prentje en Portugal

Ik kan een monomane belangstelling voor iets hebben. Soms vind ik dat irritant, maar vaker nog beschouw ik het als mijn reddingsboei. Zo lang ik interesse heb voor iets, ergens naar uitkijk, vormt dat een toevluchtsoord voor mijn mentale gezondheid. 

Ik heb dat op dit moment met Portugal. Hoewel ik al twee keer bijna het loodje heb gelegd in dit land (als twintiger door salmonella en vorig jaar door een mui) blijft het me trekken.  

Ik heb met name een obsessie voor hun azulejos; de tegels die je daar overal ziet. Maar ook hun volkscultuur vind ik boeiend: Portugezen combineren als geen ander trots met bescheidenheid. Er zit iets melancholisch in dat land, wat tot uiting komt in de fado (uiteraard) maar wat ook de ondertoon is van 'Nachttrein naar Lissabon'. 

Het boek is al jaren uit maar door mijn recente Portugalobsessie heb ik het nu pas gelezen. Het is geschreven door een Zwitserse hoogleraar Filosofie en alle grote thema's van het bestaan komen voorbij: de zin van het leven, vriendschap, rouw, relaties, familie, religie, eenzaamheid en zo verder. 

Het is lang geleden dat ik zo uit mijn sokken werd geblazen door literatuur. 

Kijk, dat is dan weer een voordeel van mijn monomanie. En ik geniet nog even van mijn tegeltjes.