maandag 30 december 2019

prentje en Mendini

We gingen naar Groningen, voor de Mendini-tentoonstelling. 
Ik had me er al een tijdje op verheugd: ik ben gek op Mendini. 

Wat me aanspreekt, is het speelse karakter. 
Kunst betekent voor mij vaak spelen voor volwassenen. 

Ik word blij van een draaimolen van keukengerei:
Of een dansje van kurkentrekkers:
You love it or you hate it. 

Het heeft te maken met op een bepaalde manier naar de wereld kijken, denk ik. 
Ik begrijp Mendini. 
Ik snap zijn inspiratiebronnen. 
Sterker nog, ze hebben mij ook geïnspireerd. 

Het leuke van deze tentoonstelling: Mendini heeft zelf de opstelling gekozen toen hij nog in leven was.
En dat betekent geen chronologische volgorde, maar per zaal enkele van zijn ontwerpen en de inspiratiebronnen hiervoor. 
Zoals deze:
En deze: 
Het leuke van de twee laatste voorbeelden: toen ik thuis nog eens goed keek, zag ik dat het ontwerpen van Fortunato Depero zijn. 
Ik ben eerder door hem geïnspireerd geraakt, en heb toen ontdekt dat hij een eigen museum heeft in Italië. 
Daar zou ik dolgraag een keer naar toen gaan. 

Goed, terug naar Mendini; de alleskunner.  
Naast kunstenaar en vormgever was hij ook auteur en architect. 
Zijn favoriete ontwerp is altijd het Groninger Museum gebleven, las ik later. 
Een briljante zet overigens van de stad Groningen om hem te vragen voor dit gebouw. 

Als in 'zijn' museum dan ook zijn tentoonstelling is te zien, is de cirkel rond. 
Vanaf het allereerste moment heb ik genoten van zijn 'pretpark'. 
Van het eigenzinnige kerkje dat je begroet in de hal:
 Tot het Mendini-servies:
Het heeft zijn signatuur, zijn eigen handtekening. 
Zijn opgeruimde karakter. 

Nogmaals: een bepaalde manier van naar de wereld kijken, dat ik herken, maar waar ik me ook wel eens voor heb geschaamd.  
Speels, vol verwondering. 
Voorwerpen uit hun context trekken door ze bijvoorbeeld te vergroten of te verkleinen.
Het alledaagse exclusief maken: 
Het is precies wat ik ook zo heerlijk vind om te doen. 
Of het nu de porseleinen M0-toetjes zijn, of de miniatuurwereld:
En vooral nooit vergeten om de magie te blijven zien:

donderdag 26 december 2019

prentje en de opleiding

Mijn hele leven al hou ik van scenes bouwen.
Kleine decors waar ik verhalen omheen verzin.
Ik haal daarvoor overal en nergens de spullen vandaan; het speelgoed van Zoon was vroeger in goede handen, maar ik heb ook wel eens vintage Fisher Price uit Amerika laten komen.
(De foto's boven en onder zijn compilaties van deze verhalen.)

Mijn hele leven al hou ik van animaties.
En toen ik laatst iemand sprak via mijn werk die zelf animaties maakte, hing ik uiteraard aan zijn lippen.
Ik vroeg hem wat voor opleiding hij hiervoor heeft gedaan.
Vorige week ben ik op de open dag in Amsterdam geweest, en heb de knoop doorgehakt.
Ik wil mijn decors tot leven laten komen.
De volgende stap zetten.
Of eigenlijk de weg voortgaan die ik al was opgegaan, maar niet heb afgemaakt.

Vanaf januari ga ik een middag in de week een grafische opleiding volgen, waarbij ik de techniek van de opmaakprogramma's in mijn vingers krijg.
Een middag in de week terug naar school.

