prentje en de winnaar

'Oma, ik ga de winnaar trekken van mama's blog!'
Zoon is al dagen enthousiast over zijn bijdrage aan de give-away en moet het oma ook even melden aan de telefoon. Vandaag is het eindelijk zover.
Maar voor ik het vergeet, nog eenmaal dank voor alle lieve reacties! Het heeft me echt goed gedaan.

En dan gaan we nu echt beginnen.
We stoppen de namen in een hoge cowboyhoed:

Aan Zoon de eer:

En de winnaar is *tromgeroffel*:

Tjielp! Van harte gefeliciteerd! Stuur je me je adres naar prentje@yahoo.com? Dan stuur ik je 'de bergen' toe.

Enne, mocht Tjielp nu niet reageren voor volgende week of alleen maar enthousiast gereageerd hebben op de 100.000ste bezoeker en helemaal niet op het boek zit te wachten, heeft Zoon ook alvast een reserve en een reserve-reserve getrokken.

Worden we toch nog eens praktisch.

prentje en Henri

Kun je verliefd worden op een boek? Ik geloof dat het kan. Ik ben verliefd op 'Henri's Walk To Paris', van Saul Bass.
En het was liefde op het eerste gezicht.

U herinnert zich misschien nog wel, toen ik schreef over mijn ontmoeting met Sieb Posthuma, vertelde ik dat we het over minimalistisch grafisch design hadden, en dat hij me een boek liet zien waar mijn hart sneller van ging kloppen. Dat was Henri's Walk To Paris. Sieb vroeg me te raden uit welk jaar dit boek kwam. Dat was 1962 (!). Vorig jaar, een halve eeuw later dus, is het boek opnieuw uitgegeven.

Henri's Walk is het enige kinderboek van Saul Bass. En nu vraagt u zich misschien af: 'wie is Saul Bass?' of misschien kent u hem wel (ik niet, om eerlijk te zijn).
Saul Bass (1920-1996) was een van grootste grafische ontwerpers van de vorige eeuw. Hij ontwierp beroemde logo's en campagnes voor onder andere United Airlines, Minolta en AT&T. Daarnaast werkte hij samen met filmmakers als Alfred Hitchcock, Stanley Kubrick en Martin Scorsese. Voor deze filmmakers maakte hij 'titelontwerpen', vrij vertaald als wat je ziet wanneer een film begint. Zo heeft Saul Bass meegewerkt aan Spartacus, West Side Story, Vertigo, Cape Fear, The Age of Innocence, Goodfellas en Casino. En dat zijn er nog maar een paar titels uit een lange lijst.

En maar één kinderboek dus, maar wat voor een. Het vertelt het verhaal van Henri, een kleine jongen die woont op het Franse platteland, en er over droomt om naar Parijs te gaan. Het verhaal is al geestig, maar de illustraties slaan alles. Dit is precies waar ik zo van hou, laten we het maar 'warm minimalistisch design' noemen. En volkomen tijdloos, want vijftig jaar later oogt het alsof het vorige week bedacht is. Alles klopt aan dit boek, de frisse kleuren, de heldere typografie en de geweldige illustraties. Dit is het grensgebied tussen illustratie en grafische vormgeving waar ik naar toe wil. Ooit hoop ik zo'n soort kinderboek te maken.

Voorlopig blijft het nog even bij staren naar dit juweeltje. En elke keer als ik het bekijk ontdek ik weer nieuwe dingen.
Zo gaat dat met verliefdheid.

prentje en de spijkerbroeken

Studiegenootje T moest voor haar opdracht voor het vak Kunstgeschiedenis naar de tentoonstelling Blue Jeans in het Centraal Museum en vroeg of ik gezellig met haar mee wilde.
Tuurlijk.

Altijd leuk om naar tentoonstellingen te gaan waar je in eerste instantie misschien niet zelf naar toe zou gaan. Omdat je dan minder verwachtingen hebt, en blij verrast kan worden (of niet, maar dat was nu niet het geval).

Dit was een fijne tentoonstelling, vol onverwachte jeans-toepassingen. Enfin, oordeelt u zelf:

prentje bij Bockting Ontwerpers

Het kwam eigenlijk door Fleur.

