prentje en het einde (van het jaar)

Het was U wellicht al opgevallen: ik heb hier een tijdje niet meer geschreven. 

Ik heb er wél over na gedacht. Ga ik ermee door? Wat brengt het U? Wat brengt het mij? Wat brengt het U  en mij?

Ik heb altijd alleen geschreven als ik er zin in had. Over de dingen waar ik op dat moment over wilde schrijven. Kunst. Vormgeving. Animatie. Het leven proberen te nemen zoals het komt. 

Anyway; niemand weet wat het nieuwe jaar gaat brengen. Mij leek het wel gepast om in ieder geval even van me te laten horen op deze laatste dag van het jaar. Omdat U me altijd zo trouw heeft gevolgd, soms al meer dan 10 jaar lang. 

Ik wens U een mooi jaarwisseling. 

En wie weet, tot ziens. 

We gaan het zien.  

prentje en de objectliefde

Ik schreef er al eens eerder over: ik heb een beetje rare objectliefde. Dan zie ik opeens een voorwerp waar ik op slag verliefd op word. 

Meestal is dat zeegerelateerd: vissen | schubben | zeemeerminnen | vissersbootjes | surfplanken: allemaal wel eens langsgekomen. 

Tot ik afgelopen zomer in Normandië was en ik 'm opeens zag: de 'life guard tower' om maar eens een goed Nederlands begrip te gebruiken. (Hoe vertaal ik dat: reddingstoren? Badmeestershuisje?)

Enfin, ik had deze foto al een keer gedeeld en om eerlijk te zijn, had ik ook al eens eerder op 'life guard tower' gegoogeld en toen de bovenste onweerstaanbare houten toren gevonden van Candylab (die gebaseerd is op een reddingshuisje op het strand van Malibu). Nu wil ik natuurlijk naar Malibu. 
 

Vervolgens vond ik een poster van de toren van Deauville (ha, dat klinkt simpeler dan het was: deze poster hing bij de Office de tourisme die natuurlijk net gesloten was en waar we op de dag van vertrek nog zijn langsgesjeesd omdat ik 'm niet uit mijn hoofd kon krijgen):

En wat denk je: toen ik net zocht op de illustrator Pauline Launay (want dat doe ik dan ook) vond ik er nóg een:

Overigens een illustrator waarvan ik in elke plaats waar we kwamen, op zoek ging naar ansichtkaarten met de plaatsnaam en een illustratie van haar erop.  En ze heeft er nog veel méér, zag ik net. O, ik zie een tour voor me naar alle Franse plaatsen waar ze een kaart van heeft gemaakt! 

Hmm, ik weet niet of ik dat thuis helemaal kan verkopen.

In ieder geval heb ik mezelf het reddingshuisje van Candylab maar cadeau gedaan. 

En droom ik alvast over de zomer van volgend jaar...

prentje en het seizoenseinde

Nog één weekendje met het caravannetje er op uit; en dan naar de winterstalling. 

Zal je altijd zien dat de zomer nu pas begint. 

Enfin; dat weekend pakte we dan maar mooi mee. En waar gingen we naartoe? Naar zee natuurlijk. 

De avonden werden al wat korter; maar in het carvannetje was er genoeg te doen. Konijntjes spotten bijvoorbeeld. 

En lange strandwandelingen maken; net zo lang tot we alle 'populaire' strandtenten met concepten en lange rijen voorbij waren en we uitkwamen bij een heel klein tentje waar alles bij elkaar was geraapt. 

De dames op leeftijd achter de bar waren zelf wat overdonderd door deze mooie zomerdag met voor hun doen aardig wat klanten. Aan voorraadbeheersing deden ze niet. 

'Corona is er niet meer', zei een van de dames. 

Was het maar waar. 

prentje in de Efteling - by night

Twee keer in vijf dagen naar de Efteling is best veel, maar dat kwam zo uit. De kunst is dan om de tweede keer zulke andere dingen te doen, dat het geen herhaling van zetten is, maar een totaal nieuwe beleving. 

