prentje en de andere kerst

Dit jaar zou kerst anders worden dan andere jaren, dat stond van tevoren vast. 

Niet alleen was ik dit jaar gescheiden en werd het de eerste kerst in de Petteflet, ook had ik een bad midden in de woonkamer staan.

Dat laatste zal ik even uitleggen. Een van mijn woonwensen was een bad. Nu is alles in de Petteflet klein - dus ook de badkamer - en leek deze wens lastig te realiseren. Tot ik stuitte op een plaatje van een Italiaans bad, waar een glazen deurtje in zat. Dit deurtje kun je openen als je wilt douchen - geen gedoe met over de rand stappen - en sluiten als je in bad gaat.

Inmiddels had ik via vrienden ook een betrouwbaar badkamermannetje gevonden die de badkamer begin januari kon verbouwen tot strak minimalistisch kuuroord (want als ik dan toch bezig was, dan ook maar gelijk andere tegels, badkamerkastje en design radiator).
'Het lijkt me handig als je alle spullen alvast besteld', zei het badkamermannetje. 'Zeker zo'n bad, daar kan wel wat tijd overheen gaan als deze uit Italië moet komen.'
Braaf volgde ik zijn advies op, en bestelde dezelfde dag nog al het sanitair.

'Het bad dat u heeft besteld, wordt morgen geleverd', las ik een dag of twee later in de mail.
Wat? Nu al? Voor de kerst nog?
Opeens dacht ik aan alle prentjes die dit jaar bij mij kerst zouden komen vieren. We hebben een driejaarlijks rouleersysteem, (Broer, Zus en ik) en dit jaar was ik aan de beurt.
Nu is de Petteflet al niet groot, laat staan dat ik ook nog ergens een bad kwijt moest.
Veel tijd om daar over na te denken had ik niet, want kerst naderde met rasse schreden.

De volgende ochtend ging om 8 uur de bel. 'Ik kom hier een bad afleveren', brulde een man in de deurtelefoon (die ongetwijfeld een andere naam heeft waar ik nu niet op kan komen). 'Ik zet 'm hier beneden neer. Doei.'
'Wacht even', riep ik wanhopig vanaf het torenkamertje. 'Hoe krijg ik 'm dan alleen naar boven?'
'Dat moet je zelf maar verzinnen, ik heb geen opdracht gekregen om hem naar boven te sjouwen', riep de man niet-zo-heel-vriendelijk terug.
'Ik los dit op', hoorde ik Zoon opeens naast me zeggen, mijn stoere man in huis. 'Wacht u nog heel even meneer, ik kom nu naar beneden', riep hij door de telefoon.
Verbluft door zoveel branie bleef de man staan. Het duurde een tijdje voor ik weer wat hoorde.
Maar daar kwamen ze hoor. De niet-zo-heel-vriendelijke-man sjouwend aan een enorm pakket en Zoon die triomfantelijk de deur voor hem open hield.

'Zo, verder dan dit ga ik echt niet', zei de man terwijl hij het enorme gevaarte voor mijn voordeur parkeerde. 'Ik kreeg 'm al amper de lift in en uit'. En weg was hij.
Zoon en ik keken even naar het ding dat nu de ingang blokkeerde. Ondertussen begon het ook nog eens keihard te regenen. Na een halfhartige poging was het duidelijk dat dit niet ging lukken samen. Het bad zat ook nog eens vastgeschroefd op een pallet. 'We moeten een hulplijn inroepen', zei ik tegen Zoon. Razendsnel bedacht ik wie er in mijn omgeving thuis zou zijn. Dat waren er niet veel. Ik belde vriendin T, mijn lieve vriendinnetje T, steun-en-toeverlaat in moeilijke tijden. 'Ik kom er nu aan', zei vriendin T binnen vijf seconden.

En zo stonden we even later met z'n drieën te trekken aan het apparaat. 'Hij past niet door je voordeur', zei T sip. 'Volgens mij moeten we die schroeven los maken. Je hebt toch laatst een boormachine gekocht? Kan die ook twee kanten op draaien? Dan halen we zo die schroeven er uit.'
'Geen idee, antwoordde ik eerlijk. Ik weet niet eens hoe ik die machine één kant op kan laten draaien, laat staan twee.'
Vastberaden pakte T de boormachine uit de kast. En warempel, na een tijdje prutsen had vriendin T het voor elkaar: niet alleen zat er een schroef-uit-draai-geval in de boormachine, ook draaide de machine alle kanten op die T wilde.
Opgetogen gaven we elkaar een high-five. 'Zie je wel dat we de kerels helemaal niet nodig hebben', mompelde een van ons (ik laat even in het midden wie).

