zondag 30 oktober 2011

prentje en de clowns

Maak kennis met Tijl. Tijl is een circusclown, dat zie je zo. Al jaren trekt hij het land door met zijn circus.

En dat vindt hij leuk hoor, maar soms is hij ook een beetje eenzaam.
Nu liet de circusdirecteur zich laatst ontvallen dat Tijl twee neven heeft. Sindsdien kon hij aan niets anders meer denken. Hoe leuk zou het zijn als ze weer bij elkaar zouden komen? Maar dan moest hij ze eerst vinden.

Tijl is een moderne clown, dus startte hij zijn zoektocht naar zijn familie op internet.
Hij begon op Marktplaats. En als een wonder plopten zijn neven op het scherm. Hij deed meteen een bod.
Binnen vijf minuten kreeg Tijl reactie. Zijn neven waren net beloofd aan het bod onder hem. Tijl kon er niet van slapen. Elke dag keek hij toch even op de computer. En toen was daar opeens een mailtje. Iemand had zijn bod ingetrokken, Tijl was opnieuw de hoogste bieder. Maar dat was hij sowieso toch? Met een beetje nieuwe hoop mailde hij de mevrouw van de advertentie. Maar zij vertelde dat dit waarschijnlijk een automatisch bericht was, omdat iemand zijn bod had weggehaald. De deal stond nog steeds.

De hele week keek Tijl naar zijn neven. Ze stonden nog steeds op "gereserveerd". Tijl mailde maar weer eens naar de aardige mevrouw. Maar opnieuw kon ze hem niet geruststellen. De koper maakte het geld op de "ouderwetse" manier over, dat duurde een paar dagen. Dat kon Tijl, als moderne clown zijnde, amper bevatten.
De mevrouw gaf ook nog een tip: kijk eens op eBay. Tijl raakte daar een beetje van in de war. Had hij zich dan vergist? Waren dit toch niet zijn neven?

Hij besloot het er op te wagen. En ja hoor, daar stonden zijn echte neven. Blijkbaar waren ze in Amerika terechtgekomen. Dat heb je met circusfiguren, die gaan de hele wereld over. Tijl deed opnieuw een bod. Binnen tien minuten was de deal rond. Hij schrok alleen even toen hij de bezorgkosten zag. Die waren veel hoger dan hij op internet had gezien. Maar dat bedrag gold alleen voor Amerika.

En sindsdien droomt Toon weer over zijn neven. Als het goed is, kunnen ze elk moment op het vliegtuig stappen. Hij fantaseert over alle avonturen die ze samen gaan beleven. Over de hoge bezorgkosten is hij inmiddels heen. Voor familie moet je wat over hebben. Maar dan moeten ze wel komen.

Want het blijven immers circusfiguren.

zaterdag 29 oktober 2011

prentje en de DDW

De afspraak met haar stond al een tijdje. Dat de Dutch Design Week net haar laatste weekende beleefde, was toeval. En een kans die we niet mochten laten lopen. Dus in plaats van naar het Grafisch Museum in Breda, gingen we naar Eindhoven.

Het mooie is dat mijn lieve blogvriendinnetje jaren in Eindhoven heeft gewoond. Dus zij kent alle hotspots. En had al voor de lunch gereserveerd bij Usine, het hippe restaurant waar vroeger de lampenfabriek van Philips was gevestigd.
Vervolgens storten we ons als vanzelf in de winkelstraat, totdat we ons herinnerden dat we voor de DDW waren gekomen.
Nu is het zo dat de Dutch Design Week is verdeeld over 65 locaties, dus dat gingen we never nooit redden. Dus concentreerden we ons maar op de tentoonstelling Spring in het Designhuis, vooral omdat mijn juf Kim Welling onderdeel was van deze expositie. Zij had Maxima deze week nog het een en ander verteld over haar werk, toen onze prinses de tentoonstelling opende.
Vervolgens waren we eigenlijk al uitgeput van zoveel inspiratie. En ook nu wist mijn Eindhovense gids weer een leuk tentje te vinden: de Smalle Haven.

Na zoveel hipheid zat er maar een ding op: de trein terug nemen naar het saaie Utrecht.

De andere 64 hotspots doen we volgend jaar.  

vrijdag 28 oktober 2011

prentje en de illustraties

'Het lijkt me een leuke cursus, maar ik kan niet tekenen', zegt een vriend tegen me. 'Ik ook niet', antwoord ik. 'Het is ook geen tekencursus. Illustratie is veel meer. Het gaat om verbeelding en suggestie.'

