Zoon kent me goed want: 'we konden kiezen tussen een fotolijstje, een gieter en vrije keuze, en ik had voor vrije keuze gekozen. Dat vind jij het leukst, hè mam'.
En o, wat is het moeilijk om het niet te verklappen. Het is al die jaren nog niet gelukt om het voor zich te houden - en dan reken ik gemakshalve de crèchetijd maar even niet mee, want toen kwam er nog niet zo heel veel uit, qua geheimen vertellen.
Ik kreeg al wel wat hints. Zo paste het goed bij hem, en de eerste letter was ook de eerste letter van zijn naam.
Als ervaringsdeskundige assisteerde hij gister Man, die op mijn verzoek in het nieuwe winkeltje van ons kustdorp ook een Moederdagcadeautje ging uitzoeken.
En vanmorgen was het dan eindelijk zo ver. Stralend overhandigt Zoon zijn cadeau. In zelfgemaakt inpakpapier. Eerst komt er nog een aandoenlijk versje en dan aan mij de taak om vijftien plakbandjes te verwijderen.
Tada.... het is een Stoomboot geworden! Hij kijkt er zo blij bij dat ik besluit dat dit mijn mooiste cadeau is. Ook al weet ik eerlijk gezegd niet helemaal wat de intentie is van dit geschenk.
Vanaf de crèche krijg ik cadeaus waarvan toch enigszins duidelijk is wat het nut is (een pennenbak, een fotolijstje, een sleutelhanger). Maar waarom zou alles nut moeten hebben? Decoratie kan toch ook een doel op zich zijn? Zeker voor mij. Daarnaast, het blijft Jenaplan hè.
Man heeft ook zijn best gedaan, met een wit hart met gekleurd lintje voor in ons huisje.
's Middags bel ik oma, die gister langs kwam om ons huisje te bewonderen. Oma is een tikkeltje hardhorend. Ik vertel haar van De Stoomboot. 'O, een stoomboot', zegt ze. 'Hij was er gister zo vol van, maar ik volgde het niet helemaal. Ik dacht dat hij een robot voor je had gemaakt.'
Die krijg ik vast volgend jaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten