dinsdag 15 oktober 2024

prentje en de lessen

'Het valt me op dat je "nog steeds" zegt'. Verbaasd kijk ik mijn psycholoog aan. 'Je zegt dat je je "nog steeds" ellendig voelt over je relatiebreuk. Waarom "nog steeds"?

Tja. Goed is ze, dat kan ik niet ontkennen. Overigens zegt niemand tegen mij: ben je er nou "nog steeds" niet overheen? Dat doe ik alleen. Onbewust houd ik er bepaalde normtijden op na.  

Onmiddellijk moet ik denken aan een van de opmerkingen onder mijn verhaal. 'Liefde ook voor jezelf, dat wens ik je toe'. Oooh, hoe moeilijk is dat toch. Zelfcompassie. Het innerlijke kind een gevoel van veiligheid geven. Altijd maar weer het innerlijke kind dat om de hoek komt kijken. 

'Loslaten zeggen de mensen om me heen', zeg ik zachtjes. Ik hoor mijn stem alweer breken. Wat baal ik daarvan. Ze kijkt me liefdevol aan en schudt haar hoofd. 'Tóelaten, niet loslaten. Wanneer ga je het verdriet nou eens écht toelaten, Monique?'

Het voelt alsof er een pleister van een oude wond is afgerukt. Het gemis. De eenzaamheid die af en toe naar mijn keel vliegt. Teveel vrijheid in één keer kan ook verstikkend werken. 

Maar inmiddels weet ik ook dat de enige weg hieruit verbinden is. Verbinden met mezelf, maar ook met de mensen om me heen. Steun kan soms uit onverwachtse hoek komen. 

Vertragen, vertrouwen, verdiepen, verzachten. Ik blijk een voorkeur te hebben voor woorden die met 'ver' beginnen. Behalve verdoven. Dat doe ik nou eens een keertje niet. 

Het maakt niet uit of je nu getrouwd was, samenwoonde, een kind samen opvoedde. Het gaat erom in hoeverre je je hart hebt opengesteld. Iemand onder je huid zit. Hebt liefgehad. En - daar is ie weer - je je verbonden hebt. Maar datgene dat je het meeste pijn heeft opgeleverd, is ook de enige oplossing om je weer heel te voelen. 

Verbinden. De pijn te durven voelen. Eerlijk zijn naar jezelf, zonder trots en schaamte.

Ook tranen die vanuit je tenen komen, stoppen een keer. 

woensdag 2 oktober 2024

prentje en Mark

Ik volgde hem al een tijdje. De reis die hij heeft afgelegd. Zijn uitleg over de stoïcijnse mindset, wat niets te maken heeft met onverschilligheid, maar met het meebewegen op de golven van het bestaan. Het leven aangaan. Of zoals Mark gisteren zei: 'moedig zijn betekent niet dat je niet bang bent'.

Nu organiseer ik samen met een fijn team al minstens tien jaar de Medewerkersdag voor de organisatie waar ik werk. Een dag vol inspiratie en samen-zijn. En dit keer dacht ik: 'ik wil Mark Tuitert'. Volgens mij heeft hij een verhaal te vertellen waar we allemaal wat aan hebben. 

Vanuit Denemarken had ik via Teams een voorgesprek met hem en mijn voorgevoel werd bevestigd. Wat me zo aanspreekt in hem, is zijn authenticiteit. Hij vertelt het echte verhaal. Hoe hij heeft geworsteld met de vechtscheiding van zijn ouders. Hoe hij vluchtte in trainen, trainen en nog eens trainen. Het verdriet later om de zelfgekozen dood van zijn moeder. 

En de woede die hij voelde naar zijn vader, die hij zes jaar niet heeft gesproken. Tot een trainer vroeg: 'hoe gaat het écht met je?' En hij antwoordde: 'ik ben woedend'. Waarop de trainer zei: 'Mark, bel je vader.' 

Hij is het gesprek aangegaan. Waarbij hij ontdekte dat zijn boosheid hem had verkrampt. Dat de woede niets met de ander had te maken, maar alles met hemzelf. Dát vind ik lef.

Kortom: ik wilde Mark. Niet alleen omdat hij als voormalig Olympisch kampioen mooi paste bij de locatie (Papendal) maar vooral vanwege zijn proces. 

Ik had niet voorbereid wat ik zou zeggen bij zijn introductie. Op dat moment vertrouw ik op de energie die ontstaat. Maar mijn hemel; wat is ie leuk! Voor het oog van 800 collega's kreeg ik het zo warm dat ik even mijn jasje uit moest doen. Ik denk dat ik op dat moment uitstraalde wat 750 vrouwelijke collega's (en wellicht ook een enkele man) ook voelde. 

Gelukkig kon hij er fantastisch op in spelen en kreeg ik een dikke knuffel van hem. 

En eigenlijk deed ik hetzelfde als hij. Gewoon dicht bij mezelf blijven.