woensdag 30 januari 2013

prentje verkoopt

En achter de schermen ben ik druk bezig hè. Ik weet niet wat de aanleiding is geweest, maar ik heb het idee dat ik een Groot Verander Proces zit. En ik ga maar mee met de stroom, want er tegenin zwemmen heeft niet zoveel zin.

Wat past nu echt bij mij? Welke kant gaat het op met mijn 'carrière'? Herinnert u mijn oproep van laatst? Naar aanleiding hiervan werd ik benaderd om binnenkort voor de klas te gaan staan om creatieve workshops te geven, waarin tekst en illustraties allebei een rol spelen. Hoe leuk is dat?
Dus ook als u geen vaste baan in uw achterzak hebt, maar wel een leuke freelance opdracht: u kent mijn mailadres.

En dat heeft me weer aan het denken gezet. Misschien moet ik zelf mijn ideale baan creëren. Misschien is mijn ideale baan wel een combinatie van verschillende dingen.

Deze zomer liep ik met een vriendin over een kofferbakmarkt, waarbij zij opmerkte dat ik in één oogopslag de fijne dingen er uit kon pikken. Of ik hier niet iets mee kon?

Ook deze opmerking liet me niet los. U weet hoe dol ik ben op rommelmarkten, alleen heb ik zelf geen plek meer. Als je huis vol staat met leuke, lieve, schattige en soms een tikje hysterische spulletjes, valt niets meer écht op.

En daarom heb ik besloten om een Enorme Opruiming te houden, wat hopelijk resulteert in Prentjes shop. Een online winkel vol vintage, paddestoelen, kinderboeken, kersenjurkjes, retrostofjes, gehaakte aardbeien, roodkapjetassen, poppenhuismeubels en eigen ontwerpen.
En als ik 'los' ben, kan ik deze zomer weer gaan rondneuzen op de kofferbakmarkten bij mijn kabouterhuis. Alleen shop ik dan voor u.

Nu alleen nog alles fotograferen en online zetten.
En er moet een banner komen.
En eigenlijk ook wel visitekaartjes.
Maar wanneer moet ik dat dan allemaal gaan doen?

Zucht.
Ik zou zeggen: hou het in de gaten hier.

zaterdag 26 januari 2013

prentje loopt hard

Soms denk ik dat ik de naam van deze blog beter kan aanpassen in 'prentje zoekt geluk'. Maar ja, aan de andere kant, doen we dat niet allemaal?

Ik zei u al in mijn vorige berichtje, ik las vorige week een artikel van Aaf Brandt Corstius over haar hardloopavonturen. Net als zij ben ik een bankzitter die al moe wordt van de gedachte om naar de keuken te lopen om een nieuw glas wijn in te schenken. Aaf had de app 'Couch to 5k' gedownload, en sindsdien had ze het licht gezien. Sinds ze gestart was met hardlopen, voelde ze zich beter, fijner en gelukkiger dan ooit.
Dat wilde ik ook.

Dus stapte ik op mijn eerste vrije dag na het lezen van het artikel de hardloopwinkel van Utrecht binnen. Ik trotseerde bittere koude, en moest even slikken voordat ik daadwerkelijk binnen durfde te stappen. Voor mijn gevoel stapte ik een hele nieuwe wereld binnen.
En dat was ook zo.
De hele ochtend was ik zoet met het passen van de perfecte loopschoenen, nadat er eerst video-opnames van mijn voeten waren gemaakt, terwijl ik een rondje door de winkel rende (en daar eigenlijk al knap moe van werd).
Aan het einde van de pas-sessie waren een aantal dingen duidelijk: mijn ene voet was groter dan de ander, ik liep op de binnenkant van mijn voeten en ik maakte te grote passen.
'Misschien moet ik er maar helemaal niet aan beginnen', probeerde ik nog hoopvol tegen de verkoper met wie ik inmiddels een hele band had opgebouwd, maar die was onverbiddelijk.
Jammer alleen dat mijn maat van de geschikte schoen net niet voorradig was.