Voor het vak Grafische technieken had ik de opdracht gekregen een soort special te maken van een 'drukwerkproduct' dat je aanspreekt. Het is de bedoeling dat je daarover een aantal technische vragen beantwoordt, en dit leuk verpakt. Een paar maanden geleden moest je al doorgeven welk product je zou willen beschrijven, en toevallig was ik toen net naar een boekpresentatie van het kinderboek Hallo geweest. 'Hallo' was het prentenboek van afgelopen Kinderboekenweek, geschreven door Edward van de Vendel en geïllustreerd door Fleur van der Weel.

Fleur had het berichtje gelezen dat ik hierover schreef, en stuurde me een mailtje (dit is me nu een paar keer overkomen en ik blijf het geweldig vinden. De kinderboekenwereld zit vol lieve, bescheiden mensen die gewoon een mailtje sturen om te zeggen dat ze je stukje leuk vinden. Mensen die ik stiekem of minder stiekem bewonder).

Waar was ik? O ja, Fleur en ik hadden dus mailcontact. We hadden het over mijn opleiding Grafische vormgeving, en Fleur bleek zelf ook vormgever te zijn. Omdat ik zoveel mogelijk illustratie in mijn opleiding probeer te vlechten, koos ik voor haar boek voor het vak Grafische technieken.
Ik stuurde haar daarom vorige week weer een mailtje om te vragen of ze me kon helpen met de specificaties van dit boek.

Nou bleek dit nu net een boek te zijn dat ze niet zelf had vormgegeven, en ze verwees me door naar Hans Bockting van Bockting Ontwerpers. Toevallig viel zijn naam vorige week ook al bij Sieb, omdat Bockting ook veel zijn boeken heeft vormgegeven.
Ik stuurde Hans Bockting een mail om hem te vragen of hij me kon helpen en hij antwoordde: 'Natuurlijk. Kom maar langs. Kun je vrijdag?'

En zo ging ik vandaag opnieuw naar Amsterdam voor weer een inspirerend gesprek. Hans en zijn vrouw Sabine wonen en werken in een fijn pand, waar ik aan de keukentafel (bijna) meer leerde over typografie, druktechnieken en grafische vormgeving dan ik tot nu toe in mijn opleiding heb gehad.
Nu is Hans ook wel een oude rot in het vak met een duidelijke visie op vormgeving. Sabine vult hem perfect aan en samen geven ze vorm aan bijna alle kinderboeken die er toe doen. (Nu is hun werkterrein veel breder, maar wij hadden het vooral over kinderboeken. Daar viel al zoveel over te vertellen).
Geduldig schetste Hans de bindwijze van 'Hallo' en vertelde hij waarom hij gekozen had voor het specifieke lettertype en hoe de cover tot stand is gekomen. Ik kreeg letterlijk een kijkje in de keuken.

En ook dit weer kreeg ik een prachtig geschenk mee: het boek 'Tekenaars, kinderboekenillustratoren geportretteerd', waarin negentien van de belangrijkste hedendaagse illustratoren vertellen over hun werk:

De illustratie hierboven komt uit dit boek en is van Fleur van der Weel, uit de Superguppie-reeks.

Het boek is overigens geschreven door Joukje Akveld. 

En laat nu dezelfde Joukje de schrijver te zijn van 'Olle wist zeker dat hij echt geen bril nodig had', het boek dat ik vorige week kreeg van van Sieb Posthuma. 

Vormgegeven door, u raadt het al, Bockting Ontwerpers.

En zo is de cirkel weer rond. Een hele mooie cirkel, vol bevlogen, creatieve mensen, die hun kennis en ervaring graag delen. Ik vind het een fijne cirkel.