Nu vroeg ik me al een tijdje af of het Sprookjesbos ook 's avonds open blijft - als het echt donker wordt. 

Het antwoord is ja. En omdat het al wat later in het seizoen is (de Efteling is alleen deze week nog tot 22.00 uur open) ís het ook sneller donker. 

We waren 's ochtends al in het Sprookjesbos geweest (Efteling = Sprookjesbos, althans voor mij) maar hadden slechts de helft gezien. Daarom sloten we ons bezoek af met de andere helft. 

Pinokkio! Daar waren we nog niet geweest. Ik ben dol op het verhaal van Pinokkio. 

Daar was het huisje van Geppetto al. Helaas was het in het donker gehuld. Ervoor stonden twee mensen, een jongvolwassenen stelletje. De jongen knipperde de zaklantaarn op zijn mobiel aan (daar zou ik nou nooit aan denken, maar ik ga ook al richting 'middelbare leeftijd'). 

En wat denk je: de hele werkplaats was vol leven. Met name de muizen hadden de boel behoorlijk overgenomen (dat heb je met de kat buiten). Er fietste er eentje op een eenwieler op een koord; een andere hing eronder aan een parapluutje. Een drietal speelden een deuntje in een klein theatertje; niet door iedereen gewaardeerd (er stond er een voor met zijn pootjes in zijn oren). Marionetten bewogen voorzichtig hun ledematen. 

'Overdag is het Sprookjesbos geschikt voor kinderen, als het donker is, wordt het... horror', zei het meisje, zich verkneukelend. 

Daar, in het donker, voor het huisje waarin alles bewoog, slechts verlicht door het schijnsel van een zaklantaarn, ervoer ik, fan van duistere Tim-Burton sprookjes, de échte magie. 

prentje in Frankrijk

De croissantjes voor het ontbijt moet ik contant afrekenen, ook als ik aangeef meteen 'by card' te willen betalen voor de camping. Maar dat moet bij 'monsieur' bij de receptie, twee meter verderop. Combineren kan niet. Zuchtend loop ik de lange weg weer terug naar het kleine caravannetje; een sluiproute heb ik nog niet gevonden. Met een briefje van vijf euro nu op zak vind ik vervolgens wel een kortere weg terug naar de bar, die 's ochtends ook dienst doet als brooduitgiftepunt. Net op tijd om de eigenaar van de camping te zien kotsen tussen zijn hortensia's. Monsieur heeft waarschijnlijk de avond ervoor te diep in het glaasje gekeken toen de bar nog dienst deed als bar. Vervolgens vindt er een scène plaats die in 'Fawlty Towers' niet had misstaan: monsieur bromt wat naar de jongen achter de bar, die zich verplaatst naar de receptie en daar net doet of ik niet een minuut geleden broodjes bij hem heb gehaald en betaald heb met het briefje van vijf. Wat hij voor me kan doen? En of ik contant wil betalen of 'by card'? 

Welkom in Frankrijk, en verder gaan we niet zeuren want we stonden wél zo ongeveer op de mooiste camping van Normandië, met uitzicht op zee vanuit het kleine caravannetje.

De reis met de lief en de kleine caravan startte een week ervoor in Yport; een charmant badplaatsje waar op zaterdagavond een plaatselijk bandje speelt in het tentje aan zee.

Zo zat de stemming er meteen goed in. 

De volgende dag kwamen we na de geweldigste wandeling ever aan in Étretat, geen aanrader voor wie niet houdt van massatoerisme. De plaats is vooral beroemd door de gaten in de rotsen waar de zee doorheen stroomt, honderd meter van het centrum waar zwoegend de toeristen zich op slippers naartoe slepen, om vervolgens weer op een terras te ploffen, terwijl er een paradijs aan krijtrotsen achter hen ligt. 