Zoals jullie weten volg ik sinds een aantal weken de cursus Illustratie bij Kim Welling. Ik vind het geweldig. Elke week leren we nieuwe technieken. Zo zijn we afgelopen weken druk bezig geweest met het beschilderen van stukken papier, die we uitknipten om een illustratie te maken bij een gedicht.

Vanmorgen was ik even in de stad. Soms kan ik me wat verloren voelen tussen al die mensen. Als ik zo'n bui heb, loop ik een boekhandel in, en sla af bij de kinderboeken.

Dan gebeurt er iets magisch. Ik voel me niet langer verloren, maar opgenomen in een wereld vol kleur en fantasie. Ik blader door het boek 'Dierderij' geschreven door Lida Dijkstra. Maar waar het me eigenlijk om gaat, zijn de prachtige illustraties van Noëlle Smit (afbeelding hierboven).

Sinds mijn cursus kijk ik anders naar illustraties. Ik kijk hoe ze zijn opgebouwd, wat voor technieken er zijn gebruikt. Noëlle combineert verf met krijt, pen met kleurpotlood, en weet zo precies de juiste toon te raken.

Eigenlijk wat ik ook graag zo kunnen, maar (nog?) niet kan. Dus voorlopig kan ik alleen nog maar wegdromen bij het werk van anderen in mijn vluchthoekje in de boekhandel.

En soms kan ik zo'n meesterwerkje niet laten liggen, zeker niet als het € 4,95 (!) kost...

woensdag 26 oktober 2011

prentje en het circusboek

'Wat heb je nou weer besteld?', vraagt Man als hij met een enorme doos binnenkomt. Nou ja, zeg.

'Gewoon een boek', zeg ik, verbaasd naar het grote kartonnen pakket kijkend.

Tja, dat kan dus gebeuren als je iets op internet besteld wat je nog nooit 'in het echt' hebt gezien. Dan blijkt het circusboek van Taschen opeens een soort reuzeboek te zijn. Maar daarom niet minder mooi. Het boek is gevuld met circusfoto's van 1870 tot 1950. Ik kan er uren in bladeren.

Ik haal mijn favoriete vintage circusfiguurtjes er maar weer eens bij. En opeens ploppen er allerlei ideeën in mijn hoofd op. Maar daarover een andere keer meer.

Voor nu eerst maar eens genieten van mijn circusboek.
Jammer dat ik het alleen zittend aan de eettafel kan bekijken.

Of moet ik nu koffietafel zeggen?

zondag 23 oktober 2011

prentje en de hekstendag

'Denk je dat je de rij weg kunt toveren?', vraag ik aan de kleine tovenaar naast me. Het is heksendag in Kasteel de Haar en elke mini-heks of -tovenaar uit de omgeving heeft de roep van de opperheks gehoord. Er staat een rij van meer dan een uur. Maar wij toveren wat geduld uit een klein potje en blijven rustig wachten.

En als we dan in de prachtige tuin van het kasteel zijn, gaan we ook los. We maken een bezem, Zoon mag muizen happen, enge heksendingen raden met een blinddoek om, hij krijgt een spin op zijn wang geschminkt en heeft een goed gesprek met enkele magiërs.

En toen klapte de opperheks drie keer in haar handen, en was de herfstvakantie (eindelijk) ten einde.

zaterdag 22 oktober 2011

prentje en de herfstkoekjes

Nou, dan maakt het toch niet meer uit dat het deeg tegen de ramen zit?
(en de koekjes een beetje zwart uit de oven zijn gekomen...)

vrijdag 21 oktober 2011

prentje en de herstwandeling

'Ik haat het bos', zegt Zoon. Kijk, dat begint al goed. 'En toch gaan we', zeg ik streng. 'Het is herfstvakantie en die is niet compleet zonder een goede boswandeling. je hebt nog mazzel dat het zulk mooi weer is.'

Morrend loopt Zoon achter ons aan. Tot hij opeens een beukennootje ontdekt. En dan is het hek van de dam. Hij vindt opeens van alles, zelfs een rups, en huppelt tussen de bomen (is dit wel mijn kind?)

