prentje en de seksuele intimidatie

Vijfentwintig jaar geleden begon ik enthousiast als uitzendkracht bij VNU. Eindredacteur bij een tijdschrift, de carrière waar ik van droomde al voor het behalen van mijn diploma aan de School voor Journalistiek, kon eindelijk beginnen. De droom werd een nachtmerrie. Ik kwam op een mannenredactie en kreeg te maken met heftige seksuele intimidatie. 'Grapjes', zoals aangemeld worden bij een pornonetwerk en rare mails ontvangen. Als twintiger vol ambities en dromen was ik weerloos. Murw gebeukt werd ik door een andere collega meegetrokken naar HR. Daarna ging alles heel snel: ik mocht mijn spullen niet meer ophalen en moest via de nooduitgang het pand verlaten. Ik kreeg een zwijgcontract onder mijn neus dat ik in alle angst heb getekend. Toch kwam het voorval naar buiten; ik ben er nooit achter gekomen wie het heeft 'gelekt'. Ik werd nog banger, het is ontzettend intimiderend als je opeens verschijnt in artikelen in het AD en Adformatie.

Schaamte voor iets waar ik niets aan kon doen. 

De publicaties over de intimidatie op de redactie van NOS Sport maken veel emoties los. Maar nu, als vijftiger, ben ik vooral ontzettend boos. 'Een uit de hand gelopen grap die in ieder bedrijf had kunnen plaatsvinden'. 'We hadden het liever intern gehouden'. 'We zijn inmiddels weer overgegaan tot de orde van de dag'. Dat laatste had ik ook graag gedaan, maar dat is helaas niet gelukt. 

Vijfentwintig jaar later doet het nog steeds pijn. Het had jullie gesierd als jullie, in plaats van jezelf op de borst slaan hoe goed jullie dit hebben opgelost, de ogen uit de kop hadden geschaamd. Op z'n minst excuses hadden aangeboden aan de 'stagiaire' en misschien eens hadden kunnen informeren hoe het met me ging. Het doet me verdriet dat er nog steeds mensen de dupe zijn van dit soort walgelijk gedrag. 

Ik wens iedereen veel sterkte die hiermee te maken heeft en kan alleen maar zeggen: zet je schaamte aan de kant. Het ligt niet aan jou.

prentje en de mist

Het ontroerde me, de kwetsbaarheid van Bridget Maasland in 'De Kist' vorige week. Eerlijk gaf ze aan het leven vaak zwaar te vinden. Op haar Instagram-account gaven veel mensen aan zich te herkennen in haar verhaal. Ikzelf ook. 

Volgens mijn psychiater is de mensheid grofweg te verdelen in drie groepen: mensen die (tijdelijk) depressief worden van bepaalde heftige gebeurtenissen in hun leven, mensen die vanwege biologische redenen kwetsbaar zijn voor depressies en dan zijn er nog de geluksvogels die niet uit hun evenwicht te krijgen zijn, wat er ook gebeurt. Volgens hem is de verdeling ongeveer 30/30/30. Ik heb maar niet gevraagd waar die andere 10% dan onder valt. 

Dat betekent dat we met velen zijn. Wij, voor wie het glas halfleeg is. Maar je hoort ons niet, want we schamen ons. Nog steeds. De algemene norm is namelijk dat je het leven moet vieren. Je hoeft alleen maar je eigen slingers op te hangen.  

In mijn familie komen depressie en angststoornissen al zeker vijf generaties voor. Maar simpelweg me erbij neerleggen 'dat ik zo ben', lukt me nog steeds niet. Ik ben de tel kwijt hoe vaak ik begonnen ben met antidepressiva. Om steeds opnieuw weer te stoppen. 

Nog steeds wordt depressie gezien als een 'zwakte'.  'Stel je niet aan, kijk naar wat je hebt.' Ja, ik heb veel. Maar ook een grijze mist als ik wakker word. Vechten tegen een depressie is vechten tegen een onzichtbare vijand. Je weet nooit waar en wanneer hij toeslaat. 

Vorige week ging 'Toen ik je zag' in première. Ook Antonie Kamerling vond dat hij het zelf moest kunnen. Vond zichzelf een zwakkeling omdat dit niet lukte. Met desastreus gevolg. Net als de hoofdpersoon in 'Aftersun'. 

