prentje en de reünie

'Hoe zie ik eruit?', vraag ik aan Man en Zoon. 'Mooi hoor', zegt Man automatisch. 'Je ziet er eigenlijk uit zoals je er altijd uit ziet', zegt Zoon peinzend. Fijn, zo'n mannengezin. Heb ik me net extra op zitten tutten omdat ik een reünie heb van mijn oude zesde klas van de lagere school, is niemand onder de indruk.

Toch een beetje zenuwachtig rij ik naar Amstelveen. Hoe zou het zijn om iedereen weer te zien na 26 jaar? De meester komt ook, heb ik gehoord. Voor mijn gevoel is die inmiddels 114. Maar dat blijkt mee te vallen. Sterker nog, hij was in die tijd jonger dan wij nu zijn. Maar als je 12 bent, is iedereen boven de 30 Heel Oud.

En wat is het leuk om iedereen opnieuw te ontmoeten. De organisatoren hebben er heel wat speurwerk opzitten. Op 1 na is iedereen getraceerd. En op 3 na is ook iedereen aanwezig. Volgens mij een hele hoge 'score' voor een reünie.

We maken de oude schoolfoto na, alleen kunnen we niet meer bij het standbeeld. De bosjes zijn nu aardig dichtgegroeid. Ook de school zelf is erg veranderd. 'Weet je nog...', hoor je steeds in de gangen, en dan komt er weer een anekdote. Inmiddels gaan onze kinderen zelf ook naar de basisschool, en we komen tot de conclusie dat het er nu heel anders aan toegaat op school. Wij kregen nog wel eens een draai om onze oren, als we niet luisterden. Gelukkig is dat niet meer hetzelfde.

Na de 'officiële' reünie gaan we nog met een groepje eten. 'Ga je hier nou ook een stukje over schrijven op je blog?', vraagt iemand als we naar het restaurant lopen. 'Ik weet het nog niet', zeg ik.

Want hoe omschrijf je het gevoel om je oude klasgenoten na 26 jaar te zien?