prentje en de stofjes

Ik kan verliefd worden op een stuk stof. Vooral Scandinavische retro-printjes - oef, wat kan ik daar blij van worden.

In een overenthousiaste bui heb ik eens een naaimachine besteld, sterker nog: ik heb ook nog een naaicursus gevolgd. Maar daar bleek toch niet helemaal mijn talent te liggen.

Maar die liefde voor die stofjes - die bleef. Mijn excuus tegenwoordig om toch stofjes te blijven kopen is dat ik ze gebruik voor mijn ontwerpen.
Nu heb ik een site ontdekt die alleen maar stoere jongensstoffen verkoopt. Kijk, dit soort initiatieven juich ik toe. Er zijn al genoeg blije bloemetjesstoffen op de markt. Voor jongens (of beter gezegd: mama's van jongens) is het toch vaak een beetje sappelen.

Maar ja, dan moet ik ze ook wel daadwerkelijk gaan gebruiken in een ontwerpje, natuurlijk. En niet laten verstoffen.

Anders vrees ik dat ik alsnog die laag stof van de naaimachine moet blazen.

prentje en het interieur

Naast deze blog schrijf ik ook een column in onze wijkkrant. Die, heel toepasselijk, WijKrant heet. Deze krant heeft een nogal lange productietijd, waardoor ik ver van te voren moet bedenken waar ik over ga schrijven. Met de herfst voor de boeg bedacht ik me dat het leuk was om het eens over interieurs te hebben. Ik vind namelijk veel interieurs zo op elkaar lijken. Het ontbreekt vaak aan lef bij het inrichten.
Veel mensen wonen zo serieus. Ik snap best dat niet iedereen blauwe tuinkabouters in zijn tuin wil hebben, maar hè, een beetje eigen persoonlijkheid mag er wel doorheen schemeren.

Maar dat geldt natuurlijk niet voor mijn bloglezers, dat zijn vast allemaal heel creatieve mensen. Het ging me om mijn column hè, in die WijKrant.

Nou ja, eigenlijk had ik gewoon zin om een collage te maken, maar dan moet ik er in dit concept ook een heel verhaal aan breien. Dat concept (1 foto/1 verhaal) heb ik mezelf opgelegd, daar kan ik ook zo weer vanaf natuurlijk. Maar deze beperking dwingt me wel vaak tot creatief denken.

De reden dat ik extra geïnspireerd was vandaag, kwam door mijn werk. In mijn baan als beeldredacteur van een blad mag ik foto's en illustraties uitzetten. En vandaag kreeg ik zulke geweldige illustraties terug, dat ik zelf ook zin had om wat te maken.

En u had de geborduurde schilderijen nog van me tegoed, dus ik dacht: laat ik het eens even leuk aankleden.

Wonen à la prentje.

prentje en hartje

En als er dan zo'n moment is, zo'n moment dat Zoon niet weg is te slaan achter de tv waarop die verschrikkelijke iCarly met haar geschreeuw mijn huis domineert, Man zijn eigen dingen aan het doen is, de regen met bakken uit de hemel valt, ik even geen zin heb om mijn zegeningen te tellen, zo'n moment dus, dat ik alleen maar mijn sleutels hoef te pakken, in de auto kan stappen, om ruim een uur later te arriveren bij mijn hartjeshuisje. Waar de zon ook nog eens schijnt. 

En dan zet ik de waterkoker aan, pak mijn rood-met-witte-stippen-theepot en til mijn ligstoel uit het schuurtje. En na een beker thee pak ik mijn fiets en rij het mooiste fietspad van Nederland af, dat pal langs de zee loopt en vergeet ik dat ik ook terug moet, met wind tegen. En als mijn hoofd dan helemaal is leeggewaaid en ik nat geregend ben door dat ene venijnige buitje, pas dan overweeg ik hoe laat ik terug zou gaan naar huis. Mijn andere huis, waar Zoon eindelijk de tv heeft uitgezet en samen met Man een spelletje aan het doen is.

En dan kan ik er weer tegen.

prentje en het circuspaardje

Rommelmarktcursus, les 3. Die is er niet. Ga gewoon en koop waar u blij van wordt.

