Vandaag heb ik mijn gezin meegetroond naar Alice in Wonderland, een samenwerking tussen symfonieorkest Holland Symfonia en theatergezelschap Orkater, met een zwangere Tjitske Reidinga als Alice.
Dat komt zo, toen ik Man leerde kennen in Italië, schreef hij zijn telefoonnummer in een pocketuitvoering van Alice in Wonderland van Lewis Caroll. Sindsdien ben ik dol op Alice.
Ok, dat is de romantische verklaring. De andere verklaring is dat ik mezelf vaak een soort Alice in Wonderland voel. Alsof andere mensen beter snappen hoe het allemaal werkt in deze wereld.
Toen Alice in Wonderland van Tim Burton ging draaien heb ik stiekem Zoon de bioscoop ingesmokkeld. Uiterst onverantwoord natuurlijk, aangezien de film een leeftijdskeuring van 9 jaar had.
Een beetje jammer was wel dat Zoon op weg er naartoe van achterop de fiets naar iedereen riep die het wilde horen: 'Ik ga naar de film Alice in Wonderland. En daar mag je eigenlijk pas naartoe als je 9 bent. En ik ben nog maar 5!' En ik met een rood hoofd maar doortrappen.
Terug naar vandaag. Voor de voorstelling begon, mocht Zoon onder begeleiding van een beeldend kunstenaar een Alice-kunstwerk maken. Man en ik gingen ondertussen naar het naastgelegen Stedelijk Museum Alkmaar om de invloed van kunstenaars als Van Gogh op de Bergense School te bewonderen. Jawel, uiterst cultureel verantwoord.
Toen ik Zoon weer ophaalde, stond hij achter een schildersezel de laatste streken verf op zijn kunstwerk te zetten. 'Wat een mooi konijn daar in het hoekje', zei ik bewonderend. Minachtend keek hij me aan. 'Dat is een kat mam'. Oeps. 'Maar daar links, dat is toch zeker Alice?' Gelukkig, dat klopte.
Binnenkort start de tentoonstelling Alice in Wonderland in een of ander obscuur museum in Barneveld.
Ik kan niet wachten.
zondag 30 mei 2010
maandag 24 mei 2010
prentje en het Pinkstergeluk
Man zou maandag met een vriend de Elfstedentocht fietsen. Helaas, vriend had afgezegd. Sneu voor Man, maar fijn voor mij, want ik was in de veronderstelling dat Man mee zou gaan naar ons vakantiehuisje.
Ik was dan ook een tikkie teleurgesteld toen Man het plan had opgevat om in zijn eentje de Elfstedentocht te gaan fietsen. Droevig vertrokken Zoon en ik zaterdagochtend naar ons huisje.
Schitterend weer in heel Nederland, dus dat was in ieder geval in orde. Dachten we. Vier kilometer voor we aankwamen kwam me daar toch een zeemist opzetten. Ook dat nog. Op de tast konden we nog net ons huisje vinden. Waren we zo optimistisch in onze zomeroutfits vertrokken uit Midden-Nederland, konden we daar gelijk onze winterjassen aantrekken.
Balend reden we naar Bergen, vijftien kilometer verderop. En ja hoor, toen we weer vier kilometer gereden hadden, brak de zon weer door. Liepen we daar te puffen in onze jassen.
Voor degenen die niet zo goed op de hoogte zijn van Noord-Hollandse kustplaatsen, Bergen is een beetje Oud-Zuid aan zee. En de home-town van Sissy-Boy. Inmiddels hebben we daar de 'gewone' Sissy-Boy, Sissy-Boy Homeland, Sissy-Boy Junior en Sissy-Boy Noord, een strandtent. Zo'n dorp dus. Saskia Noort woont er trouwens ook, voor de belangstellenden onder ons.
Misschien kwam het door het ontbreken van Man, misschien door de zeemist: maar ik vond er opeens niets meer aan. Dus reden we maar weer naar ons kleine kustplaatsje, waar je tenminste nog gratis kunt parkeren. En waar we een nieuw winkeltje hebben, waar Man en Zoon ook hun Moederdagcadeau hadden gescoord.