Nog even iets anders: dank voor alle lieve reacties en felicitaties vanwege de 100.000-mijlpaal. Ik werd er verlegen van. 
Meedoen met de give-away? Dit kan tot en met dit weekend. Volgende week gooi ik alle namen van deelnemers in een hoge hoed en laat Zoon de winnende naam trekken.

prentje en de honderdduizendste bezoeker

Vol spanning hou ik vanavond mijn 'teller' op mijn blog in de gaten. Als het goed is, bereik in vanavond mijn honderdduizendste bezoeker, of eigenlijk 'pageviewer'. 100.000! Dat vraagt om een give-away. Maar eerst een kleine verhandeling van de 1e tot de 99.981e bezoeker, waar ie nu op staat.

Ik begon te bloggen op een zondagochtend, om precies te zijn op 29 november, in 2009.
Was de eerste paar dagen Zus mijn enige bezoeker, al snel volgden er meer. Rond de kerst zat ik op 30 bezoekers per dag. En langzamerhand werd dit aantal uitgebreid. Ik herinner me de euforie van de eerste keer 100 bezoekers op 1 dag, daarna 200, met uitschieters naar de 400.

Tot zover de cijfers. Zoals wel vaker is de inhoud belangrijker.
Ik heb u wel vaker gezegd, mijn blog is mijn persoonlijke zoektocht. Wat wil ik nu echt? Wat past bij mij? (Teller op 99.984, het voelt een beetje als oud & nieuw).

Ik noemde mijn blog Prentjemaakt, omdat het eigenlijk de voorbode was van de winkel die ik toen al in mijn hoofd had (en omdat Prentje bezet was). Ik zou van textiel allerlei geweldige producten gaan maken, zoals vilten hangers, stoffen schilderijen en wat al niet meer. Ik kocht bakken vol knopen, prachtige stofjes op de markt en bestelde unieke lintjes. Ik maakte 1 uiltje, nou vooruit, 2, en toen was ik het eigenlijk alweer een beetje zat.
Ok, dit schoot niet op.
Ik kocht een naaimachine, maar na veel gedoe met de onder- en bovendraad staat het ding nu al heel lang op zolder te verstoffen.
Misschien moest ik het over een andere boeg gaan gooien. Langzamerhand groeide mijn liefde voor illustraties. Ik kocht me arm aan prentenboeken, eerst met Zoon als excuus, maar toen hij ouder werd, kwam ik hier niet meer mee weg.

Ik leerde mezelf photoshoppen, ging cursussen volgen op het gebied van illustratie en ontwerpen tot ik klaar was voor de volgende grote stap: de avondstudie Grafische Vormgeving. Ik had ongelofelijk veel aan uw steun, terwijl ik wekenlang twijfelde of ik op mijn veertigste nog zo'n sprong in het diepe zou wagen. U gaf me het zetje in de goede richting. Sowieso duizend maal dank voor al uw reacties, cadeautjes, vriendschap en wat al niet meer de afgelopen jaren. Of moet ik zeggen 100.000 keer dank?

En ondertussen deed ik vergeefse pogingen om mijn vroegwijze en prachtige Zoon op te voeden. Wat eigenlijk een beetje zinloos is, want Zoon voedt zichzelf voornamelijk op. Het enige wat ik kan doen is aan de kant staan en kijken hoe hij opgroeit en zichzelf ontwikkelt.
En nee, hij eet nog steeds niet veel meer dan tosti's en komkommer, wil later vrijwillig een dag in de week bij McDonalds werken als dank voor de enige maaltijden die hij wel lust, en heeft nog steeds een gruwelijke hekel aan musea (teller op 99.987).

En waar sta ik nu? Ik blijf dit pad volgen, het pad waar ik drie jaar geleden voorzichtig de eerste stapjes op heb gezet door met mijn blog te beginnen. Hopelijk leidt dit pad tot het grafische kinderboek dat ik ooit wil gaan maken. Een pad dat ongetwijfeld nog wat hobbels kent. Want boy, wat is het toch een geploeter af en toe. En ook hiervan blijf ik u op de hoogte houden, want wat schiet u op met een 'Kijk Eens Wat Een Perfect Leven Ik Heb' blog? Ik word er zelf altijd een beetje ongelukkig van (waarom lukt mij dat nou nooit?) (teller op 99.991).

