prentje en de honderdduizendste bezoeker

Vol spanning hou ik vanavond mijn 'teller' op mijn blog in de gaten. Als het goed is, bereik in vanavond mijn honderdduizendste bezoeker, of eigenlijk 'pageviewer'. 100.000! Dat vraagt om een give-away. Maar eerst een kleine verhandeling van de 1e tot de 99.981e bezoeker, waar ie nu op staat.

Ik begon te bloggen op een zondagochtend, om precies te zijn op 29 november, in 2009.
Was de eerste paar dagen Zus mijn enige bezoeker, al snel volgden er meer. Rond de kerst zat ik op 30 bezoekers per dag. En langzamerhand werd dit aantal uitgebreid. Ik herinner me de euforie van de eerste keer 100 bezoekers op 1 dag, daarna 200, met uitschieters naar de 400.

Tot zover de cijfers. Zoals wel vaker is de inhoud belangrijker.
Ik heb u wel vaker gezegd, mijn blog is mijn persoonlijke zoektocht. Wat wil ik nu echt? Wat past bij mij? (Teller op 99.984, het voelt een beetje als oud & nieuw).

Ik noemde mijn blog Prentjemaakt, omdat het eigenlijk de voorbode was van de winkel die ik toen al in mijn hoofd had (en omdat Prentje bezet was). Ik zou van textiel allerlei geweldige producten gaan maken, zoals vilten hangers, stoffen schilderijen en wat al niet meer. Ik kocht bakken vol knopen, prachtige stofjes op de markt en bestelde unieke lintjes. Ik maakte 1 uiltje, nou vooruit, 2, en toen was ik het eigenlijk alweer een beetje zat.
Ok, dit schoot niet op.
Ik kocht een naaimachine, maar na veel gedoe met de onder- en bovendraad staat het ding nu al heel lang op zolder te verstoffen.
Misschien moest ik het over een andere boeg gaan gooien. Langzamerhand groeide mijn liefde voor illustraties. Ik kocht me arm aan prentenboeken, eerst met Zoon als excuus, maar toen hij ouder werd, kwam ik hier niet meer mee weg.

Ik leerde mezelf photoshoppen, ging cursussen volgen op het gebied van illustratie en ontwerpen tot ik klaar was voor de volgende grote stap: de avondstudie Grafische Vormgeving. Ik had ongelofelijk veel aan uw steun, terwijl ik wekenlang twijfelde of ik op mijn veertigste nog zo'n sprong in het diepe zou wagen. U gaf me het zetje in de goede richting. Sowieso duizend maal dank voor al uw reacties, cadeautjes, vriendschap en wat al niet meer de afgelopen jaren. Of moet ik zeggen 100.000 keer dank?

En ondertussen deed ik vergeefse pogingen om mijn vroegwijze en prachtige Zoon op te voeden. Wat eigenlijk een beetje zinloos is, want Zoon voedt zichzelf voornamelijk op. Het enige wat ik kan doen is aan de kant staan en kijken hoe hij opgroeit en zichzelf ontwikkelt.
En nee, hij eet nog steeds niet veel meer dan tosti's en komkommer, wil later vrijwillig een dag in de week bij McDonalds werken als dank voor de enige maaltijden die hij wel lust, en heeft nog steeds een gruwelijke hekel aan musea (teller op 99.987).

En waar sta ik nu? Ik blijf dit pad volgen, het pad waar ik drie jaar geleden voorzichtig de eerste stapjes op heb gezet door met mijn blog te beginnen. Hopelijk leidt dit pad tot het grafische kinderboek dat ik ooit wil gaan maken. Een pad dat ongetwijfeld nog wat hobbels kent. Want boy, wat is het toch een geploeter af en toe. En ook hiervan blijf ik u op de hoogte houden, want wat schiet u op met een 'Kijk Eens Wat Een Perfect Leven Ik Heb' blog? Ik word er zelf altijd een beetje ongelukkig van (waarom lukt mij dat nou nooit?) (teller op 99.991).

Zal ik nog even door schrijven tot ik 'live' de 100.000e kan verwelkomen? Schrijven is nooit een probleem geweest. Ik ga zitten, en er begint vanzelf een bandje in mijn hoofd af te draaien. Jammer toch dat ik daar niet alle voldoening uit kan halen. Maar er komt een moment dat alle puzzelstukjes vanzelf op z'n plaats vallen. Dat blijkt dat ik die opleiding aan de School voor Journalistiek niet voor niets heb gevolgd (99.992). En dat dit een mooie aanvulling vormt op Grafische Vormgeving (Prentje, voor al uw Tekst & Beeld). (99.994, ik begin nu een beetje zenuwachtig te worden. Schiet ie straks wel naar de 100.000 of begint hij gewoon weer bij 0?)

Nog even op de valreep over de give-away. Vanwege mijn liefde voor vintage kinderboeken, moest het een kinderboek worden. En wel van een van mijn favoriete illustratoren, Alain Gree, ik schreef er meerdere keren over. Een van de mooiste uit mijn verzameling: de bergen. Wat moet u doen? Alleen een reactie achterlaten. En ik zou het leuk vinden als u mij zou gaan volgen, als u dat niet al deed. En kijkt u eens, wat een geweldig boek:

Nu staat ie al een tijdje op 99.994 en moet ik Zoon nodig naar bed brengen. Wat zei ik u over het hobbelige pad? Gelukkig is het voorjaarsvakantie. Of doet ie het nu niet opeens niet meer?
Ha, zou je altijd zien. O, we tellen weer verder. Of zit Man nu beneden te klikken? 99.998.
99.999. 100.001 (100.000 slaat ie opeens over.)

Ik geloof dat ik een beetje moet huilen.