prentje en Zoon gewend in de Petteflet

U zou het misschien bijna vergeten, maar mijn doordeweekse dagen breng ik nog altijd door in de Petteflet. Sinds deze week is ons naambordje ook eindelijk opgehangen, en voelt het nog 'echter'.

Elke dag als ik aan kom rijden in mijn straatje, kijk ik even naar boven.
Zo grappig dat het echt lijkt op het torenkamertje van Pluk. En als ik dan binnen ben, kijk ik graag naar buiten. Ik hou van mijn dakenuitzicht; het geeft me een stedelijk gevoel. Het is mooi als de zon net opkomt, maar ook met mist, als de daken zich langzaam één voor één blootgeven.

De dagen dat Zoon hier is, voelt 't het meest huiselijk. Als hij verheerlijkt boven zijn nieuwe Legodoos zegt dat hij 'gewoon jaloers is op zichzelf', voel ik me gelukkig.
Nog even over het Lego trouwens: ondertussen heeft hij ook hier alweer een aardig voorraadje aangelegd. Ik vind het belangrijk dat Zoon zich ook thuis voelt, maar heb ook niet zo'n zin om de hele week tegen alle schreeuwerige kleuren aan te kijken. Laat ik daar nou even een stylish oplossing voor hebben gevonden: de Lego Bricks. Naast geel, rood en blauw ook verkrijgbaar in zwart wit en grijs.
We hebben ze inmiddels in een 'tweetje' en een 'viertje' en wachten nog op ons 'achtje'.

Ik hou van hoe het licht naar binnen schijnt, van de schuine wanden, en van onze inrichting. Ik had  een rustig, grafisch, stoer, 'urban' appartement voor ogen, met enkele zachte elementen zonder dat het te truttig wordt. Ik denk dat ik er aardig in ben geslaagd.
 
En elke kleine stap voelt als een mijlpaal. Voor het eerst voor mezelf bloemen gekocht (gisteren). Voor het eerst aardappelen gekookt (vandaag). Het voelt soms nog een beetje als 'huishoudentje spelen', maar dat zal ook wel wennen.
Ik vind het fijn dat het zo klein en knus is; ik ben zo klaar. Dan steek ik mijn kaarsjes aan en nestel me op de bank.

Eigenlijk heb je maar zo weinig écht nodig.