zondag 28 september 2014

prentje en het afscheid van het huisje

Eigenlijk zou ik dit weekend alleen maar naar het huisje gaan om af te sluiten voor het seizoen. Maar toen werd het opeens zulk heerlijk weer, dat ik het gevoel had dat ik er nog even van moest profiteren, voordat ik pas weer in april de sleutel in het slot kan steken. Het beddengoed had ik al afgehaald, maar nam ik gewoon weer mee.
Kansen moet je pakken als ze zich voor doen.

Het huisje heeft me dit seizoen zoveel gegeven. Dit is de plek waar ik weer ben ontdooid. Waar ik heb geleerd om het in mijn eentje fijn te hebben, en dat mijn geluk niet van een ander afhankelijk is.
Waar ik urenlang interessante boeken heb gelezen, mooie films heb gezien, en waar ik tot rust ben gekomen.
Waar ik heb geleerd zo weinig écht nodig te hebben.

Ik loop het bekende paadje door de duinen naar de zee. Het is druk op het strand, blijkbaar ben ik niet de enige die nog even wil genieten van de zon voor we de herfst en winter weer induiken.
Ik probeer het zomergevoel zo lang mogelijk vast te houden, merk ik. Zie ik dan toch een beetje op tegen het najaar alleen?
Ik kijk intens om me heen, alsof ik alles extra wil opslaan. Overal zie ik kleine cadeautjes. Vier kleine kindjes, spelend in het water. Een schitterende veer, die iemand rechtop in het zand heeft gezet om er aandacht op te vestigen. Een vader met een zoon in een rolstoel, die hij de laatste meters in een sprintje tot de kustlijn duwt. De zoon kijkt ademloos naar de zee. Wat zou er in hem omgaan?
Een hond, die ronddartelt alsof het lente is. Een Jeff Koons-achtig varken op een paal met een piratenvlag erachter. Een surfboard, in dezelfde stralende gele kleur als de watersportschool erachter.
Een prachtig stel, dat elkaar stralend aankijkt.
En plotseling realiseer ik het me. Dat ik (weer) blij kan zijn voor andere mensen. En dat ik mezelf daarmee ook een cadeau geef. Ik krijg hun energie er gratis bij.

Ik nestel me in mijn hoekje op mijn favoriete terras. Van thee ga ik over tot borrel, tot ik dan ook maar besluit om hier te eten. En mezelf tot slot op een ijscoupe trakteer.
Het begint nu wel snel frisser te worden, merk ik. Ik loop naar mijn huisje, zet een pot thee, en kruip onder mijn dekbed. Vervolgens slaap ik veertien uur achter elkaar.

De volgende dag komt ex-Man om me helpen om alles af te sluiten. We werken hard om het huisje weer winterklaar te maken. Vervolgens trakteer ik hem op een lunch bij 'mijn' strandtent, voor ik de deur voor de laatste keer sluit.

Dag lief huisje, bedankt voor alles wat je me hebt gebracht dit jaar.  

donderdag 25 september 2014

prentje en de yoga


Toegeven, het was een lange dag op kantoor. Ik vervang deze week mijn manager en heb een groot project, dus ik was pas om half 8 thuis. En oke, ik had niet zo goed geslapen.
Maar toch werd ik er door overvallen.

Een beetje moe fiets ik naar mijn yogales. Sinds een paar weken volg ik yoga, en o, wat is dat fijn.
De gordijnen zijn dicht in de ruimte, er branden alleen wat kaarsjes. De lessen worden gegeven door een man en een vrouw; hij doet eerst de traditionele yoga-oefeningen en deelt daarna plaids uit, zij geeft dan nog een mindfulness- en meditatiesessie terwijl we allemaal heerlijk knus onder onze plaidjes liggen. Tot slot drinken we met z'n allen nog een kopje ayurvedische yoga kruidenthee.
Het nieuwe rustpunt van mijn week.

Maar goed, ik was weliswaar wat hangerig, maar doe toch braaf mee met de yoga-bewegingen.
En opeens gebeurt het. Ik word overspoeld door een golf verdriet, anders kan ik het niet omschrijven. Bibberig blijf ik mee doen met de oefeningen, tot ik zo dizzy word dat ik even op een bankje moet gaan zitten.

Mijn lieve juf komt naar me toe met een glaasje water en vraag fluisterend of het gaat.
Enigszins verbaasd vertel ik haar wat me net is overkomen. Ze lijkt er niet van op te kijken.
'Door de oefeningen kom je jouw blokkades tegen', zegt ze monter.
'Ik heb wel een heftig jaar achter de rug', snif ik naar haar. 'Voor mijn gevoel heb ik in een soort survivalmodus gezeten om de stappen te kunnen zetten die ik moest zetten'.
'En de blokkades die je hebt opgebouwd ruim je nu op', glimlacht ze. 'Je bent goed bezig'.