Nog een dag Normandië leverde een bezoek op aan Honfleur, Trouville en Deauville; badplaatsen met de grandeur van de jaren vijftig.

Na zoveel moois waren de verwachtingen voor Bretagne hoog gespannen, maar ook deze werden overtroffen door Dinand, Saint Malo en Le Mont Saint Michel (ok, ook erg toeristisch).

Toen was er nog één nachtje over in Normandië op de terugreis en viel de keuze op de camping van 'Monsieur'; opnieuw bij Trouville omdat ik verliefd was geworden op deze plaats, direct grenzend aan Deauville (iets wat we overigens de eerste keer niet direct door hadden).

Dankbaar. Dat ik zulke fantastische plekken heb mogen bezoeken. Met de man die steeds opnieuw meeloopt naar het dorp omdat ik zo'n geweldige poster heb gezien/een foto opnieuw wil maken/toch naar het centrum wil.

En voor mijn kleine caravannetje. 

Hoe fantastisch de hotels ook waren die we zagen, niets kon op tegen ons rijdende huisje.

prentje en de vakantie

'Wat maakte deze vakantie zo heerlijk?', vroeg een goede vriend vanmorgen. 

Ik denk even na. 'Het was de eerste vakantie waarbij ik heel dicht bij mezelf bleef', antwoord ik. Andere jaren deed ik concessies, ging ik naar campings die qua sfeer niet helemaal bij me pasten. Dit jaar stond ik op een natuurcamping waar ik al jaren langsrijd, en waarvan ik al jaren dacht: "als ik mijn eigen caravannetje heb, wordt dit de eerste plek waar ik vakantie houd".' 

En wat was het fijn. De vos die doodgemoedelijk over de camping liep. 

De avondzon die op het caravannetje scheen. 

Alles wat ik nodig had, was in de buurt. Had ik vlak voor de vakantie nog spullen aangeschaft waarvan ik dacht het nodig te hebben, nog tijdens de vakantie heb ik er weer afstand van gedaan. 

Gelukkig had ik weinig kleding bij me, zodat ik voornamelijk in mijn linnen jurk en op blote voeten kon lopen. Want het weer was ook zo geweldig. 

De mensen waar ik van houd, had ik om me heen; Zoon en zijn vriendinnetje (de eerste week), de lief die een weekendje kwam. 

Ik hoef niet zoveel nieuwe avonturen te beleven. In de tweede week gingen Zoon en ik net als alle jaren naar Texel, waar we hetzelfde rondje fietsen en op dezelfde plaats ieder jaar een foto nemen. 

Ik heb een hele verzameling inmiddels, waar hij op staat als klein manneke met een pet, als puber met lang haar en een bandana, en nu als de jonge man die hij elke dag meer wordt. En ieder jaar word ik ouder en hij knapper. 

We eindigen onze dag altijd aan zee, ik met een Texels biertje en hij (nu nog) met een Fanta. 

Zomergeluk.

prentje en de rijkdom

Het leek nevelig, maar dat was het niet. Het was helder; maar het strand had de kleur van de Noord-Franse kust, prachtig verbeeld in de animatie 'Louis en Hiver':

Zo voelde het plaatsje ook, fijn Frans:

Dit werd de laatste keer 'proefkamperen voor de grote vakantie': twee nachtjes maar liefst. 

Binnenkort moet ik het alleen doen en is de lief niet in de buurt om het gas aan te sluiten, of de caravan te ontkoppelen. 

Het caravannetje wordt steeds meer 'eigen'. Door het retro wasrekje via Marktplaats dat ik 'het huisje aan zee' ook al had. De lampjes die mooi passen bij de gordijntjes. De stoeltjes, waarvan ik er nu eindelijk twee heb. Het klassieke opstapje. 

En ook door alles dat er niet meer is: de stickers, de blauwe sierbiezen. Het plastic opstapje. 

