prentje en de objectliefde

Ik heb een liefde voor objecten. Niet op een rare manier, maar ik kan als een blok vallen voor een bepaald voorwerp. Zo werd ik verliefd op het caravannetje. Maar dan wel op de basisvorm. 

Helaas had de importeur een enorme behoefte om allerlei (merk)stickers op de caravan te plakken. Volgens hem was dit verplicht, iets dat werd tegengesproken door zowel de RDW als de politie (zover ga ik dan hè, dat als ik de RDW niet te pakken kan krijgen, ik de politie bel en enigszins besmuikt vraag of het verplicht is dat de merknaam van een caravan zichtbaar is. Gelukkig had ik een lieve agente aan de telefoon, die zei dat ze 'er niet op aansloeg'. Ik hoop dat ze bedoelt dat het haar niet bekend voorkomt).  

U begrijpt, inmiddels heb ik alle stickers eraf gehaald. De stickers vormden voor mij bijna een aantasting van de caravan. Net als de standaard blauwe 'inlegbiezen' me een doorn in het oog waren. En zo stond ik van de week in de brandende zon de biezen eraf te trekken, om te vervangen voor zwarte.  

Mijn omgeving begrijpt hier niets van. 'Nogal een prioriteit', merkte de lief op. 'Voor mij wel, ja', antwoordde ik. 'Hij voelt nu nog niet "eigen".' 'Ik zou eerst zelf maar eens leren hoe je de caravan aankoppelt, dat lijkt me belangrijker om 'm "eigen" te laten voelen', mopperde de praktische man. 

Maar het is niet alleen een mannenkwestie. Ook vrouwen in mijn omgeving vragen zich af waarom ik 'm nog niet heb laten zien. 'Het maakt mij niet uit of ie nu rood of pimpelpaars is', merkte een vriendin op. 'Het is toch jouw caravan. Dáár gaat het me om.' Kom dan nog maar eens aan met het "eigen"-verhaal.

Het moet gewoon kloppen. Voor mij is dat logisch. Zo heb ik het handige, lichtgewichte plastic instapje vervangen voor een zwaar, ijzeren vintage exemplaar dat me zo'n nostalgisch gevoel geeft. En ja, dat geeft extra gewicht, en ja, dat kan krassen veroorzaken tijdens het rijden (iets waar ik uit mezelf nooit opgekomen zou zijn). 

Kijk ik naar houten wasrekjes, zoek ik stad en land af voor een bruine 'coffee maker' die door Hay al is vervangen voor een andere kleur, bel ik alle campingwinkels af voor een bepaalde stoel. Ik doe dat soort dingen al mijn hele leven. 

Getuigt het van doorzettingsvermogen of is het dwangmatig? Waarschijnlijk allebei (enige dwangmatigheid is mij niet vreemd). Ben ik materialistisch? Zo voelt het niet. Ik wil niet luxer, duurder en groter. Ik kijk met trots naar mijn baby-caravan tussen alle grote broers en zussen op de camping, met enorme voortenten ervóór en elektrische fietsen ernaast. 

Ik weet alleen wél precies wat ik wil en hoe ik het wil. 

En dus sta ik millimeter voor meter de inlegbies te vervangen (om het vervolgens te kort af te knippen). Moet ik weer terug naar de garage omdat we afgelopen weekend (weer aan zee) ontdekten dat de gasaansluiting niet op de gewone Campingaz past maar wel op een LPG-gastank (dat waarschijnlijk in Polen gebruikelijk is, maar hier verboden). Het kost wat meer moeite, dat is zeker zo.   

Maar dat is het allemaal waard.

prentje op Vlieland

Om te vieren dat de lief en ik al 5 jaar bij elkaar zijn, gaan we een paar dagen naar Vlieland. 

Vanwege allerlei omstandigheden missen we de boot - geen ideaal begin van een romantisch tripje, kan ik wel zeggen. 

De volgende gaat pas in de avond, dus we zoeken meteen hongerig een tafeltje als we arriveren. Zoals echte toeristen betaamd, willen we per se buiten zitten. De stemming is inmiddels opgeknapt, gelukkig. Nu het weer nog. 

We zitten nog niet zo lang, als de kok naar buiten komt om een luchtje te scheppen. We beginnen een obligaat praatje over de weersverwachtingen - altijd veilig. 'Ik vind het wel gezellig om de regen tegen de schuine ramen in mijn kamer te horen tikken', zegt hij, terwijl hij naar boven kijkt. 

