De avond ervoor moest ik al wieberen; ik werd niet geacht thuis te zijn. Zoon gaf een feestje. De tweede sinds hij 18 was geworden. Had hij voor die magische leeftijd geen druppel alcohol gedronken, sindsdien had hij zijn "achterstand" snel ingehaald.
Ik hoorde al aan zijn stem dat het mis was. 'Mam, het is gisteren een beetje uit de hand gelopen. Heb jij "Baking soda"? Daar schijn je kotsvlekken mee uit het kleed te krijgen.'
Ik was inmiddels naar buiten gelopen. Traag zag ik hoe van een haas de oren één voor één afvielen.
Dat is een zwakke plek, de aanhechting bij de oren. Eigenlijk is het ontwerp niet zo geschikt voor porseleingieten.
'Mam, ben je er nog? Hoe werkt de wasmachine? Of zal ik alles hier zo laten tot je terugbent?'
Hell no, hij lost het zelf maar op. Hij is inmiddels volwassen.
Ik krijg een foto doorgestuurd. Van de bakjes van de wasmachine. Waar dan de wasverzachter in moet.
Ik denk dat ze dacht dat ik al genoeg aan mijn hoofd heb.
De volgende dag blijkt de puinhoop groter dan verwacht. 'We gaan nu naar Ikea om op jouw kosten een nieuw kleed te kopen', zeg ik streng. Schuldbewust betaalt hij ook nog de lunch daar.
De linnen hoezen van de bank moeten 3x in de was voor de vlekken er definitief uit zijn. Het matras is niet meer te redden.
De haas met de scheve oren wordt een blijvende herinnering.