Alles wat ik nodig heb, zit in dit kleine wagentje. De emaille bekers. De melamine bakjes (de lief: 'hier ga je alles uit eten. Eigenlijk heb je geen bordjes meer nodig.'). 

En dingen die ik thuis niet leuk vind (zoals koken), vind ik hier fantastisch. Twee kleine gaspitjes, het kabouterpannensetje. 

Ik wil nog een heksenbezem waarmee ik 's ochtends de vloer kan aanvegen.   

Het liefst zit in de deuropgang, met mijn voeten op het opstapje, te kijken naar het campingleven. 

Een familie die aankomt bij hun seizoensplek in een busje waar een complete huisraad uitkomt, gevolgd door drie zonen en evenveel honden. De vader die niet stil kan zitten en begint met grasmaaien om vervolgens de bus te gaan wassen (inclusief stofzuigen). De twintiger ernaast die twee dagen in zijn eentje stil zit te lezen, tot zijn vriendin op zaterdagavond zich bij hem voegt en hij opleeft. 

Het zijn geen grote verhalen, maar kleine observaties.

Maar het mooiste vind ik als 's avonds de lampjes op zonne-energie gaan branden. 

Dan voelt het caravannetje een circuswagentje.

Klein geluk. 

prentje en de schoonheid

'Maar je hébt toch al heel veel espressokopjes?', vraagt de lief vertwijfeld. 

Ja, ik héb heel veel espressokopjes. Maar ik word nu eenmaal als een magneet naar porselein getrokken. En dan koop ik vaak een espressokopje, omdat dat dan het goedkoopst is. Een rare soort zuinigheid.

Ik werd weggeblazen door het porselein van Ineke van der Werff. Niet alleen gebruikt ze een bijzonder soort porselein (dat een fantastische romige kleur heeft) ook 'rolt' ze het porselein door het glazuur, waardoor je een geweldig effect krijgt. Ik zie in mijn kopje een stoned cavia maar dat kan ook door mijn iets te grote fantasie komen. 

Een ander materiaal dat altijd mijn aandacht trekt, is hout. 

Ik viel als een blok voor deze duikboot. Ik heb iets met duikboten. En het gave is: het ontwerp bestaat uit 4 onderdelen, maar toch ziet iedereen meteen wat het is. Daar houd ik ook enorm van: minimalistische ontwerpen (maar dat wist U vast al). 

Wat ik trouwens ook zo leuk vind van hout: het 'vloekt' nooit. Je kunt alle soorten door elkaar gebruiken: eiken, beuken, gelakt en ongelakt, nieuw en zeventig jaar uit en het totaalplaatje is altijd harmonieus. 

Natuurlijk.   

prentje @Object

Soms weet je pas wat je hebt gemist, als je het weer beleeft. 

Ik dacht dat het wel mee viel met mijn kunst- en designhonger in de coronatijd, maar nu ik opnieuw bij Object ben geweest, weet ik weer hoe ik kan worden opgetild van esthetiek. 

Oject is mijn favoriete 'beurs'; de laatste jaren in een van de mooiste gebouwen van Nederland: het HAKA-gebouw in Rotterdam:

Niet alleen de locaties (eerder bijvoorbeeld op de SS) zijn fantastisch; het is ook zo heerlijk overzichtelijk. 

Ik vind de Dutch Design Week ook leuk, maar té overweldigend.  

Nee, dan dan 'Object'; fijn design op één locatie (overigens onderdeel van ART Rotterdam, maar ook daarvoor geldt voor mij: te groot). 

Niet alleen heb ik de visuele streling gemist, ik voel me ook gewoon weer 'thuis'; onder gelijkgestemden zeg maar. 

