vrijdag 1 juli 2016

prentje bij Coldplay

Het begon bij de yogales.
Zus belde. Vanwege de broze gezondheid van mijn vader had ik de telefoon op trilstand.
Ik zag dat het Zus was. Ik kon me niet meer concentreren op de oefeningen, dus ik ging met mijn telefoon naar de gang.

'O ja, je hebt yoga nu', zei Zus opgewekt. 'Ik wilde even met je overleggen wanneer we naar Sevilla zullen gaan, we moeten nu echt gaan boeken. Wat dacht je van 15 juni?'
'Ik heb de 16e een congres', antwoordde ik, verbaasd dat ik dat kon reproduceren, zo halverwege weggerukt van de Zonnegroet. 'Doe maar de week erna dan.'

Het begon eigenlijk nog eerder, afgelopen november om precies te zijn.
Vriendin T en ik hadden al jaren bovenaan op onze Bucket list staan dat we naar een concert van Coldplay wilde.
Sinds ik de dvd van de Mylo Xyloto Tour had ik gezien, wilde ik ook zo'n gekleurd bandje om mijn pols.
Ik weet niet meer waar we het hadden gehoord, maar ergens hadden we opgevangen dat ze in 2016 naar Nederland zouden komen.
En dat de kaartverkoop die dag begon.

Die dag maakten we kennis met de 'digitale wachtlijst'.
Lag je vroeger met je slaapzak voor de VVV om zeker te zijn van kaartjes (Youp van 't Hek is de enige man die me buiten heeft laten slapen); nu bel je ruimschoots voor de kaartverkoop 'in' en schuif je langzaam een plekje op.

Om zeker te zijn van een plek (je hebt het op je Bucket list of niet) 'stonden' T voor verschillende 'loketten'.
Waarvan eentje een soort commercieel 'tussenbureautje' bleek te zijn.
'Ik ben er door', riep T. 'Twee veldkaarten, wat we wilden. Ze zijn wel onwijs duur. Doen?'
'Doe maar', riep ik paniekerig. Ik had nog vele wachtenden voor me.
'Ik ben er nu ook door bij de officiële kaartverkoop', riep T, de mazzelaar.
'Deze kaarten zijn veel goedkoper, maar dan hebben we zitplaatsen.'
'Doe ook maar!', riep ik nog paniekeriger.

Vanaf november hebben we zitten peinzen of onze dure kaarten wel geldig zouden zijn.
Het zou ons toch niet gebeuren dat we bij de ingang geweigerd zouden worden?
Zo dichtbij en dan toch zo ver weg.

Enfin, ondertussen ging het leven ook gewoon door. Werken, yoga, hardlopen, musea.
En Zus en ik maakten dus plannen om naar Sevilla te gaan.

De ochtend na de yoga lag ik nog wat in bed te soezen. Blij dat we nu eindelijk geboekt hadden.
En opeens leek het of mijn hart in een ijzeren houdgreep werd gehouden.
Het concert van Coldplay.
Nee
Het zou toch nog niet
Niet de derde week van juni

Ik stapte uit bed om het te checken, maar eigenlijk wist ik het al.
Daarvoor zat de band om mijn hart te strak.

Om een lang verhaal kort te houden, uiteindelijk kon ik voor een klein fortuin de vliegtickets om boeken. Mijn collega kon mijn plek op het congres overnemen.
De extra zitkaarten voor het concert verkochten we via Marktplaats.

Dit is een erg lange inleiding voor een concert, dat realiseer ik me.
Over het concert zelf kan ik aardig kort zijn.

Wat een feest.
Alles werd uit de kast getrokken vanaf de eerste minuut.
Extase.
Prikkeling van alle zintuigen.
Kinderpartijtje voor volwassenen.

Alleen jammer dat het gekleurde bandje om mijn pols het niet deed. Gelukkig is T een van mijn liefste vriendinnen en weet ze dat ik de kleuter van ons tweeën ben. 
Dus grootmoedig schoof ze haar lichtje om mijn pols. Friends forever. 

Op naar nummer 2 op mijn Bucket list.

Benieuwd hoe daarvan de aanloop eruit gaat zien.