zondag 20 augustus 2017

prentje en de nachtkastjes

Geïnspireerd door de warme gezelligheid van Gent, vond ik mijn witte slaapkamer opeens wel heel steriel en onpersoonlijk overkomen.
Het detoneerde ook een beetje met de rest van het huis, dat meer 'prentje' uitstraalt.
De slaapkamer moest "ont-Ikea'd" worden en het liefst zo snel mogelijk, want zo ben ik.
Als ik eenmaal iets in mijn hoofd heb, wel; dan heb ik het niet ergens anders zitten.
Hooguit in mijn hart.

De obsessieve zoektocht naar dé nachtkastjes begon. Urenlang zat ik op het net te speuren.
En zo stuitte ik op een geweldige vintagewinkel, nog geen vijf kilometer van mijn huis.
Soms hoef je het helemaal niet ver te zoeken.
De zwangere eigenaresse had op haar website twee fantastische nachtkastjes gezet, die het helemaal waren.
Helaas was de winkel vanwege haar zwangerschap alleen op zaterdag open, dus ik moest nog even geduld hebben. Niet mijn sterkste kant, zoals U inmiddels weet.

Enfin, uiteindelijk wordt het toch altijd weer zaterdag en stond ik meteen bij het openen van de winkel op de stoep. 'Jij komt zeker voor de nachtkastjes', zei de winkeleigenaresse lachend.
Had de verwachtingsvolle blik in mijn ogen me weer verraden?

Daarom ben ik ook helemaal niet goed in onderhandelen, het is bij mij altijd overduidelijk als ik ergens blij van wordt. Iets wat me vorige week af en toe een por in mijn zij opleverde op de vlooienmarkt in Gent. 
'Je moet hooguit zuinigjes nee schudden met je hoofd', zei mijn reisgezelschap, die de prijs al zag verdubbelen. 
Maar bij de volgende kraam ging het alweer mis.   

'Ik heb trouwens ik deze week nóg een paar nachtkastjes binnen gekregen; ik heb nog geen tijd gehad om ze op de site te zetten', zei de vrouw van de winkel vrolijk, terwijl ze haar hand op haar mooie ronde buik legde.
'Ik zal ze je even laten zien.'

O,o.

Keuzestress all over the place. Deze waren óók heel mooi.
'Wil je misschien een kopje koffie?', vroeg de aanstaande oma die ook in de winkel stond en de bui al zag hangen.

Om een lang verhaal kort te houden; ik wist het niet meer en schakelde via mijn mobiel hulptroepen in.
'De tweede op de foto', zei de één.
'Ik zou voor de eerste gaan', zei de ander.

Uiteindelijk toch maar de knoop doorgehakt (de tweede) want ik kon toen moeilijk de hele zaterdag al koffiedrinkend in de winkel doorbrengen. De moeder hielp me ze naar de auto dragen.
Blij met mijn aankoop reed ik naar huis.

Hmm. De witte lampjes die ik had, pasten ook niet meer echt.
Maar waar had ik nou ook alweer van die leuke gezien met gekleurd glas?

Hej Ikea!

Schiet lekker op zo.

woensdag 16 augustus 2017

prentje in Gent

Dit is een ode aan een fantastische stad. 
Een stad die ik niet goed kende (ooit bliksembezoek) maar absoluut mijn hart heeft gestolen. 
Een stad waar je op zondagmorgen kunt ontbijten aan een kerkpleintje met een markt vol absurde dingen. 
Waar een tafeltje verderop het eerste (of is het 't laatste?) pintje wordt geschonken.  
Een stad waar de inwoners lijken te zingen in plaats van te praten. 

Een stad die ik niet goed in woorden kan vangen, maar hopelijk wel in beeld...

zondag 6 augustus 2017

prentje en de magiër


Herinnert U zich nog dat ik een advertentie had gezet bij de houtdraaiclub?
Die geen roodgloeiende telefoon opleverde?
Welnu, uiteindelijk reageerde er eentje op mijn oproep.

En dus parkeerde ik deze week mijn auto in een voor mij onbekende woonwijk.
Een vriendelijke meneer deed open.
We namen plaats in de serre, waar mijn oog al meteen viel op enkele prachtige houten voorwerpen het dressoir.

Na de koffie ging Berend (ik mocht Berend zeggen) me voor naar zijn atelier in de tuin.
Een magische wereld opende zich vol exotische houtsoorten.
Met in het midden de meest geavanceerde houtdraaibank die ik ooit had gezien.
'Wil je zelf draaien?', vroeg hij, maar ik was vooral nieuwsgierig naar zijn houtdraaikunsten.
'Je wilde een boompje hè?'.
Binnen no-time liet hij me verschillende technieken zien die ik met nog-net-niet-open-mond gade sloeg.
'Zoek maar uit hoor', zei hij joviaal toen hij me een bak met verschillende eikeltjes liet zien.
'En nu maak ik een appel voor je', zei hij resoluut. 
En hij maakte de prachtigste appel voor me.
Mijn oog viel op een beeldje die onopvallend in een hoekje stond. 
Ik werd er door gegrepen, net als ik vorig jaar door een vergelijkbaar beeldje in Bilbao werd geraakt. 
Een prachtig minimalistisch vrouwfiguur. 
Bewonderend hield ik het in mijn handen. 
'O, daar ben ik helemaal niet tevreden mee', zei Berend haastig. 
'Maar als je dat mooi vindt, heb ik nog wel wat anders voor je.'

En hij ging naar boven om één van de mooiste beeldjes te pakken die ik ooit had gezien.
Sprakeloos en met kippenvel op beide armen keek ik naar het elegante kunstwerk dat ik in mijn handen had. 
Hoe is het mogelijk dat deze gepensioneerde vrachtwagenchauffeur in een schuurtje ergens in een woonwijk in het midden van het land van een eenvoudig stuk hout zulke prachtige dingen maakt? 
En dat niemand dat weet? 

Voor mij is hij niets minder dan een tovenaar.