Zal ik nog even door schrijven tot ik 'live' de 100.000e kan verwelkomen? Schrijven is nooit een probleem geweest. Ik ga zitten, en er begint vanzelf een bandje in mijn hoofd af te draaien. Jammer toch dat ik daar niet alle voldoening uit kan halen. Maar er komt een moment dat alle puzzelstukjes vanzelf op z'n plaats vallen. Dat blijkt dat ik die opleiding aan de School voor Journalistiek niet voor niets heb gevolgd (99.992). En dat dit een mooie aanvulling vormt op Grafische Vormgeving (Prentje, voor al uw Tekst & Beeld). (99.994, ik begin nu een beetje zenuwachtig te worden. Schiet ie straks wel naar de 100.000 of begint hij gewoon weer bij 0?)

Nog even op de valreep over de give-away. Vanwege mijn liefde voor vintage kinderboeken, moest het een kinderboek worden. En wel van een van mijn favoriete illustratoren, Alain Gree, ik schreef er meerdere keren over. Een van de mooiste uit mijn verzameling: de bergen. Wat moet u doen? Alleen een reactie achterlaten. En ik zou het leuk vinden als u mij zou gaan volgen, als u dat niet al deed. En kijkt u eens, wat een geweldig boek:

Nu staat ie al een tijdje op 99.994 en moet ik Zoon nodig naar bed brengen. Wat zei ik u over het hobbelige pad? Gelukkig is het voorjaarsvakantie. Of doet ie het nu niet opeens niet meer?
Ha, zou je altijd zien. O, we tellen weer verder. Of zit Man nu beneden te klikken? 99.998.
99.999. 100.001 (100.000 slaat ie opeens over.)

Ik geloof dat ik een beetje moet huilen.

prentje in Breda

Zij en ik hadden al eerder een poging ondernomen. Maar toen bleven we veel te lang in het koffietentje hangen, en zakten we met de koffie verder af naar lunch en borrel. We hebben ook altijd zoveel te bespreken.
'Dit keer gaan we het anders doen', spraken we elkaar streng toe. 'We gaan alleen lunchen, en daarna gaan we naar Moti, het museum voor grafische vormgeving.' Het was ook nog het openingsweekend van de tentoonstelling Couture Grafique, over de kruisbestuiving tussen vormgeving en mode.

En daar hielden we ons aan. Maar het museum was niet zo groot, en we werden allebei niet zo geraakt door de tentoonstelling. Eigenlijk was mijn vriendinnetje het meest stylish van de hele tentoonstelling, zeker in combinatie met de zwart-wit muur.
Dus toen hadden we gelukkig ook nog tijd om samen te winkelen, en thee te drinken met Pamela, de sympathieke eigenaar van de leukste winkel van Breda, Feito com Amor.

Toen ik naar huis reed, bedacht ik me dat dit dichtbij komt bij mijn favoriete manier om een zaterdagmiddag door te brengen. Lunchen, museumbezoek, shoppen en thee drinken.
En dat dan met iemand die niet alleen dezelfde smaak heeft, maar zoveel meer meebrengt.

En terwijl ik over de snelweg zoefde in mijn kleine autootje, voelde ik me opeens heel rijk.

prentje ontmoet Sieb

Ik herken hem meteen. Zijn haar is wat korter dan op de foto van zijn Facebookprofiel, maar hij heeft dezelfde uitstraling. 'Kom binnen', zegt hij. 'Leuk dat we elkaar nu eens ontmoeten'.

Sieb Posthuma. Nadat ik een verhaal hier op mijn blog had geschreven over de tentoonstelling van Alexander Calder waar hij ook een grote bijdrage aan had geleverd, reageerde hij in eigen persoon. Later spraken we elkaar aan de telefoon, over iets anders. We raakten digitaal bevriend. Dus toen ik hoorde dat ik voor mijn studie een presentatie moest houden over een kunstenaar, dacht ik meteen aan hem. Sieb is mijn held, ik vind zijn stijl fantastisch. Ik vroeg hem of ik hem mocht interviewen. Hij zei meteen ja.