Nu duurde het niet lang of de schroeven waren er uit, de pallet kon losgemaakt worden, en kon het bad door de voordeur. 'Waar wil je 'm hebben?', vroeg T. 'Laten we 'm maar in Zoon's kamer zetten', antwoordde ik, opgelucht dat het bad nu inmiddels binnen was. 'Ik denk dat we de draai niet kunnen maken', zei T die nu was gebombardeerd tot Superklusser. 'Hij moet in je woonkamer'.

En zo vierden we kerst met alle prentjes, met een bad midden in de kamer. Dat inmiddels enorm handig bleek te zijn als bijzettafel, met de zijkanten van de kartonnen verpakking en een grijs picknickkleed er overheen.

'Een bad in je woonkamer is eigenlijk onmisbaar met de kerst', zei Zus.

'Over drie jaar slopen we 'm uit je badkamer als je weer aan de beurt bent.'

prentje, de vleugels en de laarzen

December, mooie maand voor overpeinzingen. Houdt u vast, hier komt er een.

Als kind wilde ik er graag 'bijhoren'. De middelbare school was overzichtelijk: je had de kakkers en de alto's. (Die kakkers waren overigens in de meerderheid, want mijn school stond in Amstelveen).
Het jammere was: ik hoorde nergens bij. Ik heb het echt geprobeerd hoor, eerst bij de kakkers.
Ik kocht ook een sjaal in 50 tinten blauw en ging op hockey. (Ik ben het kortst lid geweest in de geschiedenis van de hockeyclub; het ene clubnummer werd ik welkom geheten als nieuw lid, een week later stond ik bij de afmeldingen.)
Dan maar een poging om bij de alto's te passen. Ik lakte mijn nagels zwart en 'het rookhol' werd mijn nieuwe pauzeplek. Maar ook daar werd ik uitgeblazen, samen met de rook.

In mijn studententijd was het niet anders. 'Ik vind jou wel iemand voor bij het UVSV', zei mijn mentor tijdens de introductiedagen (het UVSV, kortweg 'de UVjes', was de vrouwelijke corporale vereniging). Nou leek mij een studentenvereniging met alleen maar vrouwen niet het toppunt van gezelligheid, maar ik kon wel 'de Woo' proberen (voluit de Woolloomooloo, de studentendisco van 't 'koor').
Werd 'm ook niet. (Ok, eerlijk? Ik ben er vele malen geweest, maar dat past dan weer niet lekker in dit verhaal vol tegenstellingen.) En de alto's? Tja, die vond ik opeens wel erg alternatief. Daar kwam ik niet weg met zwarte nagels (of het moest onder de randen zijn).

Toen ging ik werken. Eerst als copywriter bij een reclamebureau, maar daar bleken alle cliché's ook echt waar te zijn ('ga je om vijf uur weg vandaag? Heb je een vrije middag of zo?').  Ik meldde me van de weeromstuit maar aan als vrijwilliger bij een kringloopwinkel, maar dat was ook niet mijn 'scene'. (Dit was nog voordat kringloopwinkels hip werden hè, we hebben het nu over de jaren tachtig).

Ik moest eerst 40 worden voor ik door had hoe het zat: ik hoor nergens echt bij. Gelukkig maar, denk ik nu. Want het zijn geen tegenstellingen die ik in me heb, maar aanvullingen. Ik ben bang en dapper. Slim en naïef. Ik vind het heerlijk als Zoon bij me is, en vindt het ook prima om hem weg te brengen naar zijn vader. Ik heb graag mijn liefste vrienden om me heen, maar kan mezelf ook prima vermaken.
Ik ben ambitieus en zuinig op mijn vrije tijd. Ik ben spiritueel en niet zweverig. Netjes en chaotisch. Zelfverzekerd en onzeker. Vrolijk en melancholisch. Dromerig en realistisch. Ik hou van wit en omarm het zwart.

Dit alles maakt me wie ik ben.

Ik heb vleugels op mijn rug en ondertussen mijn laarzen stevig op de grond staan.

prentje en pakjesavond

Eigenlijk had ik er niet zo'n zin. Ik was vooral hard aan het werk, en met mijn focus al meer bij de kerstversiering zoals u weet.
En daarnaast is het ook gewoon een raar jaar. Elke feestdag krijgt een extra lading in het eerste jaar na een scheiding. Waar wordt pakjesavond gevierd? Hoe doen we het met Kerst? En dan realiseer ik me dat ik het ook nog eens ongelofelijk getroffen heb. Hoeveel verhalen hoor ik niet de laatste tijd over verschrikkelijke vechtscheidingen, vaak tot groot verdriet van beide kanten.
Wat ben ik dankbaar dat ex-Man maakt nog altijd deel uit maakt van mijn 'Inner Circle', en dat altijd zal blijven doen.

