prentje en Portugal

Ik kan een monomane belangstelling voor iets hebben. Soms vind ik dat irritant, maar vaker nog beschouw ik het als mijn reddingsboei. Zo lang ik interesse heb voor iets, ergens naar uitkijk, vormt dat een toevluchtsoord voor mijn mentale gezondheid. 

Ik heb dat op dit moment met Portugal. Hoewel ik al twee keer bijna het loodje heb gelegd in dit land (als twintiger door salmonella en vorig jaar door een mui) blijft het me trekken.  

Ik heb met name een obsessie voor hun azulejos; de tegels die je daar overal ziet. Maar ook hun volkscultuur vind ik boeiend: Portugezen combineren als geen ander trots met bescheidenheid. Er zit iets melancholisch in dat land, wat tot uiting komt in de fado (uiteraard) maar wat ook de ondertoon is van 'Nachttrein naar Lissabon'. 

Het boek is al jaren uit maar door mijn recente Portugalobsessie heb ik het nu pas gelezen. Het is geschreven door een Zwitserse hoogleraar Filosofie en alle grote thema's van het bestaan komen voorbij: de zin van het leven, vriendschap, rouw, relaties, familie, religie, eenzaamheid en zo verder. 

Het is lang geleden dat ik zo uit mijn sokken werd geblazen door literatuur. 

Kijk, dat is dan weer een voordeel van mijn monomanie. En ik geniet nog even van mijn tegeltjes. 

prentje in Barcelona

Ruim 2 maanden na mijn laatste post (waarvoor dank voor de lieve reacties!) durfde ik het aan om in mijn eentje naar Barcelona te gaan. Dat is een goed teken; dat ik dit überhaupt aanging. 

Ging het goed? Ja en mwah. En dat kan prima naast elkaar bestaan; weet ik inmiddels. 

Ik heb genoten van alle schoonheid in deze stad. Man, wat was Gaudí toch een genie. Ik bezocht zijn kerk, park en 3 huizen waarvan 2 van binnen. Vooral Casa Batlló vond ik heel indrukwekkend. Ik werd verliefd op de blauwe tegels. 

Verdere aanraders: Palau de la Música Catalana; aan kleurrijke details geen gebrek. Werkelijk alles is uit de kast getrokken: 

Casa Vicens, Gaudí's eerste huis, pas sinds een paar jaar te bezoeken:

En natuurlijk de Sagrada Familia, die me altijd weer weet te ontroeren (vooral de lichtval): 

En dat allemaal in 1 dag he. Eén kleurrijke explosie. En ja, het zijn wel platgetreden paden, maar ook zo de moeite waard. 

De volgende dag ging ik weer vol goede moed op pad. 

Parc Guell: 

Hospital de Sant Paul:

Casa Mila (klinkt ook zo lekker):

Daarna had ik het wel even gehad. Reizen in je eentje betekent de vrijheid om je eigen tijd in te delen, maar ook jezelf oppeppen om steeds weer alleen op pad te gaan. Vooral 's avonds vind ik dat lastiger. 

Soms voelde ik me wat eenzaam, soms had een paniekaanvalletje (of 2) maar dat woog niet op tegen alle gave dingen die ik heb gezien. 

De finale was in El Born, een heerlijke creatieve wijk die wat dorpser is (naast een fijn park):

 

Heerlijke stad. 

Én een overwinning.