In het dagelijkse leven voel ik me af en toe een vreemde eend in de bijt. Ik vind het soms lastig uitleggen wat kunst en design met me doet. Op kantoor en in mijn familie- en vriendenkring ben ik vaak de enige voor wie dit zó belangrijk is. Als ik foto's maak, word ik soms wat vragend aangekeken voor mijn onderwerpkeuze. Of voor de hoek waaruit ik het fotografeer. Nét die ene lichtval, of die rare graffiti van een haan op een elektriciteitshuisje. Mijn oog valt op andere dingen. 

Bij 'Object' is alles één feest der herkenning. De schoonheid van het imperfecte gebouw. De minimalistische kledingstijl van de bezoekers. En bovenal natuurlijk: de fantastische objecten. In glas. In hout. In staal. In textiel. In porselein (en natuurlijk nog in een heleboel andere materialen, maar dit zijn toevallig mijn lievelings).

Ik heb misschien weer iets teveel gekocht (in het kader van: onafhankelijk ontwerpers ondersteunen, who am I kidding?) maar daarover lieve mensen, een volgende keer. 

Doseren is óók een kunst. 

prentje en de objectliefde

Ik heb een liefde voor objecten. Niet op een rare manier, maar ik kan als een blok vallen voor een bepaald voorwerp. Zo werd ik verliefd op het caravannetje. Maar dan wel op de basisvorm. 

Helaas had de importeur een enorme behoefte om allerlei (merk)stickers op de caravan te plakken. Volgens hem was dit verplicht, iets dat werd tegengesproken door zowel de RDW als de politie (zover ga ik dan hè, dat als ik de RDW niet te pakken kan krijgen, ik de politie bel en enigszins besmuikt vraag of het verplicht is dat de merknaam van een caravan zichtbaar is. Gelukkig had ik een lieve agente aan de telefoon, die zei dat ze 'er niet op aansloeg'. Ik hoop dat ze bedoelt dat het haar niet bekend voorkomt).  

U begrijpt, inmiddels heb ik alle stickers eraf gehaald. De stickers vormden voor mij bijna een aantasting van de caravan. Net als de standaard blauwe 'inlegbiezen' me een doorn in het oog waren. En zo stond ik van de week in de brandende zon de biezen eraf te trekken, om te vervangen voor zwarte.  

Mijn omgeving begrijpt hier niets van. 'Nogal een prioriteit', merkte de lief op. 'Voor mij wel, ja', antwoordde ik. 'Hij voelt nu nog niet "eigen".' 'Ik zou eerst zelf maar eens leren hoe je de caravan aankoppelt, dat lijkt me belangrijker om 'm "eigen" te laten voelen', mopperde de praktische man. 

Maar het is niet alleen een mannenkwestie. Ook vrouwen in mijn omgeving vragen zich af waarom ik 'm nog niet heb laten zien. 'Het maakt mij niet uit of ie nu rood of pimpelpaars is', merkte een vriendin op. 'Het is toch jouw caravan. Dáár gaat het me om.' Kom dan nog maar eens aan met het "eigen"-verhaal.

Het moet gewoon kloppen. Voor mij is dat logisch. Zo heb ik het handige, lichtgewichte plastic instapje vervangen voor een zwaar, ijzeren vintage exemplaar dat me zo'n nostalgisch gevoel geeft. En ja, dat geeft extra gewicht, en ja, dat kan krassen veroorzaken tijdens het rijden (iets waar ik uit mezelf nooit opgekomen zou zijn). 

Kijk ik naar houten wasrekjes, zoek ik stad en land af voor een bruine 'coffee maker' die door Hay al is vervangen voor een andere kleur, bel ik alle campingwinkels af voor een bepaalde stoel. Ik doe dat soort dingen al mijn hele leven. 

Getuigt het van doorzettingsvermogen of is het dwangmatig? Waarschijnlijk allebei (enige dwangmatigheid is mij niet vreemd). Ben ik materialistisch? Zo voelt het niet. Ik wil niet luxer, duurder en groter. Ik kijk met trots naar mijn baby-caravan tussen alle grote broers en zussen op de camping, met enorme voortenten ervóór en elektrische fietsen ernaast. 

