prentje ontmoet Sieb

Ik herken hem meteen. Zijn haar is wat korter dan op de foto van zijn Facebookprofiel, maar hij heeft dezelfde uitstraling. 'Kom binnen', zegt hij. 'Leuk dat we elkaar nu eens ontmoeten'.

Sieb Posthuma. Nadat ik een verhaal hier op mijn blog had geschreven over de tentoonstelling van Alexander Calder waar hij ook een grote bijdrage aan had geleverd, reageerde hij in eigen persoon. Later spraken we elkaar aan de telefoon, over iets anders. We raakten digitaal bevriend. Dus toen ik hoorde dat ik voor mijn studie een presentatie moest houden over een kunstenaar, dacht ik meteen aan hem. Sieb is mijn held, ik vind zijn stijl fantastisch. Ik vroeg hem of ik hem mocht interviewen. Hij zei meteen ja.

Dat was stap 1. Toen moesten we nog een datum prikken. Dat viel niet mee; hij heeft het erg druk. De laatste tijd werkte hij vooral aan de kostuums voor Mr. Finney, de opera, naar het boek dat hij samen met Prinses Laurentien maakte. En in september komt er eindelijk een grote overzichtstentoonstelling van zijn werk in het Letterkundig Museum in Den Haag, waarvoor hij me uitnodigt. Ik voel me vereerd.

Sieb Posthuma. Mijn tas met het slungelige mannetje van de Tiger valt hem meteen op. Hij maakt even een aantekening, Tiger. Het kenmerkt ons gesprek. Het is geen klassiek interview, meer een uitwisseling van gezamenlijke interesses. Ik schrijf niets op, kijk niet naar de vragen die ik van te voren heb opgeschreven. Tijdens ons gesprek vallen er een aantal zaken op zijn plaats. Ik herken zoveel in wat hij vertelt. Hij is illustrator, schrijver, grafisch vormgever, decorontwerper, kostuumontwerper, en zit vol plannen voor de toekomst. Het middel maakt hem minder uit, hij wil scheppen, creëren. Zijn wereldje delen. En zichzelf continu uitdagen, om te groeien. Nieuwe wegen in slaan. Ik zie nu nog duidelijker waarom ik op mijn veertigste weer ben gaan studeren. Schrijven gaat me makkelijk af, maar ik wil meer. Groeien in het vak van ontwerper. Mijn visuele wereld delen.

We hebben het over mijn opleiding, en mijn liefde voor minimalistisch design. Hij laat me een boek zien waar ik op slag verliefd op ben. Deze man begrijpt precies wat ik bedoel.

We praatten over alle prikkels die we binnen krijgen. Hoe fijn het is om alles te zien, te ruiken, te horen en te voelen, maar dat het ook soms zo vermoeiend is en dat de emmer soms vol zit.

Bij het afscheid signeert hij voor me een boek van hem dat ik heb meegenomen, 'Van Ansjovis tot Zwijntje'. Hij geeft me ook nog een boek cadeau, 'Olle wist zeker dat hij geen bril nodig had', dat hij ook heeft geïllustreerd.
Het is een toepasselijk geschenk, het gaat over een mannetje dat alles net iets anders ziet dan zijn omgeving, en daardoor een rijk fantasieleven heeft.

Voor de zekerheid had ik ons gesprek opgenomen met mijn telefoon, maar ik weet niet of dat goed is gegaan.
Het maakt ook niet uit.

Ik heb het opgeslagen in mijn hart.