En daar kon ik toch even fijn slagen. Met een fruitmand voor een euri, een houten visje ook voor een euri en last but not least een boomstamtafel op wielen voor € 22,95 (Bij Sissy-Boy Homeland had daar toch minstens nog een 1 voor gestaan) vertrok ik weer iets blijer richting huisje. Inmiddels was de zon ook daar gaan schijnen.
En toen waren we er nog niet, lieve mensen. Want terwijl ik allerlei vreemde schimmels uit de koelkast aan het soppen was, stond daar opeens Man voor mijn neus. Die was komen fietsen uit onze woonplaats, 105 kilometer verderop. Hij had vijf uur non-stop gefietst. Het laatste wat hij nog kon uitbrengen voor hij neerstortte op de bank: 'Heeft iemand dat ooit voor je gedaan?'
Nee Man, nog nooit.
En zo werd het toch nog een romantisch Pinksterweekend.
Ik was dan ook een tikkie teleurgesteld toen Man het plan had opgevat om in zijn eentje de Elfstedentocht te gaan fietsen. Droevig vertrokken Zoon en ik zaterdagochtend naar ons huisje.
Schitterend weer in heel Nederland, dus dat was in ieder geval in orde. Dachten we. Vier kilometer voor we aankwamen kwam me daar toch een zeemist opzetten. Ook dat nog. Op de tast konden we nog net ons huisje vinden. Waren we zo optimistisch in onze zomeroutfits vertrokken uit Midden-Nederland, konden we daar gelijk onze winterjassen aantrekken.
Balend reden we naar Bergen, vijftien kilometer verderop. En ja hoor, toen we weer vier kilometer gereden hadden, brak de zon weer door. Liepen we daar te puffen in onze jassen.
Voor degenen die niet zo goed op de hoogte zijn van Noord-Hollandse kustplaatsen, Bergen is een beetje Oud-Zuid aan zee. En de home-town van Sissy-Boy. Inmiddels hebben we daar de 'gewone' Sissy-Boy, Sissy-Boy Homeland, Sissy-Boy Junior en Sissy-Boy Noord, een strandtent. Zo'n dorp dus. Saskia Noort woont er trouwens ook, voor de belangstellenden onder ons.
Misschien kwam het door het ontbreken van Man, misschien door de zeemist: maar ik vond er opeens niets meer aan. Dus reden we maar weer naar ons kleine kustplaatsje, waar je tenminste nog gratis kunt parkeren. En waar we een nieuw winkeltje hebben, waar Man en Zoon ook hun Moederdagcadeau hadden gescoord.
En daar kon ik toch even fijn slagen. Met een fruitmand voor een euri, een houten visje ook voor een euri en last but not least een boomstamtafel op wielen voor € 22,95 (Bij Sissy-Boy Homeland had daar toch minstens nog een 1 voor gestaan) vertrok ik weer iets blijer richting huisje. Inmiddels was de zon ook daar gaan schijnen.
En toen waren we er nog niet, lieve mensen. Want terwijl ik allerlei vreemde schimmels uit de koelkast aan het soppen was, stond daar opeens Man voor mijn neus. Die was komen fietsen uit onze woonplaats, 105 kilometer verderop. Hij had vijf uur non-stop gefietst. Het laatste wat hij nog kon uitbrengen voor hij neerstortte op de bank: 'Heeft iemand dat ooit voor je gedaan?'
Nee Man, nog nooit.
En zo werd het toch nog een romantisch Pinksterweekend.
vrijdag 21 mei 2010
prentje, Zoon en eten
Zoon lust niks. Eigenlijk mag ik dat niet zeggen want dan wordt hij heel boos. Hij lust namelijk wel pizza, patat, fruit (gelukkig), brood, hagelslag en komkommer. Maar dat is het dan wel zo'n beetje.
Wij hebben geen zin in dagelijkse ruzies aan tafel, ook omdat dit het enige moment is dat we met z'n drietjes bij elkaar zitten. En ik heb toestanden gezien van kinderen die met kinderstoel en al op de gang werden gezet. Tot het bord leeg was. Dat is niet helemaal onze stijl van opvoeden.
