Ik wilde alvast wat dingen opruimen in het kleine huis aan zee. Het seizoen loopt bijna ter einde.
'Zou je dan nog wel komen? Het wordt nu al snel donker. Dan moet je in het donker naar huis rijden', zegt ze bezorgd (ik heb het niet van een vreemde hè).
'Dat vind ik niet erg', antwoord ik. 'Als het voor jullie niet te laat wordt, kom ik nog even langs.'
Mijn moeder. God weet wat een ingewikkelde relatie we hebben. In veel opzichten lijk ik op haar, in andere opzichten weer niet. Moeder-dochter (en vader-zoonrelaties) zijn vaak wat gecompliceerder.
Het hooggevoelige heb ik van haar, in ieder geval. En mijn liefde voor de zee.
Mijn valkuil is dat ik vaak geneigd ben om 'lastige kwesties' uit de weg te gaan. In plaats van deze te benoemen en te proberen beide kanten te belichten, sluit ik me af. Dat wil ik niet meer. Dus neem ik de afslag naar Amstelveen, en rij naar de seniorenflat waar ze samen, dankzij de goede zorgen van mijn moeder, nog zelfstandig wonen.
Ze staat me met open armen op te wachten. Even ben ik geneigd om naar haar toe te rennen, zoals Zoon altijd doet, en waar ze zo van geniet. Ik ben altijd een vaderskindje geweest, en dat moet haar ook wel pijn hebben gedaan, bedenk ik me. De relatie met hem kost me veel minder energie.
Maar nu probeer ik ook met andere ogen naar haar te kijken. Wat een mooie energieke vrouw is ze eigenlijk. En slim op een manier die niet altijd erkend wordt, ook niet door mij (en daarnaast slaat ze af en toe de plank finaal mis, maar dat hoort er ook bij). Ze is bereid te blijven leren.
Ze vertelt over haar buurvrouw van 88, die ook nog steeds heel leergierig is (zelf is ze ook al bijna 82, maar er is altijd baas boven baas). 'Misschien moet ik ook maar zo'n handcomputer, een I-nogwat', zegt ze. 'Dan kan ik je blog altijd lezen. Maar zelf hoef ik toch niet op, kom hoe heet dat nu.'
'Facebook?', vraag ik. 'Ja, dat bedoel ik.'
Ik schiet in de lach. Even zie ik het voor me, vrienden worden met mijn moeder op Facebook.
Het kost me al moeite in real life, maar we maken zeker vorderingen.
'Nee hoor, dat hoeft niet', zeg ik geruststellend.
Even later rij ik weg. In het donker.
Plotseling realiseer ik me dat dit bezoek me geen energie heeft gekost, maar energie heeft opgeleverd.
En hopelijk lees je deze blog binnenkort op je eigen i-Pad, (eigen)wijze, krachtige, moeilijke, lieve mama.
Wat een prachtige foto. En wat een eerlijk stukje.
BeantwoordenVerwijderenWat een fijn bezoek, prachtig beschreven. En mooi om jezelf te herkennen in je ouders. De relatie met mijn moeder kost me ook meer energie dan die met mijn vader. Met hem gaat alles veel soepeler, vanzelfsprekender. Best herkenbaar dus.
BeantwoordenVerwijderenDoen!
BeantwoordenVerwijderenEen i-pad.
Mijn moeder kocht het na het overlijden van mijn vader toen ze 79 was. 2 1/2 jaar geleden.
Nooit een computer aangeraakt, een i-pad (de echte) is zo gebruiks vriendelijk, dat kan jouw moeder nog gemakkelijk leren!
Het grote voordeel?
Wij onderhouden contact via de Wordfeud, als ze een zet heeft gedaan weet ik dat ze oké is.
Een chat bericht kost mij veel minder energie dan een telefoongesprek.
Ben namelijk ook een vaderskind!
Maar voel wel de morele verplichtingen goed voor mijn moeder te zorgen. Een verplichting die mij gemakkelijker valt via Wordfeud. Donald speelt ook met haar, wat ze als zeer plezierig ervaart.
P.s. Mooie foto van je ouders.
Oh.....wat lief!
BeantwoordenVerwijderenHerkenbaar.. Al ben ik geen vaderskindje, die was er niet. Althans, nu en dan wel maar vaker niet.
BeantwoordenVerwijderenVanaf mijn zesde tot nu was daar wel vader twee maar dat is 'em ook nooit echt geworden.. Hoe lief hij toch wel is, het zal nooit een hechte band worden. Zo ook niet met mijn moeder maar toch, ze is mijn moeder. Ik ben een opa's kindje, zelfs nu hij er sinds kort niet meer is. Het voelt alsof ik mijn beide ouders ben verloren..
wat een lieve foto van je ouders! Mooi, koester ze, ze zullen er niet altijd zijn.
BeantwoordenVerwijderen