Dus was het bijna vanzelfsprekend dat hij er ook was bij de prentjespakjesavond. 'Ik kan zorgen dat je zijn digitale lootje niet trekt hoor', zei Zus voorzichtig. 'Onzin', zei ik stoer. 'Ik sluit niemand uit.'
Ik hoef u niet te vertellen wiens lootje ik vervolgens trok.

Daarnaast houdt Zoon hardnekkig vast aan zijn geloof. Hij vindt de Pietendiscussie maar raar ('wat nou knecht, het is toch Pieterbaas?') en het kostte dankzij onze 'gelover' ook wat kunst- en vliegwerk om, naast meer dan fulltime werken deze week, de cadeautjes ongezien de Petteflet binnen te krijgen.
'Er was vandaag alweer een pakje voor je', zei Zoon bijna verontwaardigd. 'Ja, ik lees nogal veel op het moment', mompelde ik terug. 'Het is helemaal niet handig om zoveel voor je jezelf te bestellen als het bijna Sinterklaas is', mopperde Zoon. 'Je weet toch niet wat je van hem krijgt.'

En toen was het (eindelijk volgens Zoon, nu al? volgens mij) heerlijk avondje aangebroken. Ik trok nog snel mijn laatste gedicht uit de printer en laadde de grote tas in de auto. 'Ik heb ook zelf wat pakjes voor oma gekocht', zei ik vlug toen ik Zoon's verbaasde blik zag. 'Die moet je dan maar bij je houden en dan straks mengen met de pakjes die Piet op de stoep zet', antwoordde Zoon.
Het begon steeds ingewikkelder te worden.

En het werd ook een verbazingwekkend heerlijk avondje. Leven de prentjes door alle drukte veel langs elkaar heen, nu moeten ze 'noodgedwongen' wel tijd aan elkaar besteden. En dat had ook iedereen gedaan. Ontroerende gedichten, fijne pakjes (ik kreeg het prachtige Etsy-vosje van ex-Piet als extra cadeautje) en toen moest het Spel van Oma nog beginnen.
'Zo, ik ga naar huis', zei mijn geweldige Down-nichtje toen alle cadeaus waren uitgepakt en oma met haar spel 'Wie kent de prentjes het beste?' dreigde.
Maar uiteindelijk speelde iedereen mee met de twintig prentjesvragen, werd het weer legendarisch (iedereen raadde een hobby goed, behalve degene van wie de hobby is), en eindigde we de avond allemaal dansend en met een rare feesthoed op omdat we ook nog een onderdeel van 'Ik hou van Holland' gingen spelen (het 'Verjaardagsspel' voor de Kenners onder ons).

Ik hoop dat Zoon nog lang blijft geloven.

prentje en de kerstster

Ooit, ergens, had ik in een tijdschrift een grote houten kerstster gezien. Maar in welke winkel ik ook keek; ik kon 'm nergens vinden. 

'Zoiets moet toch ook wel zelf te maken zijn?', bedacht ik me in een overmoedige bui. Ik ging eerst maar eens googelen. En ja hoor, daar vond ik al een DIY-kerstster. Weliswaar in een tuttige uitvoering, maar goed, daar kon ik wel een eigen draai aan geven. Easy-peasy, las ik in de begeleidende tekst. Vijf latjes van een meter op maat zagen, latjes verven, gaatjes er in boren, touwtje er door heen: klaar.

Kind kan de was doen.

Er was maar een obstakel dat mij in de weg stond: ik had geen boormachine. Als Zelfstandige Onafhankelijke Vrouw (ZOV) werd het nu toch wel eens een tijd om er een aan te schaffen. 

'Zou je dat nu wel doen, mam?, vroeg Zoon een tikkeltje bedenkelijk. 'Hoezo, ik kan echt wel zelf gaatjes boren, hoor', kaatste ik terug. 'Beetje vertrouwen in je moeder, zeg.' (ik hoef er niet bij te zeggen dat ik nog steeds in mijn overmoedige bui was).

Dus haalde ik een simpele boormachine, dan kon ik ook gelijk de latten meenemen. 'Ik trok twee enorme latten uit het rek van de bouwmarkt, en net toen ik bedacht hoe ik die in mijn kleine autootje moest krijgen, zag ik in mijn oog de zaagservice. 'Ik wil deze latten graag zagen', zei  ik tegen een vriendelijk ogende meneer. 'We mogen alleen maar platen zagen met de machine', antwoordde hij. Daar ging mijn kerstster. Maar zo snel geef ik me niet gewonnen. 'Wat ontzettend jammer nou', zei ik bedroefd. 'Ik wil zo graag zelf deze kerstster maken', en schoof tegelijkertijd mijn mobiel onder zijn neus. 

Ik weet niet wat het hem gedaan, de kerstster zelf of mijn bedroefde blik, maar hij toverde opeens een handzaag uit het rek en zaagde voor mij in enkele vlugge zaagbeweging de latten op maat. 