Ik weet alleen wél precies wat ik wil en hoe ik het wil. 

En dus sta ik millimeter voor meter de inlegbies te vervangen (om het vervolgens te kort af te knippen). Moet ik weer terug naar de garage omdat we afgelopen weekend (weer aan zee) ontdekten dat de gasaansluiting niet op de gewone Campingaz past maar wel op een LPG-gastank (dat waarschijnlijk in Polen gebruikelijk is, maar hier verboden). Het kost wat meer moeite, dat is zeker zo.   

Maar dat is het allemaal waard.

prentje op Vlieland

Om te vieren dat de lief en ik al 5 jaar bij elkaar zijn, gaan we een paar dagen naar Vlieland. 

Vanwege allerlei omstandigheden missen we de boot - geen ideaal begin van een romantisch tripje, kan ik wel zeggen. 

De volgende gaat pas in de avond, dus we zoeken meteen hongerig een tafeltje als we arriveren. Zoals echte toeristen betaamd, willen we per se buiten zitten. De stemming is inmiddels opgeknapt, gelukkig. Nu het weer nog. 

We zitten nog niet zo lang, als de kok naar buiten komt om een luchtje te scheppen. We beginnen een obligaat praatje over de weersverwachtingen - altijd veilig. 'Ik vind het wel gezellig om de regen tegen de schuine ramen in mijn kamer te horen tikken', zegt hij, terwijl hij naar boven kijkt. 

'Woon je boven het restaurant?', vraag ik belangstellend. Ronduit fascinerend vind ik het als mensen op een eiland wonen. Hij knikt. 'In de personeelskamer', antwoordde hij. 'Ik wil wel een huis, maar dat is hier heel lastig. Maar misschien mag ik het restaurant over 5 jaar pachten', vervolgt hij trots. 

'Hoe is het om hier te wonen?', kan ik niet nalaten om te vragen. 'Het is mijn redding geweest', zegt hij plechtig. 'Als ik deze stap niet had genomen, zat ik nu óf in de bak, of ik was er niet meer.' 

Die komt wel even binnen. 'Had je foute vrienden?', vraagt mijn lief. 'Foute vrienden, op school ging het niet, ik rommelde maar wat aan. Politie erbij. Ik wist dat ik een beslissing moest nemen - nu of nooit. Opeens herinnerde ik me de vakanties van vroeger hier - ik kende nog wat mensen. Ik ben op de boot gestapt, mijn ouders heb ik pas na 2 weken verteld waar ik zat. 'Hoe oud was je toen?', vraagt de lief - ook zijn belangstelling is gewekt. 'Een jaar of 16', antwoordt de jonge kok - ik schat hem nu ook nog geen 20. 

Onmiddellijk denk ik aan mijn 16-jarige, die deze zomer 17 wordt. Veel tijd om de vergelijking te maken krijg ik niet, want de jongen is nu echt op dreef. 'Uren heb ik hierboven bij de vuurtoren gezeten. Gewoon om na te denken. Wat moest ik doen? 'Deze mensen hebben mijn leven gered.' Liefdevol kijkt hij het restaurant in, naar de eigenaren. 'Nu ga ik hier nooit meer weg.' Alsof ze hoorden dat hij het over ze had, roepen ze hem opeens naar binnen. 'Fijne vakantie nog', zegt hij lachend, terwijl hij het restaurant weer in stapt. 

Na het eten lopen we nog een rondje. Ik bedenk me dat ik ooit naar de School voor Journalistiek ben gegaan voor dit soort verhalen. 

Als we langs het restaurant lopen, zie ik hem zitten. Samen met de eigenaren en het personeel drinken ze nog wat aan een lange tafel. Hij steekt vrolijk zijn hand op als hij ons ziet. Opeens word ik overspoeld door een gevoel van dankbaarheid. Dankbaar voor 2 mensen met een klein restaurant die een jongen een tweede kans geven om wat van zijn leven te maken; een kans die hij met beide handen aangrijpt. 

