prentje en het Pokemonshirt

Ik ben nogal op de kleren van Zoon.  Ik vind het een sport om hem leuk aan te kleden, en hij laat het zich (nog steeds) aanleunen. Van veel kanten hoor ik dat ik daar mazzel mee heb. Vervolgens hoor ik verhalen van tweejarige dramaqueens die ab-so-luut die roze jurk aan willen en niets anders, of kleine mannetjes die alleen maar voetbalshirts over hun hoofd trekken. Ik zit nu een beetje in de retro surfdude-sfeer. Met af en toe een maritiem uitstapje.

Houdt u dit even in uw achterhoofd voor het verhaal wat nu gaat komen?

Picture this. Zoon en ik staan op het punt om naar de braderie te vertrekken, een van de wekelijkse hoogtepunten als je op vakantie bent in een klein kustplaatsje in Noord-Holland. Mijn lieve buurvrouw komt naar buiten rennen. 'Is dit wat voor Zoon? Mijn kleinzoon past het niet meer.' In haar handen houdt ze een goudgeel geblokt Pokemonshirt vast, met een schreeuwend figuur in neonkleuren op de voorkant. Het boordje is zwart, en de mouwen zijn model vleermuis. Gelukzalig kijkt Zoon haar aan. 'Een gouden Pokemonshirt, dat heb ik altijd al willen hebben!', fluistert hij. Meteen voel ik me een tikkeltje schuldig met mijn stylish-verantwoordelijke Scandinavische eco-shirtjes.

Zoon trekt het shirt natuurlijk onmiddellijk aan (het komt tot zijn knieën) en even later loop ik over de markt met een Pokemon naast me. Wat ziet hij er anders uit. Het voelt gewoon vreemd.
We komen bij een stand met hippe kinderkleding. Ik blijf even staan bij de jongensshirtjes. De vrouw in King Louie-jurk achter de kraam glimlacht naar Zoon. En, heel erg hoor, ik durf het bijna niet te bekennen maar we zijn toch onder ons, ik buig me naar voren en fluister de verkoopster toe dat hij het shirt net gekregen heeft van de buurvrouw en dat hij er normaal heel anders uit ziet. We begrijpen elkaar meteen. Ze vertelt dat zij de lijn trekt bij Cars-kleding. DVD ok, maar daar houdt het op.
Ik zie een leuk hemelsblauw shirtje met hijskraanprint. Het blijkt van een Nederlandse ontwerpster te zijn die tijdelijk in New York woont en een kleine collectie op de markt heeft gebracht. En dan, nog erger, ik weet het ik weet het, doe ik Zoon een voorstel. Als hij dit dure shirtje krijgt, trekt hij het dan meteen aan?
Zoon gaat akkoord.

Even later loop ik hand in hand met Zoon over de markt. Hij voelt weer als mijn Zoon (gelukkig weet ik dan nog niet dat hij een week later een soort van nep Cars plaid-met-mouwen van mijn moeder krijgt).