Zoon en ik hebben niet zoveel gezamenlijke hobby's meer; helaas.
Nu hij 14 is, wil hij niet meer met me mee naar animatiefilms.
En ik heb weer niets met gamen, of YouTube (moest het zelfs opzoeken om te kijken hoe je het precies schrijft).
Maar nu grijp ik mijn kans.
'Dit weekend is de Verzamelaarsjaarbeurs, ga je mee?', vraag ik zo nonchalant mogelijk.
'Ze hebben ook veel van die Funko figures die jij leuk vindt, en denk dat ze ook wel comics van Marvel hebben.'
Jaha, ook al hebben we niet meer dezelfde interesses, ik probeer me toch (af en toe) in zijn leefwereld te verplaatsen.
Zoon gaat mee.
De Verzamelaarsjaarbeurs is één van mijn favoriete uitjes; ik schreef er al eerder over.
Het is een soort rariteitenverzameling.
Het leukst vind ik de standjes waarbij het niet duidelijk is wat ze verkopen.
Inmiddels ben ik er achter dat die een soort tentoonstelling vormen.
Mensen zijn gewoon trots op hun klassieke caravan, brandweerwagen, krabben- of McDonalds Happy Meal-verzameling.
En geef ze eens ongelijk.
Zoon had net een verzameling Spidermanstripboeken op de kop getikt toen ik de Balloon Dog zag.
Het ballonnenhondje (beroemd geworden door de stalen kunstwerken van Jeff Koons) maar dan in een houten uitvoering dat ook nog eens aardewerk bleek te zijn.
Een imitatie van een imitatie van een imitatie.
'Da's echt wat voor jou mam', zei Zoon enthousiast.
Ik hoop maar dat hij het positief bedoelde.
Een dag ervoor hadden we het over contrasten gehad.
Zoon vertelde over een vriendje met een t-shirt waarin met hartjesletters niet zulke hartelijke
teksten stonden.
Het deed me denken aan het borduurwerkboek vol scheldwoorden.
'Of dit dan'.
Zoon wijst naar een verzameling ouderwetse bordspelletjes.
Maar dan gebaseerd op digitale games.
Genietend lopen we verder.
We hebben niet meer zoveel gezamenlijke liefhebberijen, Zoon en ik.
Maar wat we samen hebben, is meer dan genoeg.
zondag 14 april 2019
woensdag 3 april 2019
prentje en de cursus(sen)
Een vak waar ik veel voldoening uit haal.
Maar één keer per jaar wil ik met mijn handen in de klei.
Dat ik mijn blog tien jaar geleden 'prentje maakt' noemde, was geen toeval.
Afgelopen lente volgde ik een week lang een cursus pottenbakken in Kopenhagen.
Het jaar ervoor was ik aan het houtdraaien.
(Grappig, bovenstaande foto toont twee resultaten van eigen werk, waarvan één in schaduw).
Het fijne van zelf iets maken, vind ik het imperfecte ervan.
Ik ben dan ook groot fan van Wabi Sabi, de schoonheid van imperfectie.
(Bovenstaande foto toont ook mijn zelfgeverfde muur, do I need to say more?)
Want inmiddels heb ik al kleren genaaid, glas geblazen, steden gefotografeerd, illustraties gemaakt, kastjes getimmerd en ga zo maar verder.
Dat smaakte naar meer.
Keramiek heeft een onweerstaanbare aantrekkingskracht op me.
Ik hou van het 'aardse'; de combinatie van een 'gewoon' gebruiksproduct en de esthetische kant ervan.
De eenvoud van het ambacht.
En het combineren van mat en glans; ik zei het al eerder.
Ach, eigenlijk droom ik gewoon van een kleine werkplaats met een eigen winkeltje eraan vast.
Dat ik dan overdag mooie dingen ga maken en af en toe naar de winkel loop als het belletje gaat.
En dat ik dan aan het eind van de middag met de hond door de duinen zwerf.
Om vervolgens terug te keren naar mijn tiny house.
Met open haard.
Op Vlieland.
The simple life.
Terug naar de werkelijkheid.
Het huisje met werkplaats en winkeltje is er nog niet, maar ik heb wél besloten dat ik mijn workshop ga vervolgen met een cursus porselein gieten van enkele weken.
Waar ik zelf mijn mal mag maken (ik denk aan een lamp), glazuur mag mengen en meer van dat soort zaligheden.
Nog even geduld.
Ik begin na Pasen.
Abonneren op:
Posts (Atom)