Natuurlijk was het achteraf niet verstandig.
Het was een heerlijke week. De Man en ik weer bij elkaar; gelukkig. Samen naar een dorpje in Portugal, aan de westkust van de Algarve. Een tip van een fotograaf dat ik blindelings had opgevolgd. Een prachtig surfdorpje met een relaxte sfeer. 1 visrestaurantje, 3 barretjes. Een dakterras dat uitkeek op zowel de rivier als de zee. Varen tussen de dolfijnen. Genieten van de tegeltjes, het weer, de natuur, het eten.
We gingen naar ons favoriete stille strandje. We liepen naar de rotsen aan de zijkant.
Enthousiast deed ik het masker op en focuste me op de ademhaling.
Een paar visjes, lastig te zien vanwege de continue deining.
Ik ging wat verder tot ik mijn man hoorde schreeuwen: weg hier. NAAR HET MIDDEN.
Ik dacht nog even: wat een drukte maakt hij en probeerde een paar slagen.
Tot ik merkte dat ik niet meer terug kon zwemmen. Ik was in een onderstroom geraakt die rechtstreeks naar open zee leidde. Ik keek naar achteren en zag de golven die meer dan mensenhoog kunnen zijn aan de Atlantische kust.
Wat er toen door me heen ging, is lastig te omschrijven. Ik dacht dat het hiermee was afgelopen.
Er kwam een soort oerkracht over me.
Dit ging niet gebeuren.
Volgens mijn lief ben ik toen met bovenmenselijke krachten naar het midden van de baai gezwommen, daar waar het veilig was. Zelf kan ik daar niet zoveel meer van herinneren.
Ik weet ook niet hoe lang het heeft geduurd.
Misschien kreeg ik een duwtje in mijn rug.
Ik weet alleen dat ik toen ik aan de kant stond, ik mijn partner niet meer zag. Mijn vent, die me met zijn instructies de goede kant op had geleid.
Hij was zelf in de problemen geraakt door mij te coachen en al watertrappelend in dezelfde onderstroom beland.
Een lang verhaal kort; ook hij heeft het uiteindelijk gered.
De maskers zijn we kwijt.
Maar wat we samen hebben overwonnen, is onbetaalbaar.