Gelukkig zijn is nog steeds 'normaal'. Dat is waar je trots op kunt zijn; wat je etaleert op social media. Maar gelukkig zijn is niet voor iedereen weggelegd. Externe factoren - die ook steeds werden opgesomd in de recensies van 'Toen ik je zag' - zijn niet doorslaggevend. Je kunt succesvol zijn, een leuke partner hebben, in een prachtige boerderij wonen met twee bloedjes van kinderen - en je nog steeds doodongelukkig voelen. Misschien nog wel erger ongelukkig zijn, omdat je ook nog eens op veel onbegrip stuit. Dan komt de schaamte extra hard om de hoek kijken. Alsof je geen 'recht' hebt op je sombere gemoedstoestand. 

Toch blijf ik hoopvol. Voor veel jongeren is mentale problematiek al meer een geaccepteerd gespreksonderwerp. Eerlijk vertellen voor de camera hoe je je echt voelt, ook al ben je een gevierde presentatrice zoals Bridget, ook. Het wordt tijd dat we de norm wat oprekken. Dat wij, sombere 'halflegers' net zo normaal zijn.      

prentje in Voorlinden

'Kunst is een heleboel, maar geen troost', las ik laatst. 

Daar moest ik een tijdje over nadenken. Voor mij is kunst wél troost. In gevecht tegen een onzichtbare vijand met de duistere naam Dysthymie, heb ik een continue honger naar schoonheid. 

En een van die plekken waar dit voor het oprapen ligt, is het museum. Ik had zin in de tentoonstelling van Rinus van de Velde, een fantastische Belg die niet alleen prachtige schilderijen maakt, maar ook decors die hij dan weer onder andere in films gebruikt.

In een interview las ik dat hij het liefst reizen maakt vanuit zijn atelier. Dat herkende ik dan wel weer. 

Ik zou graag meer van de wereld willen zien, maar ik heb ook vaak last van een soort heimwee. 

Vooral als de avond valt, denk ik nog wel eens: 'was ik maar gewoon thuis'. 

Een oplossing hiervoor is mijn eigen huisje op wielen meenemen. 

Of naar fijne tentoonstellingen te gaan. En dan 's avonds lekker op de bank nagenieten. 

prentje en het minimalisme

 Soms (vaak) heb ik kunst nodig in mijn leven. 

Het is zo intuïtief. Mijn hart maakt een sprongetje, of niet. Bij dit beeld van Sonja Ferlov (tentoonstelling Ontmoet de Denen, Cobra-museum) maakte mijn hart een radslag. Vanwege de mooie spanning die erin zit. Moedervogel kijkt liefdevol naar haar kuiken, maar ook een beetje op een afstandje. 

Ik hou van kunst tussen figuratief en abstract in. Ik heb een beetje houvast nodig, maar niet teveel. Misschien dat ik daarom ook van minimalisme hou. 

Na de Denen op zaterdag, volgde Object zondag. 

Object is een van mijn lievelingstentoonstellingen/beurzen. Vanwege de geweldige locatie en de prachtige 'objecten'. Mijn favoriet dit jaar was Marleen Boot van design studio bøøt. 

Alles klopt: de kleuren, de verpakking, de typografie. Eigenlijk hoef ik dan niet eens meer verder te lopen. Ik wilde wonen in die stand. 

Dat bed. 

Die kopjes. 

Dat je naar huis wilt om alle overbodige dingen weg te doen. (Nou ja, dat effect heeft het dan op mij hè). 

Een eenvoudig appartement in zandkleuren. Met een bed, een kast, een bank. Een bad. 

Zoiets (Studio Henk, Amsterdam). 

Enfin, toch nog maar even ook de rest van Object bekeken.  Ik was er nou toch. 

Ook allemaal fijn. (De ronde vorm blijft altijd mijn favoriet). 

Maar die design studio bøøt...   

prentje en de roze paashaas

Ik denk wel eens: ik ben een vat vol dualiteit. Extra- en introvert. Kinderlijk enthousiast en hemeltergend zwaarmoedig tegelijk. Stijlvol en hysterisch. 

En soms zit het geluk in een plantenpotje. De lief en ik waren een weekendje naar Maastricht. Eigenlijk voor een fototentoonstelling, maar ook om er even uit te zijn in deze grijze januarimaand. 

Ik had een 'design en wellness-hotel' geboekt, omdat de lol van weekendjes weg voor mij ook vooral in de verblijfplaats zit. 

'Geen idee waar het design-gehalte in zit', zei de lief terwijl hij rondkeek. Dat begon al goed. 

Het werd er niet beter op toen bleek dat onze kamer niet was schoongemaakt. Ik dacht nog even dat het onopgemaakte bed in een soort van berg deel van het designgebeuren was, maar niets was minder waar. 

We kregen een upgrade naar een andere kamer ('geen idee waar de upgrade in zit', zei de lief) en ik werd steeds zenuwachtiger. Ik had tenslotte geboekt. De sfeer werd er niet beter op toen bleek dat we ook geen handdoeken hadden. 