Helaas had ik dit natuurlijk niet van te voren goed doorgedacht, met als resultaat dat ik nu vier latten van een meter had, en nog een paar stukken die over waren. Nog een lat halen uit de winkel halen vond ik te tricky (wie weet kwam hij opeens tot zijn positieven dat dit Streng Verboden was), dus bedacht ik snel dat ik wel de overige stukken aan elkaar kon tapen. Zo netjes hoefde het ook niet. Ik pakte nog snel een potje extra matte zwarte verf uit de stellage, en liep vlug naar de kassa.

Thuisgekomen zaagde ik eerst de kleine stukken op maat en keek vervolgens met ontzag naar mijn nieuwe boormachine. 'Stap 1: klem de boor in de snelspankop', las ik hardop voor aan mezelf. Wat was nou de snelspankop en hoe kreeg ik die boor er in geklemd? 

'Ik weet niet hoe ik de boor vast moet klemmen', appte ik naar lieve ex-Man, van wie ik ook al de zaag had geleend. 'Stuur eens een foto', appte hij terug. Braaf maakte ik een foto. 'Volgens mij moet je gewoon die voorste knop losdraaien, boortje erin, en weer vast zetten.' 

Maar hoe ik ook draaide, de opening veranderde niet.

Dit begon wel een ster met allures te worden. Inmiddels was ik wel klaar met alle gebruiksaanwijzingen van de diva, pakte mijn rol zwart-wit touw, en bond het hele geval aan elkaar. Wat nou gaten boren. 

Dat ik zelf al had gezaagd, vond ik genoeg prestatie voor de Zelfstandige Onafhankelijke Vrouw. 

En nu staat ze in een hoekje te stralen. Mijn eerste zelfgemaakte kerstster. Iets anders dan op het oorspronkelijke plaatje, maar wie maakt zich daar nou druk om? 

prentje en de kerstketting

Ik weet niet precies wat er met me aan de hand is, maar ik ga helemaal los met mijn zelfbedachte kerstversiering. Misschien komt het omdat ik het dit jaar lastiger vind om passende kerstdecoratie te vinden. Te rood, te groen, te felgekleurd, te goud, te zilver, te hysterisch, te saai.

Enfin, vandaag reeg ik een DIY-kerstketting, als huissieraad voor de Petteflet. Ik kreeg gelijk weer visioenen van een eigen prentjesshop, met ingetogen kerstmis kerstmoois. Ik sla altijd een beetje door in dit soort dingen.

En het einde is nog lang niet in zicht...  

prentje en de knuffel

Mijn zoektocht naar DE lamp brengt me op inspirerende plekken. Was ik vorige week nog bij Nijhof (waar ik een fantastische kandelaar vond, naast de kerstbomen zit ik ook in de ronde vormen geloof ik), een paar dagen geleden liep ik Loods 5 binnen (ook nooit een straf).
Helaas had ik maar een uurtje, en eigenlijk is dat net zoiets als een ochtendje naar de Efteling gaan. Het aanbod staat niet in verhouding met de tijd. Ik racete de winkel door, tot mijn blik gevangen werd door een skelettenknuffel.
Nu weet ik dat ik een iets afwijkende smaak heb ontwikkeld, want ik was gelijk verliefd.
Toevallig stond er net een medewerker van de winkel (ik zie die mensen anders nooit) op een paar meter afstand. 'Vind je 'm leuk?' vroeg ze vriendelijk. 'Ja, het klinkt misschien raar, maar ik heb daar iets mee', zei ik schoorvoetend. 'Dat heb ik ook!', zei mijn nieuwe vriendin. 'Veel klanten vinden 'm eng. Ben je wel eens in Mexico geweest? Hij is geïnspireerd op Fêtes des Morts, dat valt altijd op 1 en 2 november. Het is de Dag van de Doden en Allerzielen. Mensen denken dat dit somber is, maar het is juist een heel uitbundig, kleurrijk feest. Door de doden te herdenken, wordt het leven gevierd.' 

Ik dacht aan onze eigen cultuur, en hoe wij hiermee omgaan. Het is vaak een taboe. Goed hoor, als mensen rouwen, maar het moet ook weer niet te lang duren. Vaak roept ook ongemakkelijke gevoelens op, wordt het letterlijk onder de grond gestopt. Degene die achterblijft, kan zich daarna extra eenzaam voelen. Niet alleen is hij of zij de geliefde kwijt, er mag ook niet meer over worden gepraat. Terwijl samen lachen en huilen, de herinnering levend houdt en een enorm gevoel van verbinding geeft.

'Ik heb de stof zelf ontworpen', haalde de lieve verkoopster me weer terug in de winkel. 'Mijn moeder zet ze in elkaar'. 
Dat was het laatste zetje dat ik nodig had. Hij ging absoluut mee naar huis.

Niet alleen lampen geven licht. 