Wat een bijzonder eiland is het toch. 

prentje en de schatten

Soms gaat mijn leven in zo'n sneltreinvaart dat ik het zelf nauwelijks kan bijhouden. Zo werd ik naar aanleiding van een foto op Instagram gevolgd door een Fins account. Ik ging ze terugvolgen, en zag zo deze fruitschaal, die ik nog nooit had gezien, terwijl ik inmiddels een aardige Aarikka-kenner ben. 

Ik plaatste een hartje, en zei dat deze voor mij nieuw was. Voor hen ook, antwoordden ze, en dat ze 'm vandaag in hun webshop gingen plaatsen. Mijn hart ging als een razende tekeer. Toen ik de theewagen laatst via Marktplaats bemachtigde, bedacht ik me nog dat het leuk zou zijn om er een vintage fruitschaal op te plaatsen, maar zag niets passends. En nu kwam ie opeens aangevlogen; de ultieme combinatie tussen de kraanvogel (zijn koppie) en de pauw (zijn staart) van Aarikka. 

Continu checkte ik de webshop of ie er al tussenstond. Na een ochtend wachten, stuurde ik een berichtje of ik 'm niet rechtstreeks kon overnemen.  
Ei*, zo werkten ze niet (*Ei is nee voor Fins, tenzij Google Translate me wel heel erg in de maling neemt. Het verhaal wordt steeds bizarder). Ik moest wachten tot de vogel geland was in de webshop. 

Ik gaf ondertussen les online en checkte ondertussen nog steeds de webshop. Yes, daar was ie, en nog voor een goede prijs ook. Ik knikte op hopelijk de goede momenten naar mijn leerlingen en probeerde ondertussen als een razende de koop te sluiten op mijn andere computer. 

Natuurlijk ging alles mis. In het rijtje landen was Nederland/Holland/The Netherlands niet toegevoegd. Wel een rare andere naam. Zou dat Fins zijn voor Nederland? Ik probeerde mijn postcode maar het ding sloeg op hol. Ondertussen was ik aan het chatten met de Finnen, die beloofden Nederland toe te voegen.  

EnFIN, lang verhaal kort, vandaag landde hij toch nog op het goede adres. Ik was er zelf niet, want ik was op het inloopatelier van de porseleindames, waar ik probeerde mijn jaren vijftig bakje los te bikken uit de gipsen mal. Maar toen dat eindelijk lukte (ok, met de nodige hulp), was ik aangenaam verrast door het resultaat. Ik mocht gelijk gaan gieten. 

Wow, dat werd best wel gaaf. Anders dan ik had verwacht op basis van het oorspronkelijke bakje, maar gaaf. Jammer dat ik mijn eigen stempel niet bij me had. 

Ik keek in het bakje van de stempels en vond er meteen eentje met een kampvuurtje. 

Oooh, en dan gaan de radartjes in mijn hoofd heel snel. Campingbakjes! Als aanvulling op het melamineservies dat ik op aanraden van mijn praktische lief had gekocht voor de caravan, maar waarvan ik de bakjes te groot vond. Ik zou een eigen stempel gaan maken! Mijn caravannetje, als nieuw logo! 

Tja, en dan zijn er nog mensen die niet geloven dat alles is voorbestemd ;-)...    

prentje en het caravannetje

Hij is r. Het caravannetje waar ik al jaren van droom. 

De weg ernaartoe verliep niet helemaal vlekkeloos. Allereerst: ik heb een Fiat 500, daar moet ie achter kunnen. Daarnaast: ik ben 1.83 meter. Ik pas niet in alle caravans. 