In mijn geval dit houten circuspaardje, of draaimolenpaardje, wat u wilt. Ik zit in mijn circusperiode. Ik heb mezelf zelf getrakteerd op de houten circusfiguurtjes van mijn favoriete Zweedse ontwerper Ingela P Arrhenius. Die waren wel iets duurder dan al mijn rommelmarktvondsten, maar ik wilde ze al heel lang. En toen ik zag dat er nog 1 webwinkel was die ze aanbood, had ik ze besteld voor ik 'circus' kon zeggen.

Wat ik heb met het circus? Ik weet het niet. Mijn moeder zei vroeger dat ze met het circus mee wilde. Dat was voordat wij er waren, hoop ik. Maar misschien ook wel niet. Even ontsnappen aan de sleur van alledag. Showtime. Elke week een andere stad. Andere kleuren, andere sfeer. En je eigen huisje neem je gewoon mee.
Mijn collega wees me er overigens van de week op dat er een soort tegenstelling zat in mijn eerste blogtekst over de rommelmarkten. Ik hou van compact wonen, gaf ik aan, maar ook van verzamelingen. En daar heb je ruimte voor nodig.

Nou, waarde collega, die prop ik dus allemaal in dat compacte huisje.

Zit het hele leven niet vol tegenstellingen? En willen we soms niet allemaal even met het circus mee?

prentje en de fotocollages

Rommelmarktcursus, les 3. Focus u op bepaalde thema's of onderwerpen, anders ziet u door de bomen het bos niet meer.

Mijn lijstje ziet er als volgt uit: circus, caravans, Volkswagenbusjes, oude prentenboeken (what's in a name?) en geborduurde schilderijen. Ai, best een flinke lijst, bedenk ik me nu. Maar goed, afgelopen zondag scoorde ik op alle gebieden. Het toppunt van geluk voor mij is als ik dan ook nog verschillende vondsten kan combineren.

Zo kocht ik een hele serie landenboeken, met fantastische vakantiefoto's uit de jaren 50. Mijn hersenen werken dan op volle toeren, en als ik dan ook nog twee Volkswagenbusjes vind, zie ik gelijk voor me hoe ik deze voor de foto's plaats en opnieuw fotografeer met de Hipstamatic.

Daar word ik nu zo blij van. Man iets minder, want die moest alle boeken sjouwen.

Was het vorig jaar een vakantie met de focus op hip handwerk (borduren uit een jaren 70 boekje, poging tot haken), dit jaar richt ik me meer op ontwerpen. Met het accent op retro/vintage.
Zo zit er een ontwikkeling in mijn 'creatieve proces' en probeer ik uit te vinden waar mijn talent ligt.

Dat is dan weer het voordeel van elke zomer op dezelfde plek vakantie vieren; de vergelijking is gemakkelijker te maken.
 
Ben benieuwd waar mijn interesses volgend jaar naar uitgaan.
Ik hoop alleen dat het dan wat beter weer is.

prentje en het kinderboek

Rommelmarktcursus, les 2. Als u iets ziet wat u aanspreekt, neem dan een duikvlucht en laat het voorwerp niet meer los.

Ik loop nu het risico om mijn geloofwaardigheid te verliezen, omdat het nu volgende verhaal te toevallig lijkt. Ik waag de gok.

In ons vakantieplaatsje werd een kindermarkt gehouden. Ook Zoon heeft daar zijn speelgoed verkocht, maar dit terzijde.
Naast Zoon stond een jongen van een jaar of 11. Ik keek even op zijn kleedje, en zag daar het vier seizoenenboek liggen van Rie Cramer, een van mijn favoriete illustratoren.

En net toen het tot me doordrong hoe graag ik dat boekje wilde hebben, was het weg. Althans, het was niet weg, maar het bevond zich nu in de handen van een oudere dame.

Ze bladerde er geïnteresseerd door heen, terwijl ik ernaast op de binnenkant van mijn lippen stond te bijten.Wat was het een gaaf exemplaar. Ik probeerde met telepathie haar het boek weer terug te laten leggen, maar daar was ze niet gevoelig voor. 'Wat wil je ervoor hebben?', vroeg ze uiteindelijk na een periode die uren leek te duren. 'O, doe maar 50 cent', zei de beginnende puber achter het kleedje. Vijftig cent! Natuurlijk kocht ze het.