Twee dagen later trotseerde ik weer het ijskoude weer, na het telefoontje dat Mijn Schoenen binnen waren gekomen. Weer rende ik een rondje door de winkel. Ze zaten wat aan de ruime kant, maar de schoenen een halve maat kleiner zaten aan de krappe kant, en dat zou ik zomaar weer als excuus kunnen gebruiken om niet meer te gaan rennen.
Ken Uzelf.

En vanmorgen was het zover mensen, de Meest Onsportieve Blogger van dit land die al loopt te hijgen als een oud paard als ze vijf traptredes moet bestijgen, ging op pad met Couch to 5k. De muziek was nog niet helemaal ingeregeld, waardoor ik vijf keer BLØF met Dansen aan zee moest aanhoren, maar wat gaf het. Ik was begonnen. En, alsof zelfs het universum me nog even wilde testen, begon het nog te sneeuwen ook. Maar ik zette door. En hield vol.

Jammer alleen dat ik in mijn enthousiasme vergeten was om een goede route uit te stippelen, waardoor ik nog een half uur naar huis moest lopen toen de vriendelijke stem de verlossende woorden had gesproken dat ik klaar was met mijn work out, maar zelfs dat was niet erg.

Ik voel me nu al beter.
Maar dat kan ook komen doordat ik gestart ben met iets waarvan ik dacht dat ik het nooit zou doen.

Nu de rest nog.

zondag 20 januari 2013

prentje slaat een nieuwe weg in

Ik schreef er al eerder over: het boek Paris versus New York van Vahram Murratyan. De grafisch vormgever heeft in beide steden gewoond en zet deze op een fantastisch grafische manier tegenover elkaar. Ik had al de pocket versie en trakteerde mezelf vorige week op de luxe uitgave, met nieuwe prints.

Het was me dan ook nogal een roerige week. Misschien viel het u op dat het nogal rustig was van deze kant (of misschien viel u dat helemaal niet op, maar ik leef graag in die illusie). In mijn hoofd was het daarentegen helemaal niet stil. Het is namelijk tijd geworden om een nieuwe weg in te slaan.

Boven mijn blog staan vier woorden, Grafisch ontwerp, Illustraties, Foto's, Tekst. De opmerkzame lezer heeft misschien gemerkt dat deze woorden samen ook een woord vormen: GIFT. Dit is geen toeval. Deze woorden wijzen naar het pad dat ik wil volgen.

Ik ben op zoek naar een creatieve (werk)omgeving waarin deze woorden de hoofdrol spelen. Dit idee sluimerde al langer, maar nu wil ik het concretiseren. Dus zoekt u die creatieve duizendpoot die zowel een passie heeft voor vormgeving als tekst, stuurt u me alstublieft een mailtje (prentje@yahoo.com). Dan kunnen we hierover verder praten.

Tuurlijk is het eng om een nieuw pad in te slaan. Toevallig las ik ook deze week in de nieuwe Flow een artikel over veertigers die eindelijk besluiten hun hart te volgen en het over een andere boeg te gooien. Ook ik wil later niet denken: wat als?
Een artikel dat me erg aansprak in deze Week der Verandering.
En bij moet dat ook gelijk alles anders hè, u kent me.
Dus knipte ik mijn haar af, heel cliché.
Daarna las ik een artikel in Volkskrant Magazine van Aaf Brandt Corstius over de zegeningen van hardlopen. En nu sta ik op het punt om een app te downloaden waarin ik stap voor stap kan beginnen om ein-de-lijk meer te bewegen.
En dan nog die studie hè, die me zoveel brengt, maar ook de nodige investering kost. Maar die wel het lampje vormt om me te begeleiden op het nieuwe pad dat ik in wil slaan.

U begrijpt misschien waar ik naar toe wil; het bloggen zal de komende tijd op een lager pitje komen te staan. Denk ik nu dan hè, want ik kan u geen garanties geven.