'Woon je boven het restaurant?', vraag ik belangstellend. Ronduit fascinerend vind ik het als mensen op een eiland wonen. Hij knikt. 'In de personeelskamer', antwoordde hij. 'Ik wil wel een huis, maar dat is hier heel lastig. Maar misschien mag ik het restaurant over 5 jaar pachten', vervolgt hij trots. 

'Hoe is het om hier te wonen?', kan ik niet nalaten om te vragen. 'Het is mijn redding geweest', zegt hij plechtig. 'Als ik deze stap niet had genomen, zat ik nu óf in de bak, of ik was er niet meer.' 

Die komt wel even binnen. 'Had je foute vrienden?', vraagt mijn lief. 'Foute vrienden, op school ging het niet, ik rommelde maar wat aan. Politie erbij. Ik wist dat ik een beslissing moest nemen - nu of nooit. Opeens herinnerde ik me de vakanties van vroeger hier - ik kende nog wat mensen. Ik ben op de boot gestapt, mijn ouders heb ik pas na 2 weken verteld waar ik zat. 'Hoe oud was je toen?', vraagt de lief - ook zijn belangstelling is gewekt. 'Een jaar of 16', antwoordt de jonge kok - ik schat hem nu ook nog geen 20. 

Onmiddellijk denk ik aan mijn 16-jarige, die deze zomer 17 wordt. Veel tijd om de vergelijking te maken krijg ik niet, want de jongen is nu echt op dreef. 'Uren heb ik hierboven bij de vuurtoren gezeten. Gewoon om na te denken. Wat moest ik doen? 'Deze mensen hebben mijn leven gered.' Liefdevol kijkt hij het restaurant in, naar de eigenaren. 'Nu ga ik hier nooit meer weg.' Alsof ze hoorden dat hij het over ze had, roepen ze hem opeens naar binnen. 'Fijne vakantie nog', zegt hij lachend, terwijl hij het restaurant weer in stapt. 

Na het eten lopen we nog een rondje. Ik bedenk me dat ik ooit naar de School voor Journalistiek ben gegaan voor dit soort verhalen. 

Als we langs het restaurant lopen, zie ik hem zitten. Samen met de eigenaren en het personeel drinken ze nog wat aan een lange tafel. Hij steekt vrolijk zijn hand op als hij ons ziet. Opeens word ik overspoeld door een gevoel van dankbaarheid. Dankbaar voor 2 mensen met een klein restaurant die een jongen een tweede kans geven om wat van zijn leven te maken; een kans die hij met beide handen aangrijpt. 

Wat een bijzonder eiland is het toch. 

prentje en de schatten

Soms gaat mijn leven in zo'n sneltreinvaart dat ik het zelf nauwelijks kan bijhouden. Zo werd ik naar aanleiding van een foto op Instagram gevolgd door een Fins account. Ik ging ze terugvolgen, en zag zo deze fruitschaal, die ik nog nooit had gezien, terwijl ik inmiddels een aardige Aarikka-kenner ben. 

Ik plaatste een hartje, en zei dat deze voor mij nieuw was. Voor hen ook, antwoordden ze, en dat ze 'm vandaag in hun webshop gingen plaatsen. Mijn hart ging als een razende tekeer. Toen ik de theewagen laatst via Marktplaats bemachtigde, bedacht ik me nog dat het leuk zou zijn om er een vintage fruitschaal op te plaatsen, maar zag niets passends. En nu kwam ie opeens aangevlogen; de ultieme combinatie tussen de kraanvogel (zijn koppie) en de pauw (zijn staart) van Aarikka. 

Continu checkte ik de webshop of ie er al tussenstond. Na een ochtend wachten, stuurde ik een berichtje of ik 'm niet rechtstreeks kon overnemen.  
Ei*, zo werkten ze niet (*Ei is nee voor Fins, tenzij Google Translate me wel heel erg in de maling neemt. Het verhaal wordt steeds bizarder). Ik moest wachten tot de vogel geland was in de webshop. 

Ik gaf ondertussen les online en checkte ondertussen nog steeds de webshop. Yes, daar was ie, en nog voor een goede prijs ook. Ik knikte op hopelijk de goede momenten naar mijn leerlingen en probeerde ondertussen als een razende de koop te sluiten op mijn andere computer. 

