vrijdag 30 november 2012

prentje en de pietenkoekjes

'Ik heb binnenkort mijn kookkring op school', vertelt Zoon. 'Zal ik stokbrood met kruidenboter doen?' 'Weet je wat ook leuk is?', zeg ik, terwijl ik de Allerhande doorblader, 'om pietenkoekjes te bakken, zo vlak voor Sinterklaas. Kijk, hier staan ze.'

Enfin, inmiddels is het woensdagmiddag en wordt het wel eens tijd om aan de slag te gaan. Maar ik heb ook een spoedklus van mijn werk, een vriendin die een luisterend oor verdient, een studie-opdracht die nog af moet en inmiddels is ook de legendarische dag aangebroken dat Zoon geen enkel paar sokken meer heeft dat bij elkaar hoort. 

Midden in de ravage van half afgemaakte bedden, rollen behang en schoenen die op-hoop-van-zegen de hele week voor onze zogenaamde open haard staan (want je weet nooit maar nooit met die Sint, volgens Zoon) beginnen we met de koekjes. Althans, we beginnen samen, want Zoon haakt snel af om naar 'Waar is het paard van Sinterklaas?' te kijken op tv. En zo sta ik, geheel tegen mijn principes in, in mijn eentje de kookkring van Zoon voor te bereiden. 
Waarom moest ik nou weer zo nodig zeven verschillende kleuren marsepein kopen? Waarom veegde ik het stokbroodplan van tafel?
En waarom zien de koekjes er heel anders uit dan op het plaatje in de Allerhande?
Wat wil ik toch altijd bewijzen
Waarom wil ik de liefste moeder, de meelevendste echtgenote, de beste vriendin, de trouwste werknemer, de leukste ex, de aardigste collega, de grappigste blogger, de attentste zus en de creatiefste student zijn?

Nogmaals, wat wil ik bewijzen? Ten koste van mezelf? Want dat het niet ok is om continu te multitasken, heb ik inmiddels wel begrepen. Die signalen komen wel door.
 En, terwijl ik een stuk marsepein in mijn mond stop en Man arriveert (die droog opmerkt dat ik effectief gebruik heb gemaakt van de ruimte in de keuken), realiseer ik me voor de zoveelste keer dat goed genoeg ook prima is.

En ik hou niet eens van marsepein. Te zoet.

woensdag 28 november 2012

prentje en de Verzamelaarsbeurs

Kent u de Verzamelaarsbeurs? Ik was daar afgelopen zondag. Vorig jaar was ik er ook, en ik zat me er al weken op te verheugen, maar zoals dat soms gaat met dingen waar je erg naar uitkijkt, als je er dan bent, valt het een beetje tegen.
Waar het eigenlijk om gaat, is dat je er niet zo goed kunt 'schatzoeken', zoals ik dat maar even noem. Ik zei het al eerder, ik hou van rare markten waar je dan opeens iets prachtigs ziet voor 50 cent. Een gek houten poppetje dat nog van opa is geweest, of een stapeltje kinderboeken dat al jaren op zolder ligt te verstoffen. Dat soort dingen.

De mensen die op deze beurs staan, zijn zich terdege bewust van de waarde van hun verzameling. Zo zag ik bijvoorbeeld een retrospel dat ik deze zomer heb gekocht op de kofferbakmarkt, maar nu voor het tienvoudige bedrag. Gelukkig vond ik een kleine schat; een verzameling prachtige vintage kerstkaarten, waarin houten poppetjes worden gecombineerd met oude illustraties:
Nou zat ik al een paar dagen beneden tegen de steigerhouten onderdelen van het nieuwe bed van Zoon aan te kijken (Man is druk bezig met de schuurmachine en witte beits) en nu dacht ik dat dit een leuke ondergrond kon zijn voor de kaarten. Beetje White Christmas-gevoel. Dus ik pakte mijn Masking Tape van de Hema, en ging enthousiast aan de slag. Helaas hield het niet lekker en stortten de kaarten naar beneden, dus ik had steeds meer MT nodig. Maar goed, de kaarten bleven even hangen, en ik maakte snel een foto.
Toen ik de tape er af wilde halen, trok ik tot mijn grote ontzetting delen van de delicate afbeeldingen mee. En het erge is, ik had al een keer ergens een tip gelezen over dat je MT niet rechtstreeks op je afbeelding moet plakken. Maar ja, ongeduldig hè.