Afgelopen zaterdag hadden wij het Grote Mensen Feestje van Zoon. Mijn schoonmoeder had, naast een cadeautje voor Zoon, ook een pakje voor mij bij zich. 'Nou, eigenlijk is het voor Man', zei ze, 'maar ik denk dat jij het nog leuker vindt.'

En of u het nu gelooft of niet, het was hetzelfde boekje van Rie Cramer. Maar deze kwam uit de kindertijd van Man. Ze had de zolder leeggeruimd en kwam dit boekje tegen. En ze wist niets van bovenstaand verhaal hè (ik denk dat ze me al raar genoeg vinden).

Ontroerd bladerde ik door het boekje. Niet alleen was ik geraakt door de prachtige tekeningen, maar ook door het feit dat mijn schoonmoeder zo goed weet waar ze me blij mee kan maken.

prentje en de verzamelingen

Rommelmarktcursus, les 1. Als u iets ziet, wat u bevalt, koop het dan. Vaak zijn het de kosten niet, en als u het niet koopt, kunt u er erg spijt van krijgen. 

Trouwe bloglezers weten hoe gek ik ben op rommelmarkten. Nou was ik een paar weken geleden op een kofferbakmarkt bij ons vakantiehuisje en daar zag ik een klein caravannetje. Nu ben ik gek op caravans, maar dan niet van die lelijke witte reuzen. Nee, ik hou van kleine, retro-achtige huisjes. En dan zonder voortent. Ik hou van het idee dat je je huisje met je meesleept. Het idee van compact wonen spreekt me aan, ik hou ook niet van grote huizen.

Maar goed, ik dwaal af. Ik zag die caravan, maar ik was niet in een koop-mood. Dat gebeurt soms, niet vaak helaas, maar om een lang verhaal kort te maken: ik kocht 'm niet. Toen we wegreden, had ik al een vaag gevoel van spijt. En in de dagen die erop volgde, zag ik flitsen in mijn hoofd wat ik met het caravannetje kon doen. Als beginnend ontwerper dan hè, ik zag ook wel dat ik er niet mee op vakantie kon. Ik zag oude kaarten, ik zag Hipstamatic, ik zag van alles.

De week erop gingen we naar huis. In de week die volgde was ik inmiddels redelijk geobsedeerd. Ik moest en zou die caravan. Het ging zelfs zo ver, dat ik vanuit mijn 'gewone' huis naar de kofferbakmarkt ben gereden om daar onthaald te worden door een treurig bordje 'kofferbakmarkt gaat niet door wegens drassige grond'. Aargh. Ik dacht dat ik deze zomer genoeg geplaagd was door de regen.

Dit weekend gingen we weer naar ons huisje. En was ik om kwart voor 9 op de betreffende markt. En hij was er niet! De man met de oude autootjes stond er niet. Treurig reed ik terug naar mijn huisje.
Nu wordt er op zaterdag nog een kofferbakmarkt gehouden op een andere plek, dus ik had nog een klein kansje. Maar ook hier stond hij niet. Wel fantastische andere schatten (teveel om in 1 blog te noemen, wordt van de week vervolgd). En andere caravannetjes, die ik van schrik allemaal kocht. Dit zou me niet nog een keer gebeuren.

En toen opeens zag ik 'm. Het bewuste caravannetje (de onderste op de foto), maar bij heel andere mensen. Ik wist niet hoe snel ik 'm moest pakken. Ik had 'm! En nog voor de helft die de eerste meneer er voor vroeg.

Ik keek nog even bewonderend naar poppenhuismeubeltjes uit de jaren '60. Het deed me aan Mad Men denken, een van mijn favoriete series. Zou ik? Zoon trok aan mijn arm en begon te jengelen.

'Maar jij hebt toch net een mooie caravan gekregen', zei de mevrouw achter het kleedje tegen Zoon.
'Die is voor mij', antwoordde ik stralend.

