Prentje op Vlie

Voor de fijnste vakantie hoeft U geen vliegschaamte te hebben.
Geen filestress.
Pak gewoon de boot naar Vlieland.

Wat te doen?
Niets.
Langs de branding lopen en genieten van de strandkunst.

Af en toe ontdoen van kleren en een duik nemen.

Ok, één uitzondering.
's Avonds mee met de Vliehors Express.

Naar de Sahara van het Noorden rijden.
Genieten van zeemansverhalen, liederen en warme chocolademelk rond het kampvuur bij het drenkelingenhuisje.

Waar te eten? 
Bij de anders dan anders- strandtent Oost.

Waar te logeren? 

Wordt het de Waker, de Gaper of de Slaper?

Het maakt eigenlijk niet uit; het is heerlijk logeren bij Leut.
Loop de volgende ochtend de trap af en ga voor het 'Samen wakker ontbijt'.

Mijn lief, wanneer gaan we weer?

prentje en Geert Lap

O, wat mis ik mijn porselein-cursus!
Het voelt als een nieuwe liefde ontmoeten, en dan gedwongen afscheid nemen omdat er al een lange vakantie was geboekt.
Of hij woont in het buitenland.
Of.., nou ja, maakt ook niet uit: kennismaken met iets fijns dat veel te snel eindigt. 

Om het gemis wat draaglijker te maken, ging ik naar het Design Museum in Den Bosch voor de tentoonstelling van Geert Lap.

Geert Lap was een van de belangrijkste na-oorlogse keramisten.
Zijn werk wordt ook wel 'keramisch minimalisme' genoemd.

Daar hou ik van, keramisch minimalisme.
Ik ben altijd een beetje bang dat mensen associaties krijgen van felgekleurde gekleide kippen of foute porseleinen beeldjes als ik over mijn keramiekliefde vertel. 

Deze tentoonstelling, vormgegeven door Aldo Bakker, is een toonbeeld van sereniteit en schoonheid.

Ik kwam er tot rust.

(Goede tip, mocht je de tentoonstelling willen bezoeken: het filmpje dat wordt getoond met een piepjonge Yvon Jaspers die voor Klokhuis Geert Lap interviewt en bijna letterlijk aan zijn lippen hangt.)

prentje en de slagboom

Benauwd keek ik achterom.
'Meneer, ik heb drie auto's achter me, u ziet toch ook wel dat ik niet weg kan?'

Tien minuten eerder.
Voor mijn werk moest ik in Venlo zijn.
Happening, Staatssecretaris erbij; fijn dat het allemaal goed was gegaan.
Ik betaalde mijn parkeerkaartje en liep naar mijn auto.
So far, so good.

Ik was behoorlijk moe, de avond ervoor had ik nog op een terras op Texel gezeten.
Blij dat ik aan de terugreis kon beginnen, reed ik naar de slagboom.

Ik stopte het parkeerkaartje in de automaat.
'Scancode aan de bovenkant', gaf deze aan.
Wat gek; ik zag helemaal geen scancode.
Tegen beter weten in stopte ik het kaartje nog een keer omgedraaid in de automaat.
'Scancode aan de bovenkant', stond er onverbiddelijk.
Vermoeid drukte ik op het knopje om contact te maken.
'Prrrggrr', hoorde ik.
'Ik heb volgens mij een misdruk, want ik heb geen scancode en nu gaat de slagboom niet open', zei ik, een tikkeltje ongemakkelijk.
Inmiddels was er al een auto achter me komen te staan, en er was maar één uitgang.
'Prrrggrr', hoorde ik weer.
'Meneer, ik versta u niet, - ik ging er gemakshalve maar uit dat het een meneer was - kunt u de slagboom openen?'

Er gebeurde niets.
Inmiddels was auto twee achter me komen te staan.
Gelukkig kwam er een scooter aan, mét een parkeerwacht erop.