Gelukkig hebben we de foto's nog.

zondag 25 november 2012

prentje en de Sinterklaaspret

'Wil jij als Sint of Piet naar het Sinterklaasfeest op papa's werk?', vraag ik Zoon. 'Als Siet', antwoordt hij. 'Of als Pint?', vraag ik hem, terwijl ik een foto maak. Verstoord kijkt hij me aan.
O, dat is weer helemaal niet grappig. Sorry Zoon.

'Hebben jullie Zoon al gezien?', vraagt Sinterklaas die middag. 'Hij is als Sint én Piet verkleed. Zoon weet hoe je een feestje viert'.
En dat klopt.
Ik geniet met volle teugen van het diepe geloof van Zoon. Omdat ik met Zus 's avonds naar de film ga (Alles is familie), belt hij me ongerust op. Zoon gaat voor mij wel een oude schoen neerzetten, want er is een kans dat deze meegenomen wordt door Piet (volgers van het Sinterklaasjournaal snappen deze gedachtegang).

'Wat een leuke vilten Sinthanger heb je', zeg ik tegen Zus. Heeft ze er ook een voor mij gekocht, hoe lief is dat?

De film is overigens een aanrader. Omdat we zelf een rare familie hebben, gaan Zus en ik graag samen naar films over gekke families.

Om 04.47 uur word ik wakker gemaakt door Zoon. 'Ik wil kijken wat er in mijn schoen zit', fluistert hij in mijn oor. 'Ga dan maar', mompel ik slaapdronken.

'Je schoen staat er nog', vertelt hij even later, als hij weer tegen me aan kruipt. 'Er zat ook een brief in mijn schoen. Daarin staat dat het een beetje vol wordt in het Grote Pietenhuis'.

Gelukkig maar.

zaterdag 24 november 2012

prentje en Jozef

Ik zag 'm vorige maand al aangekondigd in mijn favoriete Nederlandse woonblad 101Woonideeën: deze geweldige kerststal.
Ik kon niet wachten om aan de slag te gaan (ik hou van kerststallen).
En toevallig had ik ook alle materialen in huis, in ieder geval om er alvast eentje te maken (Jozef dus, hoewel hij wel een beetje een futuristische zilveren outfit heeft gekregen; ik had geen grijze verf in huis).
De rest van de kerststal volgt nog (of toch niet, ik vind hem ook wel goed bij Frida passen. Volgens mij hield zij wel van mannen met baarden).
En hoe hij dan tijdelijk op deze Moonrise Kingdom-achtige camping is terecht gekomen?
Tja, dat is het geheim van de ontwerper.
(En het duurt nog even voor het kerst is, toch?).

vrijdag 23 november 2012

prentje en Alain Grée, deel twée

Ze had het al aangekondigd dat ze me iets ging sturen deze week, dus ik keek reikhalzend uit naar de postbode. Maar dat het zó leuk zou zijn...

Nu heb ik nog niet het boek De wereld onder zee, maar volgens mij heeft Alice dit boek wel gebruikt voor de prachtigste stationery: kijk naar deze geweldige enveloppen (met bijpassende postzegel en -stempel) en labels: hoe blij word je hiervan? 
En kijk nou toch eens hoe goed die Alain Grée-kleuren bij mijn interieur passen. 
Zelfs Zoon's Sponge Bob-onderzeeër van McDonald's kwam nog van pas (wie had dat ooit gedacht?).

