prentje en het duwtje van God

Natuurlijk was het achteraf niet verstandig. 

Het was een heerlijke week. De Man en ik weer bij elkaar; gelukkig. Samen naar een dorpje in Portugal, aan de westkust van de Algarve. Een tip van een fotograaf dat ik blindelings had opgevolgd. Een prachtig surfdorpje met een relaxte sfeer. 1 visrestaurantje, 3 barretjes. Een dakterras dat uitkeek op zowel de rivier als de zee. Varen tussen de dolfijnen. Genieten van de tegeltjes, het weer, de natuur, het eten.   

De laatste dag. De Man had op mijn verzoek zijn snorkelmaskers mee. Geavanceerde, die je hele hoofd bedekte. Het was er nog niet van gekomen, maar ik stelde 's ochtends voor te gaan snorkelen. 

We gingen naar ons favoriete stille strandje. We liepen naar de rotsen aan de zijkant. 

Enthousiast deed ik het masker op en focuste me op de ademhaling. 

Een paar visjes, lastig te zien vanwege de continue deining. 

Ik ging wat verder tot ik mijn man hoorde schreeuwen: weg hier. NAAR HET MIDDEN. 

Ik dacht nog even: wat een drukte maakt hij en probeerde een paar slagen. 

Tot ik merkte dat ik niet meer terug kon zwemmen. Ik was in een onderstroom geraakt die rechtstreeks naar open zee leidde. Ik keek naar achteren en zag de golven die meer dan mensenhoog kunnen zijn aan de Atlantische kust. 

Wat er toen door me heen ging, is lastig te omschrijven. Ik dacht dat het hiermee was afgelopen. 

Er kwam een soort oerkracht over me. 

Dit ging niet gebeuren. 

Volgens mijn lief ben ik toen met bovenmenselijke krachten naar het midden van de baai gezwommen, daar waar het veilig was. Zelf kan ik daar niet zoveel meer van herinneren. 

Ik weet ook niet hoe lang het heeft geduurd.  

Misschien kreeg ik een duwtje in mijn rug. 

Ik weet alleen dat ik toen ik aan de kant stond, ik mijn partner niet meer zag. Mijn vent, die me met zijn instructies de goede kant op had geleid.  

Hij was zelf in de problemen geraakt door mij te coachen en al watertrappelend in dezelfde onderstroom beland. 

Een lang verhaal kort; ook hij heeft het uiteindelijk gered. 

De maskers zijn we kwijt.

Maar wat we samen hebben overwonnen, is onbetaalbaar. 

prentje en de Tour de France

De man in de haven kijkt bedenkelijk. Het strand? Dat is nog wel een eindje lopen. 

Plotseling klaart zijn gezicht op. Misschien kan hij ons met de boot afzetten. Hij begint driftig te bellen. 

Zijn gezicht betrekt weer. Hij kan daar niet afmeren. We zullen een eindje moeten zwemmen. 

Zoon werpt één blik op zijn mobiele telefoon en andere apparatuur en bedankt dan vriendelijk. 

Het is ook verstandiger natuurlijk. 

Even later sloffen we weer langs de stoffige weg in 37 graden. 

Als we eindelijk de zee in kunnen, lijkt mijn lichaam wel te sissen. 

Zes Franse steden bezoeken in twee weken tijd. Met de TGV. Parijs-Bordeaux-Toulouse-Montpellier-Marseille-Lyon. Interrail in Frankrijk. Enthousiast pakten we onze nieuwe rugzakken in. 

In één keer dertig jaar jonger. 

Wat hebben we genoten. 

Van het Fondation Louis Vuitton (zowel van het geweldige gebouw van Frank Gehry - Bilbao! - als de tentoonstelling Basquiat x Warhol):  

Van de tentoonstellingen van Dalí en Gaudí in de onderzeebootloods (Les bassins de Lumières) in Bordeaux. 

De kunst is als zo adembenemend; het gebouw voegt (onder andere door de weerspiegeling in het water) een extra laag toe:

De fantastische eco-vrijplaats Darwin:

Ik werd verliefd op het licht van Toulouse. De lichtval in Le Couvent des Jacobins, als de zon door de glas in lood-ramen een schouwspel op de vloer veroorzaakt: 

Het grootste vuurwerk op 'Quatorze Juillet':

De strepen en elegantie van Montpellier:

Palais Longchamp in Marseille tijdens het Golden Hour:

Nou was Marseille wel een verhaal apart. Wat een contrasten in één stad. 

Aan de ene kant de rauwheid, anarchisme en drukte, aan de andere kant een prachtig bouwwerk als Palais Longchamp waar op het mooiste moment van de dag niemand te bekennen is. 