Natuurlijk ging alles mis. In het rijtje landen was Nederland/Holland/The Netherlands niet toegevoegd. Wel een rare andere naam. Zou dat Fins zijn voor Nederland? Ik probeerde mijn postcode maar het ding sloeg op hol. Ondertussen was ik aan het chatten met de Finnen, die beloofden Nederland toe te voegen.  

EnFIN, lang verhaal kort, vandaag landde hij toch nog op het goede adres. Ik was er zelf niet, want ik was op het inloopatelier van de porseleindames, waar ik probeerde mijn jaren vijftig bakje los te bikken uit de gipsen mal. Maar toen dat eindelijk lukte (ok, met de nodige hulp), was ik aangenaam verrast door het resultaat. Ik mocht gelijk gaan gieten. 

Wow, dat werd best wel gaaf. Anders dan ik had verwacht op basis van het oorspronkelijke bakje, maar gaaf. Jammer dat ik mijn eigen stempel niet bij me had. 

Ik keek in het bakje van de stempels en vond er meteen eentje met een kampvuurtje. 

Oooh, en dan gaan de radartjes in mijn hoofd heel snel. Campingbakjes! Als aanvulling op het melamineservies dat ik op aanraden van mijn praktische lief had gekocht voor de caravan, maar waarvan ik de bakjes te groot vond. Ik zou een eigen stempel gaan maken! Mijn caravannetje, als nieuw logo! 

Tja, en dan zijn er nog mensen die niet geloven dat alles is voorbestemd ;-)...    

prentje en het caravannetje

Hij is r. Het caravannetje waar ik al jaren van droom. 

De weg ernaartoe verliep niet helemaal vlekkeloos. Allereerst: ik heb een Fiat 500, daar moet ie achter kunnen. Daarnaast: ik ben 1.83 meter. Ik pas niet in alle caravans. 

Ik had mijn zinnen gezet op de T@b, maar daar bleek ik niet in te kunnen staan. De Kulba kwam voorbij, maar dat is meer een rijdend bed. Eriba, maar met 0 technische kennis wilde ik graag een nieuwe, en die zijn niet te betalen voor mij. 

Ok; licht, maar wel in kunnen staan. Nieuw, maar wel betaalbaar. Afgelopen zomer zag ik een raadselachtige advertentie op Marktplaats van een meneer die de Niewiadow importeerde, een Poolse caravan die vroeger bekend stond als de Predom. Hij zat in het zuiden, maar had een showroom in Aalsmeer die er eentje had staan. Meteen na de vakantie ben ik gaan kijken en was op slag verliefd. 

Maar de caravan die er stond was van binnen blauw (primaire kleuren zijn niet aan mij besteed). Lang verhaal kort: ik nam contact op met de meneer, maar binnen no time liep de levertijd op tot 1,5 jaar. Ook de prijs liep op. Omdat ik al eerder had geïnformeerd, mocht ik 'm nog voor de oude prijs, maar de levertijd bleef. Tot er een melding kwam dat hij mijn bestelling naar voren kon halen, ik zou 'm begin 2021 al kunnen krijgen. Nog langer verhaal korter: dat verschoof continu. 

Inmiddels werd het steeds vager. De caravan was gearriveerd in het zuiden, maar een aantal dingen bleken niet helemaal te kloppen. Mijn voorpret verdween. Was het wel een goede beslissing geweest? Zou hij ooit komen? Op een gegeven moment was ik het zat en gaf aan dat ik mijn caravan dit weekend wilde hebben. 

Gemor, maar: mijn caravan stond in Aalsmeer zaterdag. Ik had inmiddels een camping aan zee geboekt (viel nog niet mee) om te gaan proefkamperen. 

Man, ik voelde me zo nerveus als tijdens een eerste date. Zou het zo leuk zijn als ik had verwacht? Zou ik ermee kunnen/durven rijden? Gelukkig ging mijn lief mee, die iets resoluter om gaat met zo ongeveer alles in het leven. Halverwege een parkeerplaats stopte hij en zei: en nu jij. 

Ik deed het gewoon, mensen. Ik hoorde twee keer achter elkaar Jump op de radio wat ik als een teken zag, en reed de snelweg op. 

Nou ja, snelweg: niet voor ons. Het woei (wind tegen), het dak van mijn cabrio stond open en de snelheidsmeter ging niet hoger dan 90 kilometer. Met moeite. Mijn lief riep dat ik moest schakelen en het zweet stond op mijn rug. Waar was ik aan begonnen? 