Voor A & W

prentje is thuis

Dit wordt mijn eerste officiële kerst alleen, ik zei het al eerder.

Ook bedacht ik dat ik twee dingen kon doen: in een hoekje stilletjes zitten wachten tot de dagen voorbij zijn, of me er helemaal in onderdompelen, maar dan op een Andere Manier.
Ik koos voor het laatste. En dat bevalt zo goed, dat ik zelfs al eerder met de pre-kerstpret ben begonnen dan andere jaren. Bossen vol rode bessen haal ik in huis. Het enige rood waar ik van hou met kerst (oké, en Amaryllissen dan).
Voor de rest is de kerstversiering subtiel, grafisch en zwart wit. En zoals elk jaar heb ik er een 'vorm' uitgepikt waar ik 'iets' mee heb (van engel tot peperkoekmannetje). Dit jaar is dat de kerstboom zelf. Maar dan wel zwart (ik hou ook niet van donkergroen). Ik maakte zelfs een kerstkussen, mijn eerste DIY-project in maanden. Veel gekker moet het niet worden.

En terwijl de Petteflet baadt in het zonlicht, geniet ik van mijn knusse huisje. Ik ben zelfs een stuk minder uithuizig dan vroeger.

Laat die kerst maar komen.
I can handle it.

 

prentje gloeit

Een paar maanden geleden heb ik tijdens de verhuizing mijn lievelingsobjectief uit mijn handen laten vallen. Uit frustratie heb ik hem met een nijdige boog de vuilnisbak ingesmeten, in plaats van het ding op te geven bij de verzekering, als vallend onder de inboedel.

Anyway, een paar dagen later vond ik mezelf terug bij de Mediamarkt, want ik wilde toch graag een vervangende lens voor mijn camera. Maar omdat verhuizen al aardig wat van mijn budget had opgeslokt, ging ik dit keer voor een goedkoper alternatief. 

Dat heb ik gemerkt. Mijn nieuwe objectief heeft erg veel moeite met scherp stellen in het donker. 

En soms doet ie het wel, alsof ie zich af en toe even vergist. 

Gisteren was ik met mijn lieve vriendinnetje T naar lichtkunstfestival Glow in Eindhoven. 

Een tijdje geleden had ik vooraf al kaartjes besteld voor Casa Magica, een lichtspektakel in een kerk. 

We waren trouwens nog bijna te laat, omdat we zo lekker zaten bij Usine. T en ik lopen twee keer in de week samen tien kilometer, maar staan dan nog vaak een half uur voor mijn huis door te praten, omdat we teveel gespreksstof hebben voor tien kilometer 'coughrunning'. 

T is een van de lichtjes in mijn leven.

Enfin, ons hardloopervaringen kwamen nu goed van pas, want dankzij onze sprint waren we net op tijd in de kerk voordat deze de deuren sloot. 

Om even later omringd te worden door een vuurzee van licht.

Maar wat ik ook probeerde met mijn camera, ik kreeg mijn lens niet scherp. Ik stond tussen fotografen die technisch perfecte foto's maakte, en mijn fototoestel weigerde dienst.

 Op dat moment realiseerde ik me dat ik twee dingen kon doen. 

Ik kon gaan kniezen en mijn avond laten verpesten ('waarom lopen de dingen nou noooooit zoals ik van te voren in mijn hoofd had?') of me laten leiden door de camera. Proberen het beste te maken van een situatie die anders uitpakte dan van te voren bedacht. Story of my life. 

Daarnaast, het is toch niet beeld te vangen wat het effect op mij is om in een kerk te staan, weggevoerd te worden door betoverende klassieke muziek en ondertussen overal licht te zien. 

Misschien komt de hallucinerende onscherpe foto hierboven juist wel het dichtst bij dat gevoel. 

Om op andere momenten wel weer haarscherp in te zoomen. 

Of juist het mystieke licht van de mist te vangen. 

Mijn objectief vertelt zijn eigen verhaal. 

Ik hoef alleen maar te volgen.    