Maar goed, je wilt als ouder toch graag dat ze iets binnen krijgen. Dus hebben we het er af en toe over met Zoon. Hij is nu zelf met een eigen systeem gekomen. Zo heeft hij de cijfers 1 tot en met 10 op onze schoolbordmuur gekalkt, en zet nu elke dag een streepje achter een cijfer als hij iets geproefd heeft. Bij 5 krijgt hij een snoepje en bij 10 een klein cadeautje. Zoon blij, papa en mama blij.
Inmiddels zijn we erachter dat we bij het proeven niet al te veel moeten voorstellen. Van de week vond welgeteld 1 rijstkorrel de weg naar zijn mond.
En als hij iets al kent, hoeft hij het van zichzelf niet te proeven, want dan weet hij al hoe het smaakt. Tja, op zich een waterdichte redenering waar weinig tegenin te brengen valt. Zoon was al op weg naar de keuken om een streepje te zetten.
Gisteren aten we worteltjes. Minachtend keek Zoon naar de wortel op zijn bord.
'Dit eet ik echt niet hoor, dit is eten voor paarden en konijnen.'
En weg was hij weer. Naar de keuken voor zijn streepje.
Iets zegt me dat hij toch weer aan het langste eind trekt.
Wij hebben geen zin in dagelijkse ruzies aan tafel, ook omdat dit het enige moment is dat we met z'n drietjes bij elkaar zitten. En ik heb toestanden gezien van kinderen die met kinderstoel en al op de gang werden gezet. Tot het bord leeg was. Dat is niet helemaal onze stijl van opvoeden.
Maar goed, je wilt als ouder toch graag dat ze iets binnen krijgen. Dus hebben we het er af en toe over met Zoon. Hij is nu zelf met een eigen systeem gekomen. Zo heeft hij de cijfers 1 tot en met 10 op onze schoolbordmuur gekalkt, en zet nu elke dag een streepje achter een cijfer als hij iets geproefd heeft. Bij 5 krijgt hij een snoepje en bij 10 een klein cadeautje. Zoon blij, papa en mama blij.
Inmiddels zijn we erachter dat we bij het proeven niet al te veel moeten voorstellen. Van de week vond welgeteld 1 rijstkorrel de weg naar zijn mond.
En als hij iets al kent, hoeft hij het van zichzelf niet te proeven, want dan weet hij al hoe het smaakt. Tja, op zich een waterdichte redenering waar weinig tegenin te brengen valt. Zoon was al op weg naar de keuken om een streepje te zetten.
Gisteren aten we worteltjes. Minachtend keek Zoon naar de wortel op zijn bord.
'Dit eet ik echt niet hoor, dit is eten voor paarden en konijnen.'
En weg was hij weer. Naar de keuken voor zijn streepje.
Iets zegt me dat hij toch weer aan het langste eind trekt.
maandag 17 mei 2010
prentje en loslaten
'Mam, mag ik naar vriendje X fietsen?' Man en ik kijken elkaar aan. Bij het vakantiehuisje fietst Zoon de hele camping over, en nu hij eenmaal aan deze vrijheid heeft geroken, is er geen weg terug.
Vriendje X woont een straat verderop. 'Ok', zeg ik weifelend, 'maar goed uitkijken hè'.
Hij hoort het al niet meer. Man en ik kijken hem na door het keukenraam. Loslaten, een belangrijk aspect van de opvoeding, maar o zo moeilijk. Man en ik zijn zwaar gestresst doen net alsof we heel relaxed zijn. Wat duurt het lang voor hij terug is. Plotseling gaat mijn mobiel. Verschrikt kijken Man en ik elkaar aan. Hij zou toch niet? 'Met de moeder van Y', hoor ik aan de andere kant van de lijn, 'Ik wil me niet bemoeien met dingen die me niet aangaan, maar Zoon fietst hier door de straat. Weten jullie dat?' Ik bedank haar voor de sociale controle en zeg dat we aan het experimenteren zijn met Zoon's vrijheid. Ik leg neer en meteen gaat de vaste telefoon. 'Met de vader van Z. Jullie kind crosst hier als een dolle langs ons huis. Zijn jullie daarvan op de hoogte?' Ik stel hem gerust en loop toch stiekem even die kant op. Nonchalant begroet ik Zoon.