Ik besluit weer mee te doen, maar de tranen blijven maar geruisloos stromen. Dan mag ik wel goed bezig zijn, voor mijn gevoel zit de mascara inmiddels op mijn kin. Heb ik maandenlang niet gehuild; nu kan ik niet meer stoppen. Gelukkig is het bijna afgelopen en donker in het zaaltje.

'En dan doen we nu de lichten even aan voor een voorstelrondje', zegt mijn yogameester opgewekt. 'We zijn nu een paar weken aan de gang, maar met wie zitten we hier eigenlijk?'

Great.

En ook daar ben ik weer doorheen gekomen, ik zit er tenslotte voor mezelf. En dan ga ik maar een keer in de week werken aan mijn blokkades, het zal vast wel ergens goed voor zijn. 

Het is in ieder geval een begin.

zondag 21 september 2014

prentje en mama


Ik bel haar als ik ter hoogte van Alkmaar ben. 'Het wordt iets later', zeg ik.
Ik wilde alvast wat dingen opruimen in het kleine huis aan zee. Het seizoen loopt bijna ter einde.
'Zou je dan nog wel komen? Het wordt nu al snel donker. Dan moet je in het donker naar huis rijden', zegt ze bezorgd (ik heb het niet van een vreemde hè).

'Dat vind ik niet erg', antwoord ik. 'Als het voor jullie niet te laat wordt, kom ik nog even langs.'

Mijn moeder. God weet wat een ingewikkelde relatie we hebben. In veel opzichten lijk ik op haar, in andere opzichten weer niet. Moeder-dochter (en vader-zoonrelaties) zijn vaak wat gecompliceerder.
Het hooggevoelige heb ik van haar, in ieder geval. En mijn liefde voor de zee.

Mijn valkuil is dat ik vaak geneigd ben om 'lastige kwesties' uit de weg te gaan. In plaats van deze te benoemen en te proberen beide kanten te belichten, sluit ik me af. Dat wil ik niet meer. Dus neem ik de afslag naar Amstelveen, en rij naar de seniorenflat waar ze samen, dankzij de goede zorgen van mijn moeder, nog zelfstandig wonen.

Ze staat me met open armen op te wachten. Even ben ik geneigd om naar haar toe te rennen, zoals Zoon altijd doet, en waar ze zo van geniet. Ik ben altijd een vaderskindje geweest, en dat moet haar ook wel pijn hebben gedaan, bedenk ik me. De relatie met hem kost me veel minder energie.

Maar nu probeer ik ook met andere ogen naar haar te kijken. Wat een mooie energieke vrouw is ze eigenlijk. En slim op een manier die niet altijd erkend wordt, ook niet door mij (en daarnaast slaat ze af en toe de plank finaal mis, maar dat hoort er ook bij). Ze is bereid te blijven leren.

Ze vertelt over haar buurvrouw van 88, die ook nog steeds heel leergierig is (zelf is ze ook al bijna 82, maar er is altijd baas boven baas). 'Misschien moet ik ook maar zo'n handcomputer, een I-nogwat', zegt ze. 'Dan kan ik je blog altijd lezen. Maar zelf hoef ik toch niet op, kom hoe heet dat nu.'
'Facebook?', vraag ik. 'Ja, dat bedoel ik.'

Ik schiet in de lach. Even zie ik het voor me, vrienden worden met mijn moeder op Facebook.
Het kost me al moeite in real life, maar we maken zeker vorderingen.
'Nee hoor, dat hoeft niet', zeg ik geruststellend.

Even later rij ik weg. In het donker.
Plotseling realiseer ik me dat dit bezoek me geen energie heeft gekost, maar energie heeft opgeleverd.

En hopelijk lees je deze blog binnenkort op je eigen i-Pad, (eigen)wijze, krachtige, moeilijke, lieve mama.

woensdag 17 september 2014

prentje en Zoon gewend in de Petteflet

U zou het misschien bijna vergeten, maar mijn doordeweekse dagen breng ik nog altijd door in de Petteflet. Sinds deze week is ons naambordje ook eindelijk opgehangen, en voelt het nog 'echter'.

Elke dag als ik aan kom rijden in mijn straatje, kijk ik even naar boven.
Zo grappig dat het echt lijkt op het torenkamertje van Pluk. En als ik dan binnen ben, kijk ik graag naar buiten. Ik hou van mijn dakenuitzicht; het geeft me een stedelijk gevoel. Het is mooi als de zon net opkomt, maar ook met mist, als de daken zich langzaam één voor één blootgeven.