Nogmaals dank je wel, Alice! You made my day!

donderdag 22 november 2012

prentje en het behang, deel 2

Het had uiteraard weer wat voeten in de aarde; maar het zit erop: het behang van Ferm Living. En het is zo prachtig, niet te schattig maar precies het goede 'edgy' randje. Het past ook fijn bij ons bed:
Bovenste foto is overigens weer een verhaal op zich. Eigenlijk hebben we namelijk drie kussens: er gaat geen nacht voorbij of Zoon kruipt tussen ons in. Op een gegeven moment heb ik er gewoon maar een kussen bij gekocht, zodat we alledrie nog enigszins goed slapen. Maar zo'n foto met drie kussens: tja. Dus voor de vorm haalde ik die toch maar even weg toen ik de foto maakte. Want dat KAN natuurlijk helemaal niet volgens Het Grote Handboek der Opvoeding: een kind dat elke nacht bij zijn ouders in bed kruipt en dan ook gewoon mag blijven liggen. En terwijl ik de foto maakte, overpeinsde ik nog even waarom ik dat kussen had weggehaald. Let's face it: ik sta toch al niet als Lichtend Voorbeeld in dat Grote Handboek. Dus wie hou ik hier nou voor de gek?
Enfin, het behang is prachtig, had ik dat al gezegd? En vrijdag wordt de stoere steigerhouten hoogslaper van Zoon bezorgd, dus dan begint het wat te worden op de eerste etage van het prentenhuis.

Ik bedenk opeens dat ze nog meer behang hebben uit dezelfde serie. Hmm.
Hebben we niet nog ergens een wandje over?

woensdag 21 november 2012

prentje en Tijgertje

Omdat mijn moeder vorig weekend 80 werd, gingen we met de hele familie een weekendje naar zee. Het afscheid nemen zondag verliep wat chaotisch, en zo kon het gebeuren dat we iets vergeten waren in het appartement: Tijgertje, de nieuwe nummer 1 knuffel van Zoon.

Thuisgekomen stuurde ik gelijk een mailtje naar de beheerder van het appartement, gevolgd door enkele telefoontjes, die niet werden beantwoord.

Zoon heeft het overigens niet van een vreemde: mijn lieve papa heeft ooit eens op een avond 140 kilometer gereden omdat ik weigerde te slapen zonder Flapoor, mijn halfvergane knuffelhond die nog in onze caravan lag. 

Toen ik maandagavond thuiskwam van mijn studie, lag er een hartverscheurende brief van Zoon:
Ik was wel getroffen door de combinatie van het emotionele en pragmatische aspect: blijkbaar was Tijgertje toch vervangbaar.

De volgende ochtend hing ik weer aan de telefoon, maar dit keer met Albert Heijn. Zoon had namelijk Tijgertje 1 gewonnen bij een 'fruitversierwedstrijd' tijdens de ruilmiddag van de Superdierenkaartjes.
Drie keer deed ik mijn verhaal bij stoere Albert Heijnvakkenvullers, waarbij de laatste daadwerkelijk op zoek ging in de winkel om te zien of er nog tijgers rondliepen daar in het wild. 'Ze zijn op', zei hij spijtig. 'Of, wacht eens, ik heb er nog eentje'.
Mijn collega gaf nog het advies om 'm in te pakken om vervolgens te zeggen dat de beheerder 'm had opgestuurd, maar dat kan ik dan weer niet hè.

Dus 's avonds samen met Zoon naar AH, waar wij de laatste tijger gratis meekregen.

Blij huppelde Zoon aan mijn hand, zijn nieuwe tijger vastgeklemd. Opeens keek hij toch wat droevig. 'Ik denk dat hij zijn tweelingbroer mist', zei hij treurig. 'Die zit nu alleen in het appartement.'

Misschien had ik toch naar mijn collega moeten luisteren.


Naschrift: inmiddels heb ik een mailtje gekregen van het appartementencomplex, ze hebben Tijgertje 1 gevonden en gaan 'm goed bewaren. Overigens is de familie uitgebreid met Zeehond, die Zoon kreeg omdat hij zijn vriendinnetje zo goed geholpen had toen ze vorige week in een spijker was gestapt (hij deed haar Pandabeer cadeau als troost, dus AH had alsnog een goede aan ons).

