donderdag 9 maart 2023

prentje en de mist

Het ontroerde me, de kwetsbaarheid van Bridget Maasland in 'De Kist' vorige week. Eerlijk gaf ze aan het leven vaak zwaar te vinden. Op haar Instagram-account gaven veel mensen aan zich te herkennen in haar verhaal. Ikzelf ook. 

Volgens mijn psychiater is de mensheid grofweg te verdelen in drie groepen: mensen die (tijdelijk) depressief worden van bepaalde heftige gebeurtenissen in hun leven, mensen die vanwege biologische redenen kwetsbaar zijn voor depressies en dan zijn er nog de geluksvogels die niet uit hun evenwicht te krijgen zijn, wat er ook gebeurt. Volgens hem is de verdeling ongeveer 30/30/30. Ik heb maar niet gevraagd waar die andere 10% dan onder valt. 

Dat betekent dat we met velen zijn. Wij, voor wie het glas halfleeg is. Maar je hoort ons niet, want we schamen ons. Nog steeds. De algemene norm is namelijk dat je het leven moet vieren. Je hoeft alleen maar je eigen slingers op te hangen.  
In mijn familie komen depressie en angststoornissen al zeker vijf generaties voor. Maar simpelweg me erbij neerleggen 'dat ik zo ben', lukt me nog steeds niet. Ik ben de tel kwijt hoe vaak ik begonnen ben met antidepressiva. Om steeds opnieuw weer te stoppen. 

Nog steeds wordt depressie gezien als een 'zwakte'.  'Stel je niet aan, kijk naar wat je hebt.' Ja, ik heb veel. Maar ook een grijze mist als ik wakker word. Vechten tegen een depressie is vechten tegen een onzichtbare vijand. Je weet nooit waar en wanneer hij toeslaat. 
Vorige week ging 'Toen ik je zag' in première. Ook Antonie Kamerling vond dat hij het zelf moest kunnen. Vond zichzelf een zwakkeling omdat dit niet lukte. Met desastreus gevolg. Net als de hoofdpersoon in 'Aftersun'. 

Gelukkig zijn is nog steeds 'normaal'. Dat is waar je trots op kunt zijn; wat je etaleert op social media. Maar gelukkig zijn is niet voor iedereen weggelegd. Externe factoren - die ook steeds werden opgesomd in de recensies van 'Toen ik je zag' - zijn niet doorslaggevend. Je kunt succesvol zijn, een leuke partner hebben, in een prachtige boerderij wonen met twee bloedjes van kinderen - en je nog steeds doodongelukkig voelen. Misschien nog wel erger ongelukkig zijn, omdat je ook nog eens op veel onbegrip stuit. Dan komt de schaamte extra hard om de hoek kijken. Alsof je geen 'recht' hebt op je sombere gemoedstoestand. 

Toch blijf ik hoopvol. Voor veel jongeren is mentale problematiek al meer een geaccepteerd gespreksonderwerp. Eerlijk vertellen voor de camera hoe je je echt voelt, ook al ben je een gevierde presentatrice zoals Bridget, ook. Het wordt tijd dat we de norm wat oprekken. Dat wij, sombere 'halflegers' net zo normaal zijn.      

3 opmerkingen:

  1. Wat een ware, moedige, mooie post! Els DDFZ

    BeantwoordenVerwijderen


  2. Herkenbaar deze blog en wat mooi dat je er een blog aan wijdt.
    Alleen heb ik geen last van depressies, maar sinds mijn zestiende van soms zware paniekaanvallen. Het met veel moeite behaalde hbo-diploma (want ja geregeld paniekaanvallen gedurende de hele opleiding) daar heb ik in de praktijk niets mee kunnen doen. Het heeft mijn verdere leven bepaald.... moet soms denken aan de filmtitel 'Angst essen Seele auf' ' van Rainer
    Werner Fassbinder.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Knap dat je het vertelt en deelt.
    Onroerend! En nee, gelukkig zijn is niet normaal. Iets met vallen en de kracht vinden om weer op te staan........

    BeantwoordenVerwijderen