De dagen dat Zoon hier is, voelt 't het meest huiselijk. Als hij verheerlijkt boven zijn nieuwe Legodoos zegt dat hij 'gewoon jaloers is op zichzelf', voel ik me gelukkig.
Nog even over het Lego trouwens: ondertussen heeft hij ook hier alweer een aardig voorraadje aangelegd. Ik vind het belangrijk dat Zoon zich ook thuis voelt, maar heb ook niet zo'n zin om de hele week tegen alle schreeuwerige kleuren aan te kijken. Laat ik daar nou even een stylish oplossing voor hebben gevonden: de Lego Bricks. Naast geel, rood en blauw ook verkrijgbaar in zwart wit en grijs.
We hebben ze inmiddels in een 'tweetje' en een 'viertje' en wachten nog op ons 'achtje'.

Ik hou van hoe het licht naar binnen schijnt, van de schuine wanden, en van onze inrichting. Ik had  een rustig, grafisch, stoer, 'urban' appartement voor ogen, met enkele zachte elementen zonder dat het te truttig wordt. Ik denk dat ik er aardig in ben geslaagd.
 
En elke kleine stap voelt als een mijlpaal. Voor het eerst voor mezelf bloemen gekocht (gisteren). Voor het eerst aardappelen gekookt (vandaag). Het voelt soms nog een beetje als 'huishoudentje spelen', maar dat zal ook wel wennen.
Ik vind het fijn dat het zo klein en knus is; ik ben zo klaar. Dan steek ik mijn kaarsjes aan en nestel me op de bank.

Eigenlijk heb je maar zo weinig écht nodig.

zondag 14 september 2014

prentje en het bange boek

Ik ben een angsthaas. 
Nu denkt u vast: 'dat zal wel meevallen.' Ik kan u verzekeren, dat valt niet mee. Het is helaas een genen-ding. 
Jaren heb ik besteed aan het wegdrukken van de angst. Tot ik eindelijk door had dat het zo niet werkt.
Het leven is geen menukaart. Je kunt niet simpelweg zeggen: 'doet u maar de intelligentie en de creativiteit, maar dan graag zonder de angst.' En dan nog, zou het anders wel echt smaken? Of wordt het enkel mooi gepresenteerd? Hoe dan ook, je krijgt de hele kaart geserveerd. 

Je zou er voor kunnen kiezen om de kaart aan de kant te leggen en alleen de wijn te bestellen. De consequentie van deze verdoving is, dat je dan ook geen enkel gerecht krijgt. Dus niet de melancholie, maar ook niet de blijdschap. 

Omarmen van alle emoties is me nog een stap te ver, maar accepteren gaat me steeds beter af. 
En het frappante van donkere kanten is, dat ze, de naam zegt het al, niet zo goed tegen licht kunnen. Dus zolang negatieve emoties zoals schaamte of angst onder de grond blijven, kunnen ze hun wortels laten groeien. 
Worden ze blootgesteld aan het daglicht, verschrompelen ze. En kan de energie naar andere dingen uit gaan.

Omdat ik meer wilde weten over het ontstaan van angst (en vooral hoe je hier het beste mee kunt dealen) bestelde ik het boek 'Mijn tijdperk van de angst' van Scott Stossel. Ik had een tijdje geleden een interview met hem gelezen in een angstspecial van het Volkskrant Magazine, die ik, zoals u zult begrijpen, met meer dan gewone belangstelling had bekeken. 
En wat blijkt, we zijn met velen. Een heel leger van bange konijntjes. 

Het interview met Scott sprak me meteen aan. Met een verpletterende openheid en zelfspot vertelde hij over al zijn angsten (en dat waren er nog al wat). Dus bestelde ik het boek en nam het dit weekend mee naar het kleine huis aan zee.

'Mijn tijdperk van de angst' is een combinatie van wetenschappelijk onderzoek en de persoonlijke ervaringen van Stossel, die in het dagelijks leven redacteur is, van onder andere The New Yorker. 
Scott is een held. Hij liet zich niet weerhouden door zijn angstgevoelens, maar stichtte een gezin en werd een succesvol schrijver. Ondanks zijn negatieve gevoelens blijft hij de moed erin houden. 
Het laatste hoofdstuk wijdt hij zelfs aan de voordelen van angst. 

Zachtjes sluit ik het boek. Deze zomer heeft me zoveel gebracht. Ik stap om mijn fiets naar Bergen aan Zee en kijk naar al het moois om mee heen. 

Te bang om iets te missen.           

zondag 7 september 2014

prentje en de imperfectie

Het is kwart over zes op vrijdagavond als ik mijn werkaccount afsluit. De afgelopen weken heb ik waargenomen voor drie collega's waardoor ik veel extra uren heb gewerkt. Maar nu is het genoeg.