Verbijsterd keek ze me aan.

prentje en Mariken

Als ouder lijkt het me geweldig als je met je kind dezelfde interesses deelt. In mijn geval zou dat betekenen dat mijn kind belangstelling zou hebben voor kunst en cultuur.
Helaas is dat niet het geval.

Ik ga graag naar musea en culturele festiviteiten. Ik kan me verliezen in een tentoonstelling of theaterstuk. Dat gevoel zou ik graag delen met Zoon. Zoon niet met mij.
Simpelweg omdat dat gevoel (nog) niet aanwezig is.

En toch blijf ik hardnekkig volhouden. Ik sleep Zoon van Parade naar kindertentoonstelling. Omdat ik merk dat er soms toch iets blijft hangen. Vaak net op het moment dat ik het wil opgeven, zegt hij iets waardoor ik merk dat het toch is binnengekomen.

Vorige week hadden we nog twee vrije dagen samen. Woensdag waren we op een regenachtige Parade, en vrijdag in museum het Valkhof in Nijmegen voor de tentoonstelling zoeken naar Mariken.
Er heerste wat onduidelijkheid over de leeftijdsgroep waarvoor deze tentoonstelling geschikt was. Op de site Uit met kinderen stond 6 jaar, de site van het museum zei 10 jaar, maar op het bijgevoegde filmpje zag ik heel jonge kinderen. Ik besloot het er maar op te wagen.

'Hoe oud ben jij?' vroeg het vriendelijke meisje aan de kassa aan Zoon. Zoon antwoordde trots dat hij bijna 7 was. 'Het kan zijn dat je het soms een beetje eng vindt', zei ze voorzichtig. Aiaiai. Stoer zei Zoon dat hij nergens bang voor was.

Nou kan Zoon zich soms een tikkeltje dapperder voor doen dan hij zich voelt. En dus werd ik de tentoonstelling in no time overgesleept en stonden we tien minuten later weer buiten de tentoonstellingsruimte. Maar Zoon zou nog liever op zijn tong bijten dan toegeven dat hij het eng vond. Ik kon amper foto's maken.

En dat terwijl het zo'n prachtige tentoonstelling is. Illustrator Marga van den Heuvel heeft de zoektocht van Mariken geweldig vormgegeven, gebruik makend van verschillende technieken. Je loopt als het ware door het boek.

Ik kon Zoon nog net overhalen een kijkje in de andere zaal te nemen. 'Wat vind je hier het mooiste kunstwerk?', probeerde ik wanhopig. En zowaar, Zoon koos er een. Kijk, dat zijn dan weer de lichtpuntjes.

Een kwartier later stonden we weer in de Intertoys.
En laat dat nou het favoriete museum van Zoon zijn.

prentje en de traktatie

Zoon is morgen jarig. Zeven wordt hij. Vandaag hadden we al zijn partijtje. Een smurfenfeest, met als hoogtepunt een bioscoopbezoek aan de film 'de Smurfen'. Zeven zevenjarigen meenemen naar de bioscoop, enig idee hoe dat is? Als ik weer een beetje bijgekomen ben, laat ik nog wel een keer wat foto's zien.

En ergens vonden Man en ik nog de energie vanavond om de traktatie van morgen voor te bereiden. Na het pinguinfestijn van vorig jaar hadden we een naam hoog te houden.
Het werd dit jaar een voetbalwedstrijd, en wel tussen de varkens en de apen.

'Weet je wat zo leuk aan mij is? Ik kan heel laat opblijven', zei Zoon, terwijl Man en ik de laatste hand legden aan de twee teams.

Dat is heel leuk aan je Zoon, en nog zoveel meer. Ik heb weer zo van je genoten afgelopen jaar. Excuseer me als ik een beetje sentimenteel ben op de vooravond van je zevende verjaardag. Zeven klinkt  al als een echt grote jongen. Je mag nu ook niet meer in de ballenbak van Ikea, om maar wat te noemen.