Ik kan niet wachten.

woensdag 18 december 2019

prentje en de toetjesdroom

Ik hou van dromen.
Ik droom dan van een klein, gezellig winkeltje waar ik porseleinen toetjes verkoop, die ik Mo's heb genoemd.
De muren zijn bruin, de planken zijn van hout.
Er zijn grote ramen met illustraties. 
Fijne klassieke muziek klinkt door de ruimte.

De zon schijnt vaak.
In de winter sneeuwt het.

De winkel is op loopafstand van mijn huis.
Als ik de oude winkeldeur open, groet ik mijn buren die net als ik van die kleine, gezellige zaakjes hebben.
We drinken onze eerste kop koffie op onze bankjes voor de winkels.
Achterin het winkeltje is mijn atelier.
Daar maak ik toetjes in allerlei kleuren en maten.
Op de grond ligt een lieve hond.
In de lunchpauze lopen we samen een rondje.

In de middag handel ik de bestellingen af die zijn binnengekomen.
Die pakketjes neem ik straks mee naar het postkantoor.
Inmiddels begint het te schemeren.
Ik sluit het winkeltje af voor de dag.
Sweet dreams

zaterdag 7 december 2019

prentje en de kerstkwal

Opeens hoor ik mezelf zeggen: 'ik wil ook graag een kwallenkerstbal'. 

Een half uur ervoor.
Ik heb een kerstboom gekocht en ben nu mijn Uiterst Verantwoordelijke Kerstcollectie aan het uitbreiden in het tuincentrum.
Denk: matte papieren Deense kersthangers in beschaafde kleuren als oudroze en lindegroen.
Braaf stop ik een doosje bijpassende roze en groene kerstballen in mijn karretje.

Opeens loop ik langs een wand met visbehang.
Voor de wand zweven zeesterren, zeepaardjes en roze kwallen.
Het is vreselijk en geweldig tegelijk.
Voor de wand staat een man met zijn zoontje.
'Ik zie nergens de kwallen liggen, jij?', vraagt hij aan zijn zoon.
'Ik denk dat ze zijn uitverkocht', concludeert hij zelf dan maar.

Er loopt een Intratuin-meneer langs.
'Heb je de kwallen nog?, vraagt de man.
Hij wijst naar het tafereel voor de wand.

'Die zijn uitverkocht', zegt de Intratuin-meneer spijtig.
'Wil je er eentje voor me afhalen?' vraagt de man.
Blijkbaar is het hem ernst.

De Intratuin-man trekt heel hard aan een kwal.
'Voorzichtig hoor', zegt de man met zijn zoontje.
'Je hebt je zo gesneden'.
Even later loopt de man tevreden weg.
In zijn stevige knuist een fragiele roze kwal.

En opeens komt er een verlangen bij me op.
Ik wil ook een kerstboom met een onderwaterthema.

De Intratuin-meneer kletst wat met een collega met migraine.
Opeens hoor ik mezelf uit het niets tegen hem zeggen: 'ik wil ook graag een kwal'.
Het verlangen heeft een stem gekregen.

'Ze zijn populair', lacht de collega met migraine.
'Ga jij naar maar lekker naar huis', zegt de Intratuinman tegen zijn collega.
Gelukkig gaat hij ook een schaar halen.
Blijkbaar was het draad inderdaad toch iets te  scherp.
Nu ik inmiddels de grens van goede smaak ben gepasseerd, zoek ik ook nog een zeemeermin, schelp en een zeepaardje uit.
O wacht, die worden alleen per twee verkocht.
Dan maar twee zeepaardjes.

Ik ben nu toch al verloren.

woensdag 4 december 2019

prentje en het innerlijke kind

Ik kan af en toe wel een beetje de elegante vrouw van de wereld uithangen, maar ik ben eigenlijk een ubermuts. 
Ik geef het maar toe: ik word blij van het Winterdorp van AH. 
Natuurlijk weet ik ook dat het niet goed is om nog meer plastic de wereld in te helpen.
Weleens waar recyclebaar, maar toch. 
Om mijn geweten te sussen, heb ik ook nog een Winterdorp Bewaardoos aangeschaft, met als voornemen om elk jaar weer te genieten van de lichtjes achter de ramen.
En ik had echt liever gezien dat de huisjes van karton waren gemaakt.