Om eerlijk te zijn, was ik enigszins opgelucht toen we Marseille inruilden voor Lyon, wat dan weer meer de allure van Parijs heeft. Zo'n wereldreiziger blijk ik dan ook weer niet te zijn ;-). 

En natuurlijk waren er ook momenten dat ik dacht: volgende keer boek ik een resort. 

Of: ik word hier te oud voor. Als we bijvoorbeeld met de rugzakken op in de brandende zon stonden te priegelen bij het sleutelkastje van een Airbnb.  

Tja, de Airbnb's. 

Soms werden we aangenaam verrast. Door de sfeervolle inrichting, de centrale locatie. 

Soms werden we onaangenaam verrast. Als onze Airbnb in een slechte buurt lag.

Als het bed zich ergens in de nok bleek te bevinden, dat we alleen kruipend konden bereiken. 

Of we zaten juist ondergronds, terwijl we wakker werden gehouden door het geschreeuw op straat. 

En achteraf is zes steden ook wel een beetje veel. 

Het kostte vaak een halve dag met het OV om even wat verkoeling aan zee te vinden. 

'Schilderachtige dorpjes' bleken dan vervolgens ontsierd te worden door grote bouwkranen, of het strand bleek nog een uur lopen van het station.      

Maar overal was hulp. Als we het metrostation op Gare du Nord niet konden verlaten omdat ons metrokaartje was opgegeten door het toegangspoortje bij de ingang en onze trein elk moment kon vertrekken. 

Bussen bleven wachten als we aan kwamen rennen. 

Om naar maar te zwijgen over aangeboden boottochten als we overhit de weg kwijt waren. 

prentje in Roubaix

Ik zei het al eerder: ik heb een passie voor zwembadkunst. Geen idee waar dat vandaan komt. Maar ik ga graag naar musea in voormalige zwembaden. Nu zijn er daar niet zo heel veel van, dus je bent zo klaar. 

Roubaix stond al jaren bovenaan mijn lijstje. Afgelopen weekend waren we er; en hoe. 

Ik werd verpletterd. Door de schoonheid van het gebouw, door de kunst. 

Als je ergens naartoe gaat waar je al lang naar uitkijkt, loop je altijd het gevaar dat het tegenvalt. 

Niets van dit alles. De plek is magisch. Zeker als je heel vroeg bent, waardoor er nog heel weinig mensen zijn en de zon prachtig door het Artdeco-raam viel. Ik kan dan echt huilen van geluk. 

Een goddelijke ervaring. 

prentje en Fortunato Depero

 

Kunst is een van mijn levensaders. Niet alle kunst; zeker niet alle kunst. Zo heb ik niet zoveel met klassieke en historische meesterwerken. 

Wat me wel raakt, is vooruitstrevende kunst. Ik verheugde me daarom enorm op de tentoonstelling 'Het Futurisme en Europa' in het Kröller Muller-museum, helemaal toen ik de naam van Fortunato Depero las. 

Dit is een Italiaanse kunstenaar uit begin vorige eeuw die vond dat kunst zich niet moest beperken tot (saaie) sombere olieverfschilderijen, maar alles kunst kon zijn; van speelgoed, tot meubels, tot decors; noem maar op. Hij was daarnaast vormgever en heeft onder andere het iconische Campari-flesje ontworpen, dat nog steeds fris oogt. De afbeelding hierboven is van 1918; dat is toch ongelofelijk?

Overigens werkte hij onder andere samen met Picasso, bijvoorbeeld aan bovenstaand beeld. Zijn decorstukken zijn fenomenaal, er hangt ook een geweldige foto van een van zijn decors voor het sprookje van de zingende nachtegaal. Hiervoor creeërde hij een magische tuin van 5 meter hoog. Alleen de woorden 'magische tuin' doen al wat met me. 

Op de een of andere manier spreekt zijn vormtaal me enorm aan, de kartonnen cilinders, de kleuren; toen ik het jaren geleden al ergens zag, was ik meteen verkocht. 

Het geweldige is: hij heeft een eigen museum in Italië. Dat staat al langer op mijn verlanglijstje. 'We gaan naar Italië', appte ik Zoon, helemaal in vervoering. 'Ik hoef het weekend van Pinksteren niet te werken', appte hij meteen terug. Hij houdt wel van de spontane acties van zijn moeder. Dan gaan we ook samen meteen kijken hè. 

Helaas waren alle vliegtickets al verkocht. Blijkbaar zijn er meer mensen die de regen willen ontvluchten. 

prentje en de dronken Zoon

Het telefoontje kwam toen ik net de hazen aan het gieten was. 

