prentje en de vakantie

'Wat maakte deze vakantie zo heerlijk?', vroeg een goede vriend vanmorgen. 

Ik denk even na. 'Het was de eerste vakantie waarbij ik heel dicht bij mezelf bleef', antwoord ik. Andere jaren deed ik concessies, ging ik naar campings die qua sfeer niet helemaal bij me pasten. Dit jaar stond ik op een natuurcamping waar ik al jaren langsrijd, en waarvan ik al jaren dacht: "als ik mijn eigen caravannetje heb, wordt dit de eerste plek waar ik vakantie houd".' 

En wat was het fijn. De vos die doodgemoedelijk over de camping liep. 

De avondzon die op het caravannetje scheen. 

Alles wat ik nodig had, was in de buurt. Had ik vlak voor de vakantie nog spullen aangeschaft waarvan ik dacht het nodig te hebben, nog tijdens de vakantie heb ik er weer afstand van gedaan. 

Gelukkig had ik weinig kleding bij me, zodat ik voornamelijk in mijn linnen jurk en op blote voeten kon lopen. Want het weer was ook zo geweldig. 

De mensen waar ik van houd, had ik om me heen; Zoon en zijn vriendinnetje (de eerste week), de lief die een weekendje kwam. 

Ik hoef niet zoveel nieuwe avonturen te beleven. In de tweede week gingen Zoon en ik net als alle jaren naar Texel, waar we hetzelfde rondje fietsen en op dezelfde plaats ieder jaar een foto nemen. 

Ik heb een hele verzameling inmiddels, waar hij op staat als klein manneke met een pet, als puber met lang haar en een bandana, en nu als de jonge man die hij elke dag meer wordt. En ieder jaar word ik ouder en hij knapper. 

We eindigen onze dag altijd aan zee, ik met een Texels biertje en hij (nu nog) met een Fanta. 

Zomergeluk.