Dat gezegd hebbende: ik hou van de kleine vormgevingsgrapjes, zoals het raam in de vorm van een wasmachine in de wasserette:
En toen we als limited edition vandaag ook nog Sinterklaas kregen van AH, tja, toen kwam de ware aard van de wannabe-dame en de vijftienjarige puber wel weer even naar boven. 

Dus ja, wie zou ik nog voor de gek houden?
Ik word ook gelukkig van mijn porseleinen toetjes:
Alsof ik van de week even in mijn eigen toetjesfabriekje stond:
Misschien moet ik het innerlijke kind maar omarmen. 

En dan moet Pakjesavond nog komen. 

vrijdag 29 november 2019

prentje en het jublileum

Tien jaar.
Exact tien jaar geleden schreef ik mijn eerste blog.

Eerst nog een testblog, maar al snel had ik de smaak te pakken.
Had ik eerst alleen Zus als lezer; al snel breidde de lezerskring tot mijn verbazing uit.
Wie waren al die mensen?
Toen mijn blog werd opgepikt door publieksbladen als Margriet en het magazine van de Telegraaf, ging het opeens echt snel.
Inmiddels staat de teller op honderduizenden lezers.

Ik weet niet wie U bent.
Toch deel ik al tien jaar lief en leed met U.
Waarom?

Is het de bevestiging?
Het applaus?
Heb ik het nodig?
Ik vraag het me vaak af.

Soms is het een troost.
Als ik iets stoms doe, denk ik nog wel eens: ik kan er in ieder geval een blog over schrijven.

Soms is het bizar.
Bijvoorbeeld toen ik in een museum door een medebezoeker als prentje werd herkend.

Ik schreef over van alles; van angststoornis tot anorexia.
Van opvoedingsperikelen tot design.
Van musea tot de Petteflet.

Tien jaar.
In tien jaar ben ik gescheiden, verloor ik mijn vader en heb ik geworsteld met een heleboel dingen.
Maar heb ik ook enorm veel geleerd.
Ik ben niet veranderd; ik ben alleen steeds meer mezelf geworden.

Tien jaar.
Is dit het moment om te stoppen?
Ik heb een tijdje met deze gedachte rondgelopen.

Maar er is nog teveel.
Teveel dingen waar ik me over verwonder, waar ik blij van word, wat ik met U wil delen.

Tien jaar Prentje maakt.
Prentje maakte een heleboel.
Fotocollages met speelgoed, gedraaid hout, pornotrekpoppen, vazen, geblazen glas, illustraties; de lijst is heul lang.
Wat dat betreft was de titel raak.

Prentje maakt nu vooral porselein.
Om mijn blogjubileum te vieren, heb ik mezelf daarom een porseleinkast cadeau gedaan.
(Ok, ik kon 'm zelf niet tillen, met behulp van een Ikea-medewerker en een lieve buurman heb ik 'm boven gekregen. 
Alleen dat verhaal is al een blog waard. Maar ik wil nu niet teveel uitweiden).
Vanwege mijn jubileum is de kast nu even gevuld met een aantal tributen uit tien jaar Prentje maakt, maar er komt nog een heleboel porselein aan.
Zo kan ik niet wachten om mijn porseleinen Mona-toetjes in de kast te zetten.
Nog even hoor: en wat dacht U van deze nieuwe Delftsblauwe-met-een-moderne-twist-lijn?
 
Ik heb nog zoveel inspiratie.
Ik wil nog zoveel maken.

En omdat ik zonder U en uw fijne reacties het niet zolang had volgehouden, wil ik U vanwege dit jubileum ook graag iets cadeau doen.