Zoon is gewend aan zijn nieuwe vrijheid. Nu wij nog. En de buren.
Vriendje X woont een straat verderop. 'Ok', zeg ik weifelend, 'maar goed uitkijken hè'.
Hij hoort het al niet meer. Man en ik kijken hem na door het keukenraam. Loslaten, een belangrijk aspect van de opvoeding, maar o zo moeilijk. Man en ik zijn zwaar gestresst doen net alsof we heel relaxed zijn. Wat duurt het lang voor hij terug is. Plotseling gaat mijn mobiel. Verschrikt kijken Man en ik elkaar aan. Hij zou toch niet? 'Met de moeder van Y', hoor ik aan de andere kant van de lijn, 'Ik wil me niet bemoeien met dingen die me niet aangaan, maar Zoon fietst hier door de straat. Weten jullie dat?' Ik bedank haar voor de sociale controle en zeg dat we aan het experimenteren zijn met Zoon's vrijheid. Ik leg neer en meteen gaat de vaste telefoon. 'Met de vader van Z. Jullie kind crosst hier als een dolle langs ons huis. Zijn jullie daarvan op de hoogte?' Ik stel hem gerust en loop toch stiekem even die kant op. Nonchalant begroet ik Zoon.
Zoon is gewend aan zijn nieuwe vrijheid. Nu wij nog. En de buren.
woensdag 12 mei 2010
prentje en de bibliotheek
Zoon en ik gaan naar de bibliotheek. Geroutineerd slaat hij af bij de kinderboeken. Even later komt hij me tegemoet met een stapel van 10 boeken. Het maximum aantal is 10 en dus heeft Zoon er 10. Voor minder komt hij zijn bed niet uit.
'Kijk mama, dan leg je ze hier op de plaat en dan druk je op lenen'. Een beetje schaapachtig lach ik naar de mevrouw naast me, die onder de indruk is van zoveel zelfstandigheid. Ik mompel iets over moeders en overbodigheid en kijk hoe Zoon zijn pasje voor de scanner houdt.
's Avonds vindt er altijd een grote onderhandeling plaats. Een boekje. Nee twee. Ik bedoel drie. Twee als je nu gaat tandenpoetsen. Tja lieve mensen, zo gaat het hier. En als hij er dan eindelijk in ligt en ik uitgeput op de bank neerval, komt Zoon er bijna dagelijks uit met de opmerking 'mama, we hebben nog niet genoeg geknuffeld.'
En dan ga ik weer voor de bijl. Altijd. Hoe kan ik zo'n aanbod weerstaan?
Maar goed, terug naar de boekjes. En de bijbehorende onderhandeling. Twee boekjes vanavond.
Het eerste boekje is van Kikker. Het blijkt een schetsboek te zijn, met prachtige tekeningen in zwart-wit. Ik kijk naar de verschijningsdatum 2006. Achterin staat een foto van Max Velthuijs met het jaar van zijn overlijden, 2005. Hij heeft het boek niet af kunnen maken. Maar ik vind het zo nog veel mooier.
Zoon deelt deze mening niet helemaal.
'Er zit geen kleur in mam, deze telt niet.'
'Kijk mama, dan leg je ze hier op de plaat en dan druk je op lenen'. Een beetje schaapachtig lach ik naar de mevrouw naast me, die onder de indruk is van zoveel zelfstandigheid. Ik mompel iets over moeders en overbodigheid en kijk hoe Zoon zijn pasje voor de scanner houdt.
's Avonds vindt er altijd een grote onderhandeling plaats. Een boekje. Nee twee. Ik bedoel drie. Twee als je nu gaat tandenpoetsen. Tja lieve mensen, zo gaat het hier. En als hij er dan eindelijk in ligt en ik uitgeput op de bank neerval, komt Zoon er bijna dagelijks uit met de opmerking 'mama, we hebben nog niet genoeg geknuffeld.'