Maar toen reed ik de camping op en stak de één na de ander zijn duimpje omhoog. Afkoppelen is nog iets dat ik moet leren maar op een gegeven moment stond hij: mijn baby tussen allemaal grote broers en zussen. 

Wat was ik trots. Alles wat we nodig hebben, zit er in: een keukentje, een zitje en een bed. Ik bleek alleen allemaal leuke spulletjes te hebben gekocht die helemaal niet praktisch waren en de spulletjes die we nodig hadden, had ik niet gekocht maar hadden we nog snel even kunnen lenen. Ik moet er nog een beetje inkomen, zeg maar. 

We sliepen heerlijk. De volgende dag moesten we de camping alweer verlaten, maar konden de caravan kwijt op een dubbele parkeerplaats. Zo konden we nog van een dagje strand genieten. 

Aan alles komt een eind, ook aan een heerlijke stranddag, en de caravan moest echt richting stalling voordat deze zou sluiten. Nog een keer een stop gemaakt op de parkeerplaats. Op advies van de praktische lief parkeerde ik 'm tussen joekels van vrachtwagens. 

Wat zag ie er klein en kwetsbaar uit.

Bij de stalling moest ik me inhouden om niet te vragen of ze goed voor 'm zouden zorgen. 

Ik mis 'm nu al. 

prentje en de dierentuin

- OK, hij was eigenlijk te duur;

- OK, het huis staat al vol met houten beesten;

- OK,  ik had ook net al de theewagen gekocht.

Maar één blik in zijn ogen en ik was om. 

Kurki hoort hier gewoon thuis.  

prentje en de eigenzinnigheid

 

Ik ben iemand die ontzettend snel enthousiast ergens over wordt, maar moeite heeft om door te blijven zetten als het tegenzit. Gelukkig heb ik mensen in mijn omgeving die me stimuleren om niet op te geven als ik ergens echt in geloof. Of me een zetje in de rug geven. 

En zo kan ik met trots nu vertellen dat de hele eerste collectie van de hangtieten is uitverkocht. En nee, dat is niet zonder slag of stoot gegaan. Op het moment dat ik ze online zette, had ik binnen no-time mijn eerste bestelling (lieve Alet, mijn eeuwige dank). Uit het buitenland nog wel. 

Daarna bleef het lang stil. Oooh, ik werd er knap onzeker van. Totdat de geweldige vriendin van Zoon het niet langer kon aanzien, en er een Instagram Story over schreef. Daarna regende het bestellingen. Of een lieve vriendin ze cadeau gaf aan haar moeder op Moederdag, en haar moeder spontaan 3 setjes bestelde voor haar vriendinnen. 

Wat ik zo leuk vind, om ze te zien 'hangen' bij andere mensen thuis die me foto's sturen. Ik heb daarom een tab toegevoegd aan mijn website: tiet thuis.

En nu is het tijd voor de nieuwe collectie hangtieten, met porseleinen tepels. Tijdens mijn inloopatelier bij de dames van Husk heb ik een eigen model gemaakt, waar ik vervolgens een gietvorm voor heb ontwikkeld. 

Ze zijn klaar, mensen. En ze zijn nog leuker dan ik had verwacht:

En net zoals in het echte leven, is er geen één hetzelfde. Ze hebben een wratje. Of een litteken. Er is zelfs een ingetrokken tepel.

Het fijne van zo'n mal is dat ik er snel veel kan maken. En me ook weer kan richten op een volgend porseleinproject, gebaseerd op persglas uit de jaren vijftig, dat ik online op de kop heb getikt.  

Speaking of: wat zouden we zijn zonder online? Af en toe vervloek ik het wel, maar aan een website als Marktplaats ben ik wel een beetje verslaafd. Waar anders zou ik een theewagen uit 1953 van mijn favoriete meubelontwerper vinden? Ik heb namelijk niets met moderne meubels. Ik ben daarentegen dol op het patina van vintage meubilair. Die warme gloed van het hout, alsof de zon altijd schijnt. 

Voorlopig staat het glaswerk prima op de theewagen (maar 2 items waren geschikt als gietmodel, het moet namelijk ook 'lossend' zijn. Kijk, als het over techniek gaat, haak ik altijd een beetje af). 

Maar wacht eens, die tepels doen het ook heel leuk in de bakjes. En als ik er nu eens eentje op mijn vaas plak?

Enfin, mocht het niets worden met de tweede collectie hangtieten, dan vind ik zeker wel een andere bestemming voor de tepels...