Ik smeer een boterham, en gooi de rest van het brood in mijn tas. Was mijn bordje af en stap in de auto. Ik maak er tegenwoordig een sport van om zo weinig mogelijk mee te nemen naar het kleine huis aan zee. Het geeft me een luxe en tegelijk huiselijk gevoel dat daar alles ligt wat ik nodig heb.

Om half negen rij ik de parkeerplaats op. Ik pak mijn tas van de achterbank, en loop de laatste meters naar het huisje in de duinen. Terwijl ik mijn schoenen uit schop, zet ik de dvd-speler aan en kook ik water voor een grote pot thee. Ik nestel me op de bank met de Before triologie en sluit de gordijnen.

De volgende ochtend kijk ik expres niet op mijn horloge. Ik heb de tijd aan mezelf en schuif het gordijn een beetje opzij. Bewolkt. Ik pak de thriller die ik aan het lezen ben, en maak een broodje klaar.
Als ik de afwas wil doen, kom ik erachter dat er geen warm water meer uit de kraan komt; blijkbaar is de geiser uit. Dit zijn de momenten dat ik niet blij word van mijn single-status. Na wat geklungel aan het apparaat, tover mijn charmantste glimlach op mijn gezicht, en vraag de buurman of hij naar de geiser kan kijken. Het lukt hem ook niet om de waakvlam weer aan te krijgen. Ik zet het ding op non-actief en loop terug naar mijn boek. Dan maar geen warm water dit weekend.
 
Na de spannende ontknoping stap ik op de fiets en rij binnendoor naar Bergen. Het is Jazz & Sail in het kleine kunstenaarsdorp, en overal zijn podia te vinden. Een beetje onwennig schuifel ik tussen de mensen. Hoe kan het dat ik me vorige week nog zo zelfverzekerd voelde en nou weer zo klein, nu ik hier in mijn eentje loop? Waarom lijkt het alsof iedereen plezier heeft met elkaar en ik niet?

Ik duik de Sissy-Boy in en kooptroost mezelf met een nieuw shirtje. Tijd om terug te gaan. Onderweg stap ik nog even af om wat lekkere dingen in huis te halen: Turks brood, tapenade, een kleine kipsalade. Vriendin A komt vanavond logeren en ze heeft net geappt dat ze onderweg is. Omdat het gas nu ook is afgesloten, moet ik improviseren met het avondeten. Ik schenk een glas rosé in, en wacht tot A is gearriveerd.

Een paar uur later loop ik weer in Bergen, maar nu voelt het heel anders. Samen met A en een andere vriendin uit Bergen luisteren we naar de livebands en drinken biertjes.

Ondanks dat we laat in bed lagen, word ik vroeg wakker. Ik sluip naar het kleine keukentje en besmeer een paar croissantjes met jam. Vriendin A is inmiddels ook wakker, hoor ik vanaf de slaapbank, en met de croissants in mijn hand loop ik naar het zitgedeelte van het huisje. Omdat het nog wat fris is, gooien we het dekbed over onze benen en genieten van ons ontbijtje. Wat voelt dit knus en vertrouwd. A en ik hebben de afgelopen weken ingrijpende gebeurtenissen samen gedeeld, wat onze band onbreekbaar heeft gemaakt. Het voelt dan ook niet als bezoek dat ze er is, maar als een waardevolle aanvulling met wie ik dit weekend mijn kleine huisjesgeluk kan delen.

De zon breekt door en we maken een lange strandwandeling. Ons weekendplan verandert continu, van winkelen in Alkmaar tot meer jazz in Bergen aan Zee, al naar gelang het weer en onze stemming. En omdat A niet voelt als bezoek, kunnen we allebei doen waar we zin in hebben. Dus kan de ene een tukje op de bank doen, terwijl de ander buiten aan het lezen is. Of gaat er eentje het dorp in, terwijl de andere nog even verder leest. En doorleest tot ze het boek uit heeft.

Want over het boek op bovenstaande foto wil ik het nog even hebben. Ik zag het iemand een keer lezen op het strand, en de titel sprak me onmiddellijk aan. Het gaat over alle thema's die ik interessant vind in het leven: verbinding, kwetsbaarheid, creativiteit, angst, moed, authenticiteit, mededogen en spiritualiteit. Mocht u deze interesses delen; hier vind u de link naar de Ted Talk van de auteur over de kracht van kwetsbaarheid.

En terwijl ik een perfecte foto van het imperfecte boek probeer te maken (het blijft een heel gedoe hoor, dat loslaten van het perfectionisme), denk ik aan één citaat uit het boek (afkomstig uit Anthem van Leonard Cohen):

There is a crack in everything. That's how the light gets in.