'Mama, een geel-bruin blaadje!' 'Mama, een babykastanje!' Hij gaat zelfs gewillig op de grond liggen voor de ultieme herfstfoto. Ik geniet van mijn jongetje terwijl de zon doet alsof het nog zomer is.

'Wat heb je prachtige herfstschatten gevonden', zeg ik terwijl ik in de Dirk-tas kijk, die met zijn felrode kleur een beetje detoneert in het bos. 'Maar jij bent mijn grootste herfstschat', zegt hij, terwijl ik zijn handje in mijn hand voel.

En op zo'n moment is alles even perfect.

donderdag 20 oktober 2011

prentje en de Thomastheatertour

Ik zei het al eerder, de interesses van een zevenjarig jongetje en een negendertigjarige moeder lopen niet altijd synchroon. Dus vergde het een staaltje creatief denken wat we gingen doen in de herfstvakantie op de dag dat ik ook vrij was.

Lang leve internet. Ik typte maar eens 'uit in de herfstvakantie met kinderen' of iets dergelijks in en vond daar de Thomastheatertour. Zoon heeft een hardnekkige liefde voor Thomas de Stoomlocomotief en deze trein blijkt inmiddels onze gids te zijn voor leuke uitjes in de herfstvakantie.

En dus waren we gisteren op weg naar Beverwijk. Ik had een van de laatste kaartjes kunnen bemachtigen, dus we zaten helemaal achteraan. En voor mij zat een hele grote meneer die vreselijk geïrriteerd achterom keek als ik een foto probeerde te maken (ok, met flits), dus die afbeelding voor mijn blog moest ik even gaan improviseren, bedacht ik me al in de zaal.


Raar is dat toch. Vaak bedenk ik me al tijdens een "happening" wat ik u ga voorschotelen. 


Anyway, het was een mooi verzorgde voorstelling. Zoon blij want hij zag al zijn treinen 'in het echt' en mama blij want het was theater en het ging ook nog eens over het circus.

En vandaag is de herfstvakantiekaravaan weer verder getrokken. Met als volgende stop Legoworld in Zwolle. Maar toen moest ik weer werken (ach, wat jammer toch weer).

maandag 17 oktober 2011

prentje en de herfstvakantie

Het is herfstvakantie, maar ik heb niet zoveel vrije dagen meer. Allemaal opgenomen tijdens deze verregende zomer. Man heeft nog een stuwmeer aan vakantiedagen en heeft de hele week vrij genomen om samen met Zoon leuke dingen te gaan doen.

Vandaag waren ze naar het Spoorwegmuseum, dus het was niet zo erg dat ik moest werken. Zoon kreeg een treintje, en dus werd vanavond de hele baan weer opgezet. De treinen kleurden mooi op mijn kleden. Die eigenlijk een beetje nonchalant over elkaar moeten liggen voor een Bohemian-effect, maar die Zoon consequent recht legt.

Ik zie Zoon genieten van zijn vrije tijd. Even geen taal en rekenen. 'Eigenlijk ben ik niet zo van de cijfers', zegt hij nadenkend. 'Ik ben meer een speel-man.'

Waarvan akte.

zaterdag 15 oktober 2011

prentje en de vriendinnen van de middelbare school

'Misschien toch leuk om elkaar weer eens te ontmoeten', schreef de middelbare schoolvriendin met wie ik dit jaar dankzij Facebook weer contact had. Twee andere vriendinnen sloten zich daar bij aan. Eentje moest op het laatste moment afhaken, maar de andere twee ging ik weer zien na ruim twintig jaar.

Ik weet niet of het komt omdat we volgend jaar allemaal veertig worden, maar dit was al de tweede reünie dit jaar. Tijdens de middelbare school had ik een vast groepje van zes vriendinnen, met wie ik alles deelde. We zagen elkaar elke dag op school, en daarna hingen we nog uren aan de te telefoon, tot onze ouders er gek van werden. Na de middelbare school hebben we nog een tijdje contact gehouden, maar uiteindelijk is dit helaas verwaterd. 

We zouden gaan lunchen in Amsterdam, de stad waar we gezamenlijk onze eerste voorzichtige uitgaansstappen hadden gezet. Nieuwsgierig stond ik voor het CS op de dames te wachten. Zou ik ze nog herkennen na zoveel jaar?