Want als ik zoiets moois zie als het boek Paris vs New York, wil ik dat graag met u delen.

zondag 13 januari 2013

prentje en de verliefde Zoon


En terwijl ik druk bezig ben om eindelijk Illustrator onder de knie te krijgen (zie hierboven), is Zoon verliefd.
Heel erg verliefd. 'Ik heb tegen haar gezegd dat ik het heel dapper vond, dat ze me verkering heeft gevraagd', zegt hij opgewekt. 'Mag ze komen spelen?'
'Natuurlijk', antwoord ik, en zo zit ik met twee smoorverliefde achtjarigen in huis.
 Ze zijn zo schattig samen dat het bijna pijn doet.

'Mag ze blijven eten om te vieren dat we een dag verkering hebben?', vraagt Zoon aan het eind van de middag. 'En eten we dan lasagne?'

Samen dekken ze een apart tafeltje. Ze maken een menukaart met familiegerechten én een kaart voor stelletjes want ze hebben natuurlijk een status aparte nu ze "een relatie hebben", zoals Zoon dat zegt.
De dvd met openhaardvuur maakt het romantische restaurant helemaal af.

'Ik word er bijna jaloers van', zeg ik gekscherend tegen Zoon.

'Ach', zegt hij troostend, terwijl hij een arm om mee heen slaat, 'jij hebt toch ook een leuke echtgenoot'.

Gelukkig maar.

vrijdag 11 januari 2013

prentje en de vorm

Als je een opleiding Grafische Vormgeving volgt, komt onherroepelijk de vraag: 'Wat is jouw stijl?' Oftewel, hoe ziet jouw handtekening eruit?
Nu heb ik mezelf deze vraag al eerder gesteld, en ik kwam er eerlijk gezegd niet uit. Hield ik nu van een illustratieve, dromerige, haast naïeve sprookjesachtige stijl of juist van een een grafische, strakke manier van werken?

Deze week kreeg ik van verschillende kanten het antwoord, mede dankzij mijn blog. Octavie (die ik erg bewonder, juist omdat zij zo'n duidelijke handtekening heeft), twitterde naar aanleiding van mijn vorige berichtje: 'Jij hebt je vorm gevonden hè, het stroomt.'
Toen ik aangaf voor mijn gevoel nog steeds op zoek te zijn naar "mijn vorm" antwoordde ze: 'en dat is ook goed, zo blijf je je ontwikkelen.'
Terwijl ik hierover nadacht, sms'te een studiegenootje: 'Leuke stijl heb je. Mooie combi tussen grafisch en illustratief.'

En opeens werd het me duidelijk. Ik hoef helemaal niet te kiezen. Mijn stijl is grafisch illustratief. Of illustratief grafisch, wat u wilt. Ik hou van hele blije illustraties, vol kleur en details. Maar ook van sobere, bijna duistere tekeningen.

En om te illustreren dat deze stijlen prima samengaan, neem ik u mee het bos in. Samen met Hans en Grietje. Ik kreeg dit boek onder de kerstboom (nadat ik de kerstman in zijn oor had gefluisterd dat ik het heel graag wilde hebben) en ik vind het waanzinnig mooi. Het combineert alles waar ik van hou. Alle stijlen, alle technieken.
De prachtige illustraties zijn van Sybille Schenker, en het is uitgegeven door De Vier Windstreken:  
Om stil van te worden, zo'n talent.

Nog een lange weg te gaan. Maar de richting is duidelijk.
Ik hoef niet meer te verdwalen in het bos.

woensdag 9 januari 2013

prentje in januari


Zo, de kerstversiering is weer naar zolder en ik was er eerlijk gezegd ook wel weer een beetje klaar mee, moet ik zeggen. Zodra het januari is, moet het weer Allemaal Anders.

Dan koop ik mijn eerste voorjaarsbolletjes, en ben ik alle hysterische versiering opeens zat. 'Het is nog maar januari', bromt Man, 'het duurt nog drie maanden voor het voorjaar wordt.'
Maar daar trek ik me niets van aan, natuurlijk. Ik verlang naar de lente.

