prentje en de kunst

Mijn schoonouders vierden hun trouwdag en Man had bedacht dat het leuk was om met ze naar het keramiekmuseum 'Princessehof' in Leeuwarden te gaan. Prima.
Met z'n allen dwaalden we door het museum. Er was een prachtige tentoonstelling over Japans porselein en ik vermaakte me prima. Zoon ook, want die had het invalidenliftje ontdekt. Als je zes jaar bent, is het een stuk interessanter om tien keer heen en weer te gaan met een bestuurbaar liftje dan te turen naar Japanse schalen. Ik begrijp dat wel. Toch blijf ik hem mee nemen naar allerlei musea in de hoop dat er iets blijft hangen.

Zelf heb ik geen culturele opvoeding gehad. Sterker nog; ik nam mijn ouders mee naar het Rijksmuseum toen ik een jaar of achttien was. 'Mooi hè', fluisterde ik en ze knikten braaf. Ik denk niet dat het binnen kwam zoals kunst bij mij binnen kan komen. Ik hanteer dan ook maar 1 criterium als het om kunst gaat: het moet me raken.

Terug naar Leeuwarden. Met mijn schoonouders liep ik naar boven. Zoon en Man waren inmiddels afgehaakt en zaten in het restaurant 'Uno' te spelen, een spelletje dat Zoon met vooruitziende blik had meegenomen.
We liepen een zaal in en daar stond ie. Mijn hart begon sneller te kloppen en ik kreeg het warm. De fysieke sensatie waar ik nu al een paar musea naar op zoek was. Ik was verliefd geworden op een vaas. Een gele Ming-vaas met prachtig reliëf. In de mooiste kleuren die je kunt voorstellen.

Mijn schoonouders waren inmiddels doorgelopen maar ik bleef een beetje dralen om mijn vaas. Nam van alle kanten foto's. Met moeite nam ik afscheid.

Helaas was de liefde niet wederzijds en bevond ik mij even later weer op de Pannenkoekenboot, terug in de werkelijkheid. 

Een van de dingen die ik Zoon hoop mee te geven in het leven is de liefde voor kunst. De ontroering voor een kunstwerk die je even optilt. Die een grijze dag net dat beetje extra kleur kan geven. Voorlopig is dat nog te veel gevraagd. Dat geeft niet.

Ik heb geduld. Liefde kun je niet dwingen.