prentje en het afscheid van het huisje

Eigenlijk zou ik dit weekend alleen maar naar het huisje gaan om af te sluiten voor het seizoen. Maar toen werd het opeens zulk heerlijk weer, dat ik het gevoel had dat ik er nog even van moest profiteren, voordat ik pas weer in april de sleutel in het slot kan steken. Het beddengoed had ik al afgehaald, maar nam ik gewoon weer mee.
Kansen moet je pakken als ze zich voor doen.

Het huisje heeft me dit seizoen zoveel gegeven. Dit is de plek waar ik weer ben ontdooid. Waar ik heb geleerd om het in mijn eentje fijn te hebben, en dat mijn geluk niet van een ander afhankelijk is.
Waar ik urenlang interessante boeken heb gelezen, mooie films heb gezien, en waar ik tot rust ben gekomen.
Waar ik heb geleerd zo weinig écht nodig te hebben.

Ik loop het bekende paadje door de duinen naar de zee. Het is druk op het strand, blijkbaar ben ik niet de enige die nog even wil genieten van de zon voor we de herfst en winter weer induiken.
Ik probeer het zomergevoel zo lang mogelijk vast te houden, merk ik. Zie ik dan toch een beetje op tegen het najaar alleen?
Ik kijk intens om me heen, alsof ik alles extra wil opslaan. Overal zie ik kleine cadeautjes. Vier kleine kindjes, spelend in het water. Een schitterende veer, die iemand rechtop in het zand heeft gezet om er aandacht op te vestigen. Een vader met een zoon in een rolstoel, die hij de laatste meters in een sprintje tot de kustlijn duwt. De zoon kijkt ademloos naar de zee. Wat zou er in hem omgaan?
Een hond, die ronddartelt alsof het lente is. Een Jeff Koons-achtig varken op een paal met een piratenvlag erachter. Een surfboard, in dezelfde stralende gele kleur als de watersportschool erachter.
Een prachtig stel, dat elkaar stralend aankijkt.
En plotseling realiseer ik het me. Dat ik (weer) blij kan zijn voor andere mensen. En dat ik mezelf daarmee ook een cadeau geef. Ik krijg hun energie er gratis bij.

Ik nestel me in mijn hoekje op mijn favoriete terras. Van thee ga ik over tot borrel, tot ik dan ook maar besluit om hier te eten. En mezelf tot slot op een ijscoupe trakteer.
Het begint nu wel snel frisser te worden, merk ik. Ik loop naar mijn huisje, zet een pot thee, en kruip onder mijn dekbed. Vervolgens slaap ik veertien uur achter elkaar.

De volgende dag komt ex-Man om me helpen om alles af te sluiten. We werken hard om het huisje weer winterklaar te maken. Vervolgens trakteer ik hem op een lunch bij 'mijn' strandtent, voor ik de deur voor de laatste keer sluit.

Dag lief huisje, bedankt voor alles wat je me hebt gebracht dit jaar.