prentje en de yoga

Toegeven, het was een lange dag op kantoor. Ik vervang deze week mijn manager en heb een groot project, dus ik was pas om half 8 thuis. En oke, ik had niet zo goed geslapen.
Maar toch werd ik er door overvallen.

Een beetje moe fiets ik naar mijn yogales. Sinds een paar weken volg ik yoga, en o, wat is dat fijn.
De gordijnen zijn dicht in de ruimte, er branden alleen wat kaarsjes. De lessen worden gegeven door een man en een vrouw; hij doet eerst de traditionele yoga-oefeningen en deelt daarna plaids uit, zij geeft dan nog een mindfulness- en meditatiesessie terwijl we allemaal heerlijk knus onder onze plaidjes liggen. Tot slot drinken we met z'n allen nog een kopje ayurvedische yoga kruidenthee.
Het nieuwe rustpunt van mijn week.

Maar goed, ik was weliswaar wat hangerig, maar doe toch braaf mee met de yoga-bewegingen.
En opeens gebeurt het. Ik word overspoeld door een golf verdriet, anders kan ik het niet omschrijven. Bibberig blijf ik mee doen met de oefeningen, tot ik zo dizzy word dat ik even op een bankje moet gaan zitten.

Mijn lieve juf komt naar me toe met een glaasje water en vraag fluisterend of het gaat.
Enigszins verbaasd vertel ik haar wat me net is overkomen. Ze lijkt er niet van op te kijken.
'Door de oefeningen kom je jouw blokkades tegen', zegt ze monter.
'Ik heb wel een heftig jaar achter de rug', snif ik naar haar. 'Voor mijn gevoel heb ik in een soort survivalmodus gezeten om de stappen te kunnen zetten die ik moest zetten'.
'En de blokkades die je hebt opgebouwd ruim je nu op', glimlacht ze. 'Je bent goed bezig'.

Ik besluit weer mee te doen, maar de tranen blijven maar geruisloos stromen. Dan mag ik wel goed bezig zijn, voor mijn gevoel zit de mascara inmiddels op mijn kin. Heb ik maandenlang niet gehuild; nu kan ik niet meer stoppen. Gelukkig is het bijna afgelopen en donker in het zaaltje.

'En dan doen we nu de lichten even aan voor een voorstelrondje', zegt mijn yogameester opgewekt. 'We zijn nu een paar weken aan de gang, maar met wie zitten we hier eigenlijk?'

Great.

En ook daar ben ik weer doorheen gekomen, ik zit er tenslotte voor mezelf. En dan ga ik maar een keer in de week werken aan mijn blokkades, het zal vast wel ergens goed voor zijn. 

Het is in ieder geval een begin.