Meteen dus. En binnen tien minuten voelde het alsof we elkaar twintig dagen in plaats van twintig jaar niet hadden gezien. Urenlang zaten we op het terras van De Jaren (waar we vroeger ook al afspraken) om al die jaren in een lunch samen te vatten. Wat waren we eigenlijk weinig veranderd.
En wat was het weer vertrouwd.

Na de lange lunch besloot ik nog even naar het Rijksmuseum te gaan. Voornamelijk vanwege de expositie van de Gouden penselen, maar die viel een beetje tegen. De originele tekeningen van mijn favoriete boek hingen er niet, omdat deze op de computer waren gemaakt. Een illusie armer dwaalde ik door de zalen met Oude Meesters. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik niet zo van de Oude Meesters ben. Technisch gezien is het perfect, maar het raakt me niet. Ik vind het vaak te somber, te bruin. Op het Joodse bruidje na, die blijft me ontroeren. En gelukkig kwam ik ook nog een Andy Warhol tegen.

Blij liep ik door zonnig Amsterdam terug naar het station. Wat een fijne dag was het. Het is toch heel waardevol om weer oude vrienden te zien.
'Wat zou jij later worden?', filosofeerde ik thuis tegen Zoon. 'Gewoon, wie ik ben', antwoordde hij.

En blijkbaar gold dat ook voor ons. We waren na al die jaren gebleven wie we waren.

woensdag 12 oktober 2011

prentje en de Efteling

Wij kregen als trouwe Toyota-rijders een uitnodiging in de bus voor een "Toyota Festatie".
Nou was dat niet zo interessant, ware het niet dat deze "festatie" in de Efeling werd gehouden, waar we voor een tientje naar toe konden. Kijk, dan wordt de festatie opeens een stuk interessanter, natuurlijk.

Ik heb een wat vreemde relatie met pretparken. Van te voren denk ik altijd: 'leuk', maar als ik daar dan met een mensenmassa in de rij sta, denk ik vaak: 'wat vond ik hier nou toch leuk aan?'

En ik weet nu het antwoord: het stralende gezicht van Zoon die de hele dag in het park huppelt, regen of niet. Die dapper in de achtbaan Joris en de draak gaat met zijn papa, en na afloop met een wit koppie beweert dat hij het fantastisch vond. Die braaf poseert op een paddestoel, omdat mama het liefst in het Sprookjesbos is.

Zelf moest ik wel even slikken toen ik zag dat de wachtrij voor Droomvlucht zeventig (!) minuten bedroeg.  Inmiddels was ik ook wel aardig verkleumd van de hele dag in de regen lopen, en bestond mijn Droomvlucht uit een ritje naar huis (in de Toyota, ja) om daar in een warm bad te gaan zitten.

Maar dat kon ik nog even op mijn (koude) buik schrijven. Want opeens was er een bord neer gezet waarop stond: "de Efteling is vandaag een uur langer open".

Stralend keek Zoon me aan, er inmiddels van overtuigd dat sprookjes echt bestonden.

Het bad moest nog even wachten.

dinsdag 11 oktober 2011

prentje en de kapotte teller

Mijn bezoekersteller onderaan de pagina werkt niet meer. Ik betrap mezelf er vaak op dat ik regelmatig even bij de bezoekersaantallen kijk. Als een soort dagkoersen, zeg maar. Voordat ik 's avonds naar bed ga, werp ik nog een laatste blik. Bijna 200? Prima blogdagje.
Nu staat er al een paar dagen een zielige '0'. En sta ik voor de keuze. Haal ik 'm eraf?

Dat doet me ook stilstaan bij het doel van mijn blog. Is het alleen een uitlaatklep, of wil ik toch zoveel mogelijk mensen bereiken? Allebei, kan ik nu inmiddels concluderen.

Ik heb de betreffende firma een mailtje gestuurd, en laat 'm er toch nog even opstaan.
Ook al staart die '0' me aan, ik weet dat we contact hebben samen.

zaterdag 8 oktober 2011

prentje en het allermooiste boek

We lopen door de stad met z'n drietjes. We hebben net Bennie Stout gezien, de Sinterklaasfilm die voelt als een warme deken. Zoon mag een kinderboek uitzoeken, omdat het Kinderboekenweek is. Hij wil graag Superdolfje, maar deze blijkt uitverkocht te zijn in de Selexyz. Ik pak een boek op, Seizoenen, en wordt als door de bliksem getroffen. Wat een schitterend boek. Alles klopt, de illustraties, de kleuren, de sfeer, het lettertype, het papier. Maar ja, ik heb de laatste tijd al zoveel boeken gekocht. Spijtig leg ik het neer.