Zoon heeft ook al lentekriebels. Gisteren fluisterde hij in mijn oor dat zijn beste vriendinnetje verkering had gevraagd. Tranen sprongen in mijn ogen. 'Wat heb je geantwoord?', vroeg ik nieuwsgierig. 'Ik heb gezegd dat ik het antwoord in haar laatje zou leggen', zei hij geheimzinnig. 'Ik heb een hartje uitgeknipt, met "ja" erop. Valt nog niet mee hoor, zo'n hartje uitknippen.'

Ach, mijn kleine creatieve Don Juan. Ik ben ook al zo'n fan van zijn vogeltekeningen:
Het doet me denken aan de vogels van Fiep Westendorp, mijn favoriete illustrator.

'Wat doe je eigenlijk als je verkering hebt?', vroeg ik Zoon terwijl we naar huis liepen. 'Dan ga je samen uit, bijvoorbeeld naar een restaurant en moet de man betalen', antwoordde hij ernstig.
Dat wordt nog even doorsparen.

Maar goed, waar waren we? O ja, januari en dat het allemaal weer anders moet. Strakker. Grafischer.
De komende zaterdagen ga ik daarom een extra verdieping volgen van mijn opleiding om Photoshop, Illustrator en Indesign beter onder de knie te krijgen.

Over grafisch gesproken: herinnert u mijn nieuwjaarswens nog? In de kerstvakantie bezocht ik in Amsterdam de fantastische winkel Options, en daar kocht ik deze wereldconfetti:
Het houten Parijs kocht ik bij Muji in Düsseldorf, u weet wel, de 'Japanse Hema', waar ik eerder over schreef.
En net als bij Options is niet alleen het product, maar ook de verpakking een feestje. Zo zat er bij de houten blokken een linnen zakje met de skyline van Parijs, dat ik u helaas niet kan zien omdat ik dat eerst moet strijken wil ik het een beetje fatsoenlijk op de foto zetten.

Onderop in het doosje lag dit blaadje:

Ah, daar word ik blij van.

Ik zeg: laat die lente maar komen.

zaterdag 5 januari 2013

prentje in Eindhoven

'Waar ben je?', vraagt Zus aan de telefoon. 'In Eindhoven', antwoord ik. Ze schiet in de lach. 'Heb je nu alle lichtevenementen die je kon verzinnen gehad?', vraagt ze. (Zus kent me goed).
'Yes', antwoord ik, voor ik mijn telefoon uitzet.

Ik had deze kerstvakantie nog één bestemming op mijn verlanglijstje: het Fijne Feestdagen Festival in Eindhoven. En dan vooral voor het lichtobject rond de ijsbaan van Luminarie De Cagna. Maar als we daar dan toch zijn, kunnen we het gelijk combineren met de winkel van Piet Hein Eek, nummer twee op mijn verlanglijst.

Op het station kom ik haar tegen. Hoe toevallig is dat? Vooral omdat een van onze eerste afspraken in Eindhoven was.

Goed, wij naar Piet Hein Eek. Zoon gebruikte zijn winkel vooral als verstopplaats, maar ik denk dat Piet Hein dat prima zou vinden (hij heeft zelf ook kinderen):
Verder uiteraard veel eye candy:
 Om even bij te komen van al dat moois, gaan we lunchen in het aangrenzend restaurant van Eek:
Terwijl Zoon en Man een spelletje Mens-erger-je-niet aan het doen zijn, lees ik een oude Esta, met hierin een artikel over Annie M.G. Smidt:
Ha, hoe herkenbaar. Ik ben gewoon even oud als Zoon. Dat verklaart waarom we samen zo goed verstoppertje kunnen spelen.
Ondertussen arriveert onze lunch:
Terug naar het centrum. Nadat we een beetje mismoedig in de grote winkelstraat hebben gelopen (wat een contrast) gaan we koffie drinken bij Usine:
Op naar de schaatsbaan, waar het allemaal mee begonnen is. Ik probeer Zoon over te halen om de schaats onder te binden, maar hij heeft geen zin. Dan alleen maar even genieten van het kunstwerk rond de baan:
Hoe mooi is dat?

Morgen de laatste dag van de kerstvakantie.
Gelukkig maar.

Ik ben bekaf.