tijd om weer verder te dansen. 

prentje en de wijze lessen

De vriend van Zoon is verliefd.
Hij heeft aan Zoon gevraagd of Zoon morgen aan de dame in kwestie wil vragen of ze verkering wilt.
Met de vriend dan hè, want zelf is Zoon al heel lang verloofd.

Het is nogal een item, die verliefdheden in de klas, begrijp ik van Zoon als ik hem naar bed breng.
Een meisje heeft onlangs verkering gevraagd aan zijn andere vriend.
'Maar die was er nog niet aan toe', zegt Zoon serieus.
Ik probeer mijn gezicht in de plooi te houden.

'Hoe schat je de kansen in van je vriend morgen?', vraag ik Zoon als ik hem een welterustenkus geef.

'Ik schat niet in de liefde', antwoordt Zoon.

En voor de zoveelste keer heb ik het gevoel dat de moeder-kind-rollen zijn omgedraaid.

prentje en de sprookjesfiguren

'Dit jaar gaan we in groep 5 lootjes trekken met Sinterklaas', zegt de juf op de voorlichtingsbijeenkomst van school.

Verbijsterd kijk ik om me heen. Lootjes trekken? In groep 5? Het kost wat moeite om deze informatie te verwerken. 'Dus als uw kind nog gelooft, kunt u er voor kiezen het zelf te vertellen, of hij hoort het op school', gaat ze voortvarend verder.

'Gelooft Zoon nog?', fluistert een moeder naast me die ziet hoe ik worstel met dit nieuws. 'Zoon gelooft in de Paashaas, Sinterklaas, de Kerstman en de Tandenfee bij elkaar', zeg ik, iets te hard.
'En dat wil ik graag zo houden.'

Want wat is er mooier dan het geloof in een prachtige fee die 's nachts naast je bed knielt, zachtjes je hoofdje optilt om je tand om te ruilen voor een muntje?
Of om te houden van een man met een baard die elk jaar langskomt om je net dat pakje te geven dat bovenaan je verlanglijst staat?

Ik werd op de kleuterschool al ingelicht door een bijdehante medekleuter die me zo nodig moest vertellen dat die man met die baard mijn papa was. Nou loop je dat risico als je vader de Sinterklaas van je woonplaats is (en die kleuter het zoontje van de organisator van de intocht), maar ik word nog boos als ik er aan denk. Al snel redeneerde ik dat die andere figuren dan ook niet echt zouden bestaan.

Mijn geloof in sprookjesfiguren is me ontnomen toen ik vier jaar oud was, en ik ben er nooit helemaal overheen gekomen.
'It is important to believe in fairytales', heeft zij vandaag op haar blog geschreven, en ik ben het volkomen met haar eens.
Het leven is al hard genoeg. We hebben het nodig om in sprookjes te geloven.
En daarom zal ik de laatste zijn om te vertellen aan Zoon dat Sint niet bestaat.

'Mijn tand is er vandaag uit!', jubelt Zoon als ik hem ophaal. Samen bewonderen we zijn lieve witte melktandje.
'Die kan je mooi vanavond onder je kussen leggen', zeg ik blij.
'Misschien krijg ik wel vijf euro', zegt Zoon enthousiast.
'Natuurlijk niet, vijf euro is veel te veel!', flap ik er uit.
'Hoe weet jij dat nou?', vraagt hij sluw.

De eerste barsten zijn al verschenen.

prentje en de tijger

Heel soms zou ik willen dat ik in het onderwijs werkzaam was. Maar dan zonder kinderen in de klas. 
Die gedachte komt vooral bij me op als ik Zoon in de zomervakantie af moet zetten bij de buitenschoolse opvang, omdat Man en ik allebei moeten werken. Normaal heb ik geen problemen met het combineren van kind en baan, maar tijdens de vakantie voel ik me toch schuldig.
Terwijl ik weet dat hij het hartstikke leuk heeft met zijn vriendjes.

Ik heb nu eenmaal geen zes weken vrij. Sterker nog, ik heb deze zomervakantie maar twee weken vrij, omdat ik de rest van mijn vrije dagen heb gebruikt om de studiedagen van de leerkrachten op te vangen. En dus moet Zoon een paar keer naar de BSO, waar hij het heel leuk heeft, maar die gedachte wil maar niet landen.

Vandaag nam ik een tijger mee terug naar huis. Trots liet hij me zijn sportdiploma zien. Hij had een prima dag gehad.

In plaats van een aap op mijn schouder zit er nu een tijger op mijn bank.
Dat voelt toch beter.