Ik had mijn zinnen gezet op de T@b, maar daar bleek ik niet in te kunnen staan. De Kulba kwam voorbij, maar dat is meer een rijdend bed. Eriba, maar met 0 technische kennis wilde ik graag een nieuwe, en die zijn niet te betalen voor mij. 

Ok; licht, maar wel in kunnen staan. Nieuw, maar wel betaalbaar. Afgelopen zomer zag ik een raadselachtige advertentie op Marktplaats van een meneer die de Niewiadow importeerde, een Poolse caravan die vroeger bekend stond als de Predom. Hij zat in het zuiden, maar had een showroom in Aalsmeer die er eentje had staan. Meteen na de vakantie ben ik gaan kijken en was op slag verliefd. 

Maar de caravan die er stond was van binnen blauw (primaire kleuren zijn niet aan mij besteed). Lang verhaal kort: ik nam contact op met de meneer, maar binnen no time liep de levertijd op tot 1,5 jaar. Ook de prijs liep op. Omdat ik al eerder had geïnformeerd, mocht ik 'm nog voor de oude prijs, maar de levertijd bleef. Tot er een melding kwam dat hij mijn bestelling naar voren kon halen, ik zou 'm begin 2021 al kunnen krijgen. Nog langer verhaal korter: dat verschoof continu. 

Inmiddels werd het steeds vager. De caravan was gearriveerd in het zuiden, maar een aantal dingen bleken niet helemaal te kloppen. Mijn voorpret verdween. Was het wel een goede beslissing geweest? Zou hij ooit komen? Op een gegeven moment was ik het zat en gaf aan dat ik mijn caravan dit weekend wilde hebben. 

Gemor, maar: mijn caravan stond in Aalsmeer zaterdag. Ik had inmiddels een camping aan zee geboekt (viel nog niet mee) om te gaan proefkamperen. 

Man, ik voelde me zo nerveus als tijdens een eerste date. Zou het zo leuk zijn als ik had verwacht? Zou ik ermee kunnen/durven rijden? Gelukkig ging mijn lief mee, die iets resoluter om gaat met zo ongeveer alles in het leven. Halverwege een parkeerplaats stopte hij en zei: en nu jij. 

Ik deed het gewoon, mensen. Ik hoorde twee keer achter elkaar Jump op de radio wat ik als een teken zag, en reed de snelweg op. 

Nou ja, snelweg: niet voor ons. Het woei (wind tegen), het dak van mijn cabrio stond open en de snelheidsmeter ging niet hoger dan 90 kilometer. Met moeite. Mijn lief riep dat ik moest schakelen en het zweet stond op mijn rug. Waar was ik aan begonnen? 

Maar toen reed ik de camping op en stak de één na de ander zijn duimpje omhoog. Afkoppelen is nog iets dat ik moet leren maar op een gegeven moment stond hij: mijn baby tussen allemaal grote broers en zussen. 

Wat was ik trots. Alles wat we nodig hebben, zit er in: een keukentje, een zitje en een bed. Ik bleek alleen allemaal leuke spulletjes te hebben gekocht die helemaal niet praktisch waren en de spulletjes die we nodig hadden, had ik niet gekocht maar hadden we nog snel even kunnen lenen. Ik moet er nog een beetje inkomen, zeg maar. 

We sliepen heerlijk. De volgende dag moesten we de camping alweer verlaten, maar konden de caravan kwijt op een dubbele parkeerplaats. Zo konden we nog van een dagje strand genieten. 

Aan alles komt een eind, ook aan een heerlijke stranddag, en de caravan moest echt richting stalling voordat deze zou sluiten. Nog een keer een stop gemaakt op de parkeerplaats. Op advies van de praktische lief parkeerde ik 'm tussen joekels van vrachtwagens. 

Wat zag ie er klein en kwetsbaar uit.

Bij de stalling moest ik me inhouden om niet te vragen of ze goed voor 'm zouden zorgen. 

Ik mis 'm nu al.