prentje in het Stedelijk

Ha, u heeft zoveel vragen over het museumbezoek met Zoon, dat ik er nog even op inga (nee hoor, ik heb gewoon zoveel moois gezien; dat wil ik nog even met u delen).

U vroeg zich af wat Zoon ervan vond. Nou, hij vond het super interessant. Not.
Hij vond er niets aan. Of, als ik hem even mag citeren: 'ik vond de ondergrondse Albert Heijn naast het museum mooier'.

Maar dat geeft niet. Ik denk dat het aan elke ouder is om daar het accent te leggen in de opvoeding wat hij of zij belangrijk vindt. Voor mij betekent kunst heel veel. Het is de kers op de taart. 

Kunst kan verontrusten, maar ook troosten. En soms zelfs tegelijkertijd. 

Ik ben niet opgegroeid met kunst. Op mijn twintigste nam ik mijn ouders mee naar een museum, in plaats van andersom. Ook dat is niet erg. Mijn ouders legden het accent ergens anders. Misschien zet Zoon later nooit meer een voet in een museum. Misschien is er toch iets blijven hangen. 

Voor nu, nog een paar kunstwerken uit het Stedelijk museum die me raakten. Helaas weet ik niet van alle kunstwerken de maker; het textieldoek is in ieder geval van Cosima von Bonin.  

Bent u in de buurt van Amsterdam, ga dan vooral naar het Stedelijk. Alleen het gebouw zelf is al spectaculair. En neem gewoon uw kinderen mee (kinderen tot 12 jaar mogen er gratis in). Wie weet blijft er iets hangen.

En anders kunt u nog altijd naar de Albert Heijn ernaast. 

prentje en Mike Kelley

'Morgen gaan we naar een hele leuke tentoonstelling', zei ik tegen Zoon. 'Met knuffels enzo.'
Man, ik doe alles om mijn kind het museum in te krijgen.

Ik had wel gedacht dat het druk zou zijn, maar toen ik de rij zag van het Stedelijk tot zo ongeveer het Rijksmuseum, moest ik ook wel even slikken. 'Ha', zei Man honend, 'alsof we daar in gaan staan' (ik wilde net achteraan aansluiten).

Dus gingen we eerst maar wat anders doen. Lunchen (bij de McDonalds). Naar de film (3D tekenfilm).
En om 16.00 uur liepen we terug. Zo snel geef ik me niet gewonnen als het om rijen gaat. Het was inmiddels gaan regenen.
'Als ze nog steeds buiten staan, ga ik niet', zei Man mokkend. 'Ah, kijk het valt nu best mee', zei ik opbeurend. 'En we staan nog onder een afdakje ook.'

Mike Kelley. Na zijn dood dit jaar veranderde de tentoonstelling opeens in een retrospectief. Kelley was een ongelofelijk veelzijdige kunstenaar, die met een maatschappijkritische blik de wereld probeerde vast te leggen middels diverse technieken. Denk schilderkunst, maar ook fotografie, installaties, muziek, videobeelden en collagetechniek. Hij experimenteerde zo ongeveer met alles wat hij kon vinden.

De expositie is een waanzinnige ervaring.
Een feest voor alle zintuigen.

prentje en de kerst

Ik wilde schrijven over de kerst. Dat het eigenlijk best relaxed was.
Dat ik genoot van het kleurrijke concert Mylo Xyloto van mijn favoriete band Coldplay op tv (waar ik zo graag bij had willen zijn).

En van het verlanglijstje van Zoon dat onder de kerstboom lag:

Van het samen eten met alle prentjes op eerste kerstdag (minus de oudste prentjes, omdat mijn 84-jarige papa zich niet fit voelde). En dat ik toen tweede kerstdag, toen mijn schoonfamilie naar huis was (en ik eigenlijk op de bank neer wilde ploffen) naar mijn geboorteplaats ben gereden om toch even mijn vader te zien. 

En dat het toen pas écht Kerstmis voelde (al had toen de sneeuw uit de lucht moeten vallen).

Maar ja, hoe gaat dat in de kerstvakantie. Ik heb maar een week vrij, samen met Man, dus die proberen we optimaal te benutten. 

We gingen naar Amsterdam. Ik wipte nog even binnen bij de Openbare Bibliotheek Amsterdam, om onder andere even het Muizenhuis in kerststemming te zien.

Net als de rest van Amsterdam in winterse sferen (ondanks het gebrek aan sneeuw).

En toen zag ik deze aankondiging:

Mike Kelley in het Stedelijk. 

En besloot ik de volgende dag terug te gaan naar Amsterdam.