En dan ga ik weer voor de bijl. Altijd. Hoe kan ik zo'n aanbod weerstaan?
Maar goed, terug naar de boekjes. En de bijbehorende onderhandeling. Twee boekjes vanavond.
Het eerste boekje is van Kikker. Het blijkt een schetsboek te zijn, met prachtige tekeningen in zwart-wit. Ik kijk naar de verschijningsdatum 2006. Achterin staat een foto van Max Velthuijs met het jaar van zijn overlijden, 2005. Hij heeft het boek niet af kunnen maken. Maar ik vind het zo nog veel mooier.
Zoon deelt deze mening niet helemaal.
'Er zit geen kleur in mam, deze telt niet.'
zondag 9 mei 2010
prentje en Moederdag
Zoveel voorpret, Zoon hield het bijna niet meer. Al weken heeft hij het over het cadeau voor Moederdag dat hij op school heeft gemaakt. 'Jij gaat lachen mama', voorspelde hij al. 'Ik moest ook erg lachen.'
Zoon kent me goed want: 'we konden kiezen tussen een fotolijstje, een gieter en vrije keuze, en ik had voor vrije keuze gekozen. Dat vind jij het leukst, hè mam'.
En o, wat is het moeilijk om het niet te verklappen. Het is al die jaren nog niet gelukt om het voor zich te houden - en dan reken ik gemakshalve de crèchetijd maar even niet mee, want toen kwam er nog niet zo heel veel uit, qua geheimen vertellen.
Ik kreeg al wel wat hints. Zo paste het goed bij hem, en de eerste letter was ook de eerste letter van zijn naam.
Als ervaringsdeskundige assisteerde hij gister Man, die op mijn verzoek in het nieuwe winkeltje van ons kustdorp ook een Moederdagcadeautje ging uitzoeken.
En vanmorgen was het dan eindelijk zo ver. Stralend overhandigt Zoon zijn cadeau. In zelfgemaakt inpakpapier. Eerst komt er nog een aandoenlijk versje en dan aan mij de taak om vijftien plakbandjes te verwijderen.
Tada.... het is een Stoomboot geworden! Hij kijkt er zo blij bij dat ik besluit dat dit mijn mooiste cadeau is. Ook al weet ik eerlijk gezegd niet helemaal wat de intentie is van dit geschenk.
Vanaf de crèche krijg ik cadeaus waarvan toch enigszins duidelijk is wat het nut is (een pennenbak, een fotolijstje, een sleutelhanger). Maar waarom zou alles nut moeten hebben? Decoratie kan toch ook een doel op zich zijn? Zeker voor mij. Daarnaast, het blijft Jenaplan hè.
Man heeft ook zijn best gedaan, met een wit hart met gekleurd lintje voor in ons huisje.
's Middags bel ik oma, die gister langs kwam om ons huisje te bewonderen. Oma is een tikkeltje hardhorend. Ik vertel haar van De Stoomboot. 'O, een stoomboot', zegt ze. 'Hij was er gister zo vol van, maar ik volgde het niet helemaal. Ik dacht dat hij een robot voor je had gemaakt.'
Die krijg ik vast volgend jaar.
Zoon kent me goed want: 'we konden kiezen tussen een fotolijstje, een gieter en vrije keuze, en ik had voor vrije keuze gekozen. Dat vind jij het leukst, hè mam'.
En o, wat is het moeilijk om het niet te verklappen. Het is al die jaren nog niet gelukt om het voor zich te houden - en dan reken ik gemakshalve de crèchetijd maar even niet mee, want toen kwam er nog niet zo heel veel uit, qua geheimen vertellen.
Ik kreeg al wel wat hints. Zo paste het goed bij hem, en de eerste letter was ook de eerste letter van zijn naam.
Als ervaringsdeskundige assisteerde hij gister Man, die op mijn verzoek in het nieuwe winkeltje van ons kustdorp ook een Moederdagcadeautje ging uitzoeken.
