prentje en de rijkdom

Het leek nevelig, maar dat was het niet. Het was helder; maar het strand had de kleur van de Noord-Franse kust, prachtig verbeeld in de animatie 'Louis en Hiver':

Zo voelde het plaatsje ook, fijn Frans:

Dit werd de laatste keer 'proefkamperen voor de grote vakantie': twee nachtjes maar liefst. 

Binnenkort moet ik het alleen doen en is de lief niet in de buurt om het gas aan te sluiten, of de caravan te ontkoppelen. 

Het caravannetje wordt steeds meer 'eigen'. Door het retro wasrekje via Marktplaats dat ik 'het huisje aan zee' ook al had. De lampjes die mooi passen bij de gordijntjes. De stoeltjes, waarvan ik er nu eindelijk twee heb. Het klassieke opstapje. 

En ook door alles dat er niet meer is: de stickers, de blauwe sierbiezen. Het plastic opstapje. 

Alles wat ik nodig heb, zit in dit kleine wagentje. De emaille bekers. De melamine bakjes (de lief: 'hier ga je alles uit eten. Eigenlijk heb je geen bordjes meer nodig.'). 

En dingen die ik thuis niet leuk vind (zoals koken), vind ik hier fantastisch. Twee kleine gaspitjes, het kabouterpannensetje. 

Ik wil nog een heksenbezem waarmee ik 's ochtends de vloer kan aanvegen.   

Het liefst zit in de deuropgang, met mijn voeten op het opstapje, te kijken naar het campingleven. 

Een familie die aankomt bij hun seizoensplek in een busje waar een complete huisraad uitkomt, gevolgd door drie zonen en evenveel honden. De vader die niet stil kan zitten en begint met grasmaaien om vervolgens de bus te gaan wassen (inclusief stofzuigen). De twintiger ernaast die twee dagen in zijn eentje stil zit te lezen, tot zijn vriendin op zaterdagavond zich bij hem voegt en hij opleeft. 

Het zijn geen grote verhalen, maar kleine observaties.

Maar het mooiste vind ik als 's avonds de lampjes op zonne-energie gaan branden. 

Dan voelt het caravannetje een circuswagentje.

Klein geluk.