prentje en Tijgertje

Omdat mijn moeder vorig weekend 80 werd, gingen we met de hele familie een weekendje naar zee. Het afscheid nemen zondag verliep wat chaotisch, en zo kon het gebeuren dat we iets vergeten waren in het appartement: Tijgertje, de nieuwe nummer 1 knuffel van Zoon.

Thuisgekomen stuurde ik gelijk een mailtje naar de beheerder van het appartement, gevolgd door enkele telefoontjes, die niet werden beantwoord.

Zoon heeft het overigens niet van een vreemde: mijn lieve papa heeft ooit eens op een avond 140 kilometer gereden omdat ik weigerde te slapen zonder Flapoor, mijn halfvergane knuffelhond die nog in onze caravan lag. 

Toen ik maandagavond thuiskwam van mijn studie, lag er een hartverscheurende brief van Zoon:

Ik was wel getroffen door de combinatie van het emotionele en pragmatische aspect: blijkbaar was Tijgertje toch vervangbaar.

De volgende ochtend hing ik weer aan de telefoon, maar dit keer met Albert Heijn. Zoon had namelijk Tijgertje 1 gewonnen bij een 'fruitversierwedstrijd' tijdens de ruilmiddag van de Superdierenkaartjes.
Drie keer deed ik mijn verhaal bij stoere Albert Heijnvakkenvullers, waarbij de laatste daadwerkelijk op zoek ging in de winkel om te zien of er nog tijgers rondliepen daar in het wild. 'Ze zijn op', zei hij spijtig. 'Of, wacht eens, ik heb er nog eentje'.
Mijn collega gaf nog het advies om 'm in te pakken om vervolgens te zeggen dat de beheerder 'm had opgestuurd, maar dat kan ik dan weer niet hè.

Dus 's avonds samen met Zoon naar AH, waar wij de laatste tijger gratis meekregen.

Blij huppelde Zoon aan mijn hand, zijn nieuwe tijger vastgeklemd. Opeens keek hij toch wat droevig. 'Ik denk dat hij zijn tweelingbroer mist', zei hij treurig. 'Die zit nu alleen in het appartement.'

Misschien had ik toch naar mijn collega moeten luisteren.


Naschrift: inmiddels heb ik een mailtje gekregen van het appartementencomplex, ze hebben Tijgertje 1 gevonden en gaan 'm goed bewaren. Overigens is de familie uitgebreid met Zeehond, die Zoon kreeg omdat hij zijn vriendinnetje zo goed geholpen had toen ze vorige week in een spijker was gestapt (hij deed haar Pandabeer cadeau als troost, dus AH had alsnog een goede aan ons).

Zucht. Ik had dit berichtje vorige week al geschreven, maar dat blijkt dus niet te werken bij mij. 
Hele strekking weg van mijn verhaal. Word ik daar gewoon weer heel hard ingehaald door de actualiteit en de waan van de dag. 
Een lichtpuntje: inmiddels kan ik wel weer foto's uploaden, dankzij goede tips die ik bij haar vond.
Heb ik toch niet voor niets op de grond gelegen voor een stoere tijgerfoto. 
En zo helpen wij bloggers elkaar weer; dank overigens voor alle lieve reacties op mijn vorig berichtje!