Benieuwd wie de wedstrijd gaat winnen morgen (ik bedenk me net dat ik vergeten ben een scheidsrechter te maken.)

prentje en Texel

Als wij op vakantie in ons huisje zijn, gaan we altijd een dagje naar Texel. We parkeren de auto in de haven, stappen op de boot en huren fietsen als we op het eiland zijn.

Ik hou van eilanden, ik zou zo kunnen wonen op Texel. Eigenlijk vind ik Schiermonnikoog en Vlieland nog leuker, maar ik kan niet ergens wonen waar geen Hema is. Dus.

Onze eerste stop is altijd Den Burg. En, als we niet uitkijken, is dat ook meteen onze laatste stop, want o, wat is Den Burg leuk. Vorig jaar kocht ik er mijn knalroze Rice-mat (niet zo'n handige aankoop als je een dag op een eiland gaat fietsen maar who cares). Dit jaar vond ik in de Wereldwinkel (die steeds hipper wordt) het ultieme prentjes-kussen. Gehaakte uilen in felle kleuren- do I need to say more?

Omdat we dit jaar zowaar nog tijd overhadden, fietsten we door naar De Koog. Mijn hemel, De Koog bleek het Chersonissos van Texel te zijn. We fietsten maar weer snel verder.

We kwamen uit op een strandafslag, met lieve strandhuisjes en een leuke strandtent. Tevreden nestelden we ons op het terras met een biertje (en een Fristi). Tot er een ongelofelijke zwarte lucht aankwam. Binnen no time was het hele strand leeg. We aten wat binnen, en toen we weer buiten stonden, was het weer droog.

Rustig fietsten we weer terug. We gooiden de fietssleutel door de brievenbus van de fietsverhuur, en stapten weer op de boot.

Onze vakantie in de vakantie.

prentje en het Pokemonshirt

Ik ben nogal op de kleren van Zoon.  Ik vind het een sport om hem leuk aan te kleden, en hij laat het zich (nog steeds) aanleunen. Van veel kanten hoor ik dat ik daar mazzel mee heb. Vervolgens hoor ik verhalen van tweejarige dramaqueens die ab-so-luut die roze jurk aan willen en niets anders, of kleine mannetjes die alleen maar voetbalshirts over hun hoofd trekken. Ik zit nu een beetje in de retro surfdude-sfeer. Met af en toe een maritiem uitstapje.

Houdt u dit even in uw achterhoofd voor het verhaal wat nu gaat komen?

Picture this. Zoon en ik staan op het punt om naar de braderie te vertrekken, een van de wekelijkse hoogtepunten als je op vakantie bent in een klein kustplaatsje in Noord-Holland. Mijn lieve buurvrouw komt naar buiten rennen. 'Is dit wat voor Zoon? Mijn kleinzoon past het niet meer.' In haar handen houdt ze een goudgeel geblokt Pokemonshirt vast, met een schreeuwend figuur in neonkleuren op de voorkant. Het boordje is zwart, en de mouwen zijn model vleermuis. Gelukzalig kijkt Zoon haar aan. 'Een gouden Pokemonshirt, dat heb ik altijd al willen hebben!', fluistert hij. Meteen voel ik me een tikkeltje schuldig met mijn stylish-verantwoordelijke Scandinavische eco-shirtjes.

Zoon trekt het shirt natuurlijk onmiddellijk aan (het komt tot zijn knieën) en even later loop ik over de markt met een Pokemon naast me. Wat ziet hij er anders uit. Het voelt gewoon vreemd.
We komen bij een stand met hippe kinderkleding. Ik blijf even staan bij de jongensshirtjes. De vrouw in King Louie-jurk achter de kraam glimlacht naar Zoon. En, heel erg hoor, ik durf het bijna niet te bekennen maar we zijn toch onder ons, ik buig me naar voren en fluister de verkoopster toe dat hij het shirt net gekregen heeft van de buurvrouw en dat hij er normaal heel anders uit ziet. We begrijpen elkaar meteen. Ze vertelt dat zij de lijn trekt bij Cars-kleding. DVD ok, maar daar houdt het op.
Ik zie een leuk hemelsblauw shirtje met hijskraanprint. Het blijkt van een Nederlandse ontwerpster te zijn die tijdelijk in New York woont en een kleine collectie op de markt heeft gebracht. En dan, nog erger, ik weet het ik weet het, doe ik Zoon een voorstel. Als hij dit dure shirtje krijgt, trekt hij het dan meteen aan?
Zoon gaat akkoord.

