prentje en de imperfectie

Het is kwart over zes op vrijdagavond als ik mijn werkaccount afsluit. De afgelopen weken heb ik waargenomen voor drie collega's waardoor ik veel extra uren heb gewerkt. Maar nu is het genoeg.

Ik smeer een boterham, en gooi de rest van het brood in mijn tas. Was mijn bordje af en stap in de auto. Ik maak er tegenwoordig een sport van om zo weinig mogelijk mee te nemen naar het kleine huis aan zee. Het geeft me een luxe en tegelijk huiselijk gevoel dat daar alles ligt wat ik nodig heb.

Om half negen rij ik de parkeerplaats op. Ik pak mijn tas van de achterbank, en loop de laatste meters naar het huisje in de duinen. Terwijl ik mijn schoenen uit schop, zet ik de dvd-speler aan en kook ik water voor een grote pot thee. Ik nestel me op de bank met de Before triologie en sluit de gordijnen.

De volgende ochtend kijk ik expres niet op mijn horloge. Ik heb de tijd aan mezelf en schuif het gordijn een beetje opzij. Bewolkt. Ik pak de thriller die ik aan het lezen ben, en maak een broodje klaar.
Als ik de afwas wil doen, kom ik erachter dat er geen warm water meer uit de kraan komt; blijkbaar is de geiser uit. Dit zijn de momenten dat ik niet blij word van mijn single-status. Na wat geklungel aan het apparaat, tover mijn charmantste glimlach op mijn gezicht, en vraag de buurman of hij naar de geiser kan kijken. Het lukt hem ook niet om de waakvlam weer aan te krijgen. Ik zet het ding op non-actief en loop terug naar mijn boek. Dan maar geen warm water dit weekend.
 
Na de spannende ontknoping stap ik op de fiets en rij binnendoor naar Bergen. Het is Jazz & Sail in het kleine kunstenaarsdorp, en overal zijn podia te vinden. Een beetje onwennig schuifel ik tussen de mensen. Hoe kan het dat ik me vorige week nog zo zelfverzekerd voelde en nou weer zo klein, nu ik hier in mijn eentje loop? Waarom lijkt het alsof iedereen plezier heeft met elkaar en ik niet?

Ik duik de Sissy-Boy in en kooptroost mezelf met een nieuw shirtje. Tijd om terug te gaan. Onderweg stap ik nog even af om wat lekkere dingen in huis te halen: Turks brood, tapenade, een kleine kipsalade. Vriendin A komt vanavond logeren en ze heeft net geappt dat ze onderweg is. Omdat het gas nu ook is afgesloten, moet ik improviseren met het avondeten. Ik schenk een glas rosé in, en wacht tot A is gearriveerd.

Een paar uur later loop ik weer in Bergen, maar nu voelt het heel anders. Samen met A en een andere vriendin uit Bergen luisteren we naar de livebands en drinken biertjes.

Ondanks dat we laat in bed lagen, word ik vroeg wakker. Ik sluip naar het kleine keukentje en besmeer een paar croissantjes met jam. Vriendin A is inmiddels ook wakker, hoor ik vanaf de slaapbank, en met de croissants in mijn hand loop ik naar het zitgedeelte van het huisje. Omdat het nog wat fris is, gooien we het dekbed over onze benen en genieten van ons ontbijtje. Wat voelt dit knus en vertrouwd. A en ik hebben de afgelopen weken ingrijpende gebeurtenissen samen gedeeld, wat onze band onbreekbaar heeft gemaakt. Het voelt dan ook niet als bezoek dat ze er is, maar als een waardevolle aanvulling met wie ik dit weekend mijn kleine huisjesgeluk kan delen.

De zon breekt door en we maken een lange strandwandeling. Ons weekendplan verandert continu, van winkelen in Alkmaar tot meer jazz in Bergen aan Zee, al naar gelang het weer en onze stemming. En omdat A niet voelt als bezoek, kunnen we allebei doen waar we zin in hebben. Dus kan de ene een tukje op de bank doen, terwijl de ander buiten aan het lezen is. Of gaat er eentje het dorp in, terwijl de andere nog even verder leest. En doorleest tot ze het boek uit heeft.

Want over het boek op bovenstaande foto wil ik het nog even hebben. Ik zag het iemand een keer lezen op het strand, en de titel sprak me onmiddellijk aan. Het gaat over alle thema's die ik interessant vind in het leven: verbinding, kwetsbaarheid, creativiteit, angst, moed, authenticiteit, mededogen en spiritualiteit. Mocht u deze interesses delen; hier vind u de link naar de Ted Talk van de auteur over de kracht van kwetsbaarheid.

En terwijl ik een perfecte foto van het imperfecte boek probeer te maken (het blijft een heel gedoe hoor, dat loslaten van het perfectionisme), denk ik aan één citaat uit het boek (afkomstig uit Anthem van Leonard Cohen):

There is a crack in everything. That's how the light gets in.