Zucht. Ik had dit berichtje vorige week al geschreven, maar dat blijkt dus niet te werken bij mij. 
Hele strekking weg van mijn verhaal. Word ik daar gewoon weer heel hard ingehaald door de actualiteit en de waan van de dag. 
Een lichtpuntje: inmiddels kan ik wel weer foto's uploaden, dankzij goede tips die ik bij haar vond.
Heb ik toch niet voor niets op de grond gelegen voor een stoere tijgerfoto. 
En zo helpen wij bloggers elkaar weer; dank overigens voor alle lieve reacties op mijn vorig berichtje! 

zondag 18 november 2012

prentje en de cadeautjes

Deze maand is het drie jaar geleden dat ik begon met mijn blog. En er is geen week geweest dat ik niet wist waar ik over moet schrijven.
Wat ik wel soms lastig vind, is hoe mijn blog zich verhoudt tot mezelf.
Om redenen waar ik u niet mee ga vermoeien, gaat het niet zo geweldig met mij op dit moment. En juist in deze periode, word ik overspoeld met zulke lieve reacties van u.

Het begon met de blog die ik schreef over Alain Grée. Diverse lezers kamden hun zolder uit, op zoek naar De wereld onder zee. Zij gaf aan dit boek te hebben. Ik stuurde haar een mailtje waarop ze reageerde dat ze me het boek wilde opsturen, omdat ik het zo mooi vind (ondanks dat ze het zelf ook een prachtig boek vindt).

Vervolgens ontving ik van haar een mailtje dat ze twee boeken bij de kringloop had gekocht die ze me graag wil opsturen. Als ik haar vervolgens vraag waar ik haar blij mee kan maken, antwoordt ze: 'Geniet maar gewoon van ontvangen, je geeft al zo veel. Heus!'
Helemaal ontroerd zit ik achter de computer.

En, terwijl ik gisteren het Flow Winterboek zit te lezen over de kracht van post ontvangen, gaat de bel. Op de stoep staat de postbode met een pakketje. Naast de twee boeken, heeft ze er nog een cadeautje aan toegevoegd en een geweldige kaart.
 Ik kruip weer achter de computer om haar te bedanken, en mijn oog valt op een nieuw mailtje, dit keer van haar. Ze schrijft: 'Ik wil je graag iets sturen, gewoon als een kleinigheidje van de ene blogster voor de andere....!'
 
Nu zit ik echt verbijsterd achter mijn computer. Het lijkt wel of het universum der bloggers een warme deken over me heen legt. Ik ben zo geraakt door alle attenties. Mensen die ik nog nooit heb gesproken. Ik vraag me oprecht echt af waar ik dit aan verdien, ik modder ook maar een beetje aan.
In mijn blog probeer ik u een kleine inkijk te geven in mijn leven, waarbij ik me probeer te focussen op de dingen die me ontroeren of blij maken. Maar het is simpelweg niet mijn stijl om te roepen dat het leven één groot feest is. Soms lees ik blogs waarbij het lijkt alsof alles perfect is. Ik weet niet hoe dat bij u werkt, maar ik word daar soms een beetje mismoedig van. Hoe krijgen die mensen dat voor elkaar?
Ik ben niet perfect, en mijn leven ook niet. Voorlopig probeer ik u op de hoogte te houden van dat rommelige leven vol studie, werk, rommelmarktschatten, een disfunctioneel huishouden en een vroegwijze Zoon.

Dat u dat waardeert, is de grootste beloning die ik kan bedenken.

zaterdag 17 november 2012

prentje en de Intocht

Zoon zit er klaar voor en gelooft nog steeds. Hij bestelde bij Man een taartje, dat hij helemaal zelf gaat opeten straks, voor de tv. (Vorig jaar waren we er nog live bij, wat een fijne herinnering).
Om de kans op mooie cadeaus te vergroten, tekent hij zich alvast een slag in de rondte ('ik hóu opeens van tekenen'.)
Fijne Intocht!

woensdag 14 november 2012

prentje en ZenDee

Ik weet niet hoe dat bij u zit, maar ik winkel steeds minder. In echte winkels, welteverstaan.
Ik vind het heerlijk om te snuffelen op allerlei vage marktjes, op zoek naar allerlei schatten, maar als ik in een 'gewone' kledingwinkel sta, wil ik het liefst meteen rechtsomkeert maken.