De avond ervoor moest ik al wieberen; ik werd niet geacht thuis te zijn. Zoon gaf een feestje. De tweede sinds hij 18 was geworden. Had hij voor die magische leeftijd geen druppel alcohol gedronken, sindsdien had hij zijn "achterstand" snel ingehaald. 

Ik hoorde al aan zijn stem dat het mis was. 'Mam, het is gisteren een beetje uit de hand gelopen. Heb jij "Baking soda"? Daar schijn je kotsvlekken mee uit het kleed te krijgen.' 

Ik was inmiddels naar buiten gelopen. Traag zag ik hoe van een haas de oren één voor één afvielen. 

Dat is een zwakke plek, de aanhechting bij de oren. Eigenlijk is het ontwerp niet zo geschikt voor porseleingieten. 

'Mam, ben je er nog? Hoe werkt de wasmachine? Of zal ik alles hier zo laten tot je terugbent?' 

Hell no, hij lost het zelf maar op. Hij is inmiddels volwassen. 

Ik krijg een foto doorgestuurd. Van de bakjes van de wasmachine. Waar dan de wasverzachter in moet. 

In mijn ooghoek zie ik hoe mijn porseleinjuf probeert de oren met wat vloeibaar klei er weer op te zetten. 

Ik denk dat ze dacht dat ik al genoeg aan mijn hoofd heb. 

De volgende dag blijkt de puinhoop groter dan verwacht. 'We gaan nu naar Ikea om op jouw kosten een nieuw kleed te kopen', zeg ik streng. Schuldbewust betaalt hij ook nog de lunch daar. 

 

De linnen hoezen van de bank moeten 3x in de was voor de vlekken er definitief uit zijn. Het matras is niet meer te redden.

De haas met de scheve oren wordt een blijvende herinnering.  

prentje in Luik

Luik is geen likable stad, en dat is precies wat ik er leuk aan vind.

Je moet de stad echt ontdekken, van te voren uitzoeken waar je naartoe wilt, of soms gewoon mazzel hebben. 

Mijn lievelingsplek is La Cité Miroir,  een voormalig zwembad ingericht als expositieruimte. Ik heb iets met oude zwembaden. Helemaal als ze omgetoverd zijn tot musea. Wat dus grappig is aan Luik: ze weten zichzelf niet zo te promoten. De website zag er helemaal niet zo aantrekkelijk uit. De entree ook niet. 

En dan stap je binnen, en kom je in een andere wereld terecht. Even ervoer ik weer een geluksgevoel. 

Alleen dat maakte de trip al waard. 

prentje en de seksuele intimidatie

Vijfentwintig jaar geleden begon ik enthousiast als uitzendkracht bij VNU. Eindredacteur bij een tijdschrift, de carrière waar ik van droomde al voor het behalen van mijn diploma aan de School voor Journalistiek, kon eindelijk beginnen. De droom werd een nachtmerrie. Ik kwam op een mannenredactie en kreeg te maken met heftige seksuele intimidatie. 'Grapjes', zoals aangemeld worden bij een pornonetwerk en rare mails ontvangen. Als twintiger vol ambities en dromen was ik weerloos. Murw gebeukt werd ik door een andere collega meegetrokken naar HR. Daarna ging alles heel snel: ik mocht mijn spullen niet meer ophalen en moest via de nooduitgang het pand verlaten. Ik kreeg een zwijgcontract onder mijn neus dat ik in alle angst heb getekend. Toch kwam het voorval naar buiten; ik ben er nooit achter gekomen wie het heeft 'gelekt'. Ik werd nog banger, het is ontzettend intimiderend als je opeens verschijnt in artikelen in het AD en Adformatie.

Schaamte voor iets waar ik niets aan kon doen. 

De publicaties over de intimidatie op de redactie van NOS Sport maken veel emoties los. Maar nu, als vijftiger, ben ik vooral ontzettend boos. 'Een uit de hand gelopen grap die in ieder bedrijf had kunnen plaatsvinden'. 'We hadden het liever intern gehouden'. 'We zijn inmiddels weer overgegaan tot de orde van de dag'. Dat laatste had ik ook graag gedaan, maar dat is helaas niet gelukt. 

Vijfentwintig jaar later doet het nog steeds pijn. Het had jullie gesierd als jullie, in plaats van jezelf op de borst slaan hoe goed jullie dit hebben opgelost, de ogen uit de kop hadden geschaamd. Op z'n minst excuses hadden aangeboden aan de 'stagiaire' en misschien eens hadden kunnen informeren hoe het met me ging. Het doet me verdriet dat er nog steeds mensen de dupe zijn van dit soort walgelijk gedrag. 

Ik wens iedereen veel sterkte die hiermee te maken heeft en kan alleen maar zeggen: zet je schaamte aan de kant. Het ligt niet aan jou.