Helaas had de importeur een enorme behoefte om allerlei (merk)stickers op de caravan te plakken. Volgens hem was dit verplicht, iets dat werd tegengesproken door zowel de RDW als de politie (zover ga ik dan hè, dat als ik de RDW niet te pakken kan krijgen, ik de politie bel en enigszins besmuikt vraag of het verplicht is dat de merknaam van een caravan zichtbaar is. Gelukkig had ik een lieve agente aan de telefoon, die zei dat ze 'er niet op aansloeg'. Ik hoop dat ze bedoelt dat het haar niet bekend voorkomt).
U begrijpt, inmiddels heb ik alle stickers eraf gehaald. De stickers vormden voor mij bijna een aantasting van de caravan. Net als de standaard blauwe 'inlegbiezen' me een doorn in het oog waren. En zo stond ik van de week in de brandende zon de biezen eraf te trekken, om te vervangen voor zwarte.
Mijn omgeving begrijpt hier niets van. 'Nogal een prioriteit', merkte de lief op. 'Voor mij wel, ja', antwoordde ik. 'Hij voelt nu nog niet "eigen".' 'Ik zou eerst zelf maar eens leren hoe je de caravan aankoppelt, dat lijkt me belangrijker om 'm "eigen" te laten voelen', mopperde de praktische man.
Maar het is niet alleen een mannenkwestie. Ook vrouwen in mijn omgeving vragen zich af waarom ik 'm nog niet heb laten zien. 'Het maakt mij niet uit of ie nu rood of pimpelpaars is', merkte een vriendin op. 'Het is toch jouw caravan. Dáár gaat het me om.' Kom dan nog maar eens aan met het "eigen"-verhaal.
Het moet gewoon kloppen. Voor mij is dat logisch. Zo heb ik het handige, lichtgewichte plastic instapje vervangen voor een zwaar, ijzeren vintage exemplaar dat me zo'n nostalgisch gevoel geeft. En ja, dat geeft extra gewicht, en ja, dat kan krassen veroorzaken tijdens het rijden (iets waar ik uit mezelf nooit opgekomen zou zijn).
Kijk ik naar houten wasrekjes, zoek ik stad en land af voor een bruine 'coffee maker' die door Hay al is vervangen voor een andere kleur, bel ik alle campingwinkels af voor een bepaalde stoel. Ik doe dat soort dingen al mijn hele leven.
Getuigt het van doorzettingsvermogen of is het dwangmatig? Waarschijnlijk allebei (enige dwangmatigheid is mij niet vreemd). Ben ik materialistisch? Zo voelt het niet. Ik wil niet luxer, duurder en groter. Ik kijk met trots naar mijn baby-caravan tussen alle grote broers en zussen op de camping, met enorme voortenten ervóór en elektrische fietsen ernaast.
Ik weet alleen wél precies wat ik wil en hoe ik het wil.
En dus sta ik millimeter voor meter de inlegbies te vervangen (om het vervolgens te kort af te knippen). Moet ik weer terug naar de garage omdat we afgelopen weekend (weer aan zee) ontdekten dat de gasaansluiting niet op de gewone Campingaz past maar wel op een LPG-gastank (dat waarschijnlijk in Polen gebruikelijk is, maar hier verboden). Het kost wat meer moeite, dat is zeker zo.
Maar dat is het allemaal waard.