En vanmorgen was het dan eindelijk zo ver. Stralend overhandigt Zoon zijn cadeau. In zelfgemaakt inpakpapier. Eerst komt er nog een aandoenlijk versje en dan aan mij de taak om vijftien plakbandjes te verwijderen.
Tada.... het is een Stoomboot geworden! Hij kijkt er zo blij bij dat ik besluit dat dit mijn mooiste cadeau is. Ook al weet ik eerlijk gezegd niet helemaal wat de intentie is van dit geschenk.
Vanaf de crèche krijg ik cadeaus waarvan toch enigszins duidelijk is wat het nut is (een pennenbak, een fotolijstje, een sleutelhanger). Maar waarom zou alles nut moeten hebben? Decoratie kan toch ook een doel op zich zijn? Zeker voor mij. Daarnaast, het blijft Jenaplan hè.
Man heeft ook zijn best gedaan, met een wit hart met gekleurd lintje voor in ons huisje.
's Middags bel ik oma, die gister langs kwam om ons huisje te bewonderen. Oma is een tikkeltje hardhorend. Ik vertel haar van De Stoomboot. 'O, een stoomboot', zegt ze. 'Hij was er gister zo vol van, maar ik volgde het niet helemaal. Ik dacht dat hij een robot voor je had gemaakt.'
Die krijg ik vast volgend jaar.
donderdag 6 mei 2010
prentje en Man
Vanmorgen heeft Man een botsing gehad op de snelweg.
Hij werd geramd door een vrachtwagen, draaide een rondje om zijn as en botste zelf tegen een BMW aan.
Man had niets. De auto ligt in puin, maar dat is niet erg.
Nu verwachten jullie misschien teksten als: dan realiseer je opeens hoe goed je het hebt samen, of: dan pas waardeer je wat je hebt. Die teksten komen niet. Ik denk dat namelijk al elke dag.
Een goed huwelijk, een kind dat gezond wordt geboren, baanbehoud tijdens reorganisatie, een tak vol bloesem.
Ik verwonder me elke dag.
Niets is vanzelfsprekend.
Hij werd geramd door een vrachtwagen, draaide een rondje om zijn as en botste zelf tegen een BMW aan.
Man had niets. De auto ligt in puin, maar dat is niet erg.
Nu verwachten jullie misschien teksten als: dan realiseer je opeens hoe goed je het hebt samen, of: dan pas waardeer je wat je hebt. Die teksten komen niet. Ik denk dat namelijk al elke dag.
Een goed huwelijk, een kind dat gezond wordt geboren, baanbehoud tijdens reorganisatie, een tak vol bloesem.
Ik verwonder me elke dag.
Niets is vanzelfsprekend.
woensdag 5 mei 2010
prentje en het vakantiehuisje, deel zoveel
Nou, daar gingen we weer hoor. Een vrije dag, dus hup, wij weer richting vakantiehuisje. Met de auto compleet afgeladen, Man kon nog net tussen 3 paar stoelpoten heenkijken, reden we opnieuw richting kust. Nou ja, kust, de zee heb ik nog niet gezien de laatste paar weken, ondanks dat die maar 1 kilometer van ons verwijderd is. Zodra we er komen gaan we werken, werken en nog eens werken.
Hoewel, vandaag zat ik even tegen het huisje aangeleund, met een beker van mijn nieuwe servies in mijn ene hand, een stroopwafel in de andere en een straal zon op mijn gezicht, simpelweg een momentje gelukkig te zijn. En daarna, hop-hop weer aan de slag. Want de tafel moest nog worden geverfd, de keukenkastjes uitgesopt undsoweiter.
Ondertussen was Zoon heerlijk aan het buiten spelen met een nieuw vriendje. Type lekker boefie, spijkerjackie, stekeltjes en een hoofd vol sproeten. Ze waren wat stoere jongensspelletjes aan het doen, tot ze binnen kwamen voor wat drinken. Opeens begon het sproetengezicht helemaal te stralen. 'Oooh, een kralendoos, mag ik daarmee spelen mevrouw?' Ik keek even om me heen. Niet alleen omdat ik mevrouw hoorde, maar ook om te zien wat hij bedoelde met kralendoos. En ja hoor, midden in de verfrommel lag een bak met plastic kralen, ooit waarschijnlijk op de rommelmarkt aangeschaft door oma en door mij net uit het keukenkastje gevist. Je wilt niet weten wat ik allemaal nog uit die keukenkastjes haal.