We gaan naar de Kinderboekenwinkel. Daar is het drukker dan in de Kalverstraat op zaterdagmiddag. En ook hier is Superdolfje uitverkocht. Op naar de Bijenkorf. Want Zoon is een klein prentje en als die zijn zinnen ergens op heeft gezet, dan moet het ook komen. Gelukkig hebben ze daar wel Superdolfje. En opnieuw sta ik met Seizoenen van Blexbolex in mijn handen. 'Winnaar van het Gouden Penseel', lees ik. En terecht. Opnieuw raakt het boek me. Man ziet me verliefd bladeren. 'Neem het nou maar, dan is het een vervroegd Sinterklaascadeau', zegt hij lief.

Thuisgekomen maak ik meteen foto's. Ik kan elke pagina wel fotograferen, het zijn stuk voor stuk kunstwerkjes. Wel ontmoedigend voor een beginnende-illustrator-met-ambities; het mooiste boek is al verschenen. Op internet lees ik dat de originele illustraties tijdelijk in het Rijksmuseum hangen. Ik citeer even:

"De Penseeljury, onder voorzitterschap van de directeur van het Rijksmuseum Wim Pijbes, kwam dit jaar voor het probleem te staan dat de drie mooiste boeken geïllustreerd waren door buitenlanders. ‘Je kunt dan’, aldus de jury, ‘trouw aan het reglement, de eerste prijs toekennen aan de nummer 4 – een Nederlander – maar de jury wilde het Gouden Penseel aan het allermooiste boek toekennen."

Sinterklaas valt vroeg dit jaar.

woensdag 5 oktober 2011

prentje en de kinderboeken

Het zal u niet ontgaan zijn, cultuurminnend als u bent; de Kinderboekenweek is vandaag begonnen. Het thema is Superhelden.
Deze zomer vond ik op een kindermarkt een kinderboek uit mijn jeugd: het Prentenboek van Tante Pau. Nu had ik helaas niet zoveel boeken als kind (ik ben nu een inhaalslag begonnen) dus dit boek staat me heel helder voor de geest. Als ik de foto's bekijk, lijkt of er allemaal vakjes in mijn hoofd open gaan.

Wat me opvalt als ik de verhaaltjes wat beter lees, is dat ze vaak zo gruwelijk wreed zijn. Regelmatig sneuvelt er een geliefd huisdier, en soms de hoofdpersonen zelf. Sinterklaas was nog een echte boeman die streng rondkeek of er een kind in aanmerking kwam voor een enkeltje Spanje. Met tere kinderzielen werd geen rekening gehouden.

Dezelfde conclusie trok ik toen ik samen met Zoon op Kindernet Wickie de Viking keek. De vriendjes van Wickie gingen een boottocht maken, maar Wickie durfde niet mee omdat hij niet kon zwemmen. Zonder pardon werd hij door zijn vader de boot in geslingerd. Toen ze even later aanmeerden bij een eiland sloot Wickie vriendschap met een paar zeehonden, met wie hij gezellig in zijn blootje ging zwemmen. Toen zijn vrienden de zeehonden in het vizier kregen, werden ze tot bloedens toe gestenigd door de kleine etterbakken. Maar geen nood, de zeehonden namen genadeloos wraak door de hele boot om te kieperen, waarbij de arme Wickie bijna verdronk. Het kwam uiteindelijk allemaal wel goed, maar ik zat met verbazing te kijken naar al deze wreedheden.

De kinderen die in de jaren zeventig opgroeiden, dat zijn pas Superhelden.

Al was het maar omdat ze al deze verhalen hebben overleefd.

zondag 2 oktober 2011

prentje en het nieuwe project

'Ik heb een nieuw projectje', zeg ik enthousiast tegen Zus. Lachend kijkt ze me aan. 'Waarom begint iedereen te lachen als ik dat zeg?', vraag ik verbaasd. 'Je brengt het zo blij', zegt ze glimlachend.

