prentje en de seksuele intimidatie

Vijfentwintig jaar geleden begon ik enthousiast als uitzendkracht bij VNU. Eindredacteur bij een tijdschrift, de carrière waar ik van droomde al voor het behalen van mijn diploma aan de School voor Journalistiek, kon eindelijk beginnen. De droom werd een nachtmerrie. Ik kwam op een mannenredactie en kreeg te maken met heftige seksuele intimidatie. 'Grapjes', zoals aangemeld worden bij een pornonetwerk en rare mails ontvangen. Als twintiger vol ambities en dromen was ik weerloos. Murw gebeukt werd ik door een andere collega meegetrokken naar HR. Daarna ging alles heel snel: ik mocht mijn spullen niet meer ophalen en moest via de nooduitgang het pand verlaten. Ik kreeg een zwijgcontract onder mijn neus dat ik in alle angst heb getekend. Toch kwam het voorval naar buiten; ik ben er nooit achter gekomen wie het heeft 'gelekt'. Ik werd nog banger, het is ontzettend intimiderend als je opeens verschijnt in artikelen in het AD en Adformatie.

Schaamte voor iets waar ik niets aan kon doen. 

De publicaties over de intimidatie op de redactie van NOS Sport maken veel emoties los. Maar nu, als vijftiger, ben ik vooral ontzettend boos. 'Een uit de hand gelopen grap die in ieder bedrijf had kunnen plaatsvinden'. 'We hadden het liever intern gehouden'. 'We zijn inmiddels weer overgegaan tot de orde van de dag'. Dat laatste had ik ook graag gedaan, maar dat is helaas niet gelukt. 

Vijfentwintig jaar later doet het nog steeds pijn. Het had jullie gesierd als jullie, in plaats van jezelf op de borst slaan hoe goed jullie dit hebben opgelost, de ogen uit de kop hadden geschaamd. Op z'n minst excuses hadden aangeboden aan de 'stagiaire' en misschien eens hadden kunnen informeren hoe het met me ging. Het doet me verdriet dat er nog steeds mensen de dupe zijn van dit soort walgelijk gedrag. 

Ik wens iedereen veel sterkte die hiermee te maken heeft en kan alleen maar zeggen: zet je schaamte aan de kant. Het ligt niet aan jou.

prentje en de mist

Het ontroerde me, de kwetsbaarheid van Bridget Maasland in 'De Kist' vorige week. Eerlijk gaf ze aan het leven vaak zwaar te vinden. Op haar Instagram-account gaven veel mensen aan zich te herkennen in haar verhaal. Ikzelf ook. 

Volgens mijn psychiater is de mensheid grofweg te verdelen in drie groepen: mensen die (tijdelijk) depressief worden van bepaalde heftige gebeurtenissen in hun leven, mensen die vanwege biologische redenen kwetsbaar zijn voor depressies en dan zijn er nog de geluksvogels die niet uit hun evenwicht te krijgen zijn, wat er ook gebeurt. Volgens hem is de verdeling ongeveer 30/30/30. Ik heb maar niet gevraagd waar die andere 10% dan onder valt. 

Dat betekent dat we met velen zijn. Wij, voor wie het glas halfleeg is. Maar je hoort ons niet, want we schamen ons. Nog steeds. De algemene norm is namelijk dat je het leven moet vieren. Je hoeft alleen maar je eigen slingers op te hangen.  

In mijn familie komen depressie en angststoornissen al zeker vijf generaties voor. Maar simpelweg me erbij neerleggen 'dat ik zo ben', lukt me nog steeds niet. Ik ben de tel kwijt hoe vaak ik begonnen ben met antidepressiva. Om steeds opnieuw weer te stoppen. 

Nog steeds wordt depressie gezien als een 'zwakte'.  'Stel je niet aan, kijk naar wat je hebt.' Ja, ik heb veel. Maar ook een grijze mist als ik wakker word. Vechten tegen een depressie is vechten tegen een onzichtbare vijand. Je weet nooit waar en wanneer hij toeslaat. 

Vorige week ging 'Toen ik je zag' in première. Ook Antonie Kamerling vond dat hij het zelf moest kunnen. Vond zichzelf een zwakkeling omdat dit niet lukte. Met desastreus gevolg. Net als de hoofdpersoon in 'Aftersun'. 

Gelukkig zijn is nog steeds 'normaal'. Dat is waar je trots op kunt zijn; wat je etaleert op social media. Maar gelukkig zijn is niet voor iedereen weggelegd. Externe factoren - die ook steeds werden opgesomd in de recensies van 'Toen ik je zag' - zijn niet doorslaggevend. Je kunt succesvol zijn, een leuke partner hebben, in een prachtige boerderij wonen met twee bloedjes van kinderen - en je nog steeds doodongelukkig voelen. Misschien nog wel erger ongelukkig zijn, omdat je ook nog eens op veel onbegrip stuit. Dan komt de schaamte extra hard om de hoek kijken. Alsof je geen 'recht' hebt op je sombere gemoedstoestand. 

Toch blijf ik hoopvol. Voor veel jongeren is mentale problematiek al meer een geaccepteerd gespreksonderwerp. Eerlijk vertellen voor de camera hoe je je echt voelt, ook al ben je een gevierde presentatrice zoals Bridget, ook. Het wordt tijd dat we de norm wat oprekken. Dat wij, sombere 'halflegers' net zo normaal zijn.