Even later zat het boefje een enorme ketting te maken met alle kralen uit de doos. Zoon zat er wat onhandig bij met zijn draken, ietswat onwennig door deze onverwachte move. En ik zat te balen dat ik mijn fototoestel niet bij me had. 'Mag ik 'm mee naar huis nemen, mevrouw?' Dat mocht. Mevrouw was allang blij dat er weer wat troep geloodst werd. Helaas dus geen foto van een kleine ondeugd met een ketting om.
Wel eentje van afgelopen weekend. Toen jongens nog gewoon met draken speelden.
En de wereld nog overzichtelijk was.
Hoewel, vandaag zat ik even tegen het huisje aangeleund, met een beker van mijn nieuwe servies in mijn ene hand, een stroopwafel in de andere en een straal zon op mijn gezicht, simpelweg een momentje gelukkig te zijn. En daarna, hop-hop weer aan de slag. Want de tafel moest nog worden geverfd, de keukenkastjes uitgesopt undsoweiter.
Ondertussen was Zoon heerlijk aan het buiten spelen met een nieuw vriendje. Type lekker boefie, spijkerjackie, stekeltjes en een hoofd vol sproeten. Ze waren wat stoere jongensspelletjes aan het doen, tot ze binnen kwamen voor wat drinken. Opeens begon het sproetengezicht helemaal te stralen. 'Oooh, een kralendoos, mag ik daarmee spelen mevrouw?' Ik keek even om me heen. Niet alleen omdat ik mevrouw hoorde, maar ook om te zien wat hij bedoelde met kralendoos. En ja hoor, midden in de verfrommel lag een bak met plastic kralen, ooit waarschijnlijk op de rommelmarkt aangeschaft door oma en door mij net uit het keukenkastje gevist. Je wilt niet weten wat ik allemaal nog uit die keukenkastjes haal.
Even later zat het boefje een enorme ketting te maken met alle kralen uit de doos. Zoon zat er wat onhandig bij met zijn draken, ietswat onwennig door deze onverwachte move. En ik zat te balen dat ik mijn fototoestel niet bij me had. 'Mag ik 'm mee naar huis nemen, mevrouw?' Dat mocht. Mevrouw was allang blij dat er weer wat troep geloodst werd. Helaas dus geen foto van een kleine ondeugd met een ketting om.
Wel eentje van afgelopen weekend. Toen jongens nog gewoon met draken speelden.
En de wereld nog overzichtelijk was.
maandag 3 mei 2010
prentje is flexibel
Ik sta nog voor de slagboom als mijn mobiel al gaat. Een spoedklus beslaat mijn hele ochtend. Ik krijg te horen dat ik 's middags onverwachts naar Papendal moet, voor een managerdag die ik mede organiseer.
Als ik thuis kom, krijg ik een beachballracket in mijn handen gedrukt. De woonkamer is niet meer benaderbaar wegens een zwembad en een tent. Papadag. En het regent. Dan kamperen we toch gewoon binnen?
's Avonds racen Zoon en ik door de IKEA om onze hele huisraad voor het vakantiehuisje bij elkaar te shoppen.
Als u me nu wilt excuseren: ik duik mijn bed in. Ik heb genoeg geschakeld voor een doorsnee maandag.
Als ik thuis kom, krijg ik een beachballracket in mijn handen gedrukt. De woonkamer is niet meer benaderbaar wegens een zwembad en een tent. Papadag. En het regent. Dan kamperen we toch gewoon binnen?
's Avonds racen Zoon en ik door de IKEA om onze hele huisraad voor het vakantiehuisje bij elkaar te shoppen.
Als u me nu wilt excuseren: ik duik mijn bed in. Ik heb genoeg geschakeld voor een doorsnee maandag.
Abonneren op:
Posts (Atom)