woensdag 27 maart 2019

prentje in Parijs

Mijn lief en ik vertrokken naar Parijs om onze verjaardagen te vieren.
En het begin van de lente. 
Hoe kun je niet van Parijs houden? 
We huurden een studio in Les Marais. 
Genoten van de magnolia's in bloei.
Bezochten het Rodin museum.
Het Musée d'Orsay.
De schoonheid van Parijs heeft me sprakeloos gemaakt. 

woensdag 20 maart 2019

prentje en de metamorfose (de zoveelste)

Natuurlijk kwam ook die tweede kast
Als U me een beetje kent, had U dat juist ingeschat. 
Ik haalde 'm op in Den Bosch. 
De meneer had een woonkamer vol vintage Marktplaatsvondsten. 
Trots liet hij me zijn eettafel zien. 

'Finn Juhl. Moest er drie uur voor rijden.
Waren slechte foto's, ik meende 'm te herkennen aan een randje.
Maar je weet het niet zeker hė. 
Ik ernaar toe; mensen hadden geen benul wat ze in huis hadden staan.'

Bewonderend keek ik naar zijn tafel.  
Maar daar kwam ik niet voor. 
Ik kwam voor mijn tweede Lutjenskast. 

'Dutch Design; het vertrekt allemaal naar het buitenland. 
Dáár weten ze het wel op waarde te schatten. 
'Van Teeffelen bijvoorbeeld; het gaat allemaal met de boot naar Engeland.'

Ik voelde me een opeens een redder van het Nederlands cultureel erfgoed. 
De kast was in een slechte conditie, maar ík ging 'm redden. 
Dit werd mijn missie.
De kast was overigens leeg; er zat geen binnenwerk meer in, op wat plastic haken na (de heiligschennis). 
Die heb ik als eerste verwijderd. 
Het voordeel van geen binnenwerk was dat ik 'm zelf kon indelen. 
De planken liet ik op maat zagen. 
Hemel en aarde bewoog ik om iemand te vinden die de originele Gouda Den Boer sleutel kon namaken (die zijn grote broer wel had).   
Toen dat niet lukte, begon ik een speurtocht naar een kopie van de kopie (er zat één sleutel bij).
Uiteindelijk kreeg ik een tip om bij de Sleutelkoning in Utrecht te gaan kijken.
En warempel, die had 'm gewoon op een rekje hangen. 
De prachtige knoppen liet ik draaien bij de Utrechtse houtdraaier waar ik ook ooit een cursus volgde. 
De stempels op zijn poot vond ik bij een man in het oosten van het land. 
Missie geslaagd. 
Alleen moest de muur nog een mooie kleur krijgen waardoor hij goed tot zijn recht zou komen. 
Ik koos voor 'Spiced Honey', toevallig de kleur van het jaar volgens Flexa. 
Inspiratie hiervoor had ik opgedaan bij HUSK Ceramics, waar ik deze winter een cursus porseleingieten volgde. 
Hun 'BAKKIE'; een samenwerking met studio TOIMII, had ik voor Sinterklaas gekregen. 
Niet alleen de kleur, ook het contrast tussen mat en glans inspireerde me opnieuw. 
Boven mijn gasfornuis maakte ik een spatwand:
(En bleek ik opeens tegels te kunnen zetten.
De tegelvoeg mengde ik bij gebrek aan gereedschap maar met mijn keukenmixer. 
Zoon wil voorlopig geen zelfgebakken appeltaart meer.)
Enfin, uiteindelijk ging het hele huis weer in de metamorfose. 
Want als je eenmaal retro-meubels in huis haalt, voelen de 'gewone' meubels opeens zo, tja, gewoon. 
Ik kreeg van heel lieve mensen deze prachtige stoel uit de jaren vijftig (die 'm al die jaren op zolder hadden bewaard):
Zoals U ziet, ging ik los met behang: 
U had toch niet gedacht dat ik het afgelopen halfjaar had stilgezeten, toch? 

zondag 17 maart 2019

prentje en Lutjens

'Mama, je ziet helemaal blauw'. 
Bezorgd kijkt Zoon me aan. 
'Ik heb 'm', is alles wat ik nog kan antwoorden. 