'Meneer, de automaat pakt mijn kaartje niet'.
'Dat is een kwitantie', antwoordde de meneer bozig.
'Dat is geen kwitantie, die heb ik hier, ik heb deze er juist van afgescheurd'.
'Dat is een kwitantie', zei de man weer.

Auto drie achter me.
'Misschien ligt u kaartje nog in de betaalautomaat, die moet u ophalen.'
'Meneer, ik heb drie auto's achter me, u ziet toch ook wel dat ik niet weg kan?'
Zuchtend reed hij zelf naar de betaalautomaat.
De automobilisten achter me stonden inmiddels naast hun auto.

'Daar ligt ie niet, u moet een nieuw kaartje kopen.'
'Meneer, ik kan nu toch niet weg?', herhaalde ik maar weer.
'En ik heb toch een kwitantie, dat is een toch een bewijs dat ik heb betaald?'
'U kan die kwitantie toch meegenomen hebben uit de automaat.'

'Meneer, kijkt u nou eens naar mij. Zie ik eruit als iemand die hier de boel komt flessen?'
Tergend langzaam ging de slagboom omhoog.

Een dag later vond ik het parkeerkaartje in mijn portemonnee.
Ik denk dat ik voorlopig maar even uit Venlo wegblijf.

prentje en de stoel

Eigenlijk was ik al op zoek naar een nieuwe eettafelstoel, toen de knoop was losgeschoten van de zitting.
De stoel was van zwart nep-leer en langs de randen begon ie ook al te slijten.

Maar ik vond geen enkele die ik zo mooi vond.
Ik hou van het jaren '50 model, het gebogen hout.
'Waarom laat je 'm niet opnieuw bekleden?', vroeg een naaste.

Meteen begon de plannenfabriek in mijn hoofd op volle toeren te draaien.
Dan zou ik 'm nu met écht leer bekleden, misschien wel een andere kleur ook.

Ik vroeg wat offertes op en viel stijl achterover.
Opnieuw bekleden was vele malen duurder dan de stoel opnieuw aanschaffen.

Tot ik een vriendelijke meneer aan de telefoon kreeg; nog uit mijn geboorteplaats ook.
'Ik heb nog wel wat restvoorraad liggen, kom maar langs met de stoel, maken we een mooie prijs.'

Ik nam de gok, stopte de stoel mijn kleine cabrio (dak moest weer open) en reed naar het bedrijfje. Het werd gerund door een sympathieke vader en zoon.
Toen ik binnenstapte, zag ik onmiddellijk een prachtige lap boterzacht leder hangen.
Als ik 'm opnieuw zou bekleden, moest dat 'm worden.

Behulpzaam legde de zoon de leercoupon op mijn stoel en ging rekenen.

Het kwam nog steeds hoger uit dan de aanschafprijs van een nieuwe stoel.
Zenuwachtig probeerde ik voor te stellen hoe de stoel eruit zou zien met zijn nieuwe jas.

Het was wel veel duurzamer dan een nieuwe kopen.
Het leer zou er met de jaren alleen maar mooier op worden.

Maar ja, het bleef toch een hoop geld.
En de vakantie zat er ook te komen.

'Ik doe het', hoorde ik mezelf zeggen.

'Mooi', zei de zoon, 'dan kun je 'm over een week halen'.

Nog geen vier dagen later kreeg ik een telefoontje dat ie klaar stond.
Blijkbaar hadden ze er zin in gehad.

Gespannen reed ik er weer heen.
Ik wist dat ik bij de eerste aanblik meteen zou voelen of het een goed idee was geweest.

En dat was het.
Het was (weer) liefde op het eerste gezicht.

De warme kleur van het leer combineert prachtig met het hout.
De welvende, sensuele vorm komt nu nóg mooier uit.
De knoop zit als een navel in een glooiende buik met kippenvel.

Wát een vakmanschap.
Deze stoel past (bij) mij.

Ik zit goed.