Ik weet niet wat dat is, te druk misschien, te veel kleding, geen zin om in een onflatteus pashokje te staan. Of het personeel is zo druk met elkaar aan het kletsen, dat ze geen tijd hebben om voor mij even een andere maat te pakken. Als ik überhaupt al iets vind. Want ik hou van kleren die net 'anders dan anders' zijn. Een gekke print, rare details; als het maar niet 'basic' is.

Gelukkig heb ik hier iets op gevonden: internet winkelen. Dan hoef ik me niet in TL-licht in een raarzittend jurkje te wurmen, ondertussen noodsignalen uitzendend naar de winkelmeisjes die net hun laatste verovering aan het bespreken zijn.

En als ik dan ook nog een winkel op internet vind die helemaal voldoet aan mijn smaak, ben ik nog blijer. Dit is het geval bij ZenDee. Ze hebben niet alleen leuke retrojurkjes, ze doen ook niet moeilijk als je een keer iets terugstuurt. En ik zag net dat ze 15% korting hebben.

En nu niet allemaal die blauwe met gele zakken bestellen hè. Want die heb ik al (dank je wel Z.!)

vrijdag 9 november 2012

prentje en het behang

Ik had u beloofd dat ik deze week u het muizenbehang zou laten zien, hè. Nou, dat zit er helaas nog niet op.

Het begon zo: Zoon krijgt een nieuwe kamer. Althans, hij houdt zijn oude kamer, maar die wordt gerestyled. De reden hiervoor is de komst van Het Nieuwe Bed. Zoon ligt namelijk nog steeds in zijn juniorbedje en wilde graag een nieuw, stoer bed. Eigenlijk ben ik er zelf ook een beetje debet aan dat hij nog steeds in zijn juniorbedje ligt, het is een wit geschilderd bedje van Ikea en het is zo lief met z'n ronde vormen:
Het doet me altijd een beetje denken aan de bedjes van de zeven dwergen van Sneeuwwitje, kijkt u maar:
Goed, waar waren we. O ja, de restyling. Goed, het bed is besteld; het wordt een hoogslaper van stoer steigerhout. Het is een prachtig bed, maar ik vind het wel jammer dat ik dan niet zo makkelijk mijn eigen dwergje stiekem een kusje kan geven voor ik zelf ga slapen.

Met de komst van Het Nieuwe Bed leek het me ook wel goed om de wand opnieuw te behangen. Niet dat ik de helikopters van Onszelf zat was, maar het was niet zo handig, zo'n muur die in tweeën is gedeeld met een hoogslaper ervoor. Zoon mocht zelf zijn nieuwe behang uitkiezen, en koos voor de robotten van Ferm Living.
Nou is Ferm Living niet geheel toevallig een van mijn lievelingsmerken (tussen ons gezegd: ik wist natuurlijk wel waar ik hem uit liet kiezen. Vrije keuze is prima, maar ik zit toch iets minder te wachten op Pokémonbehang, of behang met brullende dino's) dus we waren allebei tevreden.

Eigenlijk vond ik het wel een goede aanleiding om zelf ook voor onze slaapkamer behang van Ferm Living te bestellen. De lelies die nu de slaapkamerwand sieren, ben ik namelijk behoorlijk zat.
Ik koos voor het behang waar ik al een tijdje een oogje op heb, de Mountain Friends van illustrator Ulrika Gustafsson:
O, ik ben zo fan van haar werk. Als het om illustraties gaat, hou ik van twee stijlen: of heel strak, bijna minimalistisch, zoals de robots van Zoon, of heel dromerig, sprookjesachtig op een niet-te-lieve manier, zoals de muizen. 

Enfin, u begrijpt, ik kan niet wachten tot het behang daadwerkelijk op de muur zit. En daar zit 'm nou net het probleem. Zelf kan ik niet behangen. En Man heeft vorige week Zoon's kamer onder handen genomen, en is er wel even klaar mee. Het staat niet boven zijn prioriteitenlijstje, zo gezegd.