Even later loop ik hand in hand met Zoon over de markt. Hij voelt weer als mijn Zoon (gelukkig weet ik dan nog niet dat hij een week later een soort van nep Cars plaid-met-mouwen van mijn moeder krijgt).

prentje en de kofferbakmarktvondst

Ik vind weinig dingen zo fijn als over rommelmarkten zwerven. Bij ons huisje aan de Noordhollandse kust worden vaak kofferbakmarkten gehouden. Mensen leggen dan een kleedje voor hun auto/busje/aanhangwagen die ze even daarvoor vol geladen hebben met spullen, en voilà, de handel kan beginnen.

Afgelopen zaterdag heb ik zo een geborduurde Spaanse danseres op de kop getikt, voor de lieve som van 1 euro. Foto houdt u nog van me tegoed. Andere schatten zijn: een prentenboek uit mijn jeugd, en een oud boek over Oostenrijk. De foto's liggen er nog los in.

Maar mijn aller-, aller-, allermooiste rommelmarktschat is een houten retro-circus. Ook voor maar 1 euro! Ik zou het voor elk figuurtje apart hebben betaald. 'De kinderen hebben er heel veel mee gespeeld', zei de lieve grijze mevrouw achter het kleedje. Haar man kwam nog aanzetten met een trommeltje en een tas om alles goed te kunnen vervoeren. Ik liet ze fijn in de waan dat het ook voor mijn kind was. Inwendig juichend liep ik verder over de markt.

Mijn vakantie was (bijna) gered.

prentje en de zomervakantie, deel 2

Gefronst kijkt het meisje achter de balie van het reisbureau in haar computer. Er blijkt nogal een run te zijn op de lastminute-reizen. Wat ons niet verbaast, natuurlijk.
'Morgen wordt lastig', zegt ze. 'Eind van de week zou kunnen.' 'Dat is te laat', roep ik hysterisch. 'Ik wil morgen weg!'
Zwijgend draait ze de computer naar me toe. Ik zie hotelkolossen in Griekenland. All inclusives in Turkije. Ik kijk naar de bijbehorende prijzen. En wordt een beetje wit rond mijn toch nog niet bruine neus.

Wil ik zo'n hoog bedrag neerleggen voor een vakantie in een omgeving waar we ons niet prettig voelen?
Wat hoort voor mij bij vakantie? Rondscharrelen op rommelmarkten. Een familiestrandje zonder betaalde vakantiebedden. Een lief huisje met geruite gordijntjes. Zoon die met vriendjes speelt.
Alles wat ik binnen handbereik heb.

De volgende dag rijden we terug naar ons eigen huisje.
Voorzichtig komt de zon tevoorschijn.

prentje en de zomervakantie, deel 1

Dag 1 regende het. Dat was nog niet zo erg, want Man moest de kraan vervangen in ons huisje. Nog enigszins blijmoedig bladerde ik door de VakantieFlow.
Dag 2 regende het nog steeds. We lieten ons niet kisten en gingen winkelen in Alkmaar. Man kocht een compleet nieuwe garderobe bij Mexx toen we moesten schuilen.
Dag 3 was het zowaar droog. We fietsten naar Egmond, bezochten de kermis en waren blij met de weersomslag. De vakantie kon nu echt van start gaan.
Dag 4 regende het weer. Ik weet niet meer hoe we deze dag zijn doorgekomen.
Dag 5 regende het opnieuw. Vanwege de verjaardag van mijn schoonvader bezochten we het Natuurmuseum in Leeuwarden; een aanrader.
Dag 6 regende het heel hard. Ik kon het geluid van de regen op het dak van ons huisje niet meer aanhoren.

Anderhalf uur later waren we thuis. Nog een half uur later zat ik bij het reisbureau. 'Ik wil morgen vertrekken. Naar de zon', zei ik tegen het meisje achter de balie.

Wordt vervolgd