prentje en het licht

Zoals u weet ben ik dol op inrichten, maar het 'lichtplan' zoals sommige deskundigen het noemen, vind ik een lastige.
Ik ben blij met twee lampen die ik heb: de gekke scheve witte staande schemerlamp die mijn moeder consequent rechtzet als ze bij me is, en de grote grijze industriële lamp boven mijn eettafel.
Allebei van Ikea, dus voor een leeslamp ging ik maar weer naar de Zweedse meubelgigant.
Uit dezelfde lijn als mijn eettafellamp (de 'Hektar' voor de liefhebbers) vond ik ook een staand exemplaar.
Enthousiast nam ik 'm mee, even vergetend dat ik vooral schuine wanden heb in het zolderhuisje.
Ik vind het gaaf als lampen een statement zijn, dus of over de top groot, of juist heel klein.
Dit was er een in de categorie over de top groot.
Een beetje zielig stond ie in het hoekje. Als een reus in een te krappe jas. Door de schuine wand werd er ook nog visueel een stuk van zijn kap afgesneden.
Dit ging 'm niet worden.
De volgende dag haalde ik de lamp weer uit elkaar, en probeerde zo goed en kwaad als het ging, de reus weer terug te stoppen in de verpakking (een onhaalbare zaak).
'Hij is te groot', zei ik spijtig tegen de vriendelijke mevrouw van de klantenservice. Ik kreeg netjes mijn geld terug.
En daar had ik het dan gewoon bij moeten laten hè. Maar dat is helaas niet des prentjes.
Dus ging ik weer de winkel in, want er moest en zou een leeslamp komen. Ik ging nu voor het andere uiterste: een smalle zwarte leeslamp met een piepklein kapje. Blij zette ik 'm weer in elkaar. Dit was beter. Ik gooide de doos alvast weg.
Tot het ging schemeren.
En de lamp wel erg wit licht uitstraalde.
Dit ging 'm ook weer niet worden.

Enfin: om een lang verhaal kort te houden; de volgende dag stond ik weer bij de klantenservice, nu met een compleet in-elkaar-gezette lamp (want ik kreeg ook het schroefje niet meer los).

Ik waagde het er maar niet meer op. Nam alleen een streng witte bolletjes mee. Ook wel wit licht, maar op de kast kan ik het wel hebben. Als een soort alternatieve kerstversiering.

Voorlopig nog maar bij kaarslicht lezen.
Ook gezellig.  

prentje en de knoppen

Dit is een verhaal over knoppen. En over Sinterklaas. En hoe ik deze niet alleen in beeld maar ook in tekst aan elkaar ga knopen.
Ik begin met de knoppen. Of haken, moet ik eigenlijk zeggen. Ik ben al een tijdje verliefd op de Dots van het Scandinavische merk Muuto. Maar: ze zijn behoorlijk aan de prijs, zoals wel vaker met mooi design.
Een paar weken geleden was ik op de Dutch Design Week, misschien weet u het nog. En daar zag ik deze geweldige handgemaakte haken. En ze waren maar een paar euro. U begrijpt, ik hoefde niet lang na te denken. De knoppen haken mochten mee naar de Petteflet.
Ik zat alleen nog te twijfelen waar ik ze op zou hangen. Ik dacht eerst aan het muurtje bij de keuken.
Omdat ik zelf geen spijker in huis heb, laat staan een boormachine, was ex-Man zo lief om ze te komen monteren.
Ik keek naar het stopcontact op de muur. 'Heb jij zo'n apparaatje dat aangeeft waar de elektriciteitsdraden lopen?', vroeg ik een beetje benauwd. 'Dan moet ik weer naar huis', antwoordde ex-Man, en ik hoorde al aan zijn stem dat hij daar niet zoveel zin in had, 'maar kleine kans hoor dat ik precies daar boor waar een draad loopt.'
'No way', zei ik resoluut. 'Dat risico gaan we niet lopen'. Ik heb maar een ex-Man tenslotte.
Enfin, ex-Man ging naar huis, om daar tot de ontdekking te komen dat het apparaat niet werkte, zette vervolgens koers naar de bouwmarkt (deze exercitie ging veel langer duren dan ik van te voren had ingeschat) en kwam met nieuw apparaat terug naar het zolderhuisje. Om daar tot de ontdekking te komen dat het nieuwe apparaatje ook niet werkte. 'Die goeie dure waren uitverkocht', zei ex-Man spijtig. 'Maar hier hebben we dus niets aan.'

Om een lang verhaal kort te maken, ik ging op zoek naar een andere plek voor de ronde haken. En kwam uit in de gang. Ook handig. 'Ik wil die in de vorm van een deurknop', zei Zoon. Aan de andere hing ik de Pietenketting.
En zo kom ik richting het Sinterklaasverhaal, want hij is weer bijna in het land hè. Maar eerst even een close-up van mijn fijne knophaken, daar zit u vast op te wachten.
Dacht ik al.

Verder met de Sint. De prentjes waren om allerlei redenen in eerste instantie niet van plan om met elkaar Pakjesavond te vieren, maar worden toch een beetje onwennig nu het Sinterklaasjournaal weer van start is gegaan.

'Ik dacht vorig jaar dat dit toch wel het laatste jaar zou zijn dat hij zou geloven', zegt Oma prentje afgelopen weekend op haar verjaardag met een schuin oog naar Zoon. Uit een ongekend fanatisme hou ik hardnekkig vast aan het Sinterklaasgeloof bij Zoon. Dit heeft alles te maken met een persoonlijk trauma, namelijk dat ik op vierjarige leeftijd al hoorde dat de man met de witte baard mijn eigen vader was, die in mijn geboorteplaats Amstelveen de hoofdrolspeler van de plaatselijke intocht was.  

