prentje in België

Gisteren las ik een mooie zin die goed weergeeft hoe ik me vaak voel: ik heb het wachtwoord van het leven niet (vrij geïnterpreteerd). 

Soms lijkt het alsof anderen het wachtwoord wel weten, maar ik net niet oplette toen het werd uitgedeeld. 

Alsof andere mensen wel de levenskunst verstaan. Levenslustig zijn. Weten hoe ze hun leven vorm moeten geven. Niet overspoeld worden door angst, eenzaamheid en depressieve gevoelens. 

Nu weet ik heel goed dat dit vaak ook het beeld is dat ze naar buiten toe willen uitdragen. En is het mijn levenslange missie om ook een tegengeluid te laten horen. 

De momenten dat het lijkt alsof ik ook even het wachtwoord ken, ben ik in verbinding ben met mijn omgeving. Val ik samen. Met mensen, maar ook kunst. Vooral kunst.

Dit weekend was ik in België; Leuven en Mechelen. Samensmelting. Het prachtige artnouveau-gebouw van het voormalige meisjespensionaat in Onze-Lieve-Vrouw-Waver: de Wintertuin van de Ursulinen. 

De heerlijke hotelkamer met uitzicht op gebrandschilderde ramen van een oude kerk. De streetart, de tegels, de terrassen en de zon. 

Misschien had ik even de beschikking over een tijdelijk wachtwoord.