Nu moet ik dus geduldig wachten. En geduld is niet mijn hmm, beste eigenschap. Af en toe probeer ik een subtiele hint te geven ('Wat zou ik vanmiddag eens gaan doen?' 'Wat dacht je van behangen!'). 
Ok, misschien niet heel subtiel.

Vandaag wilde ik uit pure arren moede voor u het behang fotograferen terwijl het nog in de verpakking zit, en kon het zelfs niet meer vinden. Na een lange zoektocht kwam ik het uiteindelijk op zolder tegen. Gedegradeerd tot de afdeling van spullen die we voorlopig niet nodig hebben.
Dat voorspelt niet veel goeds. 
Ik vrees dat ik voorlopig nog onder de lelies slaap.

woensdag 7 november 2012

prentje en Alain Grée

Picture this: afgelopen zomer liep ik over de zoveelste kofferbakmarkt en zag het kinderboek 'de wereld onder zee' liggen van Alain Grée.
Het zag er niet zo goed uit, net als de rest van de spullen, en ik liep door.
Ik liep door, mensen.
Vervolgens vond ik bij een andere verkoper 'de bergen', ook van Alain Grée, en die mocht ik voor vijftig cent meenemen.
Op de terugweg liep ik nog langs het eerste kleedje, en zag dat de man al aan het inpakken was.
Het boek stond in een krat in zijn bestelbusje; ik had er zo naar kunnen vragen.
Ik deed het niet.

Bij mijn vakantiehuisje aangekomen had ik zo'n spijt dat ik de 'wereld onder zee' niet had meegenomen, dat ik bijna niet van 'de bergen' kon genieten.
Dat was de start van mijn Alain Grée-obsessie. Elke dag keek ik op Marktplaats op het zoekwoord 'Alain Grée'. Ik plaatste zelf ook een advertentie, maar dan met 'gevraagd'. Elke rommelmarkt in de buurt (en niet in de buurt) struinde ik af, ondertussen zachtjes 'Alain Grée' mompelend.
Had ik al gezegd dat ik een tikkeltje obsessief kan zijn?

Zondagochtend deed ik mijn dagelijkse Alain Grée-check op Marktplaats, en zag tot mijn grote vreugde dat er maar liefst tien boeken uit dezelfde serie als 'de wereld onder zee' tegelijk werden aangeboden. Ik deed meteen een bod.
Terwijl ik op de verzamelbeurs liep, checkte ik continu mijn mail. De verkoper reageerde niet op mijn bod. Ik trok de stoute schoenen aan en belde haar op. Voicemail.
Toen ik 's avonds nog niets had gehoord, stuurde ik een sms, met het risico dat ze me inmiddels wel een behoorlijke stalker zou vinden. Geen reactie.
Ondertussen hield ik angstvallig in de gaten hoeveel bezoekers de advertentie inmiddels had getrokken. Had iemand anders al mijn schat ontdekt?
Ik kon er bijna niet slapen. Het werd tijd voor een groot gebaar.

De volgende morgen verdubbelde ik in één keer mijn bod. Bingo. Nu reageerde ze wel.
Ik vroeg haar de boeken op 'Gereserveerd' te zetten.
En zo kwam het dat ik gisteravond in de stromende regen naar Gouda reed, voor mijn Alain Grée-schat.
Een wat oudere vrouw deed open. 'Ik had geen idee dat de boeken zo populair waren', zei ze verbaasd. 'Ik word helemaal plat gebeld en gemaild door mensen die ze willen hebben. Ze bieden nog veel hogere bedragen, maar ik heb gezegd dat ik ze aan jou heb beloofd'.
Ik kon haar wel zoenen.
Helemaal blij kwam ik thuis. 'Zie je waarom ze zo populair zijn?, jubelde ik tegen Man.
'Nee', was zijn ontnuchterende antwoord.
Blijkbaar moet je het zien.

Maar goed, nu heb ik dus twee keer 'de bergen' (die stiekem ook wel de leukste is) en nog steeds niet 'de wereld onder zee' waar het allemaal mee begonnen is.

Wie heeft dit boek en wil het ruilen tegen 'de bergen'?
Kan ik die obsessie eindelijk loslaten.
 
© Alain Grée