Zoals in veel families, komt ook bij ons het Pietenthema aan de orde. 'Ben benieuwd wat ze daarmee in het Sinterklaasjournaal gaan doen', zegt Zus. 'Hoezo dan?', vraagt Zoon verbaasd. Ik probeer hem uit te leggen wat de discussie is, wat geen eenvoudige opgave is als je koste wat het kost de Sintmythe in stand wil houden. Ik vermoed overigens dat er meer ouders zijn die daar deze dagen mee worstelen.
'Maar die pieten zijn toch geschminkt?', antwoordt Zoon. 'Dat zag ik al toen ik zes was!'
Verbluft kijk ik hem aan. Wie houdt wie nou voor de gek?

Hoe dan ook, de prentjes zijn weer bij elkaar op Pakjesavond.
Ik denk dat ik maar een haak van Muuto op mijn lijstje zet.
Samen met een apparaatje om op te sporen waar de elektriciteitsdraden lopen.

prentje en het donker

Als kind hield ik, net als veel kinderen, niet van het donker.
Ik moest daar aan denken toen ik het boek 'Het donker', geïllustreerd door de waanzinnig getalenteerde Jon Klassen zag liggen (uitgeverij Gottmer).
Ik legde het weer spijtig terug (want ik mag van mezelf geen illustratieboeken meer de kleine Petteflet in sjouwen), maar het bleef toch in mijn hoofd spoken.
Ach, u raadt het al, ik ging overstag. Met hetzelfde argument als waarmee ik ook de de Toverkist had aangeschaft; het past zo goed in mijn interieur.
Maar dat is eigenlijk niet het enige. Want behalve de geweldige vormgeving en kleurgebruik, vind ik de boodschap heel mooi.

Het jongetje Lazlo is bang in het donker. Maar in plaats van toegeven aan zijn angst, gaat hij op onderzoek uit. Hij zoekt het donker op. En wat zo fijn is, het donker helpt hem. Legt uit wat zijn functie is: ('Zonder het donker was alles licht, en dan zou je nooit weten of je misschien een lampje nodig had'). Het donker helpt Lazlo zijn lampje te vinden. Door niet weg te lopen, leert hij te dealen met de duisternis. Het donker mag gewoon blijven; het ventje weet nu hoe hij er mee om kan gaan.

Jarenlang hield ik niet van zwart; ik liep er met een grote boog omheen. Hoe feller de kleuren, hoe beter. Alles kleurrijk. Het donkere zo diep mogelijk weg stoppen.
Het afgelopen jaar voel ik me steeds meer aangetrokken door zwart. Hoe sterker ik me voel, hoe meer ik zwart ben gaan waarderen. Ik ben er niet meer bang voor; ik omarm het nu.

Het zwarte zorgt voor contrast.
Het maakt het lichte nog veel lichter.

prentje en de tattoos

'Kijk mam, ik heb nieuwe tattoos!'
'Wow, gaaf! Mag ik ze fotograferen?'
'Leef je uit, meid!'

Altijd zo fijn als Zoon er na een paar dagen afwezigheid weer is.

prentje en kapper Jan

Het was Halloween en we gingen naar de kapper.
Nu hebben deze twee zaken normaal gesproken niet zoveel met elkaar te maken, ware het niet dat Zoon graag aan iedereen vertelt wat er speelt in zijn leven.
En op 31 oktober was dat het Trick-or-treat avontuur dat op hem wachtte.
 
De kapper is sowieso wel een beetje een ding bij ons. Voorheen deelden we samen de fijnste kapper ter wereld, namelijk mijn lieve vriendinnetje T.
Maar omdat T haar blikveld aan het verruimen is en tijd nodig heeft voor andere zaken, besloot ze om geen kinderen meer te knippen.

Toen begon onze zwerftocht.
We dachten dat we een alternatief hadden gevonden, maar die knipte Zoon een keer zo kort (nadat ik uitdrukkelijk had gezegd dat er maar een heel klein stukje van het stoere-jongens-lange-haar af mocht en ik éven verdiept was in de Story) dat we bijna een jaar niet meer naar de kapper zijn geweest.
 
Enfin, we waren nu uiteindelijk weer bij de kapsalon in ons winkelcentrum beland. De vorige keer had een zwijgzame kapster inderdaad braaf een klein stukje van Zoon's haar geknipt. De roddelbladen had ik voor de zekerheid maar even links laten liggen.