Dat was stap 1. Toen moesten we nog een datum prikken. Dat viel niet mee; hij heeft het erg druk. De laatste tijd werkte hij vooral aan de kostuums voor Mr. Finney, de opera, naar het boek dat hij samen met Prinses Laurentien maakte. En in september komt er eindelijk een grote overzichtstentoonstelling van zijn werk in het Letterkundig Museum in Den Haag, waarvoor hij me uitnodigt. Ik voel me vereerd.

Sieb Posthuma. Mijn tas met het slungelige mannetje van de Tiger valt hem meteen op. Hij maakt even een aantekening, Tiger. Het kenmerkt ons gesprek. Het is geen klassiek interview, meer een uitwisseling van gezamenlijke interesses. Ik schrijf niets op, kijk niet naar de vragen die ik van te voren heb opgeschreven. Tijdens ons gesprek vallen er een aantal zaken op zijn plaats. Ik herken zoveel in wat hij vertelt. Hij is illustrator, schrijver, grafisch vormgever, decorontwerper, kostuumontwerper, en zit vol plannen voor de toekomst. Het middel maakt hem minder uit, hij wil scheppen, creëren. Zijn wereldje delen. En zichzelf continu uitdagen, om te groeien. Nieuwe wegen in slaan. Ik zie nu nog duidelijker waarom ik op mijn veertigste weer ben gaan studeren. Schrijven gaat me makkelijk af, maar ik wil meer. Groeien in het vak van ontwerper. Mijn visuele wereld delen.

We hebben het over mijn opleiding, en mijn liefde voor minimalistisch design. Hij laat me een boek zien waar ik op slag verliefd op ben. Deze man begrijpt precies wat ik bedoel.

We praatten over alle prikkels die we binnen krijgen. Hoe fijn het is om alles te zien, te ruiken, te horen en te voelen, maar dat het ook soms zo vermoeiend is en dat de emmer soms vol zit.

Bij het afscheid signeert hij voor me een boek van hem dat ik heb meegenomen, 'Van Ansjovis tot Zwijntje'. Hij geeft me ook nog een boek cadeau, 'Olle wist zeker dat hij geen bril nodig had', dat hij ook heeft geïllustreerd.
Het is een toepasselijk geschenk, het gaat over een mannetje dat alles net iets anders ziet dan zijn omgeving, en daardoor een rijk fantasieleven heeft.

Voor de zekerheid had ik ons gesprek opgenomen met mijn telefoon, maar ik weet niet of dat goed is gegaan.
Het maakt ook niet uit.

Ik heb het opgeslagen in mijn hart.

prentje en de mini's (die we niet sparen)

'We slaan gewoon een keer over', zei ik streng tegen Zoon toen hij blij met de folder van AH aan kwam zetten. 
'Geen keukenmini's voor de prentjes dit keer. Kom op zeg, ik probeer juist minder spullen in huis te halen.' 

En toen stond ik in de rij bij Appie en toen voelde het toch raar om 'nee' te zeggen tegen de caissière op de vraag of ik mini's wilde (ik weet het, vreselijk inconsequent, u hoeft mij niets te vertellen). 

'Ok', zei ik tegen Zoon toen ik thuis kwam: 'nieuwe regels'. 
Hoopvol keek Zoon me aan. 
'Als ik boodschappen doe, neem ik ze voor je mee. Maar ik ga er geen hondenvoer voor kopen terwijl-we-geen-hond-hebben-maar-je-er-wel-een-gratis-mini-bij-krijgt, niet met lijsten dubbelen sjouwen en bij niemand lobbyen. Je doet het dit keer zelf en het is geen must om je verzameling compleet te krijgen.' 
Zoon zat braaf te knikken, blij met deze nieuwe wending. 
'En we gaan er wat educatiefs mee doen', sloeg ik weer helemaal door. 
'Wij gaan samen een kookboek maken en deze ook met z'n tweetjes illustreren.'
Zoon knikte nu iets minder enthousiast. 

Tijd om de mini's uit te pakken. Wat een geweldige pollepel. En wat een fijne illustraties er weer bij. Wat doen ze dat toch goed, die kruideniers uit Zaandam. 
Hierbij een paar van mijn onze favorieten. 

Maar u weet het, wij sparen geen mini's dit keer.