Enfin, dan maar de stad in. Gelukkig begon het te sneeuwen. En omdat het nu tijd wordt voor het sprookjesachtige gedeelte, zag ik in de eerste de beste etalage die we passeerden een roze Alice-in-wonderland-haas-bloempot. Enthousiast rende ik naar binnen. Helaas bleek de haas behoorlijk aan de prijs, en om mijn gezicht te redden (waarom eigenlijk?) mompelde ik iets over hotel in de buurt en terugweg. 'We zijn om 17.00 uur dicht en morgen gesloten', bromde de verkoper. 

's Nachts droomde ik over de roze haas. Maar zondag en dus dicht. En geen webshop. Verbeten googelde ik op alles waarvan ik dacht dat het maar in de buurt kwam, van roze paashaaspotjes tot Alice in Wonderland-hazen. 

'Naar wie zit je zo druk te mailen?' vroeg de lief nieuwsgierig toen we in een stijlvol kasteel in de buurt aan de wijn zaten. 'Dat durf ik niet te zeggen', antwoordde ik. De plastic paashaas detoneerde behoorlijk met de omgeving. Zelfs in een mailtje. 

Vandaag kwam ie binnen. Blij als een kind keek ik er al de hele week naar uit. 

Gelijk maar de discobolpaasei opgehangen. 

prentje en de magie

Ik denk dat de grootste en meest constante zoektocht in mijn leven die naar magie is. 

Magie is overal te vinden: op voor de hand liggende plaatsen als musea, mooie gebouwen en pretparken, maar ook gewoon op straat:

Ik denk dat dat mijn lievelingsmagie is. 

Ik sta altijd 'aan'. Altijd speur ik naar het bijzondere, afwijkende, maar ook het gewone. Het kan ook een lichtval zijn. Of een dode vis. 

Ik heb wel een paar favorieten. Mist. Zeepbellen. Lichtjes. Felle kleuren. 

 

En natuurlijk leent de ene plaats zich er beter voor dan de ander. 

Als ik zo door mijn foto's scrol van de afgelopen maanden, is dat voor mij de rode draad. 

En voel ik me zo dankbaar. Voor de geweldige plekken waar ik ben geweest met de leuksten. Dat gevoel van opwinding; dat ik denk: 'ooooh dit is zo gaaf, lukt het me dit vast te leggen?'  

Antigif.

prentje en de sneeuwpop, deel 2

Het internet is iets wonderlijks. Voor mij veel te groot, maar soms (gelukkig) ook heel klein. 

En af en toe kom ik mezelf tegen. Daar schrik ik dan altijd een beetje van, maar het maakt me ook bewust van de consistentie van mijn (voor)liefdes. 

Zo ging ik op Pinterest zoeken naar 'snowman' en warempel;  daar doemde een Russische illustratie uit de jaren '20 op die ik jarenlang geleden heb gedeeld op mijn blog. De poster hing in mijn vorige huis, en ik vind 'm nog steeds geweldig: 

Die me dan ook weer doet denken aan een fantastische illustratie die ik laatst in de Kunsthal zag: 

Samen met deze. Uit de jaren '50; ook al zo'n inspirerende periode:

Waarom heb ik zolang niet gedeeld wat me raakt? Ik denk ook de onrust die het met zich meebracht. 

De eeuwige haat/liefde-verhouding die ik heb met social media. Het continue vergelijken. 

'Hoe kan het dat X zoveel volgers heeft?' 'Waarom heeft Y wel een creatieve carrière?' 

Groen van jaloezie zien; geen mooie eigenschap. 

Opnieuw kijk ik in de spiegel. Uitgaan van eigen kracht. En vooral ook: omgaan met te hoge verwachtingen in het leven. Bitterzoet, ooit mijn nickname. Het hoeft niet allemaal LEUK te zijn. 

Intens kunnen genieten heeft ook een zwarte keerzijde: melancholie. Dysthymie: plak er maar een etiket op. 

Wat opvrolijkt: de draad zo makkelijk weer op kunnen pakken. Zulke lieve trouwe mensen die me al zo lang volgen en de draad ook weer zo doortrekken. Alsof ik nooit weg geweest ben (nou was ik natuurlijk ook niet echt 'weg': enfin, U begrijpt vast wat ik bedoel).  

Ik heb er weer plezier in. De geweldige positieve reacties op de porseleinen sneeuwpop doen me zo goed. Het concept past bij me: de iconische, eenvoudige vorm (2 ronde bollen), het contrast tussen mat en glans: mijn eigen minimalistische kerstdecoratie. 

Dicht bij mezelf blijven. Dan komt alles 'goed'.