Dit keer lijkt het anders te gaan. 'Ik ben Jan', zegt een stoere kapper.
'Ik ga vanavond Halloween lopen', antwoordt Zoon.
'Nice', zegt kapper Jan. 'Ik ben gek op Halloween'. 'Kijk, vorig jaar ging ik als "Waar is Wally" mummie.'
Zoon en ik turen samen naar een foto op zijn telefoon van een bloederig hoofd boven een rood-wit-gestreepte trui. 'Ik heb ook een Wally op mijn arm getatoeëerd', vervolgt Jan. Hij stroopt zijn mouw een stukje op om ons zijn tattoo te showen.
'Je bent zeker nogal fan van Wally', concludeer ik.
Verbaasd kijkt de kapper me aan. 'Valt wel mee hoor, het leek me gewoon cool om een hele grote Wally op mijn arm te zetten. Omdat ie normaal altijd zo klein is dat je 'm altijd kwijt bent, snap je. Een vriendin van mij heeft een kleine Wally achter haar oor laten zetten. Die moet je dus wel echt zoeken.'

De toepassingen van Waar is Wally zijn blijkbaar eindeloos. Er gaat hier bij kapper Jan een wereld voor ons open. We kijken allebei gefascineerd naar deze man. Er valt ook zoveel aan hem te zien. Zoon ontdekt opeens dat hij een bronzen Legoblokje om zijn nek heeft hangen. 'Daar heb ik mijn vrouw mee ten huwelijk gevraagd', zegt Jan trots. We hangen weer aan zijn lippen.
'Mijn vrouw heeft een gouden blokje. Als je ze op elkaar klikt, vormen ze samen een hartje.'
Het is definitief, Jan is Zoon's nieuwe kapper.

'Beste knipbeurt ever' zegt Zoon als we weer buiten staan, waar het al begint te schemeren.
Blij kijkt hij me aan vanonder zijn nieuwe stoere kapsel.

'Eindelijk een man die me begrijpt'.

prentje en de winnaar

Wat is smaak toch iets raars. Trouwe bloglezers weten dat ik nogal een kerstfetish heb.
En dan niet zozeer wat de dagen zelf, maar meer de toeloop er naartoe. Want uit ervaring weet ik inmiddels dat De Dagen vaak een desillusie zijn, vol Opgekropte Verwachtingen, Zware Teleurstellingen (weer geen sneeuw) en Familie Botsingen.
Een paar jaar geleden nam ik een besluit: ik koppelde de Kerstdagen los van de Voorbereiding.
Dus ik geniet van de aanloop er naar toe, en neem de kerstdagen zelf voor lief.

Inmiddels is deze gedachte ook tot de prentjes doorgedrongen.
'Misschien moeten we het dit jaar maar helemaal niet met elkaar vieren', zei Zus laatst somber.

Kijk, dat is nou ook weer niet helemaal de bedoeling. Een lichte paniek maakte zich van mij meester.
Ik zag een visioen, van twee dagen eenzaamheid in de Petteflet, nou ja, één dag dan met Zoon.
All by myself van Celine Dion op de repeat. Tranende ogen van 4,5 uur All you Need is Love kijken op kerstavond (waarom gebeurt dat nou nooit eens bij mijhij?). Hoofdpijn van een fles wijn die ik in mijn eentje moet opdrinken.

'We zien nog wel', antwoordde ik Zus. 'Anders komen jullie gewoon naar mij'.
Neem ik de Familie Botsingen wel op de koop toe.  

En waarom dit hele verhaal terwijl ik alleen maar de winnaar van de Super Give Away bekend wil maken?
Tja, dat is dan mijn associatievermogen dat met me op de loop gaat. Ik dacht van spullen aan kerstspullen-die-ik-bij-exMan-heb-achtergelaten (ik ga nu van hysterische kerstboom tot ingetogen kerstversiering, ja, ik ben al weer voor de bijl gegaan, ondanks de beperkte ruimte in de Petteflet maar dit jaar wordt het dus Heel Anders), zag het kaartje dat aan de nieuwe decoratie hing, vond 'm wel toepasselijk nu, nou en zo is de cirkel weer rond.

Zou ik nog bijna vergeten de winnaar bekend te maken. Nog één laatste opmerking: dank voor alle lieve reacties.
Ik denk vaak aan wat andere mensen voor mij betekenen, maar vergeet daarbij regelmatig wat mijn betekenis voor anderen is.
Blijkbaar bereik ik met mijn blog precies wat onbewust mijn doel is: mensen een hart onder de riem steken.
Dat we allemaal ons best doen om er maar wat van te maken, met alle moeilijkheden die erbij horen.
Dat juist in de kwetsbaarheid onze kracht schuilt.

Hoe dan ook: de winnaar is Familie in den vreemde geworden (mail je me even je adres?).
Omdat ze mij vanaf de andere kant van de wereld al zo lang support geeft.
Omdat ze zo prachtig schrijft, en dit combineert met andere creatieve uitingen.

Omdat het mijn feestje is en ik zelf de slingers heb opgehangen.