Ik word ook erg blij van mijn nieuwe project. Het komt hier op neer: ik koop op internet retro speelgoed, fotografeer deze in een andere setting, en vervolgens kijk ik wat ik er mee doe. Ik verkoop het door, of ik hou het zelf: ik zie het wel.
Mijn eerste zoekopdracht had betrekking op, hoe kan het ook anders, een vintage circustrein van Fisher Price uit 1973. Ik zag 'm op verschillende sites, zowel compleet als in onderdelen. Met rode konen zat ik achter de computer. Hier plaatste ik een bod, daar stuurde ik een mail; ik kon er niet van slapen. Uiteindelijk kocht ik 'm van een vriendelijk echtpaar uit Brabant. Die beloofde 'm de volgende dag op te sturen. De dag er na, toen ik 's avonds thuiskwam van het zwemmen, lag er een briefje in mijn brievenbus. Er was een pakketje bezorgd maar er was niemand thuis. Op een holletje ging ik naar de buurman, terwijl ik bijna struikelde over een egeltje. Daar brandde alleen nog boven licht. Kon ik het maken om de buurman uit zijn bed te bellen? Ik kreeg visioenen van mijn buurman met zijn haar overeind en besloot toch nog maar een dagje te wachten.

De volgende dag was het dan zover: ik kon mijn retrotrein in mijn armen sluiten. Het Brabantse stel had 'm met alle zorg ingepakt: de trein zelf zat in een soort vloeipapier. De figuurtjes zagen er nog fantastisch uit na 38 jaar, zeker in vergelijking met sommige autootjes van Zoon die het hier nog geen twee dagen overleven.
Zoon stortte zich uiteraard meteen op de trein, die zelfs nog geluid bleek te maken.

Eigenlijk wilde ik de trein fotograferen in combinatie met het boek Circus van Taschen dat hoog op mijn verlanglijstje staat, maar dat helaas nog niet in mijn bezit is. Gelukkig stond er in het tijdschrift Jansen een superleuke circusreportage, die toen maar even als achtergrond heeft gediend, samen met een kaart van de Hema.

Het circus zit in de lucht, ik zei het maanden geleden al. Heb net vandaag Nachtcircus van Erin Morgenstern uitgelezen, een prachtig sfeervol boek.

Dolgelukkig stond ik achter mijn statief, helemaal in mijn element.

Het circus is in de stad.

zaterdag 1 oktober 2011

prentje en de kunst, deel 2

Tja, hoe liep het nu af hè, met die cursusstress. Ik besloot om toch maar afgelopen maandag naar de basiscursus Illustreren te gaan. Als ik echt verder wil op dit gebied, kan ik maar beter eerst een goede basis hebben. Het idee om beide cursussen tegelijk te volgen, heb ik laten varen. Bovenstaande foto toont wat kunstwerken van afgelopen week. Ben lekker bezig. 


Wat deed u op de warmste oktoberdag ooit? Man en ik hadden besloten om naar het Park de Hoge Veluwe en het Kröller-Müller Museum te gaan. Natuur en cultuur samen, een hele fijne combinatie. 
Nadat we onze kleine cultuurbarbaar hadden afgezet op een partijtje, zetten we koers richting Arnhem. Er waren nog net twee witte fietsen op ons startpunt, dus we waren helemaal blij. 
Wat een prachtig, bijna surrealistisch landschap. Zandafgravingen, graanvelden, schitterende bossen: we vielen van de ene verbazing in de andere. 'Volgens mij zag ik net een slang de weg oversteken', zei Man nonchalant. Wij terugfietsen, want dat wilde ik ook wel eens zien met eigen ogen. En daar ging ie hoor, een echte -zij het hele kleine- slang. Meer een uit de kluit gewassen oorwurm eigenlijk, maar het ging om het idee. Boos hief hij zijn kop op toen we een foto maakten. We waren al gewaarschuwd voor grof wild, maar ik had eigenlijk meer een chagrijnige ree verwacht. 
We hadden nog net even tijd voor een bezoekje aan het Kröller-Müller museum voor we Zoon weer op moesten halen, dus dat deden we op de Japanse manier. Als twee speedy's de zalen door dus. 
Het werk van Van Gogh blijft me ontroeren door zijn kleurgebruik en hartstochtelijke manier van werken. Als ik voor een van zijn schilderijen sta, beeld ik me in hoe hij ook heel lang geleden voor hetzelfde schilderij stond. Ik herken iets in zijn ongeduld en enthousiasme. 
En het prachtige is, de omgeving en de topstukken van het museum lopen zo mooi in elkaar over. Weer buiten leek het alsof we in een kunstwerk fietsten.


Van Gogh had het zo kunnen schilderen.