Een paar maanden eerder. 
Ooit schreef ik een blog over de kast van Lutjens, die ik dolgraag wilde. 
Ik was verliefd geworden op zijn rondingen, zijn knoppen; nou ja, alles eigenlijk.
En zeg nou zelf; hoeveel mooie garderobekasten zijn er nu?
Hoe vaak ziet U in een woonblad een foto van een slaapkamer waar een garderobekast op staat?
Het zijn toch vooral praktische meubelstukken. 
Dat was die van mij ook hoor; een witte glanzende Ikea Pax-kast voor een witte muur.
Dat moest anders. 
Dat kón ook anders, ware het niet dat Mijn Ultieme Kast uit de jaren vijftig komt en in een beperkte oplage is gemaakt. 
Er stond er eentje op Marktplaats. 
Ik zag 'm en een lieve bloglezer wees me er ook nog op. 
Maar dat was de kleinste versie en zelfs als ik driekwart van mijn kleren weg zou doen, zou het niet passen. 
De Pax-kast had namelijk één voordeel: hij was enorm groot. 
En hij was niet in een goede staat: niet de echte knoppen, niet de echte sleutels, en geen binnenwerk.
Toch hield ik de advertentie in de gaten.  

En toen kwam de dag dat mijn ideale kast opeens op Marktplaats stond. 
In de uitvoering die ik wilde voor mijn slaapkamer: de grootste versie. 
Ik zou nu maar de helft van mijn kleren weg hoeven te doen. 
Mét de twee originele sleutels van Gouda Den Boer, de meubelfabriek waar ie is geproduceerd. 
Ik moest 'm hebben. 
Ik ging bieden. 
Maar ik had een meteen een concurrent die flink meeging. 
Ik hield mezelf een maximum bedrag in mijn hoofd voor. 
Verder zou ik écht niet gaan. 
Ik wist wel wanneer ik moest stoppen.
'Voor 100 euro meer mag je 'm hebben', las ik.
'Deal' schreef ik. 

Maar goed, hoe ging ik de Mooiste Kast ter Wereld vervoeren?
Ik besloot om eerst maar eens te gaan kijken. 
Het adres was ergens onder de rook van Rotterdam. 
Een stoere vrouw deed open. 
'Ik heb 'm al voor je uit elkaar gehaald', zei ze. 
Zelfs uit elkaar kon ik de schoonheid zien. 
Ik was verblind.
Hij leek ook niet meer zo groot. 
'Ik denk dat ik 'm zo wel mee kan nemen', hoorde ik mezelf opeens zeggen. 

De stoere vrouw bleek een politieagente te zijn die haar mannetje stond.
Ze wierp één blik op mijn auto en zei: 'als je de banken en stoelen naar voren klapt, kunnen we 'm er zo inschuiven'.   
Want had ik U al verteld dat ie mee moest in mijn Fiatje 500?
'Ik heb zelf ook een kleine auto, en er kan meer in dan je denkt', zei ze.
'Ik haal overal meubels vandaan en heb soms ter plekke nog een stuk van een een poot afgezaagd'. 
Samen sjouwden we alle losse onderdelen de auto in. 
De schroeven haalde ze uit de kastdeur met een boormachine.
Met één knie op de vloer. 
Ik kon me plots helemaal voorstellen hoe deze vrouw een verdachte op de grond hield. 

En net toen ik dacht dat we alles hadden, bleek er nog een áchterplaat te zijn. 
Die paste niet in de auto. 
Ik hoorde mezelf opeens zeggen dat ik dan wel mijn dak opende.
Die kast moest mee. 

We bogen de plaat als een soort dak voor mijn cabrio en maakte 'm met een touwtje vast. 
De rest van de auto lag helemaal vol losse planken. 
Mijn zicht was minimaal.
'Word ik zo niet van de weg gehaald?' vroeg ik nog lacherig. 
Ik had nu de kans om het te checken bij een agent.
'Zolang je in je buitenspiegel kunt kijken, is het geen probleem', was het antwoord. 
Het werd een soort dodemansrit. 
Om het prachtige hout te beschermen, had ik mijn winterjas tussen de planken gelegd. 
Het vroor minimaal vijf graden. 
Ik kon niet harder dan 70 kilometer. 
Het was spits.
Ik kon bijna niets zien, maar hoorde wel auto's toeteren. 
Op een gegeven moment keek ik in de oplichtende koplampen van een enorme vrachtauto.
Ik bleek op een verkeerde baan te rijden die alleen voor vrachtverkeer was bedoeld. 

Zoon trekt zijn jas uit en overhandigt 'm aan mij.
Ik heb het overleefd. 
Samen sjouwen we de kast naar boven, waar hij het bad vol laat lopen.
Met een kop thee zit ik even later op de bank. 
Ik kijk naar de advertentie van de kleine kast. 
Deze zou eventueel in de woonkamer kunnen. 
Liefde kan ver gaan. 
Zou ik dan toch...?