Een van mijn eigen porseleinen prentje-espressokopjes.
U hoeft hieronder alleen maar een reactie achter te laten.
Waarom leest U mijn blog?

Leer ik U na tien jaar ook misschien een beetje kennen.

(Winactie is gesloten; winnaar krijgt binnenkort bericht). 

zondag 24 november 2019

prentje en de wintermarkt

Ik zag 'm en kreeg het warm.
Wat was ie leuk.
En hoe goed zou ie in mijn huisje passen?
In dat hoekje waar ik nog niet helemaal tevreden over was?

Maar ja, ik kwam naar ' Winterwinkelen' voor mijn porseleinjuffies.
Zou hooguit een bordje meenemen.
Om nou weer met een meubel thuis te komen?
Nog maar een rondje lopen.
Mijn gedachten bleven afdwalen.
Weer even kijken.
Visitekaartje meenemen van maker Feike.
Kon ik er later een beslissing over nemen.

Een kop erwtensoep bestellen.
En daarna een beker warme chocolademelk.

Ik heb geen vluchtige smaak.
Als ik iets écht mooi vind, blijf ik het mooi vinden.

Teruglopen.
Twee jongemannen staan naast me.
Zien me kijken.

'Ik ben verliefd', zeg ik plompverloren.
'De maker staat naast me', zegt er eentje vriendelijk.

Feike lacht.
We praten over het tafeltje.
Het is van duurzaam hout uit Twente.
Hout van bomen die al waren gekapt.
'Kan ik ook pinnen?' hoor ik mezelf zeggen.
Ik stuur je gewoon een tikkie, antwoordt hij.

Even later zwaai naar Sinterklaas.
Hij zwaait terug.
Blij rijd ik verder.
De poten van het tafeltje steken parmantig uit het mandje voorop mijn fiets.

woensdag 20 november 2019

prentje en het goud

Ha, dacht U dat het gedaan was met het porselein?
Verre van dat.
Inmiddels volg ik voor de derde keer de cursus porselein gieten.

En gisteren was er een fijne verrassing: de gouden 'stook' die verloren dreigde te gaan vanwege een op hol geslagen oven, was er in de tweede ronde toch goed uitgekomen.
Voor mij is zo'n passie goud. 

En de ideeën blijven maar komen...
 

maandag 18 november 2019

prentje in Antwerpen

Wat is Antwerpen toch een geweldige stad.
Zo dichtbij, zo anders, zo creatief.
Vermijd de bekende plekken, en ontdek een andere kant van Antwerpen.
De aanleiding van het bezoek was de tentoonstelling van fotograaf Stephan Vanfleteren in het Fomu.

Maar zeg nou zelf, wie heeft er voor zo'n fantastische stad nu een aanleiding nodig?

vrijdag 15 november 2019

prentje en de kerstvoorpret

Hoewel ik uit een sinterklaasfamilie kom, ben ik eigenlijk een behoorlijke kerstmuts.
Sloeg ik daar vroeger nog wel eens in door; tegenwoordig hou ik het wat subtieler.

Het leukst vind ik de jaren 50-kerstsfeer.
Nu is dat ook niet zo raar, want ik vind alles uit de jaren 50 geweldig.
De kleding. De grafische vormgeving. De architectuur.
En vooral: de meubels.
Elke dag nog ben ik blij met mijn vintage kasten van Lutjens:
Het mooie is: en en rondom de kast fleurt alles op.
Om de ronde vormen te benadrukken, heeft de kast een houten ketting gekregen van de Hema:
En ik ben erg gek op deze vaas:
 Het kerststalletje heeft voor mij ook een fijne fifties-sfeer:
Net als de stoffen kerstboompjes:
Nu heb ik sowieso altijd wel wat met kerstboompjes.
Inmiddels zie ik door mijn (zelfgemaakte) bos bijna de bomen niet meer:
Kerstmuts dus.

